เคยรู้สึกไหมว่าชีวิตนี้ตามหาอะไรอยู่

ท่าน บุคคล3 ตรงๆไปเลย เป็นประโยชน์กว่า

การหลับไหล ด้วยอวิชชา คือ เป็นเรื่องเป็นราวไปว่า มันเป็นอย่างนั้นเป็นอย่างนี้
การออกมายอมรับว่า ตนยังไม่รู้อะไรอีกมากนั้น ต้องเอาให้ถึงใจ อย่าเพียงแค่พูด

ที่เรียกว่าสำนึกได้ ตื่นขึ้นได้ ถ้ายังแค่ว่า เรายังไม่รู้อะไรแต่ใจมันก็บอกว่า รู้แล้ว นี้แหละ คนหลับไหล

นี่ยังหลับไหลนะ

อาการตื่นคือ หลุดออกจากอวิชชา ดังคำที่ว่า นี่เราทำอะไรอยู่ นี่พอระลึกขึ้นแล้วก็ตื่นขึ้นมา เอ้ะ นี่เราไปนั่งปักกลดทำไม กิเลสสั่งไป หรือ ปัญญาสั่ง นี่เรากำลังคิดอะไร นี่เรากำลังเป็นอะไร

นี่ตื่น ก็หลุดออกจากภพที่วนเวียนอยู่ คนบางคนติดอยู่นั่นแหละ เป็นปีเป็นชาติ มันก็เหมือนฝันอยู่เป็นปี วนเวียน อยู่กับเรื่องเดิมๆ

เอาให้ตื่นด้วยสติ วิมุตติ ให้พิจารณาว่า นี่เราจะอวดดีมีมานะทำไม นี่เราจะไปวิพากษ์เขาทำไม
นี่เราจะไป จับกับสิ่งนั้นสิ่งนี้ทำไม

อย่าฝันให้มันมากนัก เพราะไม่เช่นนั้นมันจะค่อยๆ ล้อมปิดเข้ามา จนไม่มีทางหลุด อย่าประมาทเชียวนะ ผมนี่ติดมาบ่อย พอติดแล้วดิ้นไม่หลุด กุศลนี่ทำให้มากๆ สมาธิ ทำให้มากๆ มันจะเป็นตัวกำลังที่จะสลัดตัวออกจากอกุศลได้ ถ้ากำลังไม่พอมันสลัดไม่ออก จิตจะเหมือนฝัน

 

อย่าไปเกลียดมันนะ มันเจ๋งออก แล้วพี่วิมุตติมีมานะนี้ ไม่แปลก

ไม่งั้นจะไปเป็นอาจารย์คนได้เหรอ แต่เป็นแล้วก็รู้ รู้ว่ามี รู้ไปซื่อๆ
รู้แล้วก็วาง

ถ้าไม่ชอบมัน ก็ดูไปเลย มานะ ไม่ใช่เรา ( กลับไปพึ่งวิชาแรก )

มีมันซะ โดยที่แยกกันอยู่ ใช้มันได้ โดยไม่รังเกลียดมัน ขืนไม่มี
ก็อดทำหน้าที่ครู เสียหาย ศิษย์มันจะข่มเอา

 

เอาตรงๆเลยนะ
ไม่มีใครเป็นผู้ค้นพบ
นี่คือความคิดแรกที่โผล่เข้ามา

 

ดีครับ อันนี้เป็นการตอบด้วยการใช้ สติ เต็มๆเลย เกาะสติไม่ปล่อย

เอาปัญญา นำ ศรัทธา

 

จำเอาไว้อย่างหนึ่งว่า ถ้ายังไม่เห็นโลกนี้เทียม ดังที่เราเห็นว่าฝันเป็นเรื่องไม่จริงแล้ว
ก็อย่าประมาท
เอาหละผมคิดว่า ผมพอกับการสอนในวันนี้แล้ว กลับไปบ้านให้ไป ตั้งจิตใจบอกกับ พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ว่า ข้าพเจ้า จะเปิดใจรับ จะไม่เชื่อกิเลสในใจ เพราะมันหลอกเก่งเหลือเกิน
ข้าพเจ้าจะ ต้องเป็นผู้ศึกษาให้มาก และข้าพเจ้ายังโง่อยู่มาก ตราบใดที่ยังไม่รู้แจ้งเห็นจริงแล้วจะไม่คิดว่า ตัวเองดี ความเก่งเป็นเรื่องของกิเลส แต่การลบกิเลสออกไปจากใจ เป็นเรื่องของปัญญา
อกุศลใดๆ มีให้รีบละ

 

โดนครับ
ย้อนพิจารณาอย่างถี่ถ้วน เป็นเช่นนั้นแหล่ะ อ่านแล้วน้ำตาจะร่วง จริงๆนะ
รู้ตัวเหมือนกันว่าส่งออกมาก แต่เผลอมันก็ไป
เวลาปฏิบัติจริงๆจังๆยังเผลอเลย นับประสาอะไรกับตอนทำอย่างอื่น
ไปเรื่อยๆเลย สักพัก ดึงมาที เป็นระยะๆ

 

อาการตื่นคือ หลุดออกจากอวิชชา ดังคำที่ว่า นี่เราทำอะไรอยู่ นี่พอระลึกขึ้นแล้วก็ตื่นขึ้นมา เอ้ะ นี่เราไปนั่งปักกลดทำไม กิเลสสั่งไป หรือ ปัญญาสั่ง นี่เรากำลังคิดอะไร นี่เรากำลังเป็นอะไร

