วิธีควบคุมจิตไม่ให้ฟุ้งซ่าน ตัดความอาลัย

ปุถุชนไม่ทราบอุบาย ที่จะดับกามมารมณ์ได้หรอก
ต้องให้พระพุทธองค์พยากรณ์

 

ปุถุชนไม่ทราบ อุบายที่จะระงับความฟุ้งซ่านได้หรอก
ต้องให้พระพุทธองค์พยากรณ์

 

พระวจนะ" ดูก่อนภิกาุทั้งหลาย เราย่อมกล่าวว่า อวิชชามีอาหาร มิได้กล่าวว่าไม่ได้มีอาหาร ก็อะไรเป็นอาหารของอวิชชา ควรจะกล่าวว่า นิวรณ์5 แม้ นิวรณ์5เรากล่าวว่ามีอาหาร มิได้กล่าวว่าไม่ได้มีอาหาร ก็อะไรเป็นอาหารของนิวรณ5 ควรกล่าวว่า ทุจริต สาม(กาย วาจา ใจ) แม้ ทุจริตสามเรากล่าวว่า มีอาหาร มิได้กล่าวว่าไม่ได้มีอาหาร ก็อะไรเป็นอาหารของทุจริต สาม ควรกล่าวว่าการไม่สำรวมอินทรีย์ แม้การไม่สำรวมอินทรีย์ เราก็กล่าวว่ามีอาหารมิได้กล่าวว่าไม่ได้มีอาหาร ก็อะไรเป็นอาหารของการไม่สำรวมอินทรีย์ ควรกล่าวว่า การไม่มี สติสัมปชัญญะ แม้ความไม่มีสติสัมปชัญญะเรากล่าวว่า มีอาหารมิได้กล่าวว่าไม่ได้ไม่มีอาหร ก็อะไรเป็นอาหารของการไม่มีสติสัมปชัญญะ ควรกล่าวว่า การกระทำไว้ในใจโดยไม่แยบคาย แม้การกระทำในใจโดยไม่แยบคาย ก็กล่าวว่ามีอาหารมิได้ไม่มีอาหาร ก็ อะไรเป็นอาหารของการไม่ทำใว้ในใจอย่างแยบคาย ควรกล่าวว่า ความไม่มีศรัทธา แม้ความไม่มีศรัทธา เราก็กล่าวว่า มีอาหาร มิได้กล่าวว่าไม่มีอาหาร ก็อะไรเป็นอาหารของความไม่มีศรัทธา ควรกล่าวว่าการไม่ฟังพระสัทธรรม แม้การไม่ฟังพระสัทธรรม ก็มีอาหารมิได้ไม่มีอาหาร ก็อะไรเป็นอาหารของการไม่ฟังพระสัทธรรม ควรกล่าวว่าการไม่คบสัปบุรุษ ดุก่อนภิกาุทั้งหลาย ด้วยประการดังนี้ การไม่คบสัปบุรุาที่บริบูรร์ ย่อมยังให้การไม่ฟังพระสัทธรรมให้บริบูรร์ การไม่ฟังพระสัทธรรมให้บริบูรร์ ย่อมยังความศรัทธา มไม่บริบูรร์ ความไม่ศรัทธาที่บริบูรร์ ย่อมยังการทำใว้ในใจโดยแยบคายโดยไม่บริบูรณ์ การทำใว้ในใจโดยแยบคายไม่บริบูรณ์ ย่อมยังความไม่มีสติสัมปชัญญะให้บริบูรร์ ความไม่มีสติสัมปชัญญะที่บริบูรร์ ย่อมยังการไม่สำรวมอินทรียืให้บริบูรร์ การไม่สำรวมอินทรีย์ที่บริบูรณ์ ย่อมยังทุจริตสามให้บริบูรร์ ทุจริตสามที่บริบูรร์ ย่อมยังให้ นิวรณ์5ให้บริบูรณ์ นิวรณ์ห้า ที่บริบูรณ์ ย่อมยัง อวิชชา ให้บริบูรร์ อวิชชา มีอาหารอย่างนี้ และ บริบูรณ์อย่างนี้

 

