เรื่องเด่น 10 สุดยอดเกจิ ผู้มี "พลังจิตสูง" ในอดีต!

ใครอยากหายทุกข์ก็ต้องปฏิบัติเองครับ คุณ Sianns เป็นทุกข์ ก็ต้องเข้าใจอริยสัจ 4 และเดินตามทาง มรรคมีองค์ 8 ครับ

 

ขอโทษนะครับที่ copy paste บ่อย แต่ตามนี้...


อริยสัจ หรือจตุราริยสัจ หรืออริยสัจ 4 เป็นหลักคำสอนหนึ่งของพระโคตมพุทธเจ้า แปลว่า ความจริงอันประเสริฐ ความจริงของพระอริยะ หรือความจริงที่ทำให้ผู้เข้าถึงกลายเป็นอริยะ มีอยู่สี่ประการ คือ

1. ทุกข์ คือ สภาพที่ทนได้ยาก ภาวะที่ทนอยู่ในสภาพเดิมไม่ได้ สภาพที่บีบคั้น ได้แก่ ชาติ (การเกิด) ชรา (การแก่ การเก่า) มรณะ (การตาย การสลายไป การสูญสิ้น) การประสบกับสิ่งอันไม่เป็นที่รัก การพลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รัก การปรารถนาสิ่งใดแล้วไม่สมหวังในสิ่งนั้น กล่าวโดยย่อ ทุกข์ก็คืออุปาทานขันธ์ หรือขันธ์ 5

2. ทุกขสมุทัย คือ สาเหตุที่ทำให้เกิดทุกข์ ได้แก่ ตัณหา 3 คือ กามตัณหา-ความทะยานอยากในกาม ความอยากได้ทางกามารมณ์, ภวตัณหา-ความทะยานอยากในภพ ความอยากเป็นโน่นเป็นนี่ ความอยากที่ประกอบด้วยภวทิฏฐิหรือสัสสตทิฏฐิ และ วิภวตัณหา-ความทะยานอยากในความปราศจากภพ ความอยากไม่เป็นโน่นเป็นนี่ ความอยากที่ประกอบด้วยวิภวทิฏฐิหรืออุจเฉททิฏฐิ

3. ทุกขนิโรธ คือ ความดับทุกข์ ได้แก่ ดับสาเหตุที่ทำให้เกิดทุกข์ กล่าวคือ ดับตัณหาทั้ง 3 ได้อย่างสิ้นเชิง

4. ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา คือ แนวปฏิบัติที่นำไปสู่หรือนำไปถึงความดับทุกข์ ได้แก่ มรรคอันมีองค์ประกอบอยู่แปดประการ คือ 1. สัมมาทิฏฐิ-ความเห็นชอบ 2. สัมมาสังกัปปะ-ความดำริชอบ 3. สัมมาวาจา-เจรจาชอบ 4. สัมมากัมมันตะ-ทำการงานชอบ 5. สัมมาอาชีวะ-เลี้ยงชีพชอบ 6. สัมมาวายามะ-พยายามชอบ 7. สัมมาสติ-ระลึกชอบ และ 8. สัมมาสมาธิ-ตั้งใจชอบ ซึ่งรวมเรียกอีกชื่อหนึ่งได้ว่า "มัชฌิมาปฏิปทา" หรือทางสายกลาง

มรรคมีองค์แปดนี้สรุปลงในไตรสิกขา ได้ดังนี้ 1. อธิสีลสิกขา ได้แก่ สัมมาวาจา สัมมากัมมันตะ และสัมมาอาชีวะ 2. อธิจิตสิกขา ได้แก่ สัมมาวายามะ สัมมาสติ และสัมมาสมาธิ และ 3. อธิปัญญาสิกขา ได้แก่ สัมมาทิฏฐิ และสัมมาสังกัปปะ

อริยสัจ 4 นี้ เรียกสั้น ๆ ว่า ทุกข์ สมุทัย นิโรธ และมรรค

อริยสัจ 4 - วิกิพีเดีย

 

โลกน่าเบื่อ ไม่ชอบ ไม่อยากอยู่ในโลก ไม่อยากทุกข์อีกแล้ว ต้องเดินตามมรรคมีองค์ 8

 

เข้าใจว่าคุณ <!-- google_ad_section_start(weight=ignore) -->Prophecy<!-- google_ad_section_end --> และ คุณ <!-- google_ad_section_start(weight=ignore) -->sianns<!-- google_ad_section_end --><SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_6559975", true); </SCRIPT> พูดกันคนละประเด็นแล้วล่ะค่ะ

เท่าที่อ่านมาจับประเด็นได้ว่า...

