อย่างนี้มีคุณยิ่งกว่าพ่อแม่หรือไม่

ลงไปโปรด สรรพสัตว์ครับ ลองฟังได้คับ ฟังแล้วสบายใจมาก มีต่อเป็นตอนๆ ครับ[ame=http://www.youtube.com/watch?v=ZS1Ue8jLI1Y&feature=related]YouTube - ‪กษิติครรภ์โพธิสัตว์ ตอน1 (1/2)‬‏[/ame]

 

กรรมเป็นตัวลิขิตครับ เมื่อชาติก่อนชายคนที่เลี้ยงเด็กเคยไปทิ้งให้พ้อแม่เค้าเลี้ยงมาก่อนครับ

 

พระกษิติครรภ์

ตามพระคำภีร์เขาบอกว่า ท่านลงไปโปรดสัตว์นรก คืออาจจะเทศโปรดสัตวนรกที่ไกล้จะหมดกรรมแล้ว ประมานอะไรทำนองนี้ หรือใครมีความรู้กว่านี้ช่วยตอบหน่อย

 

ทั้งสามท่านเป็นผู้พระคุณยิ่งต่อเรา วันนี้เราก็ต้องดูแลผู้มีพระคุณที่เก็บเรามาแล้วอย่างสุดความสามารถ แต่เมื่อใดที่เราได้พบเจอพ่อแม่ที่แท้จริง เราก็ต้องดูแลพ่อแม่ที่แท้จริงอย่างสุดความสามรถเช่นกัน....อย่างคิดว่าเป็นภาระเลยที่ต้องดูแลทั้งสามคน การตอบแทนบุญคุณผู้มีพระคุณไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่ หรือผู้ใดที่มีพระคุณต่อเรา เป็นการสร้างบุญกุศลให้กับตัวเราแทบทั้งสิ้น เสมือนกับการดูแล "พระในบ้าน"
สำหรับตัวผมเอง ผมก็มีแม่ที่เป็นผู้ให้กำเนิดผม และผมก็มีผู้มีพระคุณต่อผมมากที่ผมรู้สึกว่าเป็นแม่ของผมอีกคนหนึ่ง แม่เป็นผู้ให้กำเนิดและเล้ยงดูผมมาจนเติบใหญ่ ส่วนผู้มีพระคุณท่านนี้ทำให้ผมยังชีวิตอยู่ตราบจนถึงวันนี้ และผู้มีพระคุณอีกบางท่าน ผมก็ดูแล
ทุกท่านอย่างเต็มความสามารถและโอกาสที่ผมยังมีอยู่ตอนนี้

 

ถ้าพ่อแม่แท้ๆตั้งใจทิ้ง ผมเลือกพ่อแม่ที่เลี้ยงดูครับ ใครว่ายังไงก็ช่าง
บาปก็บาป ตกนรกก็ตก เลือกง่ายมาก 5555

 

