เคยรู้สึกไหมว่าชีวิตนี้ตามหาอะไรอยู่

........

ปล. คราวหน้าไม่ต้อง ปล. แบบนั้น ให้ ตรงต่อ พระพุทธองค์ หรือ พระสัทธรรม เท่านั้น

 

หาเวลาไปบ้างสิ
พื้นฐานดีเช่นท่านจิน รับรอง แจ่ม หุๆๆๆ
นัดกับผมก็ได้
ไปธุดงค์ปักกลดบนเขากัน
ให้มันถึงๆ กันไปเลย

 

<TABLE class=tborder cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=thead>ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 5 คน ( เป็นสมาชิก 4 คน และ บุคคลทั่วไป 1 คน ) </TD><TD class=thead width="14%">

[ แนะนำเรื่องเด่น ] ​

</TD></TR><TR><TD class=alt1 width="100%" colSpan=2>บุคคลทั่วไป 3 คน*, วิมุตติ, ไฟสถิตย์, ขันธ์ </TD></TR></TBODY></TABLE>

 

<TABLE class=tborder cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=thead>ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 4 คน ( เป็นสมาชิก 2 คน และ บุคคลทั่วไป 2 คน ) </TD><TD class=thead width="14%">

[ แนะนำเรื่องเด่น ] ​

</TD></TR><TR><TD class=alt1 width="100%" colSpan=2>วิมุตติ, ขันธ์ </TD></TR></TBODY></TABLE>บรื้อๆๆๆๆ

 

น่าสนใจครับ ไว้ดูเวลาเหมาะ ๆ ไปเพียรบ้างก็ดี ^-^

 

[๘๘] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุใดด่าบริภาษเพื่อนพรหมจรรย์ทั้งหลายกล่าวโทษพระอริยะ
ภิกษุนั้นจะไม่พึงถึงความฉิบหาย ๑๐ อย่าง อย่างใดอย่างหนึ่งข้อนี้มิใช่ฐานะ มิใช่โอกาส
ความฉิบหาย ๑๐ อย่างเป็นไฉน คือ ภิกษุนั้นไม่บรรลุธรรมที่ยังไม่บรรลุ ๑ เสื่อมจากธรรมที่
บรรลุแล้ว ๑ สัทธรรมของภิกษุนั้นย่อมไม่ผ่องแผ้ว ๑ เป็นผู้เข้าใจว่าตนได้บรรลุในสัทธรรม
ทั้งหลาย ๑ เป็นผู้ไม่ยินดีประพฤติพรหมจรรย์ ๑ ต้องอาบัติเศร้าหมองอย่างใดอย่างหนึ่ง ๑ ย่อม
ถูกโรคอย่างหนัก ๑ ถึงความเป็นบ้า มีจิตฟุ้งซ่าน ๑ เป็นผู้หลงใหลกระทำกาละ ๑ เมื่อตายไป
ย่อมเข้าถึงอบาย ทุคติ วินิบาต นรก ๑ ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุใดด่าบริภาษเพื่อนพรหมจรรย์
ทั้งหลาย กล่าวโทษพระอริยะ ภิกษุนั้นจะไม่พึงถึงความฉิบหาย๑๐ อย่างนี้ อย่างใดอย่างหนึ่ง
ข้อนี้มิใช่ฐานะ มิใช่โอกาส ฯ
พระสุตตันตปิฎก เล่ม 16 ข้อที่ 88

อย่าประมาท กรรมนั้นส่งผลแล้ว

 

ทักทายคุณขันธ์ คุณวิมุตติค่ะ

แพน้อยเคยไปปฏิบัติธรรมเหมือนกันค่ะ แต่ยังไม่อุกกฤษฏ์เท่าไหร่ ติดที่เป็นผู้หญิง

ตอนนี้ แม้อยู่กับบ้าน ก็คล้ายวัดเข้าไปทุกทีแล้วค่ะ วัดอยู่ที่ใจนะคะสำหรับแพ

แพน้อยเข้ามาอ่านนะคะ เสมือนเป็นอากาศธาตุ เชิญตามสบายนะคะ

 

อิอิ เห็นไหม มีการเศร้าหมองของจิต ใช่หรือเปล่านี้ ก็แล้วแต่ความเป็นจริง

ทีนี้ ขอเตือนอีกนิด พระท่านจะเตือนบ่อย สำหรับคนที่เจริญตัว สติ ได้แล้ว
บางส่วน คือ เห็น ตัวสติ แท้ๆ เริ่มแจ่ม ก็ขอเรียบเรียงคำพระเล่าสู่กันฟังพลางๆไปก่อน

