หลวงปู่หล้า สนทนาธรรม กับหลวงปู่บุญฤทธิ์

เอาอย่างนี้สิ ป๊ะป๋า

เรื่องของจิตนั้น บางทีมันเหนือธรรมชาติ ที่เราจะไปคาดเดาได้

กรรม นั้นเป็นเรื่องอจิณไตย แต่ ก็ต้องสอดส่อง ดวยหลัก สัมมัปธาน4

ไม่แน่นะคร้าบ

การที่ ป๊ะป๋า มาศึกษาธรรมะ แล้วพบว่า มันได้รับแต่ ผิวๆ ไม่อาจเข้าถึงใจ

บางทีตรงนี้เป็น ปัญหาหญ้าปากคอกมากๆ เรียกว่า เหลือเชื่อ

ป๊ะป๋า ฟังดีๆนะ อาจจะฟังยากนิดนึงส์ หรือ ไม่ก็อาจจะคนละเรื่อง ก็เป็นไปได้
ใช่ว่าจะเป็นอย่างที่ผมกล่าวเสมอไป เพราะบางที่ก็ อจิณนไตยจริงๆ

* * * *

ฮึดชชช์ ฟืดดดดส.....

ป๊ะป๋า ที่อาจจะฟังธรรมแล้ว ไม่ถึงใจ เป็นเพราะว่า ปฏิเสธ คุณธรรมของ
คนที่มีคุณธรรมสูงกว่า ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ตัวป๊ะป๋า

ดังนั้น บางทีก็แก้ง่ายๆ แต่ หากใช้ปัญญาแบบโลก จะแก้ไม่ตก ไม่ยอม
แก้ อาจจะหัวเราะเสียงดัง

แต่ดีกว่าไม่ลองนะป๊ะป๋า

ง่ายๆเอง แค่ลองมอง ใกล้ๆ นั้นใหม่ แล้ว ลองยอมรับว่ามี
คุณธรรมสูงกว่า

ไม่แน่ว่า พอน้อมไปปั๊ป คราวนี้ ธรรมไหลเป็นน้ำพุเลย

ทางพุทธนั้น เราจะไม่ประมาทในธรรม แม้เล็กๆน้อยๆ

 

เปรี๊ยง หรือ ไม่เปรี๊ยง น้ำหนักเท่ากัน

มันเกิดที่การให้ค่า เห็นตัวที่ให้ค่าบ่อยๆ คือมีความเพียร

ผลที่เห็นตัวให้ค่าทำให้กิเลสมันไหม้

 

เห็นตัวเอง คือเห็นรสชาิด
รสดีใจ รสไม่ชอบใจ รสเฉยๆ

มีไว้ให้ชิมแทบไม่ขาดขาย

ชิมรสดีใจก็มีดีใจซ้อนไปอีก

ชิมรสไม่ชอบใจก็มีรสไม่ชอบใจซ้อนลงไปอีก

ชิมรสเฉยๆก็เปลี่ยนเป็นไม่ชอบใจในรสเฉยๆก็มี


ชิมรสไม่ชอบใจก็มีรสเฉยๆซ้อนตามไปก็มี
ชิมรสเฉยๆก็มีรสไม่ชอบใจซ้อนตามมาก็มี

ชิมรสชอบใจก็มีรสเฉยๆซ้อนตามมาก็มี
ชิมรสเฉยๆก็มีรสชอบใจซ้อนตามมาก็มี

ชิมรสไม่ชอบใจก็มีรสชอบใจตามมาก็มี
ชิมรสชอบใจก็มีรสไม่ชอบใจตามมาก็มี

วันๆนึงจะได้ชิม กี่ครั้งเน๊อ




กิเลสสามรส ^^ ราดพริก ​

 

ป๋า ไม่ใช่เด็ก แค่ป๋าเป็นเป็ด ที่ทำได้ทุกอย่าง
สัญญา ก็ลอยเต็มไปหมด ป๋าทำไง กับสัญญาดีนะ
กินเข้าไป ก็คงไม่ได้ปัญญาหรอก ...

