เจตสิก ๕๒ เกิดพร้อมกับจิต ดับพร้อมกับจิต รู้อารมณ์เดียวกับจิต อาศัยวัตถุเดียวกับจิต

งืมๆ งำๆ เราเข้าใจนาย สติปุถุชน ยังขาดๆ เกินๆ

นานๆ เห็นทีถือว่าใช้ได้ เห็นถี่ขึ้นเท่ากับพอใช้

สัญญา อือ คนนี้คือนายหลงเข้า นี่เอง

สัจจะ คือ นายหลงเข้ามา เป็นมนุษย์

 

กั๊กๆๆๆ เก็บไว้เถอะความรู้ที่มีอยู่
อย่าไปให้ใครเขานะ ของบูดเน่าให้ใครเขากินน่ะท้องเสีย
เหมือนข้าวที่หุงไม่ดีหุงไม่สุกให้คนอื่นกินก็อาจเกิดอาการเจ็บป่วยในภายหลัง

 

ให้เหตุผลอย่างนี้นะ

ยุคพระเจ้าอโศนั้น นาลันทารุ่งเรืองมาก หลายๆประเทศในเอเชียก็อัญเชิญพระไตรปิกฏไปใช้

พระสังซำจังก็นำพระไตรปิฏกกลับจีนถูกไหม

ทีนี้ในส่วนการทรงจำ ท่องจำพระไตรปิฏกในยุคนี้ก็ยังมีผู้ทำได้อยู่ถูกไหม

อีกกย่าง ก็พบแล้วว่า พระไตรปิฏกไปถึงใน จีน ลังกา อินเดีย พม่า ลาว ไทย ในฝ่ายเถรวาทนั้น

เข้าใจว่า มีการสอบทานเทียบเคียงกัน เป็นมติใจความไม่ตกหล่น

คงไม่ใช่เรื่องเสาหินพระเจ้าอโศหรอก ที่นำมาเป็นหลักชี้ว่า สูญหาย ไม่ครบ

แม้มหายานจะสังคยานาทีนึง ยังต้องกลับมาศึกษาพระไตรปิฏกเถรวาทเลย

 

จะคุยว่าตนไม่ใช่มนุษย์แล้วล่ะสิ ^^

อธิบายหน่อยสิ ทำไมเห็นว่าตนไม่เป็นมนุษย์ ไม่เห็นมนุษย์เป็นตน

 

ใช้แล้ว จะคุยว่า "ตัวฉันเอง" ไม่ใช่มนุษย์









แต่ฉัน เป็น "คนที่ปะปนกับหมา"

 

เธอไม่ใช่คนที่ปะปนกับหมา แต่เธอเป็นหมาที่ปะปนในคน

 

ขอบใจที่เห็นฉันเป็นหมา

 

