อยากทราบอารมณ์ของฌาณ4

อดใจไม่ไหว...
คริ คริ ตามเกาะ คุณนราสภา
แจ่มๆ ได้อีก
รู้ทั้งรู้ นิ
ว่า ...มันจะไม่ใช้...ญาณสี่
รึ...มันจะไม่ใช่...ญาณสี่
คนถึง ไม่มาสง กะ สัย แล้วล่ะ
แต่ ยกไว้ บางคน
ทำเป็น สงสัย
เพื่อ...

 

ขอตอบเเฟนคลับ หน่อย

ถ้าการไร้ข้อสงสัย เเสดงว่าถึงเเล้ว
เเล้วการที่กําลังอยู่ ในความสงสัย เเปลว่าไม่ถึง

ข้อนี้น้องถือเป็น ขยะของจิต ที่จําต้องนํามา รีไซเคิล กันอยู่เรื่อยๆ
การนํากลับมาใช้ นํากลับมาทบทวน เพื่อยํ้า สภาวะ ทางจิตนั้น น้องมองว่าเป็นเรื่องที่สมควร การเเลกเปลี่ยนสทนา ถามไถ่ถึงผู้อยู่ในสภาวะธรรมอันดีเเล้ว มั่นคงเเล้ว เป็นสิ่งสมควรเเก่การ กลับไปโง้ เริ่มต้นใหม่ เพราะมันเป็นการเริ่มใหม่
เป้นการฝึกตนให้อยู่ในร่อง อยู่ในรอย อยู่ในกรอบที่สมควรจะอยู่

มิใช้ พอรู้เเล้วก็
เออกูรู้
กูได้
กูถึง
กูเก่ง
กูเข้าใจ

ได้เเล้วได้อีก เข้าใจเเล้ว เข้าใจอีกก็น่าจะดีกว่า รู้เเล้วไม่หมั่นดูเเล ปล่อยปะละเลยจน หลง ใน หลง

เคยหลงอยู่ในหลงไหมค่ะ
เคยรู้ในรู้ ไหมค่ะ

โดยเฉพราะ รู้ในรู้ นี่ยอดมะพร้าวยังตํ่ากว่า หัวเเม่โป้งตนเสียอีก

สอนมาเถอะค่ะ ด่ามาเถอะค่ะ ว่ากล่าวตําหนิ ได้ตามวิสัย
น้องมีจริตในการ เสพ สื่อไม่เหมือนชาวบ้านเขา

เเละนี่ก็คือสาเหตุที่พี่ สงสัยยังไงล่ะจ๊ะ

 

มีที่ดิน ก็ ศึกษา วิธี ทำกิน
พออยู่พอเพียง
รู้ทำนา ก็ ทำนา
รู้ทำไร่ ก็ทำไร่
รู้ทำสวน ก็ทำสวน
ที่ดิน ก็ยังเป็นที่ดิน จะ ไถ หว่าน ปลูก สักกี่รอบ ดิน ก็ เป็นดิน
...
เพราะ สงสัย นี่ล่ะ ตัวดี
ถึงทำให้ มาศึกษา
สงสัย จึ่ง หาคำตอบ
...
หลง นี่ หลง ซะเคยตัว หลงว่า กูหล่อ หลงว่ากูเก่ง หลงว่า กูดี
หลงในหลง นี่ก็ กูรู้ว่ากูหลงว่าหล่อ นิ ...กูเก่งจัง...รู้ว่าหลง กูเก่ง ...
ขั้นกว่า ยังได้อีก
...
ก็มาตัดกัน ที่ตัวสงสัย นี่ล่ะ
ยังสงสัย ก็แสดงว่า ไม่รู้
ยังไม่รู้อีกเยอะ
...

