วิชชาที่จะทำให้อยู่รอดจากยุคสมัยแห่งภัยพิบัติ

<CENTER>คำสอนสมเด็จองค์ปฐม</CENTER>

“ดูก่อนท่านทั้งหลาย ท่านที่มาประชุมทั้งหมด จะเป็นเทวดาก็ดี นางฟ้าก็ดี พรหมก็ดี ขอทุกท่านจงอย่าลืม ความตาย นั่นหมายถึงว่าการจุติ ลืมความเป็นทิพย์เสีย อย่าได้เพลิดเพลินเกินไป อย่ามีความสุขเกินไป และมันจะทุกข์ทีหลัง จงดูภาพมนุษย์ว่ามนุษย์เมืองไหนบ้างที่น่าเกิด เมืองมนุษย์มีแต่ความทุกข์ ต้องประกอบกิจการงานทุกอย่าง ต้องกระทบกระทั่งกับอารมณ์ มีความปรารถนาไม่ค่อยจะสมหวัง ทุกอย่างต้องใช้แรงงาน​

แต่ว่ามาเป็นเทวดา มาเป็นนางฟ้า ทุกอย่างหมดสิ้น นั่นหมายความว่าไม่ต้องทำอะไรเลย ร่างกายอิ่มเป็นปกติ ร่างกายเยือกเย็นอบอุ่นไม่ต้องห่มผ้า และมีความปรารถนาสมหวัง ก็หมายความว่า ถ้าจะไปทางไหนก็สามารถลอยไปถึงที่นั่นได้ทันทีทันใด ความป่วยไม่มี ความแก่ไม่มี ร่างกายไม่มีการเปลี่ยนแปลง ความเป็นทิพย์อย่างนี้ ท่านทั้งหลายจงอย่ามัวเมา จงอย่ามีความเข้าใจผิดว่าเราจะอยู่ที่นี่ตลอดกาลตลอดสมัย

ทั้งนี้เพราะอะไร เพราะอายุเทวดาก็ดี นางฟ้าก็ดี พรหมก็ดี มีอายุจำกัดตามบุญวาสนาบารมี ถ้าหมดบุญวาสนาบารมีก็ต้องจุติ คือตาย แต่ว่าท่านทั้งหลายจงอย่าลืมว่า เทวดาก็ดี นางฟ้าก็ดี พรหมทั้งหมดที่นั่งอยู่ที่นี่ทั้งหมด แม้แต่จะเป็นพระอริยเจ้า ที่ท่านเป็นพระอริยเจ้าก็มาก จงอย่าลืมว่าทุกท่านยังมีบาปติดตัวอยู่ และการสะสมบาปมาเป็นชาติๆยังมีมากมาย”
(พอพระพุทธเจ้าตรัสอย่างนี้ บรรดาท่านทั้งหลาย อาตมาก็ใช้กำลังใจดูร่างกายของเทวดา นางฟ้ากับพรหม เห็นเงาบาปอยู่ภายใน หนามาก เป็นอันว่าทุกองค์ต่างมีบาป แต่ก็มาเป็นเทวดา เป็นนางฟ้า เป็นพรหมได้ แต่ก็ดูตัวเองเวลานั้น ร่างกายของตัวเองก็เป็นทิพย์ บาปมันก็ท่วมท้นเหมือนกัน ต่อไปองค์สมเด็จพระภควันต์ทรงตรัสว่า)

“ภิกขเว…ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย (เวลานั้นมีพระมาด้วยหลายองค์) และท่านทั้งหลายที่อยู่ที่นี่ทั้งหมด จงอย่าลืมว่าทุกท่านมีบาปติดตัวมามากมาย อาศัยบุญเล็กน้อยก่อนจะตายจิตใจนึกถึงบุญก่อน จึงได้มาเกิดบนสวรรค์บ้าง มาเกิดบนพรหมบ้าง ถ้าหากว่าท่านจุติเมื่อไร โน่น…นรก! (ท่านชี้มือลงเห็นนรกไฟสว่างจ้าแดงฉานไปหมด) ท่านทั้งหลายจะต้องพุ่งหลาวลงนรก เพราะใช้กฎของกรรมคือบาป ชำระหนี้บาป กว่าจะมาเกิดเป็นคนก็นานหนักหนา และมาก็เป็นคนแล้วก็ไม่แน่ว่าจะได้กลับมาเป็นเทวดา นางฟ้า หรือพรหมใหม่
ทั้งนี้เพราะอะไร ก็เพราะว่าเป็นคนอาจจะทำบาปใหม่ อาจลงนรกไปใหม่ก็ได้ ฉะนั้นเมื่อท่านทั้งหลายมาถึงที่นี่ มาอยู่สวรรค์ก็ดี พรหมโลกก็ดี เป็นทางครึ่งหนึ่งของนิพพานระหว่างมนุษย์กับนิพพาน เป็นอันว่าท่านทั้งหลายได้ครึ่งทาง การมาได้ครึ่งทางของท่านทั้งหลาย จงดูนั่น…นิพพาน!”

