หลวงปู่ดุลย์สอนว่า "คิดเท่าไหร่ก็ไม่รู้ หยุดคิดจึงรู้ แต่ก็ต้องอาศัยความคิดจึงรู้"

ขอแทรก พร้อมกับ รายงานตัวคะ ท่านอาจารย์ ทุกท่าน

ข้อมูลของกระทู้นี้ ขอชมคุณขวัญ และ คุณวิมุตติ มาก ๆ คะ

เพราะเป็นเรื่องที่อยากรู้ และขอบคุณคำตอบ ของ บรรดา อ.เอกวีร์ อ.สันโดษ และทุกท่าน
อนุโมทนา สาธุ คะ

 

มันเป็นไปตามวาสนาที่มีต่อกันครับ

แต่ก็มีต่อกันเพียงระยะหนึ่งเท่านั้น

ถ้าพ้นวาระไปแล้ว หรือ เสียการณ์ไปแล้ว ก็ฟาวล์

 

ท่านเอกวีร์เราไม่ทราบเกี่ยวกับจิตของท่าน

แต่จิตเรารู้ว่าอะไรควรจะพูดอะไรควรจะทำ

เราไม่เตือนผู้อื่นเพราะเราไม่รู้วาระจิตผู้อื่น

เราจึงดีกับทุกคนเเละไม่บังคับฝืนใจ

ให้ใครคิดหรือทำตามเรา

เราเชื่อว่า ผู้ดู ย่อมมีปัญญาเป็นของตนเอง

 

เลยต้องเสียสตางค์จ่ายค่าเน็ต
จะได้ไม่เสียวาระประชุมสินะ


...

 

คุณขวัญ ของที่คุณทำได้แล้ว รู้สึกหนทางแล้ว มันเป็นของไม่เที่ยงเช่นกัน

วันหนึ่งคุณอาจทำได้ อีกวันอาจทำไม่ได้

ต้องขอเตือนนิดนึง

อย่าลงไปค้นหา ความหา หรือได้มาแล้ว ก็ประคองดู ไม่ให้เสียไม่ให้หาย

รู้ก็ชั่ง ไม่รู้ก็ชั่ง เราภาวนาเล่นๆ อย่าจริงจัง อย่าอยาก ถ้าสับสนจริงก็
ไปทำความสุขในรูปแบบต่างๆ(ที่เป็นกุศล) ที่ทำแล้วให้สุขใจ เมื่อนั้นจะเห็นเองว่า
หนทางเดินได้กลับมาเอง ไม่ต้องไปแสวงหา

 

มันก็คือ ภาวะเหรียญสองด้านนี่ครับ

 

อันว่าพระราชานั้น ต้องมีความเป็นกลาง
เอื้อประโยชน์ สร้างดุลอำนาจ กระจายทั่วถึง


อันว่าผู้ตรวจสอบธรรมวินัย ย่อมต้องมี
ความละเอียดถ้วนถี่ ตรงไปตรงมา เข้าใจลึกซึ้ง


อันว่าโลกนี้ แม้มีผู้เข้าถึงธรรม
แต่ผู้เข้าถึงธรรม ยังต้องอาศัยสมมุติบัญญัติ
เล่นบทบาทอันแตกต่างกันไป ตามแต่ละบุคคลถนัด


ฉันใดก็ฉันนั้น บุคคลย่อมมีลักษณะและวิถีในการทำงานแตกต่างกัน
หากจิตตรงต่อสัจธรรมความจริงแล้ว แม้แตกต่าง ก็ไม่ใช่หนทางแตกแยก

 

คำกล่าวของครูบาอาจารย์นั้นลึกซึ้งนัก
ที่ว่า "คิดเท่าไหร่ก็ไม่รู้ หยุดคิดจึงรู้ แต่ก็ต้องอาศัยความคิดจึงรู้"

เป็นอุบายธรรมในการเจริญภาวนา ให้มีสติมาอยู่ที่กาย และจิต

คิดเท่าไหร่ก็ไม่รู้
หมายถึงปุถุชนธรรมดานั้นย่อมมีความคิดในเรื่องต่างๆในแต่ละวันทำให้หลง เผลอ ฟุ้งซ่าน จิตไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จึงทำให้ขาดสติ

หยุดคิดจึงรู้
หมายถึงเมื่อความคิดเราเกิดขึ้นให้เราหยุดแทรงแซงไม่ต่อเติมความคิดนั้น ให้เป็นแค่รู้เฉยๆ ทำบ่อยๆ ให้จิตรู้สภาวะที่เกิด จิตก็จะเกิดสติขึ้นเอง

แต่ก็ต้องอาศัยความคิดจึงรู้
หมายถึงเมื่อความคิดเกิดขึ้นมาให้เรารู้ในสภาวะปัจจุบัน และพิจารณา
ความเกิด ความดับ ตามหลักไตรลักษณ์ คือ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
จิตก็จะเกิดสติระลึกขึ้นมาเองเมื่อมีความคิดเกิดขึ้น แล้วปัญญาก็จะเกิด
และเป็นผู้รู้ผู้ตื่นผู้เบิกบาน

 

