วิริยาธิกะพิเศษบันทึก

ดูของพ่อคั่นรายการ

*******************************************
อ่านหลายรอบแต่ก็ซึ้งในคําสอนของท่านทุกทีค่ะ สาธุๆๆค่ะ แต่ไม่ยอมเป็นวัวเขาอ่อนให้นะ นอกจากสงครามจริงๆ

 

แหมพี่ พีทีโอพูดได้ดีทีเดียว ยุคนี้ มันเป็นยุคของ โจรคลองเมือง แย่งอำนาจ แย่ง กันกิน คดโกงทุกรูปแบบ บ้างเมือง เสียหาย อย่างไร ประชาชน เดือดร้อน ไปทุกหย่อมหญ้า ข้าวยากหมากแพง ไม่สมกับค่าครองชีพ ปัจจุบัน คนชั้นกลาง กับ คนรวย จะได้เปรียบหน่อย ค่าแรงเดี๋ยวนี้ ถ้าซื้อกิน คงไม่พอแน่เลยครับ ถ้าต้องซื้อมาทำเอง ค่อยยังชั่วหน่อยนะ ถ้าพูดตรงนี้ ผมยิ่งเบื่อ สลดใจและอดสู เป็นยิ่งนัก ผมถึงได้ หลุบมุม มาแบบ ไม่อยู่กับสังคมแบบนั้นอีก ค่อยเบาหน่อย นะ แต่มาโดน อีกรูปแบบหนึ่งพี่


แหมพี่ ก็ในเมื่อ พ่อบอก ในสายของเรา ติดตามกัน มาอย่าง น้อย ๑๐ อสงไขย กำลัย อีกแสนมหากัป ท่านหยุดนิดหนึ่ง ท่านพูดต่อไปว่า ส่วนใหญ่ ติดตามกันมา ๑๖ อสงไขย กำไลยอีกแสนมหากัป ผมฟังท่านเทศ ที่ ศาลาพระพินิจ ทองดี ปี ๒๘ จนพระท่านทำมาเป็นหนังสือเทป บางช่วงบางตอนครับ ท่านบอกในสายของท่าน ที่เป็นลูกหลาน อย่างน้อยแสนกว่าคน แต่ว่าผมว่ามีมากกว่านั้นนะ บางอย่าง บางช่วงผมว่าพิมผิดมี แต่น้อยนะครับ นี่ส่วนตัวผม ที่อ่านเจอ ถือว่าเป็นธรรมดา ผมยังจำผิด อยู่เรื่อยๆเลยครับ อ่านแล้วก็ลืม จำได้มานิดหน่อยเองครับ


บางอย่างเพียง นำมาเป็นข้อคิดกันบ้าง ในเมื่อท่านพ่อ ก็บอก ติดตามกันมาขนาดนี้ ส่วนใหญ่ ปราถนา พุทธภูมิ กันทั้งนั้น ท่านลา ลูกหลานบริวารก็ลาตาม แต่ในส่วน ที่ไม่ลานั้น เขามีอยู่ ก็ให้กำลังใจกันไป ตามฐานะ แต่ทำไม ไม่ได้ใช้ปัญญากันเลย บางคนถึงกับ ใช้วิชามาร เล่นงานแบบ เหมือน ไม่มี การสึกษา อบรมมา มีโลภ โกรธ หลง มากกว่า คนที่ไม่ได้ ปฏิบัติธรรมเสียอีอ่ะครับพี่ นี่ผมนำ มาพูดกับพี่ และให้พี่น้องลูกหลานบางคนได้ทราบไว้ บางทีก็หนีออกห่างให้ไกลๆ ไม่ปรงก็ต้องปรง บางทีไม่ยอม ก็ต้องยอม บางทีหนี

 

๖๐-๗๐

************************************
แหม ก็เรียกว่า"สาวน้อยที่สุด"ก็ว่าได้ แต่เป็นนาคค่ะ ไม่ใช่ทอง แต่ไม่มีแล้วค่ะ จําได้ว่าคุณย่าเคยเอาแปรงขัด ขัดเสร็จก็มาผูกต่อ สมัยนั้นมีสบู่ที่ผสมคราม อยู่ คงนึกออกนะคะ อ้อ พูดถึงสมเด็จองค์ปฐม ทําอย่างไรจะได้สักองค์คะ สูงเกือบนิ้วคงจะดี เมื่อก่อนแปลกใจว่า ทําไมต้องไปเคารพบูชาท่านเมื่อเราเกิดมาสมัยพระพุทธเจ้าสมณโคตม แต่ต่อมายิ่งศึกษาจากหลวงพ่อก็ยิ่งซึ้งมากค่ะ ธรรมะสวัสดีค่ะ