ตาม นราสภา เพราะ ยังไม่รู้
ตาม นราสภา เพราะ ว่าไม่รู้
ตาม นราสภา เพราะ ขยะของจิต ที่จําต้องนํามา รีไซเคิล
ชอบนิ ทำไงได้ คริคริ

 

ไอ้ที่เราถกกันเนี่ย มันเป็นอันเดียวกันนั่นแหละ เพราะแม้คนๆเดียวกัน เข้าฌานเป็นร้อยครั้ง ก็ยังมีความรู้สึกที่ไม่เหมือนกันในหลายๆครั้ง ความละเอียดของจิตมันมากมายเหลือเกิน แล้วแต่ว่าจะกระทบแบบไหน สัมผัสแบบไหน อันนี้หลวงพี่เล็กสอนมา

สงสัยคุณเล่นถึงอรูปหรือเปล่า ถึงมีกาย แต่หมือนไม่มีกาย เพราะละรูปได้แล้ว เลยเข้าอรูป

อย่างของคุณเป็นแบบสว่าง โล่ง ใส แต่ของผมมันมืด โล่ง โปร่ง แต่อารมณ์ของอุเบกขาก็เหมือนกัน

เจริญธรรม

 

เหมือนกันสิ เหมือนเด๊ะเลย อันเดียวกัน เพราะมันคือสิ่งสมมุติที่เรากำหนดมันขึ้นมาเรียก

นักภาวนาก็ต้องปฏิบัติ นักปฏิบัติก็ต้องภาวนา ง่ายมะ

เจริญธรรม

 

ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน

 

เอานี่ ไปอ่านไปฟังกันชัดๆ ม้วนที่ 20 หน้า 2
http://www.watthasung.com/wat/viewthread.php?tid=957

 

ตอบตามความคิดของผมนะครับ

ผมว่าต่างกันเยอะครับ
เพราะว่า นักปฏิบัติอย่างเราๆนี่ อย่างมากก็ทรงฌานกัน ไม่4 ก็ 8 ว่ากันไป
แต่ท้องไส้นี่สิ อดมื้อกินมื้อ อย่างเก่งก็ขอข้าวเทวดากินแต่ก็ต้องไปอยู่ป่า ถ้าขั้นสูงก็อยู่ด้วยธรรมะปิติ แต่ดูๆไปแล้วเหมือนคนจรจัดเร่ร่อนจริงๆ นะ

แต่นักภาวนานี่ ถ้าเค้าจับคาถาเงินล้านมาภาวนา นี่ล่ะก้อ เป็นเรื่องเลยนะครับ รวยแน่ๆ แถมได้บุญด้วย ภาวนาในบ้านก็ได้ สบายๆ ข้าวก็มีกินสบายๆ เพราะเขามีตังนี่ จะซื้ออะไรก็ได้ นี่เป็นเจ้าสัว สบายๆ

พอจะเห็นภาพมั้ยครับ

เจริญในธรรมครับ

 

คําตอบของกระทู้ จึงตกเเด่ผู้เจริญในปัญญาถ้วนทั่วกันเถิญยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ร่วมอนุโมทนาด้วยคนเจ้าค่ะ

 

เเม่นยําในทางความคิด

เเม่นยําในทุกๆ อารมณ์ ก็เหมือนหอกคมๆที่ ทิ่ม ลงไปที่เหรียญสตางค์

ข้าน้อยขอยกนํ้าชาคาระวะซัก หนึ่งไห

เจริญในเจริญเช่นกันเจ้าค่ะ

 

อุเบกขาธรรมมา วางแล้ว เฉยแล้ว

 

จับลมหายใจเข้าออกไปเรื่อยๆครับ เดี๋ยวรู้เอง

ความสำเร็จเกิดจากการลงมือทำครับ

 

ชอบ.."รูป" น้อง นราสภา..ให้ความรู้สึกน่ากลัว.. ลึกลับ..ดีครับ ..ทำไมชอบรูปนี้ละครับถามหน่อย..!

 

ถ้าบอกไปเเล้วจะเชื่อไหมล่ะ

ชอบรูปนี้เพราะ มันเเสดงอีกด้านของปัญญา ที่ ไม่ลงตัวของตัวเอง ค่ะ

เห็น จริต ของตนเองตัวเบ่อเร่อ ใหญ่คับใจไปหมด ก็เลยต้องมีรูปคอยกําหลาบ มันลงเป็นพักๆไงจ๊ะ

 

เชื่อครับ..แต่ผมว่าคนในรูปนี่ จบทันตะแพทย์ แน่เลยฟันขาวเชียว.

