~~~~~*** สิ่งเล็กๆที่เรียกว่ากั๊ก***~~~~~

อันที่จริงคริสต์ ให้สัญลักษณ์และยกย่องนักบุญวาเลนไทน์
ไทยเราน่าจะตั้งวันพ้นบ่วงรัก โดยชูท่านพระเรวัตเถระเจ้า
เป็นสัญลักษณ์ เพราะเรื่องราวของท่านกับลีลาวดี ก็รันทด
กินใจใช่ย่อย กำหนดและตั้งชื่อวันพ้นบ่วงรักว่า
revatta tera's day ใครเห็นด้วยปะ ทั้งนี้ถ้าเป็นการมิบังควร
ลูกน้อมกราบขออโหสิ ต่อพระมหาเถรเจ้า สาธุ

 

วันพ้นบ่วงรัก...รึ
แต่เรื่องนี้...น่าจะออกแนวๆ..นี้

...รักนี้ มีกรรม ต้องจำพราก
ด้วยพี่จาก น้องไป ให้โหยหา
สู้ติดตาม ด้วยความรัก ปักอุรา
จะกี่ภพ กี่เพลา ไม่ลืมเลือน

แต่น่าจะเป็นวัน...รักระทม
สัญลักษณ์คือ ดอกลีลาวดี อิอิ

 

ว้าวว ข้อมูลคุณท้าวแน่นเอี๊ยดอ่า เช่นนี้ขุนคงต้องเฉไฉไปเรื่องอื่นละ (ฝอยต่อนั่นเอง)
~_~~_~~_~ ถึงวันบวช ทั้งนาคๆและญาติ ก็พร้อมหน้ากัน ที่วัดพระอุปัฌชาย์
เจ้าคณะอำเภอ ธ. โดยมิได้นัดหมาย (แต่ได้รับแจ้งข่าวจากพระอาจารย์ อิอิ) ไม่มีงาน
รื่นเริง หรือแห่แหนดนตรีมหรสพ ทึ้งสิ้น ในชีวิตผม มันเป็นวันที่พึ่งเห็นแม่ร้องให้ เป็นวรรค
เป็นเวร น่าจะปลื้มปีติดีใจ แต่ผมกลับถามด้วย ความ ส งสัยว่า โยมแม่ร้องให้เรื่องอะไร
แม่ก็ไม่ยอมตอบ ครั้นพอถามหาโยมพ่อ ก็บอกไม่รู้ เจอกันตั้งแต่ก่อนเข้าพิธีบวช บวช
เสร็จกลับออกมาก็ไม่เจอ (สันนิษฐานว่าหลบไปร้องให้ กลัวใครเห็นนำ้ตาผู้ชาย กลัวเสีย
เชิงชาย อิอิ) ตั้งแต่โบราณเขาถึงพูดสืบๆกันมาว่า บวชทดแทนค่านำ้นม~~~~

 

มานึกยัอนไปตอนวันบวช ให้น่าเอ็นดูตัวเอง ช่างไร้เดียงสาจริง แม่ร้องให้เพราะปลื้มปีติใจ ที่เห็นชายผ้าเหลืองลูกชาย เรายังไม่รู้
ดันไปถามได้ แม่ร้องให้เรื่องอะไร แม่ก็ไม่ตอบ คงกลัวเสียเวลาร้อง
น่าจะยิงมุกซะหน่อย ว่า : ยังไม่ได้ตั้งชื่อเรื่องเลย ร้องๆไปก่อน ค่อยตั้งชื่อเรื่องทีหลัง"
กร๊ากกก~^~~~~^~~...

 

...เหตุใดสัตว์โลกทุกชนิด(ตั้งแต่สัตว์นรกยันมหาพรหม)จึงมีความกลัว,ความสะดุ้ง
ความหวาดเสียว ประจำอยู่ในขันธสันดาร ทุกผู้ทุกนาม...ยกเว้นพระอริยะเจ้า......
~~~~^~ จั่วหัวข้อใว้ฝอยต่อคราวหน้า (และเชิญทุกท่านร่วมแสดงความคิดเห็น )...

 

นั่นนะสิคะท่านขุน!! เหตุใดมนุษย์ถึงต้องมีความอยากใคร่รู้ ขี้สงสัย ขี้กลัว เพราะอะไรคะ? (deejai)

 

ตามหลักปฏิจจสมุปบาท ผัสสะ ปัจจยา เวทนา,เวทนา ปัจจยาตัณหา นั่นคือ การกระทบสัมผัส ทั้งห้า รวมถึงใจเป็นที่หก(ซิกซ์เซ็นท์) ทำให้เกิดเสวย(รับ)อารมณ์(เวทนา) คือสุข ทุกข์ และเฉยๆ และเพราะเกิดรับอารมณ์(เวทนา) จึงเกิดตัณหาคือความอยาก ความทะยานอยาก
ส่วนความสงสัย ใคร่รู้ ความกลัว ผมเข้าใจว่า เกิดจากอวิชชา ความไม่รู้จริง โมหะ ความหลง เข้าใจผิด ยึดถือสิ่งสมมุติว่าเป็นจริง น่าจะประมาณนี้นะคุณกะปิ อิอิ เอ้ยหวาน เกือบลืมหวาน ..อิอิ