 

เอาสั้นๆนะซือเจ๊นะ เลิกแปลกใจ ว่าทำไมถึงต้องไปเคารพสมเด็จองค์ปฐม การที่คนเราจะเป็นคนกตัญญูรู้คุญคน ไม่ใช่รู้คุญเฉพาะแค่ตรงหน้า รู้คุญแค่พ่อ แม่, แล้วปู่ ย่า ตา ยาย ลุง ป้า น้า อา ที่อยู่สูงกว่าขึ้นไปล่ะ จะไม่นึกถึง จะไม่เข้าไปหา ไปเคารพกราบไหว้ระลึกนึกถึงพระคุณหรืออย่างไร ปู่ ย่า ตา ยาย นั้นปกติใจดีมีเมตตาปราณีมากไม่มีประมาณกับหลานๆอยู่แล้ว คนอื่นคิดอย่างไรไม่รู้ แต่วิริยาธิกะพิเศษคิดกันแบบนี้ เพราะพ่อท่านเป็นคนนำพาให้ลูกหลานคิดแบบนี้ ตอนนี้พ่ออยู่พระนิพพาน ใครไม่เคยได้รับรู้เรื่องนี้ก็ไปหาท่าน ถามว่าใช่หรือปล่าว

เรื่องกตัญญูระลึกรู้คุณนี่ถ้าจะโทษ ต้องโทษพ่อโน่น ที่สอนให้ลูกหลานของท่านกตัญญูรู้คุณไปถึงปู่ของปู่...........

 

พอดีมันฟื้นความจำได้ คำกลอนเกี่ยวกับวัวเขาอ่อนครับ พระป่าชอบกลอนนี้กันมาก

.....อสรพิษ ฤทธิ์ร้าย ข้าไม่หวั่น
ช้างตกมัน เผชิญหน้า ข้าไม่หนี
แต่ข้ากลัว วัวเขาอ่อน มาราวี
มันขวิดที จีวรขาด บาตรกระเด็น ฯ.​

 

วัวเขาอ่อนนี้ทรงอานุภาพมากถ้าไม่ใช่ อย่างท่านพระอานนท์ที่แข็งแกร่ง ตอนเผชิญกับท่านโกกิลา ท่านนั้นก็อดเวทนาสงสารไม่ได้ ท่านอื่นๆถึงกับเบือนหน้าหนีอดที่จะสะเทือนใจไปกับท่านโกกิลาไม่ได้ เราๆท่านๆอย่าได้ไปล้อเล่นกับวัวเขาอ่อนเข้าเชียวหนา อานุภาพเขานี่ทรงพลังมาก ถ้าไม่แกร่งจริงนี่อย่าเลย ยอมเสียตั้งแต่ยกแรกจะได้ไม่เจ็บตัวมาก ถึงหนังเหนียวขวิดไม่เข้าแต่ก็อาจช้ำในถึงตายได้ ถ้าไม่คิดสู้ก็ต้องหลบหลีกให้ไกล จนกว่าจะแน่ใจว่าฝึกซ้อมมาดีแล้วแข็งแกร่งพอที่จะไม่หวั่นไหว เมื่อวัวทำท่าสบัดเขาเอาขาหน้าตะกายดิน แล้วเมื่อวัวทยานพุ่งเข้าใส่ฟัดเป็นพัลวันนี่จะทำอย่างไร

ดูอย่างท่านศิริมา ท่านอยู่ของท่านเฉยๆแต่อานุภาพของท่านนั้นมีอำนาจทรงพลังอย่างไรนี่ ก็รู้ซึ้งกันอยู่แก่ใจนะ