สัจจธรรมนั้นมีเพียงหนึ่ง อย่าได้หลงไปกับภาพกลืนรวม รวบยอด

หากไม่เห็นสัจจธรรมแท้ ก็จะเห็นแบบรวมๆนั้นเป็นหนทางของสันติ

แต่ สันติ นั้น อยู่โดย สภาวะธรรมที่แท้ที่มีเพียงหนึ่งบริบูรณ์อยู่แล้ว

โปรดพิจารณาท่านผู้มาจากวรรณะพราหม์ในแดนไกล

 

หยุดคิด เป็นสมถะ อันนำไปสู่วิปัสสนาญาณได้ จึงได้ความรู้ในท้ายที่สุด
บรรลุแบบเจโตวิมุติ แม้ไม่ได้ยกธรรมขึ้นพิจารณา เพราะธรรมนั้นมีอยู่แล้ว
หยุดเฉยๆ เห็นอะไรดับไป หากจิตจับได้เห็นธรรมได้ ก็บรรลุธรรมได้

อาศัยคิดจึงรู้ เป็นวิปัสสนา ต้องมีการยกธรรมขึ้นพิจารณา คือ คิดก่อน
คิดอย่างแยบคาย เรียกว่า "โยนิโสมนสิการ" ไม่มีตัวนี้ วิปัสสนาญาณก็ไม่เกิด
แบบนี้เป็นลักษณะของปัญญาวิมุติ คือ การอาศัยการคิดแยบคายเข้าถึงธรรม

 

<TABLE class=tborder cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=thead>ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 12 คน ( เป็นสมาชิก 9 คน และ บุคคลทั่วไป 3 คน ) </TD><TD class=thead width="14%">

[ แนะนำเรื่องเด่น ] ​

</TD></TR><TR><TD class=alt1 width="100%" colSpan=2>สันโดษ, เอกวีร์, เด็กชายพชร, เดินผ่านมา, ใบไม้นอกกำมือ, หลงเข้ามา, k.kwan, ฤษีแปลงสาร, ไฟสถิตย์ </TD></TR></TBODY></TABLE><!-- currently active users -->
แช๊ะ...Hello ใบไม้ เพื่อนรัก

 

ชอบอ่านของนายนะ..แปลกดี..แต่ไม่ได้เก็บมาคิดเลย..แป๋วววว

 

การอ่อนน้อม มิใช่อ่อนแอ
การหนักแน่น มิใช่แกร้วแข็ง

การชี้ธรรมไปตามจริตแต่ละคนเป็นไปได้ไหม
อันว่าวิสัยปราชญ์ย่อมรู้ธรรมชาติมนุษย์

บุคคลหนึ่ง ศรัทราอ่อน พึงชี้สิ่งใด
บุคคลหนึ่ง ปัญญาอ่อน พึงชี้สิ่งใด
บุคคลหนึ่ง วิริยะอ่อน พึงชี้สิ่งใด

 

หากลูกค้าต้องการ "ข้าว" อย่างเดียว เท่านั้น ไม่เอาอย่างอื่น
เราสามารถเอาข้าว ใส่ Package ที่แตกต่างกันส่งไปยังประเทศต่างกันได้



ศาสนาเป็นแค่ Packaging เท่านั้น

 

ส่วนนี้เป็น "พุทธจักขุ" ไม่มีในสาวกภูมิ
การจะดูอินทรีย์ห้าของบุคคลใดย่อหย่อน
ตึงพร้อมควรแก่งานได้ ต้องอาศัยโพธิญาณ
แม้จะจำความธรรมมาอธิบาย ก็ใช้ไม่ได้ผลจริง


ดังนั้น จำต้องบำเพ็ญพัฒนาไป
ยังไม่ถึงท้ายที่สุด ก็ยังมีพลาดได้บ้าง
จำต้องทดลอง พัฒนา ไม่หยุดยั้ง

 

เพราะอาศัยคิด แต่มี สติระลึกรู้ นี่คือ เจโตวิมุติ หลุดพ้นได้ส่วนหนึ่ง

เพราะรู้ถึงภาวะหยุดคิด จึงรู้ นี่เป็น ปัญญาวิมุติ หลุดพ้นได้อีกส่วนหนึ่ง

ก็สองส่วนนี้และที่ต้องประกอบกัน เพื่อ ความวิมุติ

 

เร็ตติ้งวันนี้ ดีมาครับพี่น้อง

ฤษีแปลงสาร โอเค....ครีเอท ได้โอเค

เดี๋ยวดูต่อ ถ้ายังไง คุณใบไม้ฯ กับ คุณ เบญจกุลนั่งดูสักพัก

แล้วเกิดไอเดียอะไร นำมาเสนอได้นะครับ..ที่นี้ ว่างครับว่าง

 

เรียนถาม อ.เอกวีร์ เพราะ เป็นคนพิมพ์ข้อความนี้
ช่วยอธิบาย ข้อความ วิปัสสนาญาณ จะเกิดขึ้น เมื่อมีการถอยเข้า ถอยออกของฌาณ ด้วยคะ

 

เราดึงคุณแล้วนะสันโดษ คุณลงไปพัวพันเอง ก็แก้เอง

 

คุณ เดินผ่านมา
ท่านนี้คือมิตรเก่า ผู้ใฝ่ธรรม
วันนี้ฤทธิ์ทางใจเกิดแก่ท่าน หมายตั้งต้นศึกษาหมายใจเริ่มจริง

ทั้งฤษีแปลงสาร ก็มิตรเคยคุยประสาเซน
ก็ยินที่ได้สนทนา