 

ปัญหาของ แพทย์ ที่มี จรรยาบรรณ ก็คือ การปฏิเสธ ความจริงในข้อที่ว่า

"ข้าก็พลาดได้เหมือนกัน บางที่ข้าก็ลืม"

แต่โดยวิชาชีพ สิ่งตรงนี้ จะพูดออกมาไม่ได้ จะไม่ยอมรับว่า สัญญาไม่เที่ยง เด็ดขาด

วิธีแก้ไม่มี มีแต่ ต้องยอมรับการเห็น สัญญาไม่เที่ยง นั้นมีอยู่จริง มีอยู่ตลอดเวลา
ต้องดูให้มากๆ

จริงๆแล้ว คนเราอ้างว่า รู้ อ่านแล้วก็อ้างว่ารู้แล้ว ฉันจำได้

เอาเข้าจริงๆ จำไม่ได้หรอก แต่ที่บอกว่า จำได้ เพราะโกหกตัวเอง

เรื่องตรงนี้ จะไปชัดอีกที ตอนตาย คือ พอตายปั๊ป ที่บอกว่าจำได้
เหล่านั้น จะอันตรธานหายไปหมด

พอเกิดใหม่ ก็ลืมหมดแล้ว ต้องเริ่มนับจาก0ใหม่ หากไปเกิดเป็น
สัตว์ที่เรียกว่าเป็ดจริงๆ ก็ไม่ต้องนับ การจะระลึกได้นั้น หมดสิทธิ

การที่เห็นว่า สัญญามี สัญญาเที่ยง จิตเที่ยงจำได้ ล้วนแต่เป็น
สภาพธรรมความเห็นผิด ที่ยังย้อมติดจิตได้อยู่

* * *

เวลาบอกว่า สัญญาไม่มี คุณจำไม่ได้หรอก หากใช้ ความคิดแบบปุถุชน
ก็จะเถียง และ ยอมรับไม่ได้ใน บทธรรมนี้ โดยอ้างว่า ก็กูจำได้ จะมาบอก
ว่า สัญญาไม่มีได้อย่างไร

ก็ย้อนกลับไปที่เรื่องเดิม คือ เรียกหาพระตถาคตเพื่อมาเป็นศัตรู จิตใจไม่น้อม
ไปเลื่อมใสในสิ่งที่เรียก ผู้มีคุณธรรมสูงกว่า มีอยู่

ตรงนี้เองที่ทำให้ ปิดกั้นการยกจิตด้วยความแยบคาย และเรียกหา พระตถาคตเพื่อ
มาเป็นศัตรูทุกครั้งที่อ่านธรรมะจบในแต่ละบท

 

ปุถุชนผู้ไม่เคยสดับ ย่อม ยึดขันธ์5 เป็นตน

แม้ ปุถุชน จะมาสดับ ก็อาจจะยึดขันธ์5 เป็นตน อยู่อย่างนั้น เพราะการ
ฟังธรรมนั้น ไม่ใช่ของง่าย การจะดสับแล้วเห็นด้วย จะมีโอกาสเหมือน
เอาไม้กระดานที่เป็นรู ไปบอยกลางมหาสมุทร แล้ว ให้เต่าตาบอดลอย
คอขึ้นมาเอาหัวโพล่เข้ารู้ในรอยแตกของไม้นั้นพอดี

เรียกว่า ปุถุชนจะฟังธรรมแล้วเห็นด้วย ไม่ยึดขันธ์5เป็นตนนั้นมี ร้อยละ 0.000000001

คือ น้อยมาก

น้อยมากนี้ไม่เท่าไหร่ หากฟังโดยแยบคาย ฟังแล้ว ไม่โพล่งปฏิเสธ แต่ เอาไปพิจารณา
ด้วยจิตด้วยใจให้แยบคาย ก็มีโอกาสน้อย ส่วนใหญ่แล้ว 99.999999999 จะเถียง
และพูดจากปฏิเสธ อ้างนู้นอ้างนี่สารพัด

อ้างในตนไม่เท่าไหร่ อาจจะอ้างขันธ์ภายนอกอีก คือ เห้ย เช่นนั้น คนอื่นก็โง่เหมือนกู
ทั้งนั้น ดังนั้น เย็นใจดีกว่า เพราะ กูไม่แปลกคน กูไม่ผิด