คุณบุญยง หลงประเด็นหรือเปล่าคะ กระทู้นี้คุยกันเรื่องอะไร ไม่ใช่เรื่องวิธีการควบคุมความฟุ้งซ่านหรือ ดิฉันอาจจะใช้คำผิดไป เพราะเท่าที่เห็นๆ กันอยู่ในกระทู้ส่วนใหญ่ก็ล้วนเป็นปุถุชนและปุถุชนชั้นเยี่ยม (ศัพท์นี้ดิฉันตั้งขึ้นมาเอง)

ปุถุชนชั้นเยี่ยมหรือนักปฏิบัติธรรมจริงๆ ล้วนค้นหาอุบายธรรมเพื่อทำให้ตนก้าวล่วงพ้นจากอุปสรรคต่างๆ ในการปฏิบัติธรรมของตนด้วยกันทั้งนั้น เป็นสันทิฏฐิโก คงไม่ต้องอธิบายอะไรให้มากความต่อไปนะคะ

อุบายธรรมไม่ได้มีความยุ่งยากอะไร เพราะเป็นธรรมคู่ปรับกันอยู่แล้ว เพียงเรานำมาใช้ได้อย่างถูกต้อง ถูกทาง นำมาจากที่ไหน ก็นำมาจากคำสอนของพระพุทธองค์นั่นเอง ไม่ได้ตั้งขึ้นมาเอง ยังไม่เก่งกว่าพระพุทธเจ้าค่ะ

ขอให้เจริญในธรรมค่ะ

 

ผมเป้นปุถุชน
ผมถามพระพุทธเจ้า

 

ไม่ได้รับการทำนาย
อรหัตผลจากองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
บรรลุปัจเจกพุทธเจ้า
หรือเป้ฯพระพุทธเจ้าเอง

ไม่สามารถระงับความฟุ้งได้

ทำได้แต่เห็นว่ามันเป็นทุกข์
เห้ฯได้แค่มันไม่ใช่เราไม่ใช่ของเรา
จะยังฟุ้งอยู่ไปนิจนิรันดร์
จนกว่าจะได้รับการพยากรณ์

ยิ่งควบคุมยิ่งฟุ้ง

 

การพิจรณาเห้น ทุกข์ ใน ฟุ้ง
ได้บุญ
อุทิศกุศลได้ ทำได้แค่ให้กุศลดล
ให้ฟุ้งไม่ทำให้เราทุกข์มากไปกว่าที่ เป็น

การที่ยังเห็ฯว่าฟุ้งเนียะ เป็ฯของคนโน้นคนนี้
คนนี้ฟุ้งมากคนนี้ฟุ้งน้อย
มีฟุ้งก่อนหน้านี้ มีฟุ้งนี้ มีฟุ้งหน้า
มันคือฟุ้ง
และทุกข์ ไม่มีทางหนีมันไปได้
จนกว่าจะได้รับการพยากรณ์

ใครก็หนีไม่ได้

 

สั้นๆอีกที
ถ้าผมจะทำ หรือคิดว่าผมทำได้
ผมทำได้แค่

ไม่ยึดว่าฟุ้งนี้ เป็นใครเป็นของใคร

มีความจำเป้นที่ต้องภาวนาให้ถึงปฐมฌาน
เพื่อคลายความยึด

 

บางคนไม่เอาอัปนาสมาธิ
เค้าคงดู ว่าเรายึดว่านี้ฟุ้งของเรา
หรือเป้นของเหยื่อ

เค้าคงดูทุกข์ที่ เรา และ เหยื่อ ประสบจากความยึด

ยึดความสงบยังทุกข์ฺเล้ย
นับประสาอะไรกะยึดว่านี้คือฟุ้งของเธอ

 

http://www.madchima.org/forum/index.php?topic=3223.0;wap2

นำมาแบ่งปันค่ะ

ปัญหาที่พระพุทธเจ้าทรงพยากรณ์และไม่ทรงพยากรณ์

[๑๕๒] ดูกรมาลุงกยบุตร เพราะเหตุนั้นแล เธอทั้งหลายจงทรงจำปัญหาที่เราไม่
พยากรณ์ โดยความเป็นปัญหาที่เราไม่พยากรณ์ และจงทรงจำปัญหาที่เราพยากรณ์ โดยความเป็นปัญหาที่เราพยากรณ์เถิด.