ก็นั่นแหละจีวรถึงได้ขาด บาตรถึงได้กระเด็น มันจะไม่กระเด็นได้ไง อยู่ลำพังตามป่าเขา บ้านร้าง โพลงไม้ เงื้อมชะง่อนผา แม้ในถ้ำ บางคนอาจจะยังปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมเลยด้วยซ้ำ ตัวเท่าแมว ทำเป็นร้องท้าวัว เจอวัวไล่ฟัดเอาจะร้องเรียกหาใครช่วยได้เล่า ช่างน่าอนาถ น่าเวทนาสงสารยิ่งนัก ศพถึงได้เละเทะดูไม่ได้เลย

ก็อย่าแปลกใจที่เห็นวัวยืนแอ๊คชั่นเอามือเท้าสะเอวเอาเท้าขวาหน้าเหยียบที่หัวยืนเชิดหน้าแล้วถ่ายรูปติดไว้ตามฝาผนังบ้าน แบบผู้พิชิต

 

.....ทองแท้ย่อมไม่ย่นระย่อต่อความร้อน
เหล็กดีย่อมไม่กลัวการถูกเผาและทุบตี
บุรุษอาชาไนยหาได้กลัวเกรงต่อความทุกข์ยากลำบาก ฯ
( สามีที่ดีย่อมอยู่ใต้โอวาทภรรยา )...

.....ไม่มีใครรู้โชคชะตาตน
ข้านี้แหละฝึกฝนรู้ตนอยู่
วันเวลามาใกล้ใคร่ครวญดู
ต้องไปสู้ความยากลำบากเอย ฯ...


บทสอนใจของขงเบ้งครับ ผมชอบมาก​

 

.....ทองแท้ย่อมไม่ย่นระย่อต่อความร้อน
เหล็กดีย่อมไม่กลัวการถูกเผาและทุบตี
บุรุษอาชาไนยหาได้กลัวเกรงต่อความทุกข์ยากลำบาก ฯ
( สามีที่ดีย่อมอยู่ใต้โอวาทภรรยา )...

.....ไม่มีใครรู้โชคชะตาตน
ข้านี้แหละฝึกฝนรู้ตนอยู่
วันเวลามาใกล้ใคร่ครวญดู
ต้องไปสู้ความยากลำบากเอย ฯ...


บทสอนใจของขงเบ้งครับ ผมชอบมาก



โอ้เพลามาถึง ไม่ย่อหย่อน บทพิสูตร ได้จรมาๆย่ำยี หนีไม่พ้น วัวเขาอ่อนทุกทีไป

ข้าก็กลัววัวเขาอ่อนมันยิ่งนัก มันศักดิ์สิทธิ์ ยิ่งกว่าสิ่งใดๆ ขวิดที่นี้มันกระเด็นไปไกลหลาย

มันกองกลั้วกันมา ช้านานๆ ทำให้เกิดภพชาติ นานหนักหนา บางครั้งต้องเอากายใจออกห่างบางครั้งคา

เพื่อให้ใจเป็นสุขทุกค่ำคืน คอยเพลาจิตของข้าแข็งแกร่งจริง เมื่อเพลาอันนั้นมาถึงข้า


ข้าจะคอยห้ำหั่นกับมันที่ข้ารอคอย คงมีสักวันที่ข้าจะชนะมันได้เด็ดขาด ถึงวันนี้ยังไม่ชนะวันหน้าคงเป็นวันของเรา

รบข้าศึกประชิดเมืองพอได้สม รบกับกิเลสภายในแสนยากเย็น ค่อยๆดับที่ละนิดให้สมจิต

ถึงเวลามาถึงเมื่อไหร่ จะต้องชนให้เด็ดขาดสบั่นแหลกไปข้างหนึ่ง เมื่อเพลามาถึงข้าจะถวายชีวาเอย


มันออกมาสดๆจากจิตผมโดยตรงครับ

 

อ้างอิง:
ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ supatorn
************************************
แหม ก็เรียกว่า"สาวน้อยที่สุด"ก็ว่าได้ แต่เป็นนาคค่ะ ไม่ใช่ทอง แต่ไม่มีแล้วค่ะ จําได้ว่าคุณย่าเคยเอาแปรงขัด ขัดเสร็จก็มาผูกต่อ สมัยนั้นมีสบู่ที่ผสมคราม อยู่ คงนึกออกนะคะ อ้อ พูดถึงสมเด็จองค์ปฐม ทําอย่างไรจะได้สักองค์คะ สูงเกือบนิ้วคงจะดี เมื่อก่อนแปลกใจว่า ทําไมต้องไปเคารพบูชาท่านเมื่อเราเกิดมาสมัยพระพุทธเจ้าสมณโคตม แต่ต่อมายิ่งศึกษาจากหลวงพ่อก็ยิ่งซึ้งมากค่ะ ธรรมะสวัสดีค่ะ