(ท่านก็ยกมือชี้ขึ้นให้ดูพระนิพพาน เวลานั้นเทวดา นางฟ้า กับพรหมทั้งหมด อาตมาก็เหมือนกัน เห็นพระนิพพานไสวสว่างจ้า มีวิมานสีเดียวกันคือ สีแก้วแพรวพรายเป็นระยับ เป็นแก้วสีขาว พระอรหันต์ทั้งหลายที่อยู่ที่นั่นมีความสุขขนาดไหน มีความเข้าใจหมด แล้วองค์สมเด็จพระบรมสุคตก็ทรงกลับมาพูดกับเทวดา กับนางฟ้าใหม่ว่า)

“ท่านทั้งหลายจงหวังตั้งใจคิดว่า ถ้าการจุติมีคราวนี้ ถ้าบุญวาสนาบารมีของเรานี้สิ้นสุดลง เราจะไม่ไปเกิดเป็นมนุษย์ เราจะไม่เกิดเป็นเทวดา เราจะไม่เกิดเป็นนางฟ้า เราจะไม่ไปเกิดเป็นพรหม เราต้องการไปพระนิพพานจุดเดียว และการไปนิพพานนี่ ท่านทั้งหลายต้องยึด อารมณ์พระนิพพาน เป็นสำคัญ สำหรับพรหมก็ดี เทวดาก็ดี นางฟ้าเก่าๆก็ดี อาตมาไม่หนักใจ ทั้งนี้เพราะมีความเข้าใจแล้ว (ก็แสดงว่าพรหม เทวดา นางฟ้า เป็นพระอริยเจ้ามาก)
ที่มีความเป็นห่วง ก็เป็นห่วงเทวดา นางฟ้าใหม่ๆ ที่มาเกิดใหม่ๆ จะหลงความเป็นทิพย์ นั่นหมายความว่าจะมีความเพลิดเพลินในความเป็นทิพย์ ยังมีความรู้สึกว่าเราจะเกิดอยู่ที่นี่ตลอดไป จะไม่มีการจุติ จะไม่มีการเคลื่อน อันนี้เป็นความเห็นที่ผิด จงคิดตามนี้เพื่อพระนิพพาน นั่นคือ จงมีความรู้สึกว่าเราจะต้องจุติวันนี้ไว้เสมอ และอาการของชีวิตนี่เป็นของที่ไม่แน่นอน เราจะตายเมื่อไรก็ได้ ความตายเป็นของเที่ยง ความเป็นอยู่เป็นของไม่เที่ยง

เมื่อคิดอย่างนี้แล้ว ทุกท่านจงอย่าประมาท จงใช้ปัญญาพิจารณาความดีของพระพุทธเจ้า พระธรรม พระอริยสงฆ์ ว่าท่านทั้งหลายควรจะเคารพไหม ถ้าจิตใจของท่านมีศรัทธา มีความเคารพในพระพุทธเจ้า ในพระธรรม ในพระอริยสงฆ์ ก็เป็นอาการขั้นที่สองที่ท่านจะไปนิพพานได้

หลังจากนั้น ขอท่านทั้งหลาย จงทรงศีลให้บริสุทธิ์ จะเป็นศีล ๕ ก็ตาม ศีล ๘ ก็ตาม กรรมบถ ๑๐ ก็ตาม ศีล ๒๒๗ ก็ตาม” (พอท่านพูดถึงศีล ๒๒๗ ก็คิดในใจว่า เทวดาจะไปบวชที่ไหน องค์สมเด็จพระจอมไตรก็หันหน้ามาตรัสว่า)