สำคัญต่อเนื่องคนละวาระ

จากวันที่ปฏิสนธิต่อลมหายใจในท้องจนเกิด หายใจนอกครรภ์มารดา ..โดนทิ้งกำพร้าจากหนีไป....(ถ้าเวลาปัจจุบันนี้สิ้นสุด)ทารกน้อยก็ตาย จากโลก ไม่ได้ทำอะไรต่อไปอีก แม้แต่จะหายใจต่อ เพราะไม่มีใครช่วย เลี้ยงชุบต่อลมหายใจต่อไปอีกวัน.......ตรงนี้สำคัญถึงที่พ่อแม่ให้ได้กำเนิดตั้งแต่นาทีแรกหายใจจนถึงปัจจุบันเวลาโดนทิ้งไม่มีใครช่วย ก็ตาย จากโลกไป...พอ่แม่สำคัญมากถึงแค่ตรงนี้ และทำหน้าที่ถึงตรงนี้
แต่ถ้า วันที่โดนทิ้งหนีจากกันไป ทั้งพ่อแม่ลูกน้อยแยกจากกัน เหตุไดก้อตาม หรือพ่อแม่จะตายจากกันก็ตาม..สุดแต่จะเกิด...
นับแต่นั้นวินาทีนั้นมา มีผู้ใจบุญมาพบและช่วยเลี้ยงดูต่อลมหายใจชีวิตต่อไป จนถึงเวลาปัจจุบันนั้นๆๆ (จะนานแค่ไหน 1 วัน ถึง 100ปี )ถือว่าผู้ใจบุญมีค่าดังชีวิต คือผู้ให้ชีวิต ต่อเนื่อง จนได้ทำอะไรมีค่ามีคุณ มีประโยชน์ ได้เกิดขึ้นในชีวิต เด็กทารกน้อยนั้น ที่สิ้นจากพ่อแม่กำเนิดแท้ โชคดีวาสนาไม่ตาย ได้อยู่ต่อลมหายใจในโลก ไม่ดับชีวิตสังขารไป ก่อน นี่ก็คือส่วนสำคัญของผู้เลี้ยงดูต่อเนื่อง ไม่มีเค้าคนนั้น ทารกน้อยตายทันที เพราะมีคนเลี้ยงดูเก็บมาเลี้ยงดู จึงไม่ตายทันที ได้อยู่ต่อ อีก1วันจน 100ปี ได้ทำดีทำชั่วให้เกิดในชีวิตมากมาย
ส่วนนี้สำคัญ พอๆกับพ่อแม่ผู้ให้กำเนิด พ่อแม่ให้ธาตุขันธ์ห้า เกิดมา ถ้าชีวิตเด็กทารกเป็นเช่นคำถามแบบนี้ มีผู้เก็บมาเลี้ยงต่อ ไม่ให้อาหารต่างๆ ที่เป็นธาตุต่างๆ จะก่อเกิดใหญ่โตในสังขารได้ตามธรรมชาติแห่งมนุษย์ได้อย่างใด เพราะคนเก็บไปเลี้ยงดูได้มอบธาตุอาหารต่างๆฟูมฟักก่อกำเนิดขยายในสังขารทารกให้ใหญ่โตไปตามธรรมชาติของมนุษย์ ไม่งั้นเด็กทารกก็ต้องตายสิ้นสุดไป ความสำคัญมีมากพอๆกัน (สังขารเราประกอบด้วยธาตุต่างๆ ) ก็เท่ากับว่าคนเลี้ยงดูได้ให้ชีวิตให้สังขารเด็กทารกน้อยนี้เช่นกัน
ถ้าลำดับแล้ว ถ้าไม่มี 0 ว่างเปล่า มาก่อน จะนับ 1 ได้อย่างไร จะเกิดสองได้อย่างไร มีว่าง 0 เกิดขึ้น พ่อแม่นับ1 คือให้กำเนิดให้ก่อน ส่งต่อให้คนเลี้ยงดูนับ 2 ต่อเนื่องไป ไม่สิ้นสุด ความสำคัญอยู่บนเส้นเดียวกัน แต่ก่อนหลังเท่านั้นเอง
จะ 1หรือ 2 ตามลำดับก็ต้องทดแทนคุณให้หมดถึงจะเรียกว่ารู้คุณค่าที่แท้จริง 0 1 2 3 4 5 6.... ธรรมะสอนให้เรารู้จุดเริ่มต้น จากว่าง 0 ไปสู่ 1 จาก ร้อนพันหมื่น ย้อนลงสู่ 1 เข้าสู่ 0 ว่างเปล่า ผู้ที่เข้าถึงสัจจธรรมข้อนี้แล้วจะรู้ว่าต้องทดแทนคุณ คืนหมด และจะสำนึกคุณด้วยกันหมดทั้งพ่อแม่และผู้เลี้ยงดู ถ้าไม่มีพ่อแม่ คนเลี้ยงดู ก็ไม่มีเราให้มีชีวิตอยู่ต่อจนได้รู้คุณและได้กระทำการทดแทนคุณทั้งพ่อแม่และคนเลี้ยงดูได้แน่นอน ต้องตายแต่แรกเกิดไปแล้วหมดสิทธิ์จะได้ทดแทนคืนคุณพ่อแม่ทันที

 

ไม่เกลียดใคร ก็พอแล้วครับ รู้จักกตัญญู แล้วจะไปสนใจทำไม ใคร มีบุญคุณมากกว่า คิดมากๆ ความรักจะลำเอียงนะขอรับ เชื่อผมสิ ใครก็มีบุญคุณทั้งนั้น ตอบแทนคุณ เท่าที่จะทำได้ดีกว่าขอรับ อย่าไปคิดเลย หนักหัวเปล่าๆ เพราะงั้น อ๊อกซิเจน ก็มีบุญกับ ทุกคน ควรปลูกต้นไม่กันเยอะๆ เพื่อสร้าง ออกซิเจน นะก๊าบบบ

