พระอาจารย์ปราโมช "เพ่งจนเห็นธรรมะในไตรปิฎกได้หมด แต่ไม่เอา ภาระหนักนี่นา?"

ข้าพเจ้าเห็นด้วยกับสิ่งที่ท่านกล่าว...

สิ่งที่หนักไม่ใช่น้ำ...แต่หนักที่เงา

เพ่งน้ำ.... เพื่อให้เห็นเงา
เห็นเงา.... และรู้ว่านั่นเป็นเพียงเงา
มองทะลุเงา.....ก็เห็นน้ำ

วางเงาได้....น้ำก็เป็นน้ำดังเดิม

 

อนุโลม มองออกไปที่น้ำ เห็นน้ำ เห็นเงา
ปฏิโลมคือ ย้อนมาดูว่า เมื่อเงา ออกไปที่น้ำแล้ว ที่เราไม่มีเงา เพราะไม่มีสิ่งใดที่มารองรับเงา เงาจึงไปอยู่ที่น้ำ นะจ๊ะ นั่นเพราะไม่มีเรา นะจ๊ะ
ไม่ต้องทะลุเงา ไม่ต้องวางเงา ไม่ต้องวางน้ำ พยายามอ่านช้าๆ นะจ๊ะ ทำความเข้าใจตาม หลายรอบ อ่านหลายเที่ยว สีชมพู น่ะ

 

ข้าพเจ้าเข้าใจตั้งแต่ต้นแล้วท่าน...
เพราะอย่างไร ก็ไม่มีผู้วาง จึงไม่ต้องวาง
ไม่มีผู้วาง แล้วจะวางอะไร
เพราะทุกสิ่งทุกอย่างเป็นอนัตตา

แต่ที่พิมพ์ไปเช่นนั้น เพียงเพราะอยากรู้แนวของท่าน
ซึ่งข้าพเจ้าเห็นแล้วว่า แนวของท่านตรงกับแนวท่านภูดิษ
แล้วเหตุใด ท่านและท่านภูดิษ จึงโต้แย้งกัน ทั้งๆ ที่เข้าใจในสิ่งเดียวกัน
ช่วยตอบคำถาม ในแนวทางที่ท่านเห็นว่าท่านแตกต่างกับแนวทางของท่านภูดิษ

 

ธรรมที่รู้ มรรค อันเดียวกัน ที่ต่างกันคือ การใช้มรรค ต่างหากจ้า
ผมเลยเน้นที่ การเรียนรู้วิธีการใช้มรรค ที่ถูกต้อง นะจ๊ะ
ที่ขัดกับคนอื่นเพราะ คนอื่น สอนการใช้ชีวิต ไม่ถูกกับมรรค ไงจ๊ะ
ถ้าใช้ไม่เป็น ไม่ถูก ก็คือ เป็นเพียงผู้รู้ ไม่ไช่ผู้ตื่น และไม่ไช่ผู้เบิกบานที่แท้จริง ไงจ๊ะ

ดังนั้น ผมไม่ได้บอกว่า รู้มรรคแล้ว ไม่ดีนะจ๊ะ ถ้าท่าน จบหยุดกรรม ของท่าน ไม่เบียดเบียนใคร ก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าท่าน จะมาแสดงการใช้มรรค ที่ไม่ถูกต้อง ก็ต้อง เจอกันหน่อยด้วย เหตุผล ไงจ๊ะ

 

การใช้มรรค ที่ไม่ถูก ให้ดูที่ผล ว่า ช่วยคนแล้ว ได้ผล เขาพ้นทุกข์ได้จริง นั่นคือ การใช้มรรคที่ถูกต้อง นะจ๊ะ

คุณคงเคยได้ยิน คำว่า สัมมาสัมพุทธะ นะจ๊ะ นี่คือผล ของ สัมมาทั้งแปด นะจ๊ะ

 

มรรคที่ถูก คือ มรรคแปด
แต่การอธิบาย ขยายความของแต่ละท่านแตกต่างกัน
มรรคที่ท่านวงกลมจุดคิดว่าถูกต้อง ท่านช่วยขยายความให้ข้าพเจ้ากระจ่าง
ด้วยเถิด

 

