สิ่งที่ผมเห็น

ถามจริงๆ เหอะ ไอ้ที่มาบอกว่าคนอื่น อายุมากมั่ง หัวขาวมั่ง เนี่ย เอาอะไรมาคิด หรือว่าโง่ขนาดโดนกิเลสตัวเองหลอกจนปรุงแต่งภาพไปแล้ว ว่ากายสังขารปัจจุบันนี้ของผมอายุมาก?

 

ดูจากการตอบกระทู้ ก็รู้ได้ว่าแก่แต่ตัว หาแก่ปัญญาไม่ อินทรบุตร อย่าให้คนในเวปต้องสมเพชการกระทำของคุณอีกเลย อะไรคือ หิริโอตัปปะ อะไรควรกระทำให้มาก อะไรไม่ควรกระทำ ยังไม่รู้อีก

 

บุคคลนับถือพระธรรมคำสอน คนนึงน้อมจิตไปตามพระธรรม แต่อีกคนแค่อ่านผ่าน ย่อมให้ผลไม่เท่ากันนะอินทรบุตร

 

อีกประการคือ เอทัคคะ ในการหัวเราะนั้นไม่มีในศาสนานะ และเลิกทำตัวเป็นเด็กน้อยเขลาปัญญาได้แล้วเมื่อเข้ามาในพระธรรมวินัยนี้

 

ธรรมอันพระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสไว้ดีแล้ว ท่านทั้งหลายจงประพฤติพรหมจรรย์เพื่อทำที่สุดแห่งทุกข์โดยชอบเถิด.

 

ใน web นี้ คนที่ศึกษาธรรมะ อายุยี่สิบกว่าๆ หนะ ไม่ได้มีแค่คุณคนเดียวหรอกนะ โดนกิเลส โดนมานะหลอกแล้วหลอกอีก

กรรมไอ้ลูกรักนี่มันแรงจริงๆ แฮะ อุปาทานบดบังซะมิดจนไม่รู้เห็นตามจริงเลย...

 

คนที่ชอบหัวเราะผู้อื่นมีมาตั้งแต่พุทธกาลแล้ว ผลสุดท้ายเป็นไงลองไปหาดูนะ อินทรบุตรผู้มีปัญญาในการหัวเราะ พุทธองค์ย่อมไม่สรรเสริญการเที่ยวหัวเราะ อินทรบุตรขนาดฌานยังไม่ได้เที่ยวหัวเราะเป็นผู้รู้แล้ว ถ้าได้อภิญญาจะขนาดไหนแต่คงยากเพราะยังไม่เข้าใจอะไรคือ สำรวม กาย วาจา ใจขนาดศึกษาธรรมมานาน

 

จิตตัง ภิกขะเว อะสังวุตัง มะหะโต อะนัตถายะ สังวัตตะติ
ดูกร ภิกษุทั้งหลาย! จิตที่ไม่สำรวมแล้ว ย่อมเป็นไปเพื่อฉิบหายใหญ่

จิตตัง ภิกขะเว อะสังวุตัง มะหะโต อัตถายะ สังวัตตะติ
ดูกร ภิกษุทั้งหลาย! จิตที่สำรวมแล้ว ย่อมเป็นไปเพื่อประโยชน์ใหญ่

จักขุนา สังวะโร สาธุ สำรวมตาไว้ได้เป็นดี
สาธุ โสเตนะ สังวะโร สำรวมหูไว้ได้เป็นดี

ฆาเนนะ สังวะโร สาธุ สำรวมจมูกไว้ได้เป็นดี
สาธุ ชิวหายะ สังวะโร สำรวมลิ้นไว้ได้เป็นดี

กาเยนะ สังวะโร สาธุ สำรวมกายไว้ได้เป็นดี
สาธุ วาจายะ สังวะโร สำรวมวาจาไว้ได้เป็นดี

สัพพัตถะ สังวะโร ภิกขุ สัพพะทุกขา ปะมุจจะติ
ภิกษุผู้สำรวมไว้ได้ทุกทางแล้ว จักหลุดพ้นจากทุกข์ได้ทุกๆกรณีฯ

 

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย... เมตตากรุณาเป็นพรอันประเสริฐในตัวมนุษย์

คฤหัสถ์ผู้ยังบริโภคกาม เกียจคร้านหนึ่ง
พระราชาทรงประกอบกรณียกิจโดยมิได้พิจารณาโดยรอบคอบ ถี่ถ้วนเสียก่อนหนึ่ง
บรรพชิตไม่สำรวมหนึ่ง ผู้อ้างตนว่าเป็นบัณฑิตแต่มักโกรธหนึ่ง
สี่จำพวกนี้ไม่ดีเลย...