 

คนมีธรรมย่อมรู้ จรเข้ว่ายน้ำเป็นไม่ต้องเข้าโรงเรียนสอนว่ายน้ำ

คำถามประเด็นนี้ โมทนาด้วยครับ จุดประเด็นให้คนรู้จักคิด ว่าไหมครับ

คำตอบคนเค้ารู้กัน อยู่แล้ว ล่ะ โดยสามัญทั่วไป ของมนุษย์

แต่ถ้าไม่มีถาม ก็ จะไม่มีตอบ ตรงนี้ล่ะครับที่ เขาต้องการจะดูความลุ่มลึกความละเอียดอ่อนของจิตใจแต่ละคน ที่มาตอบกันล่ะครับ จิตธรรมของใครเป็นอย่างไร ในประเด็นนี้ จริงไหมครับ ทุกคน

คำตอบใครๆๆเขารู้กันอยู่แล้ว ถ้าคนนั้นไม่ไช่คนอกตัญญูล่ะก็ ตอบกันถูกหมดล่ะครับ หุๆๆ

 

บิดา มารดา คือ ผู้ที่ให้กำเนิดลูกมา และต้องเลี้ยงดูลูกด้วย แต่ถ้าทิ้งลูกไปก็ถือว่าเป็นแต่ผู้ให้กำเนิดเท่านั้น ก็สมควรที่จะต้องตอบแทนผู้ที่มีพระคุณทั้งผู้ที่ได้ให้กำเนิด และผู้ที่เลี้ยงดูเรามา เพราะถือว่าเป็นบุพกรรม แต่ถ้าต้องให้ตัดสินใจว่าจะเลือกใคร ก็ต้องขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของคน ๆ น้นเอง เพราะถ้าทิ้งไปตั้งแต่เด็ก เขาก็คงจะจำไม่ได้แล้ว

 

ไม่ต้องเปรียบเทียบหรอก คิดมากก็ปวดหัว สรุปว่า มีพระคุณทั้งสองท่านนั่นแหละ คิดวิธีตอบแทนท่านทั้งสองดีกว่านะ ^^

 

รอคำตอบ ที่แน่ชัดค่ะ

 

คนที่ตั้งแต่ลืมตามาดูโลก ยังไม่เคยแม้แต่จะพานพบบิดามารดา
เมื่อเขาเติบโตขึ้นมา จิตใจเขาจะเป็นเช่นไร เขาจะรู้สึกเช่นไรต่อบุพการี
สังคมคาดหวังให้เขากตัญญู คาดหวังให้เขาตอบแทน เขาอาจลำบากใจและไม่เข้าใจต่อความคาดหวังนั้น ความใกล้ชิดก่อให้เกิดความผูกพันธ์ แล้วความห่างเหิน การถูกทอดทิ้ง ความสัมพันธ์จะเป็นเช่นใด

คนผู้หนึ่ง เมื่อลืมตาขึ้นมา สัญญาแรกที่ได้สัมผัสคือผู้เก็บมาเลี้ยงดู
รักใคร่กันดุจบุตรมีต่อบิดามารดา ความสัมพันธ์ ความผูกพันธ์ ถักทอขึ้นจากเวลาที่ใช้ชีวิตร่วมกันมา
คนที่เก็บลูกคนอื่นมาเลี้ยง หัวใจเขาเป็นเช่นไร ใช่ทรงด้วยพรหมวิหารธรรมหรือไม่
คนที่ทิ้งลูก โดยอ้างเหตุผลสาระพัด หัวใจทำด้วยอะไร
ใครเลือกที่จะมีเรา ใช่เรา หรือบิดามารดา
เมื่อทิ้งลูกได้ลง ก็ไม่สมควรกล่าวอ้างถึงกตัญญู กตเวที จากไหนอีก
ผู้เป็นลูกต้องตอบแทนผู้เลี้ยงดู และเชื่อว่านี่คืออรหันต์และพรหมที่แท้จริงของเรา
ส่วนผู้ที่ทิ้งไป เราจะทำอะไรได้เล่า ก็เขาทิ้งเราไปแล้ว จะให้ตามไปกตัญญูด้วยเหตุใดกัน เขาไม่ต้องการเรามิใช่หรือ เมื่อเป็นเช่นนั้น ก็ต่างคนต่างอยู่เถิด