โดยลืมไปเสียสนิทว่า ธรรมะนั้น เป็นเรื่อง ปัจจัตตัง วิญญูชนพึงรู้ได้ด้วยตัวเอง

 

นักวิชาการ ที่เรียนเก่งๆ จำนวนมาก จึงเรียนธรรมะแบบวิชาปรัชญา ศีลธรรมพื้นฐาน
วางคุณค่าของธรรมะให้กลายเป็นเพียง ผลงานวิจัยทางปรัชญา อภิปรัชญา

นักวิชาการเหล่านั้น ส่วนมากจึงกลายเป็น นิยตมิจฉาทิฏฐิ เป็น ผู้เที่ยงในการ
ไม่เข้าถึงพระนิพพาน พระพุทธองค์เสด็จผ่านไปจำนวนแสนล้านโกฏิพระองค์
ก็จะหัวเราะเยาะ และ เรียนวิชาธรรมะในฐานศัตรูทางความคิด จิตวิทยาการเมือง
การปกครอง ปรัชญาอย่างหนึ่งเท่านั้น

 

เวลาของใจ สนใจด้วยเหรอใครมีคุณธรรมสูงกว่า ต่ำกว่า
เพราะเวลานั้นมันตัวป๋า ใจป๋า

 

ธรรมมะไม่เว้นเด็กไม่เว้นผู้ใหญ่
แค่เพียงรู้เท่าทันได้ในขณะจิตเดียว


สัญญาเป็นตัวเก็บผลงาน
เพื่อให้สติมันเท่าทันในสิ่งที่เกิดขึ้นดับไป
เกิดขึ้นดับไป

สัญญาก็มีประโยชน์
อย่าปล่อยประโยชน์ไปกับสัญญา

 

อีกอย่างหนึ่ง สำหรับคนทำอาชีพขายชีวิต

กรรมที่ประกอบอาชีพนี้ จะ ส่งผลให้เกิดการปิดกั้นการเข้าหาธรรม

เสมือนสัตว์เหล่านั้นเอามือมาปิดตาของผู้ฆ่าตนเอาไว้ ไม่ให้ได้รับ
แสงสว่าง ทั้งนี้เพราะ พวกเขากลัวว่า คุณจะรอดพ้นบ่วงกรรม

เมื่อพวกเขาเอามือบังตา ก็จะเกิด ทิฏฐิแล่นไปว่า หากเราปฏิบัติ
ธรรมเราก็ต้องยอมรับผิด ในการฆ่า และ ขายชีวิต ใครเล่าจะ
ยอมกระโดดลงกระทะทองแดงข้างหน้า สู้ขอปฏิเสธ และขอ
ศึกษาเป็นเพียงปรัชญาสัญญาดีกว่า จำได้ไม่ยาก ไอ้เรื่องปฏิบัติ
แล้วต้องไปยอมรับชะตากรรมนั้น คงไม่เอา

จริงๆแล้ว หากศรัทธาให้แน่นแฟ้น การก้าวข้ามโลกไปอย่างไม่
เห็นร่องรอย ไม่มีใครสามารถติดตามได้ นั้นมีอยู่

และพระพุทธองค์ก็ชี้ทางนั้น แต่เรามักไปหวาดเสียวเสียก่อน หาก
เคยอยู่ในตาข่ายทิฏฐิ "ทางรอด" "การพิภากษา" ด้วยแล้ว ก็จะยิ่ง
มีตาข่ายที่ร้อยรัดให้บาดเจ็บ ให้ครั้นคร้าม ให้ปฏิเสธ การเห็นทางที่
พระพุทธองค์ทรงชี้ไว้

 

ในชีวิต ป๋าทำอาชีพขายชีวิต ไม่ต้ำเป็นล้านๆ ชีวิต ป๋าไม่โกหกนะ อันนี้เรื่องจริง
สะดุ้งเลยพอพูดถึงเรื่องนี้

 

