"ไม้เรียวฟาดผู้รู้ "

ไม่ได้เปลี่ยนกรรมฐานเลยงับ ยังกองเดิม
ที่ถามอันนั้นคือถามให้ญาต เขาสนใจจะฝึกสมถะนำ

 

สภาวะนิพพานเหมือนกัลหมด มรรคมีทางเดียวคือวิปัสสนา..วิปัสสนามีอันเดียว ทุกคนต้องฝึกวิปัสสนาอันเดียวอันนี้ แต่ที่ต่างคือสมถะ เพราะมี40 กอง

เวลาพระท่านสอนแต่ละสำนัก ถ้าท่านฝึกจากสมถะกองไหนเข้าไป แล้วไปถึงที่สุดแห่งทุกข์ได้ ท่านมักจะสอนเราแบบนั้น ถ้าเราชอบแนวทางของท่าน เราก็ฝึกตาม

 

น่าน ปลา ไหล

จะฝึกแบบไหน ให้เลือกที่ชอบ

ก็เลยไม่เคยเห็น เวทนาขันธ์ ด้วยการเป็น กองขันธ์

แต่กลับ ภาวนาด้วยเอา เวทนา เป็นเรา นำหน้า

มันถึงได้ ฝึกๆไป ไม่เคยเปลี่ยนเล้ย แต่ ขอ Stop/Pause ได้

มรรคแท้ทรู ถ้าได้ สัมผัส จะทราบเลยว่า "ไปห้ามให้มันหยุดภาวนาไม่ได้"

ภาวนามาแทบตาย แทนที่จะได้เห็น ความอัศจรรย์ของ
มรรค ที่ศาสดาประกาศ

โน้น pause ได้ stop ได้ ไข่เทวดา ไฟลุก นะโม นะโม


ปล อิง คำ พระ หลวงพ่อเยื้อน : ว่าด้วย " เห็นมรรค แล้วจะ
หลับไม่ได้ธรรมจะบังคับให้มาเดินจงกรม "

ถ้า สัมผัส มรรค แล้ว pause ได้ stop ได้ หลับฝันได้
โอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
โต๊ะจาย ตื่งตองตีสี่ แหม........ตะ ดือ ดือ ดึด ดือ ดึด

 

ทุกคนมีสภาวะนิพพาน ที่เป็นหนึ่งเดียวเฉพาะตัว
เนื่องจากว่ามี ปัจเจกะบุคคล แตกต่างกัน
มีเหตุและผล ในการเป็น พระอรหันต์ แตกต่างกัน
อย่าไปลอกเลียนแบบ สภาวะนิพพานของผู้อื่น คุณจะหาไม่เจอ
คุณจะต้องหาด้วยตนเอง แล้วเข้าสู่แดนนิพพานไป

 

ท่านเป็นพระ เราเป็นโยม
วิธีปฏิบัติก็ย่อมจะแตกต่างกัน
เราจะไปลอกเลียนแบบวิธีของท่านไม่ได้
มีแต่ พระ และ สามเณร เท่านั้น ที่ทำตามแบบนี้ได้
เราเป็นโยม ก็จะต้อง ฝึกแบบโยม คือ การบวชจิต
ตัวเป็นโยม ใจเป็นพระ ทำอย่างนี้จะง่ายกว่า

 

ขอแชร์ความเห็นนะคะ

แนนว่า สภาพของจิตตัวมันรับรู้ได้ทีละอย่าง ที่มีคำบัญญัติเยอะแยะมีจิตผู้รู้ มีจิตอวิชชา นั่นๆนี่ๆ มันคือตัวเดียวกันเพียงแต่มันมีการเปลี่ยนหน้าที่สลับไปมา และแบบที่คุณปราบเคยบอกก่อนนี้ว่ามันมีสภาพรู้อย่างเดียว แต่เพราะมันมักจะไปรู้แต่เรื่องภายนอกรู้แต่ไม่เคยรู้จักตัวมันเอง จนกว่าเราจะฝึกมันให้มันหันมาดูตัวมันเอง