หน้าที่ของสติ หรือ ยามที่เกิดสติ นี้ มันจะทำให้อกุศลตกหายไป

ที่นี้ สักกายทิฏฐิ นี้ มันเป็น อุกศลจิต

ดังนั้น เวลา สติเรามี หรือ ตั้งมั่น เราจะมองไม่เห็นตัวนี้

เผลอ เราอาจคิดไปว่า สักกายทิฏฐิหายไปแล้ว แต่จริงๆเปล่า

แล้วถามว่า จะเห็นได้อย่างไร ว่ามี สักกายทิฏฐิ อยู่หรือเปล่า

ก็

ให้สังเกต ตอนเผลอ หรือ ตอนที่ไม่ได้จงใจมี สติ

ตอนนั้นแหละ มันจะออกมาหยอกเอิ้นเบาๆ

ก็ ไม่ต้องทำอะไร ให้ดู และ รู้ อย่างเดียว

 

ท่านเอกกำลังบอกว่า
จิตที่มีสติ เป็นกุศล ดังนั้นส่วนที่เป็นอกุศลจะไม่เกิด
จิตที่เผลอ เป็นอกุศล สติจะไม่มี
ถ้ามีสติ ก็จะไม่เห็นอกุศล เช่น สักกายทิฏฐิ
แล้วสติตอนที่ไม่ได้จงใจมี หมายถึง อะไร ใช่สติอัตโนมัติหรือไม่
แล้วถ้ามีสติที่ไม่จงใจ จิตไม่เป็นกุศลหรอกหรือท่าน
ช่วยขยายหน่อยจิ...

 

อิอิ

อย่าสงสัยเลย ทำไปเถอะ

มีอะไรที่จงใจให้เกิดได้ไหมละ มีสติแล้วจะให้เกิดอะไรได้ไหมละ
ไม่มีสติแล้วจะให้เกิดอะไรได้ไหมละ

แต่แปลกนะ ของบางอย่าง ไม่อาจเกิดได้ด้วยภาวะจงใจ เป็นอนัตตา

ได้ยินอย่างนี้แล้ว เกิดอะไร สงสัย หรือ ไม่ก็ชักแปลกๆ น่าท้อเนอะ

แต่อย่าสงสัยเลย ทำไปเถอะ

แหม มีจิตใจจะไปปักกลดแล้ว ก็ต้องขอทักเอาไว้ก่อน

 

ท่านก็แจ่มนะ ถูกต้องที่สุด
จงใจก็ไม่ได้ ไม่จงใจก็ไม่ได้
มีสติ จะให้อะไรมันเกิดก็ไม่ได้ ทำได้แค่ดู
ไม่มีสติ ก็ไม่เห็นอะไรได้ ทำได้แค่โง่
มันแปลกจริงๆ
การปฏิบัติมันก็จงใจทำ แต่จงใจเกินไปก็ไม่ได้ผล
ต้องทำแบบ แกล้งๆ เหมือนไม่ตั้งใจทำ
น่าแปลกเนอะ ขำจริงๆ เหอๆๆ
ความจริงแล้ว ที่ถามก็ไม่ได้สงสัยอะไรนักหรอก
เห็นท่านแนะมา ผมก็ชงต่อ เป็นการ make conversation
ก็ขอขอบคุณในไมตรีจิตที่แนะนำตักเตือน
ผมรักการปฏิบัตจังเลย สนุกมากมาย จิตนี้พิสดารจริงหน๊อ...

 

ตอนแรกคิดว่า ไม่อยากจะออกมาพูดอะไรอีก เพราะว่ามันเบื่อ คนค้าน

แต่ สงสารวิมุตติ ก็จะออกมาสอนอีกสักหน่อย

วิมุตติ ยังติดมากๆ ในเรื่อง การเอาใจไปจับกับสิ่งนั้นสิ่งนี้ ยังเหมือนคนฝันอยู่ คือ คิดนึกอะไรไปตามเรื่องตามราว ต้องหมั่น ตั้งมั่นให้มาก ถ้าจะแย้งอะไรมาขอให้รู้ไว้เถอะว่า กิเลสทั้งนั้น
คำว่า จริง คืออะไร คือ เห็นสภาวะที่จริง ของจิตของใจ
ว่าทำอะไรอยู่ รู้ตัว แต่ถ้าคิดนึกอยู่แล้วบอกว่า รู้ตัวว่าคิดนึก ก็เรียกว่าไปรู้ในสิ่งไม่จริง
ถ้าคิดนึกอยู่ แล้ว รู้ตัวจริง มันจะหยุดคิดนึก เพราะว่า มันตื่น เหมือนคนฝันอยู่ แล้วตื่น ก็จะหยุดฝัน

การตื่นขึ้นจากสรรพกิเลส นี้แหละ คือ ทาง แม้กระทั่งว่า จิตเข้าไปจับกับอริยาบทใดๆ แล้วเมื่อใดก็ตามที่เริ่มมีการรู้ เป็นเรื่องเป็นราว ก็เรียกว่าไม่ตื่น จิตยังไม่เป็นอุเบกขา ยังไม่เป็นเอกคตา

การตื่น ก็จะตื่นเป็นชั้นๆ ไป

ก็ให้ดูว่า การทำอะไรไปตามเรื่องตามราว นั้นแหละ ไม่ต่างกับฝัน ต้องมีสติกำหนดรู้ตัวอยู่ จึงเรียกว่าไม่ฝัน