 

ฌาณหรือสมาธิ

ผมทำสมาธิเข้าได้เร็วครับ คือหลับตากำหนดลมหายใจมันปุ๊บสงบปั๊บทันที ไอ้เห็นจุดดาวอ่ะไรน่ะ 3-4 ปีที่แล้ว กำหนดลมหายใจที่ปลายจมูก ภาวนาพุทธ-โธ จนหายไป เหลือแต่ความสงบ ถามอะไรดี ถามตรงๆเลยละกัน นี่ฌาณหรืออยู่ในขั้นสมาธิครับ...

 

ร่วมแสดงความคิดเห็น

ผมเห็นผมก็ภาวนานะ หลวงพ่อท่านสอนให้ภาวนาเป็นไม่งาม ถ้าแบ่งปันก็คือ เราเห็นเราภาวนาเป็นกาคตายสติ แต่ภาวนาแล้วได้อะไร ไม่รู้ เชิญท่านที่รู้สั่งสอนเถิด...

 

....ผมเองก็ไม่แน่ใจนะครับว่าเป็นฌานรึเปล่า เคยได้ยินบางท่านก็ว่าเป็นระดับอากาสา ก็ข้องใจอยู่ว่าถ้าเข้าระดับฌานสี่จะแยกนามออกจากรูปได้ แต่ผมกลับแยกไม่ได้ รู้แต่ว่าเลยระดับปิติมาแล้วดิ่งลึกสงบกว่ามาก สังเกตุใช่ไหมว่าช่วงหลังๆ นั่งเมื่อไรอาการปิติจะไม่ค่อยเกิดให้จับความรู้สึกได้ หรือถ้าเกิดก็แป๊บๆ จิตเราจะไม่สนใจ มุ่งเข้าความสงบที่ละเอียดก่าไปเลย ส่วนอาการปิติขนลุก กลายเป้นว่านึกน้อมกำหนดในชีวิตประจำวันได้เสมอตามแต่ใจต้องการ เมื่อก่อนก็สับสนอยู่ว่า ปิติดังกล่าวเป็นลมปราณชนิดหนึ่งไปซะงั้น เพราะเวลากำหนดขึ้นมาจะขึ้นวูบแผ่ซ่านไปตามร่างกายไปเลย ก็มีคนเคยกล่าวในเว็บนี้ว่า ปิติอยู่ในฌานหนึ่ง นั่งได้แค่ไหนก็ช่างเถอะ ก็สังเกตุได้อยู่ใช่ไหมว่าวันไหนที่นั่งได้ลึกสงบแล้ว วันรุ่งขึ้นทั้งวันจะมีสติและสุขสงบโปร่งโล่งใจอยู่ได้แทบทั้งวัน ถ้าเว้นว่างไปมันก็เสื่อมอยู่ดี นั่งเพื่อให้มีแรงพอต่อเนื่องเวลากำหนดสติในชีวิตประจำวันและเป้นประโยชน์ในการพิจารณานี่นะ

 

ผมว่าทำไปเรื่อยๆ อย่าไปคาดหวังอะไรดีกว่าครับ ว่าจะต้องถึงระดับไหน บทมันจะถึงมันก็ถึงเอง เดี๋ยวก็รู้ได้ด้วยตัวเอง

 

การรู้ รสฌาณ จะมีสองวิธี

การรู้แบบ สัมผัส พอเป็นผัสสะ หรือ ถูกต้องด้วยนามกาย ....(1)

กับ

การรู้แบบ สัมผัส เป็นเครื่องล่อ หน่วงออกจาก นามกาย ออกมา ต้องด้วยรูปกายให้ทั่ว...........(2)