ภิกษุทั้งหลาย กรรมอันใดที่ทำไปแล้วต้องเดือดร้อนใจภายหลังต้องมีหน้าชุ่มด้วยน้ำตาเสวยผลแห่งกรรมนั้น ตถาคตกล่าวว่า กรรมนั้นไม่ดีควรเว้นเสีย


ไม่เข้าใจท่อนไหนบอกเดี๋ยวแปลให้นะอินทรบุตร

 

ภาวนาจนแก่ แต่ยังได้แค่หัวเราะอยู่เลยอินทรบุตร อย่าทำตัวเป็นพวกปัญญาทรามไปหน่อยเลย พระธรรมคำสอนก็มีอยู่

 

เอ้า หนีแล้วหรือ ลูกรัก...

ทำไมไม่พูดความชั่วของตัวเอง เรื่องที่ตัวเองปรุงแต่งจิตจนคิดว่าคนอื่นเป็นเช่นนั้น เป็นเช่นนี้ ทั้งที่ความจริงแล้วเขาไม่ได้เป็น แล้วก็ต่อว่าเขาคิดเสียจนมันติดแน่นเป็นมโนภาพในจิตของตนเอง เพ่งโทษจนกลายเป็นอคติในใจตนเอง กลายเป็นนิวรณ์ไปเสียแล้ว ตอนนี้ลองไปนั่งสมาธิดูเถอะนะ จิตลูกรักหนะ มันมืดเข้าสมาธิไม่ได้แล้ว

อย่าเห็นว่า ผิดตนเองเท่าเส้นผม ผิดผู้อื่นเท่าภูผา
ทำไมความชั่วของตนเอง ไม่มองดูให้เห็นบ้างละ ลูกรักเอ๋ย

ในเส้นทางสายธรรมะ พึงเพ่งโทษตนเองไว้ อย่ามองที่ความผิดของผู้อื่นเลยนะ

 

ขออนุญาติ สะกดนิดนึง ไม่ได้มีเจตนาอกุศลจิตใดๆทั้งสิ้น
ท่าน Tumjugg ผมยกมาจากคำสอนของหลวงปู่ บุดดา ถาวโร ครับ
ปุจฉา:
หลวงปู่ครับ ทำไมชาวบ้านใส่เกี๊ยเดินในวัดหนวกหูจังเลย
วิสัชชนา:
เอ้า ! แก้หูตัวเองซี่ !
หูเราอยู่บนกุฏิไปหาบเกี๊ยเขาทำไมล่ะ !

อย่าไปหลงตาม วัตถุที่กระทบเลยครับ ตามจิตตามอารมณ์ให้ทัน อย่าปล่อยอารมณ์ชักนำ

ท่าน อินทรบุตร อย่าเล่นเอาเิถิดเลยครับ ถ้าแนะก็แนะกันตรงๆไปเลย คนเรามีหลายประเภท ถ้าเจอคนที่เขาไม่เข้าใจก็เกิดโทษกันทั้งสองฝ่าย ไม่เกิดประโยชน์ เป็นทางประมาทไม่ควรทำ การใช้อุบายสอนตามวาระจิตตามจริตของบุคคล เป็นวิสัยของพระอรหันต์ พ้นวิสัยของปุถุชน

ถ้าทำให้ท่านใดไม่พอใจก็ขออโหสิกรรมไว้ล่วงหน้าครับ

 

สาธุ สาธุ สาธุ อนุโมทามิ

 