 

บุญคุณไม่ใช่ปริมาณ ไม่มีมาตรใด ๆ ในโลกนี้ วัดปริมาณ บุญคุณได้ ดังนั้น คำถามว่ามากกว่าหรือน้อยกว่า จึงใช้กับบุญคุณไม่ได้

บุญคุณ เป็นความสำนึกเป็นคุณภาพของจิต หรือ กำลังบารมี ๑๐ ที่สั่งสมมา ตามธรรมดาผู้มีกำลังบารมีเต็มจิตย่อมละเอียดเป็นที่สุด แม้ข้าวเพียงหนึ่งเม็ดก็ถือเป็นพระคุณแห่งการทรงขันธ์

เคยได้ยินว่าในยามหลวงปู่มั่นสำเร็จอรหันต์ ท่านกราบกระท่อม เพราะกระท่อมเป็นที่อยู่อาศัยเป็นปัจจัยให้ท่านล่วงสู่วิมุตติ ท่านกราบสมมุติเพราะสมมุติเป็นปัจจัยให้ล่วงสู่วิมุตติ

ไม่ว่าจะเป็นคน สัตว์ สิ่งของทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้เป็นของทรงคุณและสูงค่าทั้งสิ้น เพราะทุกสิ่งเป็นปัจจัยให้เห็นธรรมได้

คุณค่าไม่ใช่ราคา คุณค่าวัดไม่ได้ประมาณไม่ได้ แต่ราคากำหนดได้วัดได้ตามข้อกำหนดตกลงกัน

 

แต่ความเห็นส่วนตัวนะค่ะ
คิดว่าพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดคือให้เลือดให้เนื้อก็จริง แต่ว่าหากทิ้งไปโดยเฉยๆ เช่นแม่อายุน้อยๆคลอดลูกแล้วทิ้งตามกองขยะ แล้วก็มีมีคนมาเก็บไปเลี้ยง ก็เหมือนว่าตายแล้วเกิดใหม่ไม่ใช่เหรอค่ะ...เพราะถ้าไม่มีคนมาเก็บไปเด็กก็คงตายไปแล้ว จริงๆแล้วคิดว่าทั้งสองอย่างมีบุญคุณเท่าๆกัน แต่ต่างวาระ

 

ผมว่ามีเท่าๆกันทั้ง2 ท่านแหละครับ

 

แล้วๆ ๆ พ่อที่เป็นเจ้าของสเปิม กับแม่ที่เป็นเจ้าของไข่
แล้วๆ ๆ ไปฝากไว้ในท้องผู้หญิงที่รับจ้างอุ้มบุญ
พอเกิดมาไปอยู่บ้านเด็กกำพร้าเพราะผิดกฏหมาย แล้วๆ ๆมีคนขอไปเลี้ยงจนโต

ใครมีบุญคุณมากกว่ากันละครับ- -" งงนะเนี่ย...:'(

 

ทำได้อย่างนี้ฤาจะยิ่งกว่าการทำแท้งอีก

ไม่สามารถเปรียบเทียบได้เลย คิดมากเปล่า ๆ

 

1.พ่อ แม่ ทำให้เราเกิดมา ก็เป็นหนี้ บุญคุณท่านมากแล้ว
2. แม่อดทน อุ้มท้องเรามาตั้ง 9 เดือน อดกิน ของที่อยาก ต้องใช้เงิน หาหมอ และอีกมากมาย
3. แม่ต้องทนเจ็บ เมื่อตอนคลอด เสี่ยงตายแค่ไหน

แค่ 4 ข้อนี่ก็ ทดแทนไม่หมดแล้ว

 

ความสามารถในการสืบพันธ์เป็นความสามารถของสัตว์โลก
แต่ความสามารถในการเลี้ยงคนให้เป็นคนดีมีศีลธรรม เป็นความสามารถของมนุษย์
หากทำได้แต่เพียงสืบพันธ์ให้เด็กเกิดมาแล้วทิ้งไว้ไม่เอาใจใส่แม้แต่เลือดเนื้อของตนก็อาจจะแย่กว่าสัตว์เดรันฉานด้วยซ้ำ แต่คนที่เลี้ยงให้เด็กเติบโตและอบรมจนเป็นคนดีได้ย่อมประเสริฐกว่ามาก

 

เห็นด้วยค่ะ