การสัมผัสด้วย นามกาย ในแบบแรก เรียกว่า ปัญญาอบรมสมาธิ ไม่เอาสมาธิมานำ
จึงไม่ได้รู้สึกว่าต้องไปอร่อยกับรสของสมาธิ จึงมุ่งวิปัสสนา แล้วให้วิบากจากการเจริญ
สติและสมาธินั้นเกิดขึ้นต่อนามกาย เพื่อเอามาระลึก เจริญปัญญาหมุนรอบอย่างเดียว

แต่จะเห็นว่า ไม่ใช่ไม่รู้รส ฌาณนะ จะต้องรู้ และชัดว่าสัมผัสฌาณ 1 2 3 หรือไม่
ก็4 และ 5ปัญจมฌาณด้วย แล้วแต่ ความว่องไวในการเอาปัญญาเข้าตัดออกมาอาศัย
ระลึกเท่านั้น

การสัมผัสด้วย นามกาย แล้วหน่วงออกมาอาบ รูปกาย อันนั้นก็เป็น สมาธิอบรม
ปัญญา เอาสมถะนำหน้า ซึ่งกรณีที่ปัญญาอินทรีย์ไม่แก่ มันก็จะล้นไปอาบปิติชุ่มชื่นๆ

หากออกไปโดยไร้เจตนาน้อม (ไม่ใช่ตัณหาจริต) ก็เรียกว่าไป ติดโอภาส ภาวนาแล้ว
ติดโอภาส หากภาวนาถุกต้องถูกทาง ไม่เห่อเหิมกับญาณทัศนะที่รั่วเร็ด ก็เรียกเสียใหม่
ว่า อุภโตภาค ดังนั้น พวกนี้มีบางจังหวะที่เสพสมาบัติด้วย

แต่ถ้าตัณหาจริตยังมีมาก การน้อมปิติออกไปจากนามกาย ไปอาบทั่วกายไม่มีส่วนใด
จะไม่แตะต้อง(ไม่วูบๆวาบๆ น้อมปั๊ปอาบทั่วเลย ไม่เกิดความแตกต่างให้เกิดกระแสหวาด
เสียวระคนเข้ามา) แบบนี้ก็เป็นพวก สมถะนำหน้าล้วนๆ ตรงนี้เวลาออกมาจากสมาบัติ
จะลืมการวิปัสสนา ดังนั้น อย่าลืม "เกสา โลมา นัขขา ทันตา ตะโจ"

พระบางท่าน ก็แทนที่จะแนะนำกรรมฐาน "เกสา โลมา ฯ" ก็อาจจะชี้ว่า มึงออกมา
แล้ว มึงสงสัยอยู่หรือเปล่า ยังงงอยู่หรือเปล่า อันนี้ คือ ชี้ให้ดู วิจิกิจฉา

คือ รู้รสนะว่า ฌาณ1 2 3 4 และ 5 และ 6 7 8 อาจจะ 9 (หากแย่มากๆ) แล้ว
ยังสงสัยหรือเปล่าว่า ฌาณเป็นยังไง

ใจบอกตัวเองว่า เดินฌาณ 1-4 แน่นอน แต่ออกมาแล้ว ก็มาถามชาวบ้านอีกว่า
เห้ย ณาณ1-4 8-9 รสเป็นยังไง อันนี้ เขาเรียกว่า โลเล สงสัย

ก็ให้ระลึกไปเลยว่า ฌาณ 1-4 8-9 อะไรที่ตนทำนั้น มันขาด "ตัวปัญญา" ไป

ทำการเห็นไปแบบนี้พอ ไม่ต้องไปประนามตนว่า ฌาณ 1-4 8-9 นั้นจริงหรือเก๊

ทำการเห็นแบบนี้เรื่อยๆ ก็จะ น้อมไปสู่การมีปัญญาได้เหมือนกัน

พอมีตัว ปัญญาเจตสิกนะ คราวนี้ 1-4 8-9 โอ้ย ไม่ถามใครแล้วว่า ใช่หรือไม่ใช่

มันจะมันส์ในการหมุนไปหมุนมา เข้าแล้วออก ออกแล้วเข้า บังเทิงกีฬาของจิตกันไป