เห็นประโยคนี้แล้ว สติกระตุกเลย
นี่เราติดภาพว่าจะไปปฏิบัติ ปักกลด เร่งความเพียรนี่หว่า
เวรกรรมจริงๆ เฮ้อ
ต้องกลับไปร้องเพลง "กิเลสสั่งมา โอ้เย้...." โลโซมาเองนะเนี่ย เหอๆๆ

 

เก็บน้ำตาไว้นะ ถ้าพลิกมาศรัทธาได้ ก็ร้องอีก ( ทำได้ เรา เขา สุข ทุกข์ จะเท่าเทียมขึ้น )

แล้วต้องผลิกไปเป็นปัญญานำอีกนะ ก็ร้องอีก ( ทำได้ เรา เขา จะเท่าเทียมเกินไปอีก คิดว่า
เจ๋งแล้วจะกลับมาอีก แต่อาจเปลี่ยนพยัญชนะ หรือ เปลี่ยนสถานที่ คราวนี้อาจเข้าป่า )

สลับไป สลับมา แล้วแต่จังหวะ

ธรรมะของพระพุทธองค์นั้นประเสริฐแท้

ง่าย แต่ทำไม่ง่าย แต่ก็ไม่ยาก แต่คิดจะเด็ดให้ได้นี่ เสร็จมัน

แปลก .... ไม่ดูก็ไม่ได้ ต้องดู ต้องหมั่นทำภาวนา

 

ง่าย แต่ทำไม่ง่าย แต่ก็ไม่ยาก แต่คิดจะเด็ดให้ได้นี่ เสร็จมัน

แปลก ....<!-- / message -->
อืม แปลกมากมาย พระพุทธสาวกที่ได้ดวงตาเห็นธรรมจึงมักอุทานว่า อัศจรรย์จริงหน๊อ
ขอบคุณกัลยาณมิตร ท่านขันธ์และท่านเอก เป็นอย่างมาก
ถ้าไม่ได้ท่านอาจารย์ทั้งสอง ผมคงเสียเวลาอีกหลายชาติ
เรื่องนี้จะกลับไปทวนให้มาก ฝึกให้สติกำกับมันให้ทัน
เรื่องนี้ลึกซึ้งมากเลย อยากให้พ่อแม่เข้าใจอย่างเราบ้าง แต่ก็ถอดใจ ยากสุดๆๆๆๆๆ
ขอลากลับก่อน ต้องกลับไปซักผ้า ชุดขาวต้องขยี้นาน หุๆๆๆๆ

 

ขออนุโมทนาครับ


* * *
แทรกเรื่องนิดนึง

พระท่านว่า ตอนนี้เริ่มชัดเจนแล้วว่า การนับปี พ.ศ. นั้นผิดผลาด เมื่อคำนวนกลับ
ไปด้วยจันทรคติแล้ว เวลาจะเกินมา 50 ปี ดังนั้น ตอนนี้ เราอยู่ที่ 2501 กึ่งพุทธกาล
ปีแรกพอดิบพอดี

 

วิ่งเต้นได้กำลังกาย
หยุดนิ่งได้กำลังจิต
หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ เมื่อเลิกหาจึงเจอ
เมื่อเจอแล้วก็ไม่รู้หาทำไม ไม่รู้เจอทำไม
วิ่งเท่าไหร่ก็ไม่ถึง เมื่อจอดจึงถึง
ถ้าจอดไม่เป็น ที่วิ่งมาก็ไร้ค่า
จงวิ่งให้เป็น จงหยุดให้เป็น
จงหาให้เป็น จงพอให้เป็น
ถ้าพอไม่เป็น ที่หามาก็ไร้ค่า
อย่าคิดว่าการตอบสนองความอยาก นำมาซึ่งสุข
คนวิ่งไม่รู้จักหยุดนั้นเหนื่อยแสนเหนื่อย
คนหาไม่รู้จักพอนั้นทุกข์แสนทุกข์
กลับมาหาตัวเองให้เจอดีกว่า
สิ่งที่ตัวเองต้องการนั้นคืออะไรแน่
จงดับความอยาก แล้วพอให้เป็น
..........
หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ เมื่อพอจึงเจอ
วิ่งเท่าไหร่ก็ไม่ถึง เมื่อหยุดจึงถึง
เพราะเลิก จึงทำให้การกระทำมีประโยชน์
เพราะมีเบรค จึงช่วยให้คันเร่งได้ใช้งาน
ความไม่มีก่อเกิดความมี
ความไร้สร้างความมั่งคั่ง
สิ่งที่ตาคุณเห็น อาจไม่ใช่สิ่งที่ใจต้องการ
credit : http://www.palapanyo.com/
อ่านแล้วชอบเลยอยากแบ่งป้น ครับ

 

อย่าไปใส่ใจอะไรมากเป็นพิเศษเพราะรู้ไปแล้วเกิดประโยชน์อะไร การจะให้ถึงที่สุดของกองทุกข์ต้องทำเองด้วยตัวเอง ใครจะช่วยก็ไม่ได้แล้วจะต้องไปกังวลกะใครทำไม มันเป็นปริโภชน์หรือสิ่งกังวลใจ แถมมิหนำซ้ำอาจจะเป็นเพียงอุปาทานคิดเอาเอง

ครูบาอาจารย์หลวงปู่สังวาลย์พระอรหันต์แห่งวัดทุ่งสามัคคีธรรม จ. สุพรรณบุรี ท่านมีคาถาว่า

รู้เฉย รู้เฉย

ผมว่าใช้ตัดเรื่องราวที่จะเข้ามากระทบอารมณ์เราได้ดีนะ

 

รู้เฉย รู้เฉย

 

โอ้ว...ชอบมักมัก รู้เฉย รู้เฉย
คาถาสยบมารเลยนะนี่... ขอบคุณค่ะ