PCO_
สมาชิก
เอาสั้นๆนะซือเจ๊นะ เลิกแปลกใจ ว่าทำไมถึงต้องไปเคารพสมเด็จองค์ปฐม การที่คนเราจะเป็นคนกตัญญูรู้คุญคน ไม่ใช่รู้คุญเฉพาะแค่ตรงหน้า รู้คุญแค่พ่อ แม่, แล้วปู่ ย่า ตา ยาย ลุง ป้า น้า อา ที่อยู่สูงกว่าขึ้นไปล่ะ จะไม่นึกถึง จะไม่เข้าไปหา ไปเคารพกราบไหว้ระลึกนึกถึงพระคุณหรืออย่างไร ปู่ ย่า ตา ยาย นั้นปกติใจดีมีเมตตาปราณีมากไม่มีประมาณกับหลานๆอยู่แล้ว คนอื่นคิดอย่างไรไม่รู้ แต่วิริยาธิกะพิเศษคิดกันแบบนี้ เพราะพ่อท่านเป็นคนนำพาให้ลูกหลานคิดแบบนี้ ตอนนี้พ่ออยู่พระนิพพาน ใครไม่เคยได้รับรู้เรื่องนี้ก็ไปหาท่าน ถามว่าใช่หรือปล่าว

เรื่องกตัญญูระลึกรู้คุณนี่ถ้าจะโทษ ต้องโทษพ่อโน่น ที่สอนให้ลูกหลานของท่านกตัญญูรู้คุณไปถึงปู่ของปู่...........




เรื่องกตัญู นี้ ผมก็ให้ความสำคัญมากๆ มีโอกาศ เมื่อใดในชาตินี้ ผมจะหาโอกาศ อันรับสนองคุณ ของท่านเหล่านั้นทันที ถ้าไม่มีดอกาศ ก็คิดเสมอๆ จะตอบแทนคุณ ถ้าเรื่องมันสุดวิสัย ก้ต้องวาง ภาระก่อน ได้โอกาศ ช่อง ก็ ทดแทนคุณ ทันที ครับ

 

พิมหลุดทุกทีมือไปโดนพึ่งซื้อไฮแพทมาไม่เคยทำวันนี้มาลองหน่อยครับไม่รู้ว่าจะมาเล่าตอนไหนก่อนมีเรื่องเล่าเยอะแยะไปหมดแหมพี่น้องๆลูกหลานทั้งหลายอย่าว่ากันเลยนะเด็กฝึกใหม่ก็แบบนี้แหละครับป.4นี่ความรู้มีแค่นี้ครับแต่จะเล่าประสบการณ์จริงมีคนมาหาเลยคุยนานหน่อยครับเป็นมันพิยากครับไม่ชำนานการเล่นไม่เหมือนเน็นบ้านครับ มันไม่มีคนสอนให้ต้องฝึกเองครับค่อยๆทำไปก่อนเดี๋ยวก็เป็นเองแหะครับจริงไหมเดี๋ยวเข้าไปเล่นเน็ตบ้านดีกว่าไม่งั้นตอบเล่ากระทู้ไม่ถนัดครับ

 

คุณลุง คุณอา คุณป้าคะ ดิฉันนั้นเข้ามาเดินสายนี้ก็เพิ่งเรียกว่าอยู่ชั้นอนุบาลอยู่ ไอ้ศัพท์แปลกๆนี่บอกตรงๆว่าตามไม่ค่อยทัน แหะๆ ไหนจะตะปิ้ง ไหนจะวัวเขาอ่อน ... ตะปิ้งนาคนั้น พอได้ความรู้จากที่ท่านๆนำมาลงและอธิบายแล้ว ส่วน "วัวเขาอ่อน" นี่ ขออย่างละเอียดได้ไหมคะ ...