ผมเป็นคนที่อ่านมากรู้มากสมชื่อ วิทวัส แปลว่า ผู้รู้
แต่รู้อย่างเดียวจนเกิดเป็นมานะภาคภูมิ จนยั้งสติไม่ทันจนเลิกเข้าเว็ปธรรมมะหลายปี
ตอนนี้รู้ตัวเห็นโทษทุขข์ร้อนในใจตนเอง ไม่กล้าเถียงกันใครอีก เลยไม่อยากเห็นใครต้องหลงทางเหมือนผม บางครั้งต้องข่มใจไม่ให้แสดงความคิดเห็น ถ้าเวลาผมแสดงความคิดเห็นแล้ว ก็จะทำใจอุเบกขาพิจราณาให้ดีก่อนว่าจะไม่ทำให้เกิดกรรมใดตามมา ถ้ามีผู้เห็นด้วยก็ดีไม่เห็นด้วยก็ดี ก็ต้องพยายามวางใจอุเบกขา ใจจะเป็นสุขไม่ยินดียินร้าย กุศลก็เกิด
พระสัมมาสัมพุธเจ้าตรัสว่า อันว่าบุญกับสุขก็อันเดียวกัน บุญทำแล้วย่อมได้รับสุขทันที ถ้าผู้ใดคิดว่า บุญเมื่อทำแล้วตายไปจะได้สุขเอง ผู้นั้นได้ชื่อว่าหลง บุญนั้นทำแล้วก็ได้สุขเลย คือสุขที่ใจนี้ เวลาระลึกถึงบุญนั้นก็สุขเวลานั้น นั้นคือสวรรค์ดิบ อันบุคคลใดได้รู้ได้เข้าใจสุขแห่งสวรรค์ดิบ เมื่อตายแล้วย่อมได้สวรรค์สุกโดยไม่ต้องสงสัย อันผู้ใดถึงไม่รู้จักบาปว่าเป็นอันเดียวกับทุกข์ว่าเป็นนรกดิบ ตายไปย่อมไม่พ้นนรกสุกไปได้ ผู้รู้แล้วปราถนาจะพ้นจากนรกย่อมพ้นได้เมื่อไม่อยากพ้นก็ไม่พ้น เพราะสุข-ทุกข์เกิดจากใจ สำเร็จแล้วด้วยใจ ใจจึงเป็นใหญ๋เป็นประธาน ธรรมสำเร็จแล้วด้วยใจ สาธุ

 

เที่ยวเพ้อตามหาลูกแบบอินทรบุตร และ เที่ยวหัวเราะผู้อื่น พุทธศาสนาไม่มีสอนนะคับ ท่านผู้เจริญ หากแต่ การกระทำเหล่านี้เป็นของพวกนอกศาสนากับเดรฑีไม่ใช่หรือ ?

 

อินทรบุตรเลิกหลงผิดและเลิกเพ้อหาลูกเถอะอายุก็มากแล้ว เกิดเป็นคนทั้งทีอย่าให้คนอื่นต้องมาสมเพชบ่อยเลย เอาเวลาหัวเราะและเพ้อหาลูกไปภาวนาให้ได้ญาน ฌานเถอะอินทรบุตรเพื่อตนเองไม่ได้เพื่อใคร ได้ญาน ฌานแล้วค่อยมาหัวเราะยังทัน

 

ธรรมอันผู้มีพระภาคตรัสไว้ดีแล้ว ท่านจะประพฤติปฏิบัติเทอญอินทรบุตร เกิดมาพบศาสนาทั้งทีอย่าให้คนอื่นต้องมาสมเพชเลย

 

มองซ้าย มองขวา อ่านอารมณ์คนแถวนี้เอาหน่อยเน้อ ระวังไอ้ที่ว่ามานี่ มันจะเข้าตัวนะ...

เอ้อ แล้วการบ้านที่ให้ไปหนะ สอบให้ผ่านสักที อย่ากด post แบบไม่มีสติ แล้วมาตามแก้ข้อความทุกข้อความ

 

๕๔. เหตุที่ทำให้พระสัทธรรมตั้งอยู่ไม่นาน

"สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับ ณ ป่าไผ่ ใกล้เมืองมิถิลา ลำดับนั้น ท่านพระกิมพิละ เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาค ถวายบังคม นั่ง ณ ส่วนข้างหนึ่งแล้ว กราบทูลพระผู้มีพระภาคว่า "ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ อะไรหนอเป็นเหตุเป็นปัจจัยที่ทำให้พระสัทธรรมไม่ตั้งอยู่ยืนในเมื่อพระตถาคตเจ้าปรินิพพานแล้ว." "ดูก่อนกิมพิละ เมื่อตถาคตปรินิพพานแล้ว ภิกษุ ภิกษุณี อุบาสก อุบาสิกา ในพระธรรมวินัยนี้ ไม่เคารพ ไม่ยำเกรง ในพระศาสดา ในพระธรรม ในพระสงฆ์ ในการศึกษา ไม่เคารพยำเกรงกันและกัน. นี้แล กิมพิละ เป็นเหตุปัจจัยที่ทำให้พระสัทธรรมไม่ตั้งอยู่ได้นานในเมื่อตถาคตปรินิพพานแล้ว."

ปัญจกนิบาต อังคุตตรนิกาย ๒๒/๒๗๕