ทุกครั้งที่มัน เห็นตัวเองมันคือ เห็นอดีตของสภาวะอารมณ์ตัวมันเองที่เพิ่งเกิดและดับไป และตอนที่มันเห็นตัวเองคือการเกิดสติเป็น ขณะๆ เผลอรู้ โกรธรู้ แม้แต่สติเองก็เกิดดับเป็น ขณะ สลับกันไปกับ ความคิด+อารมณ์ ไม่มีอะไรพิศดารสักนิด ธรรมชาติของจิตล้วนๆ

แต่การที่จะวางผู้รู้ได้ เข้าใจตัวมันเองได้แจ่มแจ้ง เป็นสิ่งเหนือการควบคุม สั่งให้วางตรงๆไม่ได้ มีทางเดียวที่จะไปถึงได้คือฝึกระลึกรู้ตรงไปเรื่อยๆระวังอย่าสับขาหลอกตัวเอง อย่าคิดซับซ้อน ทำแบบนี้จนจิตเห็นชัดขึ้นๆ ทุกครั้งที่เห็นตัวมันเองทำงาน มันคือการเรียนรู้ของมันเพิ่มขึ้นไปทุกขณะ จนกว่าจะถึงจุดที่รู้ทะลุปรุโปร่ง ผลก็คือสลัดทิ้งเองโดยไม่ต้องใครมาสั่งให้ทิ้ง

 

จะตามดูวิญญานขันธ์ มันยาก
เพราะเร็วมาก
ถ้าจิตไม่ละเอียดพอ ไม่ตั้งมั่น
ไม่มีทางเห็นได้...
เพราะพอวิญญานรู้แจ้ง
มันดึงสัญญา แปลค่าทันที ว่าเป็นโน้นนั่นนี่
แปลค่าเสร็จ ปรุงแต่งต่อเลย
ตามต่อด้วยเป็นสุข เป็นทุกข์
เสร็จมัน...ตีขิมเรียบร้อย

ตอนภาวนาจริงๆ ส่วนมาก ไปรู้ตัวตอนโน้น..
ตอนเห็นความคิดเกิดแล้ว
มันปรุงแต่งสังขารไปเรียบร้อยแล้ว
วิญญานตั้งไปหลายขันธ์หลายที่แล้ว....
วิญญานขันธ์ มันเกิดดับวิบวับ
แทบทุกวินาที ไม่ได้หยุด
จะฟาดมันก่อน.. ดักดูวิญญานขันธ์
ก็ไม่เคยได้เห็นจริงๆ ยิ่งดักดู ยิ่งไม่ใช่
เพราะอาการมันรู้แจ้ง.. แว๊บเดียวจริงๆ
ยิ่งโดนมันหลอกซ้อนไปอีก
อย่างกับมายากล
เหมือนที่พระพุทธองค์อุปมาไว้

ยิ่งถ้าคิดว่ามันเป็น "ผู้รู้"
สร้างความรู้สึกว่าเป็นตัวเป็นตน
ในความเป็น "ผู้รู้"ด้วยแล้ว
มันจะกลายเป็น..
สร้างตัวตน เพื่อไปเห็น ..ความไร้ตัวตน
เพราะงั้นไม่จับวิญญานขันธ์ ขึ้นมาเป็น "ผู้"
ทำให้ภาวนามันเห็นความจริงได้ง่ายขึ้น

 

งูย.... หลังจากลบโพสไป มาตอบใหม่ดีกว่า

จิตมันรู้งับ รู้ว่านี่อารมณ์อะไร อะไร ไม่ใช่ไม่รู้ แต่ไม่กินอารมณ์ สัญญาตัวนี้คือ จิตต้องรู้ถูกต้อง คือรู้ตรงไตรลักษณ์ หากไม่มาฝึกกัน จิตจะเป็นทาสของอวิชชา ยึดมั่นถือมั่นตลอดสาย สัญญาก็ผิดไป กลายเป็นจิตรู้แต่อัตตาแทน แทนที่จะเป็นสัญญาที่รู้อนัตตา