ไปพูดกับเด็กวัยรุ่น เขาพูดกัน "จุงเบยย" กว่าดิฉันจะเข้าใจก็เล่นเอาตั้งหลายวัน เข้ามาหาผู้อาวุโส ก็เล่นคิดแบบตามท่านๆไม่ทัน แหะๆ

อย่าเพิ่งรำคาญกันนะคะ สาธุ

 

..... วัวเขาอ่อนก็ผู้หญิงไงครับ ตรง Milk น่ะมันโผล่มาเหมือนเขางัว แถมผู้หญิงสมัยก่อนชอบพระหนุ่มๆหล่อๆ พระสมัยก่อนก็เลยให้ฉายา แม่วัวเขาอ่อน อยากรู้ลึกซึ้งอ่านประวัติหลวงปู่ปาน ตอนสร้างวัดเขาวงพระจันทร์ดูครับ หลวงพ่อเล่าสนุกมากกกกกก...

 

http://palungjit.org/posts/8018117

http://palungjit.org/threads/ประวัต...ู่ปานพาคณะศิษย์ธุดงค์ไปเขาวงพระจันทร์.123988/

ถึงบางอ้อแล้วค่ะ ... สาธุ

 

แหมอย่าถ่อมตัวเลย คนลองมาขนาดนี้ ไม่ใช่อนุบาลหรอกนะ บารมีต้น อย่างดีก็รักษาศิล บ้างเป็นบางครั้ง ให้ทานนี่เขาชอบ ถ้าบารมี กลาง ชอบรักษาสิล สวดมนต์ไหว้พระ ให้ทาน เจริญสมาธิกรรมฐาน ถ้าบารมีต้น ชวนไปทำสมาธิ พวกนี้ไม่เอาหรอก ใช่ไหม พี่พีทีโอ ถ้าปรมัต พวกนี้ทำเพื่อนิพพาน ทำอะไร ไม่ต้องบอกมาก บอกนิดเดียวเขา ไม่ต้องอธิบายมาก พูดไม่มาก ก็ไม่มาก เขาเข้า ใจ ไปตามขั้น ปรมัต ก็มี ๓ ขั้น หยาบ กลาง ละเอียด


วันนี้ไปกรุงเทพมา กับมาเกือบมืด เพลีย แต่ก็ต้องเข้ามาดู สักแป๊บ หนึ่ง เผอแป๊บเดียว มาหลายตอนเลยครับ ไม่ว่า การงานชนิดใด มันต้องต่อสู้ อุปสรรคทุกเรื่อง ทั้งๆที่รู้ว่า ทุกข์ ทุกอย่างก็มิอาจตัดลงได้ อย่างเด็ด ก็ค่อยๆทำไปเรื่อยๆแหละน่ะ เมื่อมันคิดถึง และคงปรงน้อยๆไปก่อน มันมีกำลังเมื่อไหร่ ค่อยชนกับมัน เรื่องวัว เขาอ่อนนี้ มันแน่จริงๆ จำเพราะชาติ นี้ก็ทุกข์กับมันมาไม่ใช่น้อย ยิ่งเจอ ยิ่งทุกข์ แต่ก็เป็นของที่มักด้วยนะ ทำให้เราต้องเกิดแก่เจ็บตาย มากับมัน ชาติแล้วชาติเล่า ชาตินี้ สาหัสเอาการทีเดียว


แค่ทำมาหากินนี้ ทำงานก็ ๑๐๐ กว่าชนิดเลยเชียว สู้กับมันมา ก็ ฟันฟางใกล้ จะหักเสียแล้ว ถอนไปหลายซี่แล้วนะ แหมพี่ พีทีโอ มาเจอ เอาอีตอน สาวงาม เมื่อยามขวานบิ่น หมดท่าเลยเน๊าะพี่ เขี้ยวไม่ค่อยจะออก เฮ่อๆๆๆๆ เมื่อเช้ามืด ว่าจะพูดอะไร แต่มาตอนนี้ มันพูดไม่ออก เสือกจำไม่ได้เสียแล้ว ความจำมันเสื่อมลงทุกๆนาทีทุกๆวันครับ ในตาก็ฟาง แฉะ จมูกก็ไม่ดี ในหูก็คัน ฟังไม่ถนัด ปากก็เหม็น ฟันพุกล่อน เริ่มหมดอายุ เส้นเอ็น มันก็ยึด ตั้งแต่ หัวยันตีน ตีนยันหัว ไม่มีส่วนไหน ไม่ยึด ไม่มีเลย มันยึดทุกรูขมขน บางครั้ง มันยึด จน ท้องย่น ตัวงอเลย ทรมาน เหมือนกันนะพี่ ถ้าไข้เส้นจำเมื่อไหร่ มันยิ่ง ปวด กว่าไข้ ธรรมดาอีกนะ


เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อครับทุกๆท่าน เดี๋ยว ว่าพรุ่งนี้ จะมาต่ออะไรดี วันนี้ ขอลาไปก่อนครับ ราตรีสวัสครับผม

 

เรื่องตะปิ้งคงหายสงสัยแล้วละนะ

ส่วนเรื่องวัวเขาอ่อนก็หมายถึงหญิงสาวทั่วไป แต่ในที่นี้เป็นเรื่องของพระที่บวชเข้ามาแม้บางองค์จะได้ฌานสมาบัติขั้นอภิญญา แต่ก็ไม่วายที่จะพ่ายแพ้ต่อผู้หญิงที่เขามีความรักใคร่เสน่หา ถึงบางองค์จะตั้งใจบวชเพื่อหนีสงสารวัฏ แต่เมื่อเจอความนิ่มนวลอ่อนหวานน่ารัก จริยาดี ให้ความใกล้ชิดสนิทสนม มีความห่วงใยคอยดูแลเอาใจใส่อย่างดียิ่ง นานๆวันเข้าก็พ่ายแพ้ยอมเข้าคอกวัวไปได้เหมือนกัน

จึงได้บอกว่านักบวชถ้ายังเป็นฌานโลกีย์อยู่ก็อย่าเพิ่งคิดว่าสู้ได้ ไอ้ที่สู้ได้นั้นเพราะยังไม่พบวัวตัวที่เอาจริง วัวที่มีลักษณะถูกต้องตรงตำรามีความสวยสดงดงามอรชอนอ่อนช้อย สมบูรณ์บริบูรณ์ไปด้วยประการทั้ง ที่ว่าแน่ๆนี่บางทีแค่วัวสาวตัวสมบูรณ์ตวัดสายตาเสียไม่กี่ทีก็อาจจะสั่นเป็นจ้าวเข้าก็ได้ แน่นะที่ว่าเจริญอสุภะ จนถึงฌานสี่ เจริญกายคตานุสติจนระดับฌานสี่ ลองประจัญหน้ากับวัวสักครั้งหรือยัง

 

จึงได้บอกว่านักบวชถ้ายังเป็นฌานโลกีย์อยู่ก็อย่าเพิ่งคิดว่าสู้ได้ ไอ้ที่สู้ได้นั้นเพราะยังไม่พบวัวตัวที่เอาจริง วัวที่มีลักษณะถูกต้องตรงตำรามีความสวยสดงดงามอรชอนอ่อนช้อย สมบูรณ์บริบูรณ์ไปด้วยประการทั้ง ที่ว่าแน่ๆนี่บางทีแค่วัวสาวตัวสมบูรณ์ตวัดสายตาเสียไม่กี่ทีก็อาจจะสั่นเป็นจ้าวเข้าก็ได้ แน่นะที่ว่าเจริญอสุภะ จนถึงฌานสี่ เจริญกายคตานุสติจนระดับฌานสี่ ลองประจัญหน้ากับวัวสักครั้งหรือยัง [/SIZE][/COLOR][/QUOTE]

พูดได้ถูกใจจังค่ะ เพราะการปฎิบัตินั้นต้องลงสนามจริงๆด้วยจึงจะรู้ว่าแพ้หรือชนะ แต่การลงสนามนั้นดิฉันว่ามันอันตรายอยู่นะคะ ... หลายๆท่านก็คงจะหนี แต่ดิฉันว่า ถ้าหนีกรรมที่มันได้ทำร่วมกันมาแล้ว คงจะหนียากอยู่

คงต้องวัดใจกันตอนนั้น ขณะนั้นแน่นอน ว่าสอบผ่าน หรือสอบตก ..