การกล่าวถึงรูป ๒๘ รูปนั้นกล่าวได้หลายนัย แต่จะขอกล่าวโดยนัยที่สัมพันธ์กัน เพื่อสะดวกแก่การเข้าใจและการจำดังนี้ คือ
กลุ่มของรูปแต่ละกลุ่ม หรือแต่ละกลาป นั้น เมื่อเกิดขึ้นแล้วยังไม่ดับไปทันที สภาวรูป มีอายุเท่ากับจิตเกิดดับ ๑๗ ขณะ
เมื่อรูปเกิดขึ้นขณะแรกนั้นเป็น อุปจยรูป ๑
ขณะที่รูปเจริญขึ้นเป็น สันตติรูป ๑
ขณะที่รูปเสื่อมลงเป็น ชรตารูป ๑
ขณะที่รูปดับเป็น อนิจจตารูป ๑
รวมเป็น ลักขณรูป ๔
ลักขณรูป ๔ นี้เป็นอสภาวรูป คือ เป็นรูปที่ไม่มีสภาวะต่างหากเฉพาะของตน
แต่สภาวรูปทุกรูปนั้น ย่อมมีลักษณะที่ต่างกันเป็น ๔ ลักษณะ คือ
ขณะที่รูปเกิดขึ้นไม่ใช่ขณะที่รูปเจริญขึ้น และขณะที่รูปเสื่อมก็ไม่ใช่ขณะที่กำลังเจริญ
และขณะที่ดับก็ไม่ใช่ขณะที่เสื่อม กล่าวได้ว่าอุปจยรูปและสันตติรูปคือขณะที่เกิดแล้วยังไม่ดับ
ส่วนชรตารูปและอนิจจตารูปนั้นคือ ขณะที่ใกล้จะดับและขณะดับ
รวมอวินิพโภครูป ๘ + ลักขณรูป ๔ เป็น ๑๒ รูป
นอกจากนั้นยังมี
ปริจเฉทรูป คือ อากาสรูป ซึ่งคั่นอยู่ระหว่างกลาปทุกๆ กลาป
ทำให้รูปแต่ละกลาปไม่ติดกัน ไม่ว่ารูปจะปรากฏเล็ก ใหญ่ขนาดใดก็ตาม
ให้ทราบว่ามีอากาสรูปคั่นอยู่ระหว่างทุกๆ กลาปอย่างละเอียดที่สุด
ทำให้รูปแต่ละกลาปแยกออกจากกันได้ ถ้าไม่มีปริจเฉทรูปคั่นแต่ละกลาป
รูปทั้งหลายก็ติดกันหมด แตกแยกกระจัดกระจายออกไม่ได้เลย แต่แม้รูปที่ปรากฏว่าใหญ่โต
ก็สามารถแตกย่อยออกได้อย่างละเอียดที่สุดนั้น ก็เพราะมีอากาสธาตุ คือ ปริจเฉทรูปคั่นอยู่ทุกๆ กลาปนั่นเอง
ฉะนั้นปริจเฉทรูปจึงเป็นอสภาวรูปอีกรูปหนึ่ง ซึ่งไม่มีลักษณะเฉพาะของตนที่เกิดขึ้นต่างหาก
แต่เกิดคั่นอยู่ระหว่างกลาปต่างๆ ที่เกิดขึ้นพร้อมๆ กันนั่นเอง
รวมอวินิพโภครูป ๘ + ลักขณรูป ๔ + ปริจเฉทรูป ๑ เป็น ๑๓ รูป
ไม่ว่ารูปจะเกิดที่ใด ภพภูมิใดก็ตาม จะเป็นรูปที่มีใจครอง หรือไม่มีใจครองก็ตาม จะปราศจากรูป ๑๓ รูปนี้ไม่ได้เลย
ส่วนรูปที่มีใจครอง ซึ่งเป็นรูปของสัตว์ บุคคลต่างๆ ในภพภูมิที่มีขันธ์ ๕ นั้น มีปสาทรูปซึ่งเกิดจากกรรมเป็นสมุฏฐาน (ปัจจัย) ดังนี้ คือ
จักขุปสาทรูป เป็นรูปที่กระทบกับสิ่งที่ปรากฏทางตาได้ ๑ รูป
โสตปสาทรูป เป็นรูปที่กระทบกับเสียงได้ ๑ รูป
ฆานปสาทรูป เป็นรูปที่กระทบกับกลิ่นได้ ๑ รูป
ชิวหาปสาทรูป เป็นรูปที่กระทบกับรสได้ ๑ รูป
กายปสาทรูป เป็นรูปที่กระทบกับเย็น ร้อน (ธาตุไฟ) ๑ อ่อน แข็ง (ธาตุดิน) ๑ ตึง ไหว (ธาตุลม) ๑
รวมอวินิพโภครูป ๘ + ลักขณรูป ๔ + ปริจเฉทรูป ๑ + ปสาทรูป ๕ เป็น ๑๘ รูป
รูปที่มีใจครองคือมีจิตเกิดกับรูปนั้น จิตทุกขณะจะต้องเกิดที่รูปตามประเภทของจิตนั้นๆ
คือ จักขุวิญญาณทำกิจเห็น เกิดที่จักขุปสาทรูป โสตวิญญาณทำกิจได้ยิน เกิดที่โสตปสาทรูป
ฆานวิญญาณทำกิจได้กลิ่น เกิดที่ฆานปสาทรูป ชิวหาวิญญาณทำกิจลิ้มรส เกิดที่ชิวหาปสาทรูป
กายวิญญาณทำกิจรู้โผฏฐัพพะ (ธาตุ ดิน ไฟ ลม) เกิดที่กายปสาทรูป
จิตอื่นๆ นอกจากนี้เกิดที่รูปๆ หนึ่ง เรียกว่า หทยรูป เพราะเป็นรูปซึ่งเป็นที่เกิดของจิต
รวมอวินิพโภครูป ๘ + ลักขณรูป ๔ + ปริจเฉทรูป ๑ + ปสาทรูป ๕ + หทยรูป ๑ เป็น ๑๙ รูป

 

เข้าใจผิดแล้ว นายหลงไม่ได้เห็นเธอเป็นหมา

แต่กล่าวว่า เห็นเธอเป็นหมาที่ปะปนในคน

 

บอกมาเลย จะให้ฉันตอบอะไรให้ถูกใจก็บอกมาเลย

<!-- google_ad_section_end -->

อีกครั้ง

 

ช่าย แล้ว นายหลง นับว่ารู้ได้เร็ว

 

ฉันลูกสาวบัวผัน ยังเลวอยู่ยอมรับตัวเองเป็นหมา

และบอกว่า "นายหลงเป็นมนุษย์ " คำนี้ทำให้นายหลงไม่พอใจ

กลับไปอ่านข้างบน มีคำไหนที่ฉันดูถูกนายหลง

นี่แหล่ะฉัน ยอมรับว่าตัวเอง ยังเลว


หมดเวลา สนทนา

 

คิดเองรึเปล่า ไปยกคนโน้น คนนี้ไม่พอใจ หรือ พอใจขึ้นมา

ข้ามเรื่องดูถูกไม่ได้เลย คนละประเด็น ^^

เห็นมันบ้างไหมว่าปรุงอยู่ สรุปให้เสร็จเลย ว่าต้องอย่างนี้ อย่างนั้น

นั้นแหละทิฏฐิมากลากไป :boo:

 

หากข้อความที่นายหลง โพสมา ตรงกับความรู้สึกของนายหลง

ก็ขออนุโมทนา ให้นายหลงได้มีธรรม ยิ่งๆ ขึ้นไป

หากไม่ใช่ ตามที่ นายหลงพิมพ์ ก็ของให้สิ่งศักดิ์สิทธิดลใจให้นายหลง

ภาวนาต่อไปและขยันให้มาก ซื่อสัตย์ต่อตัวเอง :boo:

 

ที่แน่ๆ มันไม่ตรงกับความรู้สึกลูกวัวหันแล้วล่ะ

ก็ไหนว่า หมดเวลาสนทนาแล้วไง ^^


จะให้เชื่อได้บ้่างไหมเนี่ย เรื่องซื่อสัตย์ต่อตนน่ะ

 

หมดเวลา ที่จะสนทนาในสาระธรรม

ที่เหลือ คือ วิบากของกรรม ที่ทำขึ้น

 

พูดเอา ^^