ดูกรมาลุงกยบุตร อะไรเล่าที่เราไม่พยากรณ์
ดูกรมาลุงกยบุตรทิฏฐิว่า โลกเที่ยง โลกไม่เที่ยง โลกมีที่สุด โลกไม่มีที่สุด
ชีพอันนั้น สรีระก็อันนั้น ชีพอย่างหนึ่ง สรีระอย่างหนึ่ง สัตว์เบื้องหน้าแต่ตายไปมีอยู่
สัตว์เบื้องหน้าแต่ตายไปไม่มีอยู่ สัตว์เบื้องหน้าแต่ตายไปมีอยู่ก็มี ไม่มีอยู่ก็มี
สัตว์เบื้องหน้าแต่ตายไป มีอยู่ก็หามิได้ ไม่มีอยู่ก็หามิได้ ดังนี้ เราไม่พยากรณ์.

ดูกรมาลุงกยบุตร ก็เพราะเหตุไร ข้อนั้นเราจึงไม่พยากรณ์
เพราะข้อนั้นไม่ประกอบด้วยประโยชน์ ไม่เป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ ไม่เป็นไปเพื่อความหน่าย เพื่อความคลายกำหนัด เพื่อความดับ เพื่อความสงบ เพื่อความรู้ยิ่ง เพื่อความตรัสรู้
เพื่อนิพพาน เหตุนั้นเราจึงไม่พยากรณ์ข้อนั้น.

ดูกรมาลุงกยบุตร อะไรเล่า ที่เราพยากรณ์
ดูกรมาลุงกยบุตร ความเห็นว่า นี้ทุกข์ นี้เหตุให้เกิดทุกข์ นี้ความดับทุกข์
นี้ข้อปฏิบัติให้ถึงความดับทุกข์ ดังนี้ เราพยากรณ์.

ก็เพราะเหตุไร เราจึงพยากรณ์ข้อนั้น
เพราะข้อนั้น ประกอบด้วยประโยชน์ เป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ เป็นไปเพื่อความหน่าย เพื่อความคลายกำหนัด เพื่อความดับ เพื่อความสงบ เพื่อความรู้ยิ่ง เพื่อความตรัสรู้ เพื่อนิพพาน เหตุนั้นเราจึงพยากรณ์ข้อนั้น.

เพราะเหตุนั้นแหละ เธอทั้งหลาย
จงทรงจำปัญหาที่เราไม่พยากรณ์ โดยความเป็นปัญหาที่เราไม่พยากรณ์
และจงทรงจำปัญหาที่เราพยากรณ์ โดยความเป็นปัญหาที่เราพยากรณ์เถิด.

อ้างอิง
พระไตรปิฎกเล่ม ๑๓
พระสุตตันตปิฎก เล่ม ๕
มัชฌิมนิกาย มัชฌิมปัณณาสก์
จูฬมาลุงโกฺยวาทสูตร
คัดลอกมาจาก พระไตรปิฎก ฉบับธรรมทาน

 

กัญจานรี ลุงพันเมื่อก่อนยังมีธรรมชาติของความหลง
ก็ได้ปฏิญาณตัวจะบวชตลอดชีวิต
แต่เมื่อได้รู้แจ้งเห็นจริงหมดความลังเลสังอย่างเด็ดขาดหมดตัวหลง ในปีที่ ๕ ของการบวช ลุงพันได้สึกจากเพศนักบวช แล้วถือเพศ ชาวบ้านธรรมดา
แบบกึ่งบวช กึ่งบำเพ็ญ (บวชใจ)
ผู้หมดตัวหลงแล้วเค้าใช้ชีวิตกันอย่างไง ก็ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย
อยู่ในสังคมได้ตามปกติ แต่ทีแตกต่างจากปุถุชนคนทั่วไปก็คือ

ท่านไม่ปรุงแต่งสิ่งทั้งหลายทั้งปวงว่าเป็น ความทุกข์หรือความสุข
หรือความรู้สึกอื่นใดได้อีกแล้ว เพราะท่านรู้ว่าเหล่านี้เป็นสิ่งสมมติ ไม่มีอยู่จริง

ท่านอยู่ได้กับปุถุชนทุกชนชั้น ทุกวรรณะ เพราะท่านไม่มีความหมายของการมีตัวตนได้อีกแล้ว อยู่ได้ทุกสังคม นี่คือธรรมชาติของผู้รู้แจ้งทั้งหลายกัญจานรี