ตามที่ท่านเข้าใจไม่ผิดนะจ๊ะ แต่ยังถูกไม่หมด นั่นเองนะจ๊ะ
การวางได้ คือเข้าถึงอนัตตาธรรม ตามที่ผมพูดคือ ได้มรรค
แต่การเรียนรู้การใช้มรรคเพื่อให้เป็นผล คือ ความสำคัญ นะจ๊ะ
ที่ แตกต่าง ก็ ตรงนี้นั่นเองนะจ๊ะ

 

1.ยอมรับเรื่องกฏแห่งกรรม
2.ยอมรับว่าตนเองเป็นผู้รู้ คนอื่นยังไม่รู้ แต่ตนเองไม่ได้แตกต่างจากคนอื่นเรื่องกรรม
3.กรรมของเราและเขายังส่งผลกระทบกับเขาอยู่ แต่กรรมที่ส่งผล ต้องเพื่อให้เขา ละ ลด เลิก เอาออก เท่านั้น ไม่มีการสะสมหรือสร้างภพชาติ ต้องไม่เป็นกรรมที่สะสมให้คนอื่นที่ยังไม่รุ้ แต่อย่างใด
4.ไม่ไช่ว่าตนเอง พ้นกรรมแล้ว ไม่รับรู้ ว่าใครจะเป็นยังไงเพราะตนเองนั้น ไม่ได้ นะจ๊ะ
5.การอยู่กับทุกข์ของคนอื่น แต่เราไม่หลงทุกข์ ไม่กลัวทุกข์ แต่ เรารับความทุกข์ของคนอื่นได้ทุกทุกข์ อยู่เพื่อ ช่วยพวกเขาชำระทุกข์ ไม่ไช่เพิ่มทุกข์ให้พวกเขา นั่นเอง นะจ๊ะ

ดังนั้น ความสำคัญของการเรียนรู้ การใช้มรรคแปด จึงเป็นวิชาหรือปัญญาของพระศรีอาริย์ นะจ๊ะ ที่ พุทธะต้องรู้ นะจ๊ะ

 

ถ้าเราหลับตา เราจะยังเห็นเงาจันทร์ในน้ำอยู่หรือไม่
เห็นเกิดจากสิ่งใด เห็นแล้วเปรียบเทียบกับสัญญาจิตอย่างไร แล้วปรุงต่อเป็นเวทนาจิตอย่างไร แล้งปรุงต่อเป็นสังขารจิตหรือไม่ หรือหยุดปรุงแต่งตอนไหน จริงๆแล้วมันเหมือนไม่มีอะไร ความว่างจากการเลิกปรุงแต่งมีจริงหรือเปล่า ลองพิจารณาดูในเบื้องต้น แต่ต้องทิ้งการพิจารณาในเบื้องปลาย คือสุดท้ายวางลงแม้แต่ตัวรู้ของเราเอง

 

ข้าพเจ้ายังสงสัยในคำตอบของท่าน ตรงที่ใช้มรรคให้เป็นผลนี่ละ..
สำหรับข้าพเจ้า ใช้มรรคให้เป็นผล คือทำทุกอย่างด้วยความว่าง และเพื่อประโยชน์เกื้อกูลโลก
แล้วการใช้มรรคให้เป็นผลสำหรับท่านหมายถึงสิ่งใด

 

เพื่อความพ้นทุกข์ที่แท้จริง ว่าพระอรหันต์เป็นผู้ไกลจากกิเลส คือ อยุ่กับกิเลส ของคนอื่นแต่ไม่ทุกข์กับกิเลสของคนอื่น และยังสามารถชำระกิเลสให้คนอื่นได้ด้วย นั่นคือ ไม่ไช่แค่ ว่าตนเองพ้นทุกข์ได้จริง แต่ยังมีประโยชน์กับคนอื่นด้วย

และคำว่ามีประโยชน์กับคนอื่นด้วย นี่ หมายถึง ไม่ไช่ช่วยคนอื่น แต่เป็นการ เรียนรู้คุณค่าของความเป็นมนุษย์ที่มีในตน และคุณค่าของความเป็นมนุษย์ที่มีในคนอื่นด้วย นะจ๊ะ จะได้เข้าใจในคำว่า ไม่เสียชาติที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์

 

จะต้องเรียนรู้ คุณค่าของการเกิด การมีชีวิต และคุณค่าของการตาย ก็คือคุณค่าของความเป็นมนุษย์ของตนเอง และของคนอื่น นั่นเองนะจ๊ะ จะได้รู้คำตอบที่แท้จริงว่า