 

ครั้นเมื่อสลัดสมมุติเหลือแต่วิมุติ ความกลัวก็ไม่มีในใจอีก (เดา) อิอิ ความกลัว เกิดหลายสาเหตุ หลายระดับ วัดได้ตั้งแต่0.1cc.จนถึง100cc. เต็มอัตรา ความกลัวของขุนที่จะ นำมาโม้อีก ดังนี้...โปรดติดตามตอนต่อไป ถ้าไม่หมั่นใส้จนหมางเมิน อิอิ

 

อืม...ท่านขุนเริ่มกลับมาปฏิบัติหน้าที่เป็นปกติแระ
หลังจากที่ผลุบแต่ไม่โผล่ไปหลายวัน อิอิ
ให้เข้าใจได้ว่า...ยังคงคิดจะ "กั๊ก" ต่อไป
แต่คุณท้าว ณ ตอนนี้..อยู่ในอารมณ์แบบว่า....

 

~~~ความกลัวระดับพื้นๆ ทั่วไป น่าจะเป็นกึ่งกลัวกึ่งกังวล กลัวว่าผู้มีอำนาจให้คุณให้โทษ รวมทั้งคนทั่วไป จะล่วงรู้ความผิดของเรา อันนี้เชื่อว่า ผู้ที่อายุพอจะรู้เดียงสาขึ้นไปคงจะเคยประสบความกลัวชนิดนี้กัน ความกลัวที่ยกระดับขึ้นมาจากนั้นหน่อย เห็นจะเป็นความกลัวกึ่งหวาดเสียว เช่นกลัวเมื่อต้องอยู่บนที่สูงลิ่ว แล้วมองลงข้างล่าง หรือกลัวผี เมื่ออยู่ลำพัง แล้วมีแนวโน้มว่าเขาจะมาหา ดังคราวหนึ่งครั้งผมยังเป็นพระอยู่ ณ.สำนักถำ้ไทรทอง แห่งเขาโนซาน (อิอิ ภูโน)..คุณท้าวขอซาวด์ด่วน อิอิ ~~~

 

ซาวด์?? อั๊ยยะ!!!
:z3 แบบนี้ป่ะ...ให้ภาพแระ เสียงจินตนาการเอง อิอิ

 

บ๊อก โบร๋วว บ๊อกๆ โบร๋ววว ขณะที่เจ้าแว่นทั้งเห่าทั้งหอนอยู่นั้น วิญญาณ อุต๊ะ! เผลอเคลิ้มตามดนดรีประกอบเบย ทำหน้าที่ไปจนกว่าจะเล่าจบนะเจ้าแว่นเดียว คราหนึ่ง เมื่อมีคนในหมู่บ้านเล็กๆ แต่หลายสิบหลังคาพอสมควรนี้ เสียชีวิตลง
(เป็นหมู่บ้านคู่วัด หมู่บ้านเดียวในเวิ้งเขานี้) พระเณรทั้งวัด จึงต้องรับนิมนต์ไปสวด
เมื่อถึงบ้านงาน นั่งเรียบร้อย พระอาจารย์ก็ำสวดมาติกา ฯ ส่วนรูปใดยังสวดไม่ได้
หรือได้ไม่จบ ถ้าอายแฟนเพลง ก็ทำปากพึมพำ คลอตามไป เนื่องจากไม่มีตาลปัตร
จึงเหมือนขาดสแตนอิน ขืนนั่งนิ่งอมตุ่ย เกิดมีโยมซอกแซก ชอบสังเกตุ จะมองว่า
มานั่งรอกินค่าขันธ์ครูเปล่าๆ อิอิ (อันที่จริงไม่ได้รับจับถือปัจจัยหรอก หน้าที่โยมวัด
และปัจจัยเป็นของส่วนกลางเท่านั้น ) พอตกท่อนใหน ที่เนื้อร้องคล้ายคลึง หรือซำ้ๆเดิม
ค่อยเปล่งเสียงเติมที่ ให้รู้ว่าได้นะ อิอิ เดี๋ยวต่อ

 

แต่ก็มีเหมือนกัน ที่พอใกล้ๆท่อนคุ้นเคย แต่เนื้อความเปลี่ยนใหม่ แล้วท่านที่จำไม่ได้ แต่จะโชว์เพาะเวอร์ ผลเป็นไง ท่านก็แหลมโด่ เพี้ยนอยู่รูปเดียวซิ ถัดจากนั้น เสียงทั้งวงก็กระท่อนกระแท่นเบาบาง ขาดห้วง เพราะโดยมากใช้เวลาส่วนตัวไปกับการ นั่งกลั้นขำ กลั้นหัวเราะ ส่วนรูปที่สปิริตสูง กลัววงคณะเสียชื่ออ สวดไปไม่ตลอดรอดฝั่ง
จะขำแค่ใหน ก็พยายามส่งเสียงสวด ลากเพื่อนไปต่อ อย่างนี้ขอยกนิ้วให้เบย