สิ่งที่คุณ <!-- google_ad_section_start(weight=ignore) -->Prophecy<!-- google_ad_section_end --> พูด คือการไม่สามารถวางได้คือยังทุกข์อยู่ วางโลกธรรมไม่ได้ คือการยอมรับไม่ได้

ส่วนสิ่งที่คุณ <!-- google_ad_section_start(weight=ignore) -->sianns<!-- google_ad_section_end --> พูด เป็นการพูดในมุมของปัญหาที่มีและการแก้ไขปัญหาเพื่อให้เริ่มต้นใหม่ได้จริงๆ
มันหมายถึงการเปลี่ยนแปลงทุกอย่างให้ดีขึ้นจากปัจจุบันที่เป็นอยู่ และสามารถเปลี่ยนแปลงได้ถ้าจะทำ และทำให้ดีได้
ไม่ได้หมายถึงทุกข์ของตนเอง แต่เป็นทุกข์(ปัญหา) ของสังคมที่ต้องเปลี่ยนแปลงและแก้ไขให้ดีกว่านี้ค่ะ

 

ถ้าเรื่องเปลี่ยนโลก นะครับ คิดว่าคนที่จะเปลี่ยนโลกได้จะต้องเป็นผู้มีบารมีมหาศาล คนเขาพยายามจะเปลี่ยนโลกกันมามาก จะรวมโลก จะให้คนได้อยู่ดีกินดี แต่เท่าที่เห็นไม่มีใครทำสำเร็จ

 

นิพพานไงครับ นิพพานเป็นสุขอย่างยิ่ง ถ้าไม่ดีจริง พระพุทธเจ้าคงไม่สอนทางไปนิพพาน นิพพานแล้วไม่มีเกิด เมื่อไม่เกิดก็ไม่ต้องทุกข์

 

ดังนั้น..จากปัญหาที่มีในสังคมทุกๆ ด้าน ต้องอาศัยการแก้ไขปัญหาร่วมกัน ซึ่งจะอุเบกขาไม่ได้
หากทุกคนต่างอุเบกขา..นั่นเท่ากับว่าเราเข้าใจที่ตนเอง วางที่ตนเอง ยอมรับที่ตนเองได้ ตนเองหยุดเบียดเบียนได้
แต่คนอื่นยังทุกข์ คนอื่นยังไม่เข้าใจ คนอื่นยังไม่หยุดเบียดเบียน หากเราทุกคนต่างอุเบกขา คือไม่ทำอะไร เท่ากับว่าไม่มีการเปลี่ยนแปลง
และหนำซ้ำจะมีแต่เลวร้ายยิ่งกว่าเดิม เพราะคนที่ยังไม่หยุดเบียดเบียนนั่นเอง

ดังนั้น..การอุเบกขา จึงต้องอุเบกขาที่ใจ คือยอมรับได้ทุกอย่างที่ใจ แต่การกระทำ ปัญหาในสังคมมี ก็ต้องแก้ไข ไม่ใช่อุเบกขาการกระทำด้วย
ไม่อย่างนั้น ปัญหาที่มีก็ไม่สามารถที่จะแก้ไขได้และเลวร้ายไปได้อีกเรื่อยๆ เมื่อมีการเบียดเบียน มันก็จะเบียดเบียนกันไปเรื่อยๆ ก็จะเข้าสู่ความสงบไม่ได้จริง