การใช้ความคิดแล่นไป ไม่ได้ กล่าวตามการเห็นจริง

ก็เท่ากับ ศึกษาธรรมะด้วย ตรรกศาสตร์

ศึกษาธรรมะ เสมอวิชาปรัชญา

ซึ่งธรรมดาอยู่เอง ที่ พูดเมื่อไหร่ อ้างเมื่อไหร่ ก็รู้สึกถูก
มีเหตุผล

แต่จริงๆแล้ว ธรรมะ เขาไม่ได้ ศึกษาแบบนั้น ไม่ได้ศึกษา
แบบเอา สัทธรรม มาฟาดฟันผู้สอนหน้าไหน

ตนเท่านั้นที่รู้ ตนเท่านั้นที่แจ้ง ตนเท่านั้นที่ข้าม ผู้อื่น
เป็นเพียงแต่ผู้บอกต่อ ถึงทางเหล่านั้นมีอยู่

หากยังเรียนโดยเห็นว่ามี เปรี้ยงป้าง ก็เท่ากับ เรียกหา
กัลยณธรรมเพื่อมาเป็นศัตรู

 

นั่นแหละ ป๊ะป๋า ป๊ะป๋า เอาอาการสะดุ้ง นั้น นั่นแหละ เป็น ใบเบิกทาง

ต้องยอมรับตามความเป็นจริงว่า อาการสะดุ้งมีอยู่

หากเราเอาสัญญาอย่างอื่นมาปิดบัง เบี่ยงเบนการเห็น ก็เท่ากับเราโยน
ทิ้งใบเบิกทางไปเสีย

ทีนี้ พุทธศาสนา ไม่ได้สอนให้ สะดุ้ง แล้วไปวุ่นอยู่ที่การแก้

เราเน้นจิตใจส่วนใหญ่ที่เป็นกุศลบ้าง อกุศลบ้าง เฉยๆ บ้าง เหล่านั้น
เพื่อพิจารณาถอดถอนการยึดถือ เมื่อนั้น ความสะดุ้งก็จะไม่กระเทือน
ถึง จิตดวงนั้น แม้นว่า ในสัมปรายภพ จะเกิด ภาพหน้าหวาดเสียว
อย่างไรก็ตาม จิตดวงนั้น จะลอยพ้นข้ามสิ่งหวาดเสียวนั้นได้

เป็น จิตหนึ่ง ที่ไม่กำเริบกลับ ข้ามพ้นไปได้

ไม่ใช่ ไม่ต้องรับผลของกรรมนะคร้าบ

ผลของกรรมนั้น ส่วนที่เป็นขันธ์ นั้นจะรับไปเต็มๆ อาจจะแหลกเหลว

แต่ จิตหนึ่ง ที่พ้นการยึดถือขันธ์ เพราะ อบรมไว้ดีแล้ว จะนำสุขมาให้

 

หากยังเรียนโดยเห็นว่ามี เปรี้ยงป้าง ก็เท่ากับ เรียกหา
กัลยณธรรมเพื่อมาเป็นศัตรู<!-- google_ad_section_end --> (นิวรณ์)

 

ถ้าเรารู้จักและเห็นกิเลส
เราก็เผากิเลสได้ครับ
ต้องรู้จักและเห็นกิเลสก่อนครับ
เหมือนเราจะเผาขยะ
ถ้ายังไม่รู้ว่าอะไรเป็นขยะและยังไม่เห็นขยะ
เราก็ไม่รู้ว่าจะไปเผาอะไร
ไม่รู้ว่าขยะอยู่ไหนขยะหน้าตาเป็นอย่างไร

 

เดี๋ยวนี้ ขยะรีไซเคิลได้ ไม่ต้องไปโยนเข้ากองไฟ สร้างมลพิษเรื่องกระจกครับ

 

เก่งมากครับน้อง
จะเอา A หรือ F ดีครับ

 

กิเลส มันเป็นนาม จะใช้ไฟเผาก็ไม่ได้
เห็นบ่อยว่า เพียรเผากิเลส คงเป็นวลี คำพูดซินะ

 

จิตใจก็เป็นนามธรรม จิตใจทำไมถึงร้อนรนได้ครับ

 

ถ้ารีบมาก ก็กลัวว่าจะเกรียมซะก่อน
ใจเย็นมาก ก็จะแห้งตาย ไม่ทันกาล
อะไร คือความพอดีของนักปฏิบัติ