การเกิด การเจ็บ การแก่ การตาย ไม่ไช่ทุกข์
และความไม่เที่ยงทั้งหลายเหล่านี้ไม่ไช่ทุกข์
แต่ที่ทุกข์เพราะ ใชัชีวิตตามมรรคแปดไม่เป็น ต่างหาก นะจ๊ะ

 

เราว่างน่ะไช่ แต่คนอื่นไม่ว่าง น่ะสิจ๊ะ
เราไม่มีสมมุติ ในนาม แต่รูปธรรมกายใจเรายังรับได้ รับรู้ความทุกข์ของคนอื่นได้ รับรู้สมมุติที่เป็นอยู่ของโลกได้อยุ่ นะจ๊ะ
ใช้มรรคให้เป็นผล คือ เราสามารถทำลาย ชำระ แก้ไข ทุกข์ของคนอื่นได้ ไงจ๊ะ
ไม่ไช่ว่า เราช่วยเหลือตนเองได้คนเดียว
ความว่างเกื้อกูล สมมุติของโลกไม่ได้ ที่เราว่างก็เพื่อรับรู้ความจริง รับรู้ทุกข์ที่คนอื่นมีตามจริงรู้เหตุแห่งทุกข์ของเราเท่านั้น นี่คือว่างที่เรามี
แต่เราจะทำอย่างไร เพื่อให้ ความทุกข์ที่เขามีนั้น เพราะการใชัชีวิตที่ไม่ถูกให้กลับมาใช้ชีวิตให้ถูกต้อง ตามเหมาะสม ตามจริง ตามธรรมชาติ ก็คือ เราต้องแก้ที่เหตุของเขาได้ นั่นเพราะเราว่าง เราเลยรับรู้เหตุแห่งทุกข์ของพวกเขาได้ ชัดเจนไงจ๊ะ

 

ถ้าเป็นเช่นนั้น ข้าพเจ้าก็เข้าใจในสิ่งที่ท่านกล่าว..

 

การใช้ชีวิตไม่ถูกก็คือ การใช้สมมุติไม่เป็น ไม่ถูกต้องตามมรรค นั่นเอง นะจ๊ะ

การใช้ชีวิตตามมรรคที่ถูกคือ ไม่ไช่ ไช้แค่รูปนามกายใจของตนเท่านั้น แต่เป็นการใช้สมมุติทุกอย่าง ที่คนที่ยังไม่รู้ เขาใช้ผิด เรารู้ว่าอะไรคือถูก ไงจ๊ะ นี่คือผล ของมมรค นะจ๊ะ
เรารู้ว่า จะใช้สมมุติอย่างไร จึงเรียกว่า ถูกและเป็นกลาง เป็นธรรมชาติไงจ๊ะ

 

สิ่งที่ท่านกล่าว... จบลงด้วยอนัตตา

 

ทุกวันนี้โลกร้อนขึ้น ทรัพยากรธรรมชาติถูกทำลายทั้ง ดิน น้ำ ลม ไฟ เบียดเบียนกัน เอาเปรียบกัน จับจองแย่งชิง ทรัพยากรธรรมชาติมาเป็นของของตนเอง แต่รักษาไม่ได้ ได้อย่างเดียวคือทำลาย และทำลาย รักษาให้มันดียังไม่มีปัญญาเลย แล้วแบบนี้ ยังจะมาบอกว่า นี่คือ เป็นธรรม เป็นธรรมชาติที่สมควร ที่ถูกต้องแล้วหรือจ๊ะ

ซึ่งปัจจุบัน โลกเราเข้ากลียุค ก็เพราะ การใช้มรรคแปดไม่เป็น นั่นเองนะจ๊ะ
แล้วยังจะมาบอกว่า พากันใช้ชีวิต ถูกต้องแล้วหรือจ๊ะ

 

...อนิจจัง เป็นเบื้องต้น แห่งการรู้
มองเพ่งอยู่ ก็ย่อมรู้ เที่ยงตรงไหน
มีเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป
เที่ยงหรือไร ใครเฝ้าดู ก็รู้ตาม..

...หากไม่มีสติ ในการรู้
ทุกขังที่ ขังอยู่ เฝ้าทวงถาม
หากแม้ใคร มีสติ ทุกโมงยาม
เห็นทุกข