คำว่าสัปปายะ จะไม่เกิดในสังคม แล้วความสงบสุขจะเกิดได้อย่างไร ก็ในเมื่อความ โลภ ความหลง ยังอยู่กันเต็มบ้านเต็มเมือง
ทุกสังคม ไม่เว้นแม้แต่ในวัด สถานที่ซึ่งควรเป็นที่พึ่งจริงๆ ยังพึ่งไม่ได้จริงในหลายๆ สถานที่ ก็ยังมีการเบียดเบียนกันเลย
อย่างที่เราเห็นๆ รู้ๆ กันอยู่

ตามความหมายคุณ <!-- google_ad_section_start(weight=ignore) -->sianns<!-- google_ad_section_end --> น่าจะเป็นแบบนี้นะคะ

 

ดังนั้น..การอุเบกขา จึงต้องอุเบกขาที่ใจ คือยอมรับได้ทุกอย่างที่ใจ
แต่การกระทำ ปัญหาในสังคมมี ก็ต้องแก้ไข ไม่ใช่อุเบกขาการกระทำด้วย

ไม่อย่างนั้น ปัญหาที่มีก็ไม่สามารถที่จะแก้ไขได้และเลวร้ายไปได้อีกเรื่อยๆ

 

จะมีใครรู้นิพพานดี เท่าพระพุทธเจ้า ผมต้องขอโทษด้วยที่ไม่ขอตอบ

 

อืมมม ผมว่า ผมกำลังเปิดเข้ามาดู 10 สุดยอดเกจิ นะ
เอ๊ะ หรือว่าผมคลิ๊กผิดล่ะนิ ซักสับสน ๆ
โอเค ๆ ถือว่า เรามาดู 2ผู้มีพลังจิต สุดยอด ในปัจจุบัน ก็ได้เนอะ

 

054: เกรียนเนท
นิมนต์อ่านกันเผื่ออะไรจะดีขึ้น...

 

ศาสนาพุทธ สอนให้เราลดกิเลสแล้วจะพบสิ่งที่เรียกว่า "ความสุข"

แต่ทว่า

คนไทยยุคใหม่เริ่มมีศรัทธาในศาสนาน้อยลง ไม่เข้าใจในหลักธรรมคำสอน

จึงมีกิเลศมากมาย มีแต่ความอยากได้ อยากชนะ อยากรวย อยากมีความสุข

ทั้งหมดที่กล่าวมานี้คือ สิ่งที่เรียกว่า "กิเลส"

หลายคนอาจจะบอกว่ากิเลสนี้เองไม่ใช่หรอที่ทำให้เรามีความสุข

ขอตอบว่า ใช่

แต่มันเป็นเพียงแค่ "ความสุขทางกาย"

แต่ทว่า ในใจก็ยังปรารถนาที่อยากจะได้อีก อยากจะมีอีก

สิ่งที่เรียกว่า ความสุขทางใจ ตะหาก ที่จะอยู่กับเราไปตลอด

หากมองให้ดีแล้ว หลักคำสอนของศาสนาพุทธ ช่วยให้คนพบ"ความสุขทางใจ"

โลกเราเปลี่ยนได้ยาก ต่างคนต่างจิตใจ คงต้องใช้เวลานาน

เพราะคนไทยเดี๋ยวนี้เสื่อมศรัทธาต่อศาสนาพุทธ

หากจะเริ่ม ต้องเริ่มที่ตัวเราก่อน ให้คนเห็นว่าดีจริง เป็นของจริง

คุณเป็นคนหนึ่งรึเปล่า ที่กำลังขาด ศรัทธา

 

มิจฉาทิฐฎิ

 

ผมว่าน่จะถามได้นะครับถ้าหากคุณTPCมีครูบาอาจารย์ที่ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบและพอที่จะรู้ข้อเท็จจริงเรื่องนี้อยู่บ้าง เพียงแต่ว่าครูบาอาจารย์ท่านอาจจะกลัวว่าเราจะยึดติดในฤทธิ์มากกว่าการปฏิบัติดีปฏิบัติชอบของพระสงฆ์ แต่จริตของคน ความชอบของคนนั้นต่างกัน คงต้องอธิบายให้ครูบาอาจารย์ท่านฟังว่าพระพุทธเจ้าเองท่านก็มีอยู่ 3 ประเภท คือ ปัญญาธิกะ ศรัทธาธิกะ และวิริยาธิกะ และพระอรหันต์เองก็แบ่งเป็น 4 ประเภท คือ สุขวิปัสสโก เตวิชโช ฉฬภิญโญ และปฏิสัมภิทาญาณ และก็ไม่แปลกที่คนเราแต่ละคนจะมีจริตชอบแนวทางไหนเป็นหลักเป็นแบบแผน ซึ่งจริตก็จะเป็นที่มาของวิถีของแต่ละคนว่าจะนิพพานที่ตรงจุดไหนครับ