 

แกล้งๆ ก็ไม่ได้ เสร็จหมด

แปลกจริงๆ

แล้วใครค้นพบได้กันหนอ

 

ผมก็คิดอยู่เหมือนกันว่าท่านขันธ์จะตำหนิหรือไม่
แต่คิดว่าคงดีเหมือนกันที่จะเล่าเรื่องราวให้ท่านขันธ์ตำหนิ
จะได้เห็นจุดพร่อง
ท่านก็เมตตาเหมือนเดิมนะ
ขอขอบคุณ สาธุ

 

อ่อครับ
เป็นเรื่องของการใช้ภาษาหน่ะครับ
มีทิ้งท้ายไว้ด้วยนะท่าน หุๆๆๆ

 

ไปคราวนี้รู้ตัวเลย
ยังอีกไกลนัก
เวลาทำความเพียร
จิตส่งออกตลอด ต้องดึงกันไปดึงกันมานับไม่ถ้วน
สมาธิอ่อนมาก
สงสัยต้องไปฝึกสมถะ กับท่านสมถะ แล้วกระมัง

 

แหม สงสัยต้องพูดตรงๆ

ก็เหมือนที่ อ.ขันธ์ ชี้นะครับ แต่ขอพูดในมุมมองของผม

ต้องแจ้งก่อนนะ ว่าเป็นมุมมองของผม เพราะกำลังเมามันอยู่ตรงนี้พอดี

คือ

พอเราภาวนาได้ สติตั้งมั่นดี ก็เรียกว่า มี ปัญญา ละ

ทีนี้ ปัญญา มันจะพร้อมกับ มานะ ความกล้า แล้วก็อิทธิบาท 4

แต่ตัวร้าย ก็คือ มานะ มันจะมาแผ่วๆ ละเอียดๆ มาด้านกุศลเสียด้วย

ซึ่งมีแล้ว ก็ทำให้ จิตหยุด แล้วส่งออกนอก ไปดูคนอื่น พอดูคนอื่นเสร็จสรรพ
ก็จะย้อนมาที่ตน แต่ตอนย้อนมาที่ตน นั้น จะมีสติ สักกายทิฏฐิเลยหายจ้อย
เสร็จแล้วก็ผลิกไปไม่มีสติ( ไปคิด ) สักกายทิฏฐิครอบงำอ่อนๆ ทำให้เกิด
เห็นเขา แต่ไม่เห็นเรา

จริงๆ ก็คิดว่า พี่วิมุตติ น่าจะเห็นอยู่แล้ว ก็เลยออกตัวว่า ลองทักดู

แต่ถ้าจริง หรือไม่จริงอย่างไร การภาวนาในขั้นนี้จะต้องผลิกมาใช้ศรัทธานำ

ก็เลย ให้พี่วิมุตติ นึกถึง พระพุทธองค์ไว้เป็นที่ตั้ง แต่แหม...ชงไปแล้วก็ไม่ตอบ
กลับอมพนำซ้ำซ้อน ก็เลย ต้องออกตัวชี้ตามตรง

ถ้าพี่วิมุตติไม่มีสักกายทิฏฐิ ไม่มีอัตตา ไม่มีตัวตน ก็จะรับฟังผมผ่านๆ

 

นี่เลย จับได้เลย

เกิด คิด แล้ว จะเจตนา ไปทำอะไร สักอย่าง

ต้อง เอา ศรัทธา นำ ปัญญา ในบาง เวลาครับ

ต้อง สลับกัน ไปมา ให้ถูกจังหวะ

ไม่อย่างนั้น ปัญญา มันจะล้ำหน้า จะคิดทำท่าเดียว
แถมมีเปรียบเทียบด้วย แล้วก็อยากสำเร็จ(ปรารภชอบใจสถานที่ขึ้นมา )

( ที่ทักว่า มานะ เกิด เพราะพี่เอามาเล่า ก็ต้องขอชี้ย้อนหลัง )

 

น้อมรับด้วยใจ
มันละเอียดมากจริงๆ
กิเลสมันบอกตลอดเลยว่า
ที่ไปเนี่ย เราเก่งกว่าใครๆเลย มีแต่คนไม่รู้เรื่อง ไม่มีใครรู้ธรรมเท่าเราเลย
ถามว่า ผมรู้ตัวไหม
รู้ตัวนะ แต่กิเลสมันให้รางวัล มันให้ความยินดีขึ้นมา
มานะจริงๆ บัดซบจริงๆ พูดแล้วแค้นใจยิ่งนัก อยากจะด่ามันให้หายแค้น
ต้องเอาสติเข้าสู้เต็มกำลัง
เดินจงกรม และ เจริญสติแนวหลวงพ่อเทียน ช่วยได้มาก

 

แล้วใครค้นพบได้กันหนอ

พี่วิมุตติ ตอบตามตรงได้ไหม ว่าตอนเจอคำถามนี้ แล้ว คิดจะตอบว่าเป็นใคร

ตอบเลย ไม่ต้องกลัว