 

อีกเรื่องที่ต้องการความรู้จากท่านทั้งหลายในนี้ค่ะ

เรื่อง สีลัพพัตตปรามาส มันละเอียดมากไหมคะ แล้วสมมุติว่าเรา เข้าใจผิดในศีล หรือ ถือศีลแล้วไปเพิ่มการมีอัตตา มานะ หรือความถือว่าตัวตนดีกว่าคนอื่นนี่รวมในนี้ด้วยไหมคะ เราจำเป็นต้องมีครูบาอาจารย์คอยสอนชี้แนะหรือเปล่าคะ
มันละเอียดมากไหมคะ

 

คุณลุงพุดถึงเรื่องบารมีเนี่ย ดิฉันเคยแอบอิจฉาลูกศิษย์หลวงพ่อฤาษีนะคะ ดิฉันเกิดทันท่าน แต่บารมีไม่มีพอได้พบเจอท่าน ไปเกิดชนนบทไม่ประสีประสาอะไร ทำไมบางคนเจอท่านตั้งแต่ยังเด็ก บางคนเจอท่านตอนวัยกลางคนจนถึงแก่ แต่ก็ยังมีวาสนาได้เจอ ได้เป็นลูกศิษย์ลูกหา บางท่านได้รับการอบรมสอนสั่งในหลายๆเรื่อง ... ทำให้เข้าใจว่า แข่งบุญวาสนามันแข่งกันไม่ได้

แต่คำว่าวาสนาบารมีมันสร้างกันได้ เลยไม่ขอยอมแพ้ ปั่นเอาเองก็ได้เนาะ

ว่าถึงเรื่องสังขาร มันสอนเรานะคะคุณลุง มันเตือนเราด้วย ถ้ามันจะหมดหน้าที่วันไหน เราก็พร้อมที่จะสละมัน ทิ้งมันไว้ อะไรก็ไม่ต้องคิด ไม่มีทั้งเราและเขา หรือ(ลูก-เมีย-เงิน ฯลฯ) ของเรา ของเขา อันนี้ก็อ่านของหลวงพ่อที่สอนให้เราฝึกก่อนนอน แล้วคิดถึงพระนิพพานเข้าไว้ มุ่งตรงไปที่เดียวเป็นอารมณ์ ...

แต่ก็นั่นแหละค่ะ ถ้าถึงเวลาจะทำได้ดีแค่ไหนก็ไม่รู้ มันลองตายกันไม่ได้เสียด้วย ถ้ามี ๙ ชีวิตเหมือนแมวก็คงดี ... ก็เลยต้องหันมาใช้แผนสำรอง นึกถึงบุญทาน บุญศีลที่ทำไว้ ซึ่งต้องทำให้มากๆ ให้จิตมันซึมซับเข้าไปชนิดที่หลับตาก็อิ่มใจกับสิ่งที่ได้ทำ แต่จิตเริ่มติด นะโมพุทธายะ เสียแล้ว เมื่อคืนอาการเหมือนโดนไฟดูดมาอีกแล้ว (หายไปตั้งนานแล้ว เมื่อคืนกลับมาอีก) สิ่งแรกที่คิดถึงคือ นะโมพุทธายะ มันท่องอยู่อย่างนั้นจนหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้และไม่มีอาการกลัวและเกร็งเหมือนเมื่อก่อนเลยค่ะ ...

ช่วงนี้ก็เริ่มท่องคาถาเงินล้านของหลวงพ่ออยู่ จริงๆก็ได้คาถานี้มาตั้งนานแล้ว (อันนี้ศิษย์หลวงพ่อท่านหนึ่งเมตตาให้มา) แต่ตอนนั้นจิตไม่คิดจะสวดเลย แต่สวดเป็นบางวัน สลับกับบทอื่นๆ น่าเจ็บใจตัวเองนักเพราะความขี้เกียจ :''( แต่เคยลอง "สัมปะจิตฉามิ" ท่องอยู่อย่างนั้น ปรากฎว่าตัวสั่นค่ะ นั่งก็สั่น นอนก็สั่น มันไม่ได้สั่นจนตัวโยกนะคะ แต่รู้ว่าตัวสั่นค่ะ จากวันนั้นจนถึงตอนนี้ก็ไม่มีอาการใดๆอีกเลย ปรกติ

นะโมพุทธายะ ดิฉันท่องบทจักรพรรดิ์ของหลวงปู่ดู่ค่ะ