สำหรับผมการที่เราชอบฤทธิ์ไม่แปลกครับ แต่ความดีต้องมากก่อน จากนั้นจึงเลือกว่าจะเอาฤทธิ์เป็นออฟชั่นมั้ยตามภาษาสมัยใหม่ ถ้าเอาฤทธิ์ด้วยก็ต้องใช้เวลานานกว่าตัดตรงครับ

 

อย่าหมดศรัทธาในพุทธศาสนิกชนในปัจจุบันครับ ผมว่าปัจจุบันนี้ทั้งคนธรรมดาและพระสงฆ์เองมีบุคคลที่เข้าใจในพุทธศาสนามากขึ้นกว่าแต่ก่อนโดยเฉพาะช่วงปี 2400กว่าๆเยอะครับ อาจเป็นเพราะช่วงนี้เป็นยุคต้นของกึ่งพุทธกาล เราจึงมีพระอรหันต์และคนดีๆมาเกิดเยอะเพื่อทำนุบำรุงพุทธศาสนาให้อยู่จนครบห้าพันปี แต่พวกอลัชชีหรือพวกเข้าใจอะไรผิดๆก็คงต้องมีบ้าง เพราะแม้แต่สมัยพุทธกาลเราก็มีพวกนี้อยู่แล้ว โดยผู้นำอลัชชีคนแรกที่มีการบันทึกก็คือ พระเทวทัต

สิ่งหนึ่งที่พวกเราที่เกิดในยุคนี้ควรภูมิใจว่าพุทธศาสนาของเราจะเจริญกว่ายุคปี 2400กว่าๆ เพราะปัจจุบันนี้เราไม่มีปากฎว่าพระสงฆ์ผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบต้องมาทนทุกข์หรือต้องอธิกรณ์แบบในสมัยนั้น ซึ่งผมถือว่าเป็นความอัปยศของพุทธศาสนาเมืองไทยที่พระอริยะต้องมาต้องอธิกรณ์ มันแสดงให้เห้นถึงการเห็นผิดเป็นชอบของพุทธศาสนิกชนที่มีอำนาจมากบางกลุ่ม และพระเถระชั้นผู้ใหญ่บางพวกในยุคนั้น ตัวอย่างความอัปยศในยุคนั้นได้แก่

1.ครูบาศรีวิชัย ตนบุญแห่งล้านนาต้องอธิกรณ์ว่าซ่องสุมผู้คน ตั้งตนเป็นผู้นำอลัชชี อวดอุตริมนุษธรรมที่ไม่มีในตน และต้องถูกควบคุมตัวมาสอบสวนที่กรุงเทพอยู่นานปี พระอริยะผู้ปราถนาพุทธภูมิและเป็นพระนักพัฒนาที่ยิ่งใหญ่กลับต้องมาเดือดร้อนเช่นนี้ ในยุคที่เราบอกว่าพุทธศาสนาเจริญกว่าควรจะมีเช่นนี้หรือ
2.กรณีพระป่าผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบสายหลวงปู่มั่นหลวงปู่เสาร์ในยุคแรกๆถูกกล่าวหาว่าไม่ปฏิบัติตามพระไตรปิฎกและถูกต่อต้านโดยพระเถระชั้นผู้ใหญ่บางกลุ่มบางพวกในสมัยนั้น ถ้าสมัยนั้นเข้าใจพุทธศาสนามากกว่าในปัจจุบันจริง เรื่องการต่อต้านและคว่ำบาตรพระป่าในยุคเริ่มต้นคงไม่ปรากฎขึ้นแบบนี้
3.กรณีหลวงพ่อคง วัดบางกระพ้อมถูกกล่าวหาเพื่อตั้งอธิกรณ์ว่าอวดอุตริมนุษธรรมที่ไม่มีในตน
4.กรณีหลวงพ่อเนื่อง วัดจุฬามณีต้องอธิกรณ์ว่าอวดอุตรมนุษธรรมที่ไม่มีในตน ในเรื่องทิพจักขุญาณ ผลคือ หลวงพ่อเนื่องท่านได้ทิพจักขุญาณจริงๆ