ส่วนจิตขึ้นวิถีทีละขณะ ฝึกจนเห็นจิตชนจิต เขาเปลี่ยนมารู้ที่จิตผู้รู้เลยฮับ อารมณ์มันรวมเข้ามาหาผู้รู้เอง ระลึกรู้ทีเดียวที่ผู้รู้ ทันวิถีจิตทุกขณะ ไม่เป็นอรูปด้วย ไม่ไปรู้ตามอายตนะเป็นจุดๆ แล้วฮับ

ใครมีครูสอนมา สอนแบบนี้ทั้งนั้น แต่ถ้ายังไม่ถึงจิตเห็นจิต อย่าพึ่งมารู้ที่ผู้รู้ จะเป็นอรูป

 

ไปหา น้ำอัดลม ทานดีกว่า มั้ง ( แต่ น่าจะ กราบ มากกว่า นะ )

จะดู วิญญาณ เขาก็ดู เจตสิก มันดับ แค่นี้ก็เห็น ชัดแว้ว ว่า วิญญาณดับ

หาก จะเห็นวิญญาณดับ แล้วต้อง ไปดักหน้าก่อนเกิด เจตสิก
อันนี้ รู้เลย

เรียนธรรมะ แบบตีความ จับความมากระเดียด ไม่ได้ เห็นตามจริง

 

โอยยยยหมูปิ้งเอยย มันต้องดูของเก่านั่นถูกแล้ว นั่นหมายฟามว่า

เกิดขึ้น แล้ว รู้ตาม
ดับไป แล้วรู้ตาม เนี๊ยะ เป็นการ ฝึกตามหลัก อริยะมรรค ตามหลัก สติปัฏฐาน

ไม่มีที่ไหน ไปตั้งท่ารู้ก่อนเกิด ดอก

หากรู้ก่อนเกิด ยั่งเรียนว่า ไม่ได้เดิน สติปัฏฐาน อดลงเรือเจียวนะ

ชื่อของสติปัฏฐานก็บอกโต้งๆๆ รู้ตามกาย รู้ตามใจ ตามความเป็นจริง

จนกว่ามันจะรู้เท่าทัน


แนะนำให้ ไปฝึก วิชากะ ชาว นาแม๊ก ตัวเขียวเขียวๆ

 

เนี่ยะ มันฟ้อง เลยเน๊ยะ

จิต เจตสิก หรือ กาย ใจ มันเป็นไตรลักษณ์อยู่แล้ว
เพียงแต่ จิตยังไม่มีสติ จึงยังไม่มีปัญญา ตัดสิน ความเป็นไตรลักษณ์ในตัวเองของมัน


จะรู้ผิดหรือรู้ถูก หาก รู้ที่กาย ที่ใจตัวเอง กายไหว จิตเคลื่อน มันได้หมดเบยย

แรกๆ ก็อาจจะ ถนัดแบบไหนแบบนึง ไปๆมาๆ มันไม่เลือกแบบ

 

555 อ่านลีๆฮับท่านทั้งสอง

อ้างอิงที่ผมโพสไว้
"จะฟาดมันก่อน.. ดักดูวิญญานขันธ์
ก็ไม่เคยได้เห็นจริงๆ ยิ่งดักดู ยิ่งไม่ใช่
เพราะอาการมันรู้แจ้ง.. แว๊บเดียวจริงๆ
ยิ่งโดนมันหลอกซ้อนไปอีก"

..............
อธิบายในอธิบายครับ

บอกแล้ว วิญญานขันธ์ ตามดูมันไม่ทัน
เกิดดับไวมาก
ถ้าจะทันจริงต้องอาศัยจิตตั้งมั่น
ไม่งั้นไม่มีทาง เห็นได้
พอไม่ทัน... บางคนจะไปดักดูมันก่อน
ในโพสก็อธิบายแล้ว "ยิ่งดักดู ยิ่งไม่ใช่"
"ยิ่งโดน มันหลอกซ้อนไปอีก"

...........
#ค่อยๆอ่านใจเย็นๆ ฮับ ทั้งสองท่าน
แต่...ห้องพินยาต้องแบบนี้ถูกแล้ว
ต้องดุเดือด สมกับห้องพินยาหน่อยครับ55