“ฤาษี…เทวดาเขาไม่ต้องบวช อย่างเทวดาชั้นยามาก็ดี ชั้นดุสิตก็ดี อย่างนี้เขามีศีลครบถ้วนบริบูรณ์ทั้ง ๒๒๗ เหมือนกับความเป็นพระ พรหมก็ตาม เช่นเดียวกัน ทุกท่านอยู่ด้วยธรรมปีติ ทุกท่านอยู่ด้วยความสุข เขาไม่อาบัติ สิ่งที่จะเป็นอาบัติไม่มี สิ่งที่จะเป็นบาปไม่มี”

(แล้วท่านก็หันหน้าไปหาเทวดา นางฟ้า กับพรหมว่า)

“ขอทุกท่านจงอย่าลืมว่า เราจะเป็นผู้มีศีล ให้ตั้งเฉพาะศีล ๕ ก็ดี ศีล ๘ ก็ได้ ศีล ๑๐ ก็ได้ กรรมบถ ๑๐ ก็ได้ ศีล ๒๒๗ ก็ได้ ตั้งใจไว้ว่า เราจะไม่ละเมิดศีล หลังจากนั้นจึงมีจิตใช้ปัญญา คิดว่าการเกิดเป็นเทวดาก็ดี นางฟ้าก็ดี เป็นพรหมก็ดี มีสภาพไม่เที่ยง จะต้องมีการจุติเป็นวาระสุดท้าย ในเมื่อการจุติจะเกิดขึ้น อารมณ์จะทุกข์ จงคิดไว้เสมอว่า เราจะต้องจุติ ในเมื่อเราจะต้องจุติ เราจะไม่ยอมลงอบายภูมิ เราจะไม่เกิดเป็นมนุษย์

ท่านทั้งหลาย จงดูภาพของมนุษย์ (แล้วพระองค์ก็ชี้มาที่เมืองมนุษย์ มนุษย์เต็มไปด้วยความวุ่นวาย มนุษย์เต็มไปด้วยการงานต่างๆ มนุษย์มีความหิว มีความกระหาย มีความอยาก มีความต้องการไม่มีสิ้นสุด สิ่งทั้งหลายที่ก่อสร้างขึ้นมาแล้ว จะเป็นทรัพย์สินยังไงก็ตาม ในเมื่อเราตายจากความเป็นมนุษย์ เราก็หมดสิทธิ์ อย่างบางท่านเป็นพระมหากษัตริย์ อยู่ในพระราชฐานดีๆสร้างไว้เป็นที่หวงแหน คนภายนอกเข้าไม่ได้ เข้าได้แต่คนภายใน
แต่ว่าท่านทั้งหลายเมื่อตายมาแล้วกลับไปเกิดเป็นคน หากว่าท่านไม่ได้เกิดในตระกูลกษัตริย์ตามเดิม ท่านเป็นประชาชนคนภายนอก ท่านจะไม่มีสิทธิ์เข้าเขตนั้นเลย ทั้งๆที่เป็นของที่ท่านสร้างเอาไว้ ท่านทำเอาไว้ทุกอย่าง แล้วท่านจะไม่มีสิทธิ์ นี่คือความไม่แน่นอนของความเป็นมนุษย์ มันเป็นทุกข์อย่างนี้ ถ้าเกิดเป็นคนก็ต้องหยุด ต้องเดินไปเดินมาทำกิจการงานทั้งวัน เพื่อผลประโยชน์หน่อยเดียว คือเงิน ถ้าไม่มีเงินก็ไม่สามารถจะมีชีวิตทรงตัวอยู่ได้ เพราะมีความจำเป็นต้องหางเงิน (ในเมื่อท่านตรัสอย่างนี้แล้วก็บอกว่า)
จงอย่าคิดเป็นมนุษย์ต่อไป ตัดความเป็นมนุษย์เสีย เลิกความหมายความเป็นมนุษย์ เห็นว่าโลกมนุษย์เป็นทุกข์ มีความเกิดขึ้นและมีความเปลี่ยนแปลง มีความแก่ มีความป่วย การพลัดพรากจากของรักของชอบใจ มีความตายเป็นที่สุด และจงอย่าอยากเป็นเทวดา อยากเป็นนางฟ้า เป็นพรหมต่อไป เพราะเทวดา นางฟ้า กับพรหมก็มีสภาพไม่เที่ยงเหมือนกัน