นี่คือตัวอย่างให้เห็นถึงความตกต่ำของพุทธศาสนาในช่วงปี 2400กว่าๆที่พระอริยะต้องมาลำบากได้ยากเพราะความเข้าใจผิดๆของพระเถระชั้นผู้ใหญ่บางท่าน พระสงฆ์บางกลุ่ม และบุคคลผู้ด้อยปัญญาหลายๆคนในสมัยนั้น สำหรับผม ผมคิดว่าปล่อยคนผิดร้อยคน ไม่แย่เท่าลงโทษผู้บริสุทธิ์เพียงหนึ่งคนครับ

 

หลักคิด ในปัจจุบัน บอกว่า เราควรมีแนวความคิดที่เป็น possitive thinkings คือเชิงบวก ในทางพุทธศาสนา ของเราพระพุทธองค์กล่าวคำนี้มานานแล้วคือ สัมมาทิฏฐิ คือการคิดดีคิดชอบคิดบวก

เรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นในอดีตที่ผ่านมาเราที่เรารับรู้เรียนรู้มารับทราบมาแล้วก็ดีนั้น เราควรตั้งอยู่ในหลักการเหตุและผล และพิจารณาด้วยปัญญา หากจะศรัทธาเชื่อก็ควรศรัทธาเชื่อด้วยปัญญา และเราไม่ควรคิดไม่ดี แต่เรามีข้อซักถามได้เพื่อยังปัญญาให้แจ้งยิ่งขึ้นไปอีก
สุดท้ายสิ่งอื่นใดดีหรือไม่ดีไม่สำคัญ ขอให้ความคิดเราอยู่ตัี้งอยู่ในสัมมาทิฏฐิ หากเราตั้งและทรงตัวในความคิดเราได้ เราก็จะคิดทำอะไรอย่างไม่ประมาทและถูกต้องตามทำนองคลองธรรม ยังผลให้การทำอะไรก็ย่อมสำเร็จได้ เพราะทุกอย่างเริ่มต้นจากความคิด หรือจินตนาการ จินตวิสัย และวิสัยทัศน์ ประกอบร่วมกัน

สุดท้ายเรื่องการแสดงอิทธิฤทธิ์อภิญญา นี่ก็อยู่ที่หลักคิดและอนุสัยสันดารเดิมของแต่ละบุคคล ว่าสั่งสมกันมาอย่างไร พระพุทธองค์อบรมสั่งสอนเราให้เราไม่ประมาท จึงเป็นหลักธรรมที่ทุกคนควรน้อมนำเข้ามาเตือนสติให้ดี และเตือนใจตนเองให้มากนะครับ

ขอทุกท่านพึงเจริญในธรรมและดำรงตั้งมั่นอยู่ในความไม่ประมาทครับ

 

แล้วปัจจุบันมีด้วยหรือเปล่าครับ

 

ในปัจจุบันเท่าที่ทราบยังไม่มีที่จัดเป็นทางการแบบนี้ครับ

 

พ.ศ. ๒๔๕๒ ยังไม่มีการสถาปนาสมเด็จพระสังฆราชเลยนะครับ สถาปนากันปีถัดไปคือ พ.ศ. ๒๔๕๓ ครับ

พวกบรรดาเซียนพระนี่ก็ช่างไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงกันเลย สมเด็จฯ พระองค์นั้นท่านก็มีพระนามของท่านอยู่ แต่ดันไปเลือกเอาข้อด้อยทางพระวรกายมาเรียก ซึ่งสมควรประณามคนที่ออกพระนามแบบนี้มาก ๆ ครับ

 

ขอถามว่าในปัจจุบันพระอาจารย์องค์ไหนมีพลังจิตสูงครับ