อีกหลายวิธี ที่ผู้จำเนื้อไม่ได้ หรือลืมเป็นบางวรรคบางตอน ใช้ ก็เช่นทำเป็นกระแอมไอเล็กๆ หรือไม่ ก็ขยับตัวเปลี่ยนท่านั่งฯ เป็นการคั่นจังหวะไปพลาง
ให้ถึงท่อนที่ท่านได้เนื้อ เหล่านี้ก็โอเคนะ ดูเนียนดี อิอิ...... จวบจนถึงวันที่สามหรือห้าไม่แน่ใจ ศพพร้อมโลง ถูกนำไปวางบนเชิงตะกอน ที่ทำกันขึ้น
ที่หัวนาของผู้ตาย คณะของเรา ก็ตามไปบรรเลงส่งวันสุดท้าย รู้สึกว่าบรรยากาศวันนั้น อึมครึมพิกล ทั้งที่เป็นที่โล่ง ท้องฟ้าก็โปร่ง นั่งสวดไป ใจผมก็พลอยนึกประหวัดถึงผู้ตาย
ทั้งที่ไม่รู้จักมักคุ้น ดึงความคิดกลับ ได้ไม่นานก็แว๊บไปอีก ส่วนปากก็สวดไป เออแปลก
จนกระทั่งสวดเสร็จ พระอาจารย์เผานำ ฯ คณะออเคสตร้าเราก็กลับสำนัก....ติดตามตอนต่อไปหรือไม่ก็จะเล่า ตอนนี้แค่นี้ก่อน อิอิ~~~

 

อุ๊ต๊ะ!..ให้เจ้าแว่นเดียว..ทำหน้าที่ไปจนกว่าจะเล่าจบ...!!!
เค้าก็แสบคอแย่จิ...อิอิ:z3

 

เอ้อออ....ลืมไปเลย ว่าเคยตั้งกระทู้ใวในพลังจิต อิอิ ถึงใหนแล้วอะ
อ้อออ ..ถัดจากนั้นสามสี่วัน(ประมาณนะ ไม่ใช่3คูณ4=12นะ)
ช่วงซักสี่ทุ่มได้ หลังลงจากทางจงกม ล้างเท้าขึ้นกุฏิแล้ว เตรียมนั่งมาติ๊ต่อ
หูก็แว่วเสียงหมาหอนจากทางหมู่บ้าน ก็สงสัยอยู่ว่า เอๆๆๆๆ หมู่บ้านอยู่ห่างวัด
ที่มาของเสียงหอนก็น่าจะถนน ช่วงสวนมันสำปะหลังชาวบ้าน แล้วหมาใครมาหลง
อยู่เดี่ยว และเสียงเห่าสลับหอนนั้น(หอนมากกว่าเห่า 80%/20%ได้) อิอิ วัดอีกแล้ว
ดังมุ่งมาทางวัดเรื่อยๆ แหมลำพังบรรยากาศยามดึกของป่าเขาก็วังเวงอยู่แล้ว บรื๋อ,
มันไม่ยอมหยุดอ่าา เห่าหอนขึ้นเขามาเรื่อย มุ่งไปบริเวณ โหลแก้ว,โกศ เก็บอัฏฐิ
ของผู้ล่วงลับ ที่ตั้งวางตอกซอกตามหลืบหิน (ธรรมชาติม้ากๆ) ข้างทางเดินขึ้นไป
ยังเรือนไฟ โรงนำ้ร้อนนำ้ชาและโบสถ์ที่กำลังสร้างถัดไป เอ ออวิญญาณใครหนอ
เรามาอยู่นี่ก็คครึ่งปี ชาวบ้านเสียชีวิตก็หลายคน ไม่เห็นมายังงี้นา กุฏิเรายิ่งใกล้ที่เก็บ
กระดูกกว่าใครๆ คอแห้งละ พักสิบแป๊บ อิอิ

 

ก้อ ไม่มีไรมาก เป็นความหวาดเสียว กลัวว่าเขาจะมาหา เรายังใหม่ ยังไม่พร้อม
ไม่รู้จะพร้อมเมื่อไร อิอิ สรุปไม่ได้มาหาเรา ไปกราบพระอาจารย์ป่าวไม่รู้ อิอิ

 

ไม่ได้เข้ามาซะนาน ท่านขุนยังไปไม่ถึงไหนเลย ^^ (มีแซวววว)

 

อีกหนึ่งความกลัวคือ ตกใจกลัว ซึ่งหนักเบา มากน้อย
ขึ้นอยู่กับเหตุการณ์ นั้นๆและอีกหลายปัจจัยประกอบ
แต่ ก่อนจะไปที่ตกใจกลัว ขอโม้ตกใจที่ไม่กลัว แตว่าโมโห
ซักเรื่อง เป็นเหตุการณ์เล็กๆ ที่เกิด ณ สำนักถำ้ไทรทอง
แห่งเทือกเขาโนซาน(ภูโน)นี่แหละ

 

อ่าว หายไปอีกแล้วเหรอคะ รออ่านอยู่นะคะ

 

ชินแล้วค่ะ อาการกั๊กของท่านขุน นึกขึ้นได้เด๊วท่านก็มา:boo: