เจตสิก ๕๒ เกิดพร้อมกับจิต ดับพร้อมกับจิต รู้อารมณ์เดียวกับจิต อาศัยวัตถุเดียวกับจิต

ใครตบแต่งอะไรหรือ น้องโหน่ง หุหุ

แต่หากตบแต่งมรรคอ่ะได้อยู่ เรียกว่า

ฝึก ฝืนทวน อกุศล ที่จะเกิดไม่ให้เกิด ในการดำเนินการฝึกฝนในสัจจะ
ให้อยู่ในศีล ด้วยเจตนาตั้งใจรักษา
ให้อยู่ในสมาธิ ด้วยการตกแต่งอารมณ์ มีบริกรรม เพ่งนิมิต เป็นต้นฯ
ให้อยู่ในปัญญา ด้วยการศึกษาฟังธรรม เนืองๆ

เรียกว่าขั้นตบแต่งมรรคของปุถุชน
หรืออีกอย่างเรียกว่า เจตนาเข้าไปทำตั้งใจไปทำก่อนจนกว่าจะเริ่มพ้นเจตนา
โดยเริ่มเป็นเองเป็นด้วยตัวเองมากขึ้น

 

ไม่ได้สนใจหรอก เรื่องศัพท์ใหม่ คล้ายไปเติม ไปให้ความหมายให้มันลงธรรม

นานไปก็ใช้กันเผือ นานไปก้เข้าใจผิดจากความหมายที่ต้นบัญญัติต้องการจะสื่อก็ได้

เป็นความเห็นนะ

 

สนไปแล้วอ่ะ

 

ถ้าหมายถึง บุพภาค
มีคำไหนในพระสูตรมั้ยที่บอกว่า มรรคแบบปุถุชน กล่าวไว้ในพระสูตร
ช่วยหามาให้ดูหน่อยสิ พระสูตรเราไม่ค่อยมีเวลาอ่านมาก

คุยธรรมะกันเล่าปัง
เล่าปังอย่าเยอะ ถ้าปฏิบัติได้ดีแล้วก็เก็บอาการไว้บ้าง

อธิบายตรงนี้มาด้วยสิ
แม้นว่าขันธ์ไม่ใช่เรา เราก็ตบแต่งให้มันเป็นมรรคได้
ตบแต่งอย่างไร อธิบายแบบชัดๆ

 

การศึกษา จิต เจตสิก รูป นั้น มุ่งรู้ที่ลักษณะสภาพธรรมเป็นหลัก

เพื่อใช้ในการเจริญสติ พิจารณาองค์ธรรม และแตกฆนะ สัญญา นิจจังออกมา

เช่นขณะนี้กระทบอารมณ์ เกิดขันธ์๕ประชุมขึ้น สภาพธรรมก็เกิดพร้อมกันเป็นกลุ่มก้อน

แต่ปัญญาเข้าไปพิจารณาแยกธรรมออกโดยลักษณะต่างๆ จนไม่หลงเหลือความเป็นกู ของกู

ทีนี้การพิจารณาธรรมทั้งภายในบ้าง ภายนอกบ้าง เพื่อพิจารณาสภาพธรรมที่ไม่ต่างกัน

คือนั้นก็จิต เจตสิก รูป ไม่ต่างกัน นี้ก็จิต เจตสิก รูป ไม่ต่างกัน

ก้จะข้ามอัตตบัญญัต ประจักษ์ความเป็นรูปนามโดยรอบ

อย่างมองนายแมว ก็ข้ามความเป็นนายแมวไปเป็นขันธ์๕ที่ปรากฏอยู่ ไม่ต่างกัน

เมื่อไม่เข้าใจ ก็ไปตีเป็นเรื่องอวดรู้ นี่ก็จิตที่ผู้นั้นแสดงออก คงห้ามอะไรไม่ได้

ทีนี้ จิตแต่ละดวงนั้นมีลักษณะแตกต่างกัน

คล้ายๆกับ สุขในโลภะ สำคัญว่าสุขในกุศล หากแยกไม่ออก ระลึกไม่ได้ก็สำคัญผิดว่าขณะนั้นเป็นกุศลก็ได้

ก็นำมาใช้อย่างนี้นะ

 

ถ้านายหลงค้าน

น้าปราบจะยึดทันที

งั้นปล่อย ให้พิจารณาเอาเองแล้วกัน ^^

 

หมายถึง ให้ไปท่องจำให้ได้ก่อนใช่ไหม ว่า นี่รูป จิต เจตสิก
มีอะไรเท่าไร คำนี้หมายถึงอะไร ให้จำได้ แบบนี้ก่อนหรือเปล่า

 

ไม่ว่ามีอะไรเข้ามา ปุถุชน..จิตมันยังยึคหมดแหล่ะ
ใช่มั้ย อาหลง

 

เวลาปล่อยเขาไม่บอก เวลาบอกเขาไม่ปล่อย

ผมมาบอกนี่ นั่นคือผมไม่ปล่อย^^

 

จำความหมาย รู้ความหมาย รู้ลักษณะต่างๆ ตามประเภท จิต เจตสิก รูป พอนำไปใช้เจริญสติได้

หากอยากรู้ยิ่ง เพื่อความกระจ่าง เพื่อใช้สื่อสารได้ เพื่อสอนผู้อื่น ก็ควรจำชื่อรู้ความหมาย รู้วิธีพิจารณา ให้ถูกต้อง

 

นั้นก็เป็นทิฏฐิของน้าปราบ ที่แสดงอยู่ขณะนี้ ^^

 

ถ้าเขาได้ยินได้ฟังมา แลัวโยนิโสมนสิการก็เป็นเรื่องดี เป็นปัจจัยให้สติเกิด

หากเขาได้ยินได้ฟังมา แล้วอโยนิโสมนสิการก็เป็นเรื่องโลภะรับประทาน จะแสดงออกเป็นมานะ หรือทิฏฐิ ก็รู้ได้

เพราะ มีเวทนาอยู่ฉองอย่างให้สังเกตุ คือ โสมนัส กับเฉยๆ

ประกอบด้วย ทิฏฐิ คือ อโยนิโสก็ได้

 

ถูกแล้ว ทิฐฐิผมแบบนี้


น้องโหน่งไปจับถ่านไฟ คิดว่า น้องโหน่งจะปล่อยทันทีไหม

หรือ ต้อง บอกว่าก่อนว่า เอ้ย กูจะปล่อยถ่านไฟแล้วนะมันร้อน นับถอยหลัง หุหุ


พอมันรู้จริงปั๊บ ไม่ต้องไปบอกมันเลย มันปล่อยของมันเองเลย

 

ก่อนที่เขาจะปล่อยถ่านไฟ เขาต้องเอาตำรามากางก่อน กูจะปล่อยยังไง

ถึงจะตรงกับคำบาลี

 

กลับกัน ประโยคที่ว่า " งั้นปล่อย " คล้ายๆเป็นการท้าทายให้ไม่โดดเหว

หากบุรุษหนึ่งยืนขอบเหว ชำเรืองไปก้นเหว ย่อมเห็นถึงความขึ้นได้ยากจากเหว

แต่ด้วยความรักษาหน้าหรืออะไรซักอย่าง จึงดันทุรังโดด

โดยนึกได้บ้างระหว่างช่วงที่โดด ไม่ถึงช่วงที่ลง ว่าโดดไปทำไมว้า ^^

 

นั่นนะซิ น้องโหน่ง จะโดดไปทำไรอ่ะ หุหุ
เพียงชโงก มองเห็นก็ โอยยยยยยแล้ว หุหุ

 

พูดถึงอภิธรรม สัญญาเป็นไงกันบ้างครับพี่น้อง ^^

ติดตำราหรอ

รู้มากหรอ อวดรู้หรอ

ขัดกับคำสอนในพระไตรปิฏกหรอ

ติ๋มๆ เอาแต่บัญญัติหรอ

ใส่แว่นหนาเตอะ หอบหนังสือหรอ

เป็นที่ตลกขบขันแก่นักเจริญอารมณ์หรอ

ไม่ใช่วิปัสสนา ไม่ใช่สติปัฏฐานหรอ

พวกเขาเหล่านั้นไม่ใช่นักปฏิบัติหรอ

พวกเขาเหล่านั้นไม่ใช่นักปฏิเวธหรอ

พวกเขาเหล่านั้นรู้ไม่เท่าเราหรอ

พวกเขาเหล่านั้นปฏิบัติไม่เท่าเราหรอ

พวกเขาเหล่านั้นกำลังบิดเบือนคำสอนหรอ

พวกเขาเหล่านั้นหล่อมากกว่าเราหรอ

เยอะครับ ^^

ฯลฯ

 

ประเด็นอยู่ตรงนี้ล่ะ ใช้ยังไง
พอจำชื่อความหมายได้แล้ว

 

รับมาแล้วปรุงแต่งทันทีถูกไหม

ประโยคนี้แม้ไม่บอกก็รู้ แต่น้าปราบไม่รู้ คงต้องบอกให้รู้ ว่าบุรุษนั้นคือผู้ที่แสดงทิฏฐิมานะอยู่

ไม่ชี้ต่อแล้วนะ ว่าเป็นใคร

คุยกันอยู่ฉองคน เอาเป็นว่าหมายถึงนายหลงก็แล้วกันมั๊ง ^^

 

เรานั้น หมายถึง นายหลงเข้ามา ลองย้อนกลับไปอ่านตั้งหน้าแรกซิ

ฉันอ่านทั้งแต่หน้าแรก มาจนถึงนี่ เลย ร้องอ้อ เลยว่า เรา นั้น คือหลงเข้ามา

เหมือนจริงๆ ใช้เวลาอ่านนานมากเหมือนกัน สะดุ้ง หน้านี้เลย ^^