เมื่อมีความคิดในเบื้องต้น ก็มีความเปลี่ยนแปลงไปธรรมดา ก็มีความจุติไปในที่สุด ทุกคนหวังนิพพานเป็นที่ไป ตั้งใจไว้เสมอว่าเราจะเป็นผู้มีศีล เราจะนับถือพระไตรสรณคมน์คือ พระพุทธเจ้า พระธรรม พระอริยสงฆ์ แล้วก็เราจะต้องจุติในวันหน้า ตถาคตมีความรู้สึกว่า ท่านทั้งหลายที่เป็นเทวดา นางฟ้า พรหมเก่าๆมีความเข้าใจดีแล้ว (คำว่า “เข้าใจ” บรรดาท่านพุทธบริษัทหมายถึงว่า เขาปฏิบัติได้ นี่คืออารมณ์พระโสดาบันกับอารมณ์พระอรหันต์)
สำหรับเทวดา นางฟ้า และพรหมใหม่ จงตั้งใจไว้เสมอว่า จงลืมความเป็นทิพย์เสีย อย่าเพลิดเพลินเกินไป อย่ามีความสุขเกินไป และมันจะทุกข์ทีหลัง ตั้งใจคิดว่าความสุขที่ได้มานี่ เราได้มาจากบุญเล็กน้อยเท่านั้น และบาปใหญ่ที่ขังอยู่ที่ตัวของเรายังมีอยู่ ถ้าเราเผลอไม่สร้างความดี ในเมื่อจุติความเป็นเทวดาหรือพรหมในภพนี้แล้ว ทุกคนจะต้องลงอบายภูมิ

จงดูภาพนรกว่า มีขุมไหนที่น่าอยู่น่ารัก มันไม่น่าอยู่ไม่น่าเกิด ดินแดนไหนที่มีความสุขไม่มีการงาน เราจะมองไม่เห็นความสุขของมนุษย์ และก็ดูเทวดา นางฟ้า กับพรหม มนุษย์ที่เดินเกลื่อนถนน ทุกคนที่อยู่ในเมืองมนุษย์ เคยเป็นเทวดา เคยเป็นนางฟ้า เคยเป็นพรหมแล้ว ท่านทั้งหลาย จงตั้งใจไว้เฉพาะนิพพาน จงดูภาพพระนิพพานให้ชัดเจนแจ่มใสว่า ดินแดนพระนิพพานไม่มีที่สิ้นสุด…” (เมื่อพระองค์ตรัสเพียงนี้ พระองค์ก็จบ)

(หลวงพ่อได้สรุปใจความสั้นๆตามที่ท่านเทศน์ไว้ดังนี้)

“ท่านทั้งหลาย การหลบหลีกไม่ต้องตกอบายภูมิ มีนรก เป็นต้น เป็นของไม่ยาก
๑. ขอทุกท่านจงอย่าลืมความตาย จงคิดว่าความตายอาจจะมีกับเราเดี๋ยวนี้ ไว้เสมอๆ
๒. เคารพพระพุทธเจ้า พระธรรม พระอริยสงฆ์ ด้วยศรัทธาแท้ (ด้วยความจริงใจ)
๓. มีศีลบริสุทธิ์เป็นปกติ และ
๔. เป็นกรณีพิเศษ ปฏิเสธการเกิดเป็นมนุษย์ เทวดา นางฟ้า และพรหม ในชาติต่อไป ทุกท่านเห็นนิพพานแล้ว ตั้งใจไปพระนิพพานโดยเฉพาะ เท่านี้ทุกท่านจะหนีอบายภูมิพ้น และไปพระนิพพานได้ในที่สุด)”

หมายเหตุ : เทศน์ที่ “เทวสภา” วันที่ ๘ สิงหาคม ๒๕๓๕ เวลา ๐๘.๐๐ น. พระเดชพระคุณหลวงพ่อ พระราชพรหมยาน เมตตาเล่าให้ลูกหลานฟัง เมื่อวันที่ ๑๑ สิงหาคม ๒๕๓๕ เวลา ๒๑.๐๐ น.

 

โจรทั้งแปดในโลกมนุษย์

โจรคือคนที่ทำร้ายร่างกายและจิตใจเราจนสาหัสสากรรจ์หากไม่รีบกระจ่างแจ้งรู้ตื่น กลับยังหลงผิดคิดว่าเป็นการเสวยสุขไม่รู้ว่าเคราะห์ภัยอยู่ตรงปลายคิ้ว ติดตามอยู่ข้างกายตลอดเวลา
1.) สุรา พอเจอสุราก็เสพหารู้ไม่ว่านั้นคือบาป เลอะเลือนขาดสติ ทำลายอนาคตตน สุราทำสติเลอะเลือนเสียสัจจะ

2.) รูปงาม ยามเห็นรูปงาม ไม่เคยปฏิเสธว่าไม่ดี เกิดกำหนัดอยู่เสมอ เปรียบเสมือนมีดเชือดเฉือนเนื้อ ค่อย ๆ บ่อนทำลายกายใจไปทีละน้อย หากมักมากในกาม จะเป็นผู้ไร้จริยามารยาท

3.) ทรัพย์สมบัติ เมื่อเห็นทรัพย์ ไม่มีคำว่าไม่โลภ วางแผนแย่งทรัพย์ทำร้ายชีวิต ยากที่จะรอดพ้นจากการลงอาญาอย่างหนักความโลภในทรัพย์จะทำให้ขาดหิริโอตัปปะ (ความเกรงกลัวต่อบาป

4.) อารมณ์ อารมณ์ที่ผันแปร หากไม่ระมัดระวัง ปล่อยให้เกิดอารมณ์โกรธอัดอั้นตันใจ ลมปราณจะแตกซ่าน ธาตุกระจายทำลายจิตญญาณ อารมณ์ไม่ปกติไม่สมดุล ทำลายความปรองดองในสังคม

5.) ชื่อเสียง หากยึดติดในชือเสียง น้อยนักที่จะไม่แก่งแย่งมีชื่อเสียงโด่งดังโดดเด่น ทำให้หลงลืมตัว ก่อให้เกิดเคราะห์ภัยได้ง่ายโลภในชื่อเสียงลาภยศ จะทำให้สูญเสียความละอาย ขาดหิริโอตัปะ

6.) ผลประโยชน์ เมื่อได้ยินคำว่าผลประโยชน์ น้อยคนนักที่จะไม่แก่งแย่ง เห็นแก่ผลประโยชน์ จนลืมมโนคุณธรรมสำนึก ผลประโยชน์บดบังดวงปัญญา เมื่อผลประโยชน์เข้ามาก็หลงลืมมโนอีกคุณธรรมจนหมดสิ้น

7.) บุญคุณบารมี ยึดติดในบุญคุณบารมี ใดที่จะไม่หลงบุญคุณ ความผูกพันยากที่จะตัดขาด ซึ่งเป็นอุปสรรคในการเข้าสู่ห้วงแห่งสัจธรรม การรักบุตรธิดามาก จึงทำให้ตนสูญเสียความกตัญญู


8.) ความรัก ตกอยู่ในห้วงแห่งรัก ยากหลีกความอาลัยอาวรณ์ พันธนาการเสมือนโซ่ตรวนคล้องคอมัดจิต ดิ้นไม่หลุดจะบรรลุได้อย่างไร รักสามีหลงภรรยาจึงหมดซึ่งความซื่อสัตย์









ขอบคุณที่มา

สังคมธรรมะออนไลน์

 

14 ที่สุดในตัวเรา

1. ศัตรูที่น่าสะพรึงกลัวที่สุดในชีวิตเรา ก็คือ ตัวเรา

2. ความล้มเหลวที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตเรา ก็คือ ความอวดดี

3. การกระทำที่โง่เขลาที่สุดในชีวิตเรา ก็คือ การหลอกลวงผู้อื่น

4. สิ่งที่แสนสาหัสที่สุดในชีวิตเรา ก็คือ ความอิจฉาริษยา

5. ความผิดพลาดมหันต์ที่สุดในชีวิตเรา ก็คือ การยอมแพ้ตัวเอง

6. สิ่งที่เป็นอกุศลที่สุดในชีวิตเรา ก็คือ การหลอกลวงตัวเอง

7. สิ่งที่น่าสังเวชที่สุดในชีวิตเรา ก็คือ ความถดถอยของตัวเอง

8. สิ่งที่น่าสรรเสริญที่สุดในชีวิตเรา ก็คือ ความอุตสาหะวิริยะ

9. สิ่งที่ล้มละลายที่สุดในชีวิตเรา ก็คือ ความสิ้นหวัง

10. สมบัติที่มีค่ามากที่สุดในชีวิตเรา ก็คือ สุขภาพที่สมบูรณ์

11. หนี้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตเรา ก็คือ หนี้บุญคุณ

12. ของขวัญที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตเรา ก็คือ การให้อภัย และความ เมตตากรุณา

13. ข้อบกพร่องที่ใหญ่หลวงที่สุดในชีวิตเราก็คือ การมองโลกในแง่ร้ายและไร้เหตุผล

14. สิ่งที่ทำให้อิ่มอกอิ่มใจที่สุดในชีวิตเรา ก็คือ การให้ทาน (วัตถุทาน วิทยาทาน อภัยทาน และธรรมทาน)

หลวงพ่อตันติ์ ชุตินธโร ​

 

หยุดจิต เพื่อปลดปล่อย

<table align="center" border="0" cellpadding="3" cellspacing="0" width="100%"><tbody><tr><td align="center" valign="top"><table border="0" cellpadding="2" cellspacing="2" width="95%"><tbody><tr><td valign="top">ในการทำสมาธิเพื่อกำหนดจิตใจให้สงบระงับจากอารมณ์ทั้งหลาย

ท่านจงเข้าไปสู่ที่สงัดตามธรรมชาติ ชำระกายให้สะอาด นั่งหลับตาหยุดความคิดทั้งปวง ถ้ามัน (กิเลสความฟุ้งซ่าน)ไม่หยุด ท่านก็จงหยุดที่จะเข้าไปคิดร่วมกับมัน มันจะคิดอะไรก็ช่างหัวมัน ท่านมีหน้าที่ดูมันเฉย ๆ อย่าไปยุ่งกับมันให้ปล่อยมันไป เมื่อมันหมดกำลังลงเพราะเราไม่ได้ไปเติมเชื้อไฟให้มันมันก็จะหยุดลงเสื่อมสลายไปไม่มีอะไร โดยที่ท่านไม่ต้องไปเพลิดเพลินยินดียินร้ายไปกับมัน

ด้วยวิธีการนี้ท่านจะทำจิตให้สงบได้ทุกที

แม้ตอนที่มันไม่สงบก็ตาม จงฝึกให้มาก ทำให้มากแล้วท่านจะสงบได้ด้วยความสามารถของท่านเอง ต่อจากนั้นเมื่อจิตสงบแล้ว ท่านจงพิจารณาให้เห็นว่า โลกนี้มันน่าเบื่อ แต่ถ้าท่านยังไม่เบื่อก็ลองถามตัวเองอยู่บ่อย ๆ สักวันหนึ่งท่านจะรู้ว่าทั้งความเบื่อกับความไม่เบื่อ มันน่าเบื่อทั้งคู่เลย เพราะมันทำให้คุณวุ่นวายอยู่ไม่รู้แล้ว ถ้ามีใครแย้งว่า ถ้าคนเบื่อโลกกันหมดโลกคงไม่เจริญเพราะไม่มีใครพัฒนาโลก ก็จงปล่อยให้เขาพัฒนาโลกไปคนเดียวซิว่าเขาจะไปถึงไหน ก็มัวแต่ไปพัฒนา

ความเจริญทางวัตถุตึกรามบ้านช่องใหญ่โต

แต่ปัญญาที่จะดับทุกข์กลับเล็กเรียวลง มันไปติด รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส จิตใจเลยตกต่ำวุ่นวายมีแต่เรื่องไม่รู้จบ แต่ถ้าท่านหันมาพัฒนาจิตใจ ให้มั่นคงสงบไร้ทุกข์ได้ เมื่อนั้นชีวิตท่านจะได้รับความสุขสงบยิ่งกว่ามีบ้านใหญ่โต มีรถเก๋งคันงาม มีเงินมากมาย ฯลฯ มันเป็นแค่เปลือกห่อหุ้มชีวิตเรา ไม่ใช่แก่นแท้สาระสำคัญที่แท้จริง
</td></tr></tbody></table></td></tr><tr><td align="center" valign="top"><table border="0" cellpadding="2" cellspacing="2" width="95%"><tbody><tr><td valign="top"><table align="center" bgcolor="#f5f5f5" border="0" cellpadding="2" cellspacing="2"><tbody><tr><td></td></tr><tr><td align="center"></td></tr></tbody></table>
</td></tr></tbody></table></td></tr><tr><td align="center" valign="top"><table border="0" cellpadding="2" cellspacing="2" width="95%"><tbody><tr><td valign="top"></td></tr></tbody></table></td></tr></tbody></table>

 

ข้อบกพร่องของใจสิบประการ

การกระทำที่เป็นผลร้าย จะต้องขจัดที่ใจ
​

ไม่ปล่อยให้เป็นอันตรายทำร้ายเราได้อีกต่อไป

1.) ความสับสนของใจ ปากไว การกระทำที่รีบร้อน ใจร้อนอยากรู้ ทำร้ายร่างกายลุกลี้ลุกลน อารมณ์ฉุนเฉียว ความคิดจิตใจว้าวุ่น
2.) ความเมินเฉยของใจ พูดจาเฉื่อย การกระทำอืดอาด ไม่ตื่นตัวกระทำการ ไม่กระตือรือร้นในการรับรู้ สังขารเกียจคร้าน ใจเฉยชา ไม่รู้จักพอมีก็เหมือนไม่มี ลังเลสงสัย จริงก็เหมือนกับเท็จ
3.) ความโง่เขลาของใจ เรื่องราวความเป็นมาไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ ไม่กระจ่างแจ้งในความผิดจริงปลอมไม่รู้จักแยกแยะ ทำตามทุกอย่างเหมือนคนตาบอด
4.) มิจฉาของใจ เจตนาดีแต่กลับกลายเป็นผลร้าย เจตนาร้ายแต่กลับกระทำตามโดยดี พูดโกหกแต่ถือเป็นเรื่องจริงเป็นจัง กลับกลายเป็นอาการที่ลมปราณกลับตาลปัตรจนก่อให้เกิดความเจ็บป่วย
5.) ความสับสนของใจ บำเพ็ญธรรมโดยไม่กระจ่างในหลักการ แปรผันจนเกิดอารมณ์ มิจฉาผิดทำนองคลองธรรมตามสภาพการณ์ ใจสับสนไม่เป็นตัวของตัวเอง
6.) ความบ้าคลั่งของใจ สายตาไม่กว้างไกล หูเบาไม่เห็นค่าของสรรพสิ่ง พิจารณาแต่รูปลักษณ์ภายนอก คุยโวโอ้อวด ทำอะไรไม่มีการเกรงกลัวไม่เข้าใจในจิตใจของตนเอง ไม่รู้จักผ่อนปรน รู้ก้าวรู้ถอย
7.) การป้องกันของใจ ความชอบในวิสัยที่มีอยู่มากเกินไป ความรักผูกพันที่ลึกซึ้ง การกล่าววาจาหนักเกินไป รูปนารีอีกบุรุษที่งดงามเกินไปภาพลักษณ์ที่สวยงามไม่คงทนยาวนาน มีความรัก ความผูกพันลึกซึ้ง จักทำให้คุณธรรมลดน้อยลง กล่าววาจาหนัก ไม่ถูกต้องเหมาะสมย่อมพินาศติดยึดในรูปลักษณ์ภายนอกที่สวยงามก็จะทำให้ตนถูกทำร้ายได้ง่าย
8.) อันตรายของใจ แสดงเจตนาเท็จ หลอกลวงโดยความรักความผูกพันเป็นกับดัก ล่อสีหน้าเย็นชา คำพูดร้อนแรงทิ่มแทงใจ เมื่อมีความรักย่อมบังเกิดความยินดี เมื่อมีความแค้นก็ตามจองล้างจองผลาญไม่รู้จักจบสิ้น
9.) ความงงงวยสบสนของใจเมื่อมีผลประโยชน์ก็คำนึงถึงตนเองเมื่อมีเคราะห์ร้ายก็วอนให้ผู้อื่นช่วย เดี๋ยวราบรื่น เดี๋ยวมีอุปสรรค เริ่มต้นขยันขันแข็งจบลงด้วยความเกียจคร้าน แสดงท่าทางผิดปกติ สีหน้าเปิดเผยเสาะหาความสงบ หลบหนีจากความสับสน
10.) ความผิดพลาดของหัวใจเห็นผลประโยชน์แล้วเอาแต่โลภห็นสิ่งของวัตถุชอบพออยากได้ เห็นรูปแล้วยึดติดหลงใหล เห็นสภาพชีวิตแล้วได้แต่วอนขอ เห็นสภาพการณ์แล้วแปรเปลี่ยนเห็นแก่ความผูกพันจนทำให้ตนเปลี่ยนแปลง เห็นความแตกต่างแล้วผกผัน เห็นเรื่องราวแล้วปัดภาระความรับผิดชอบ

 

แก้ไขให้แล้วครับผม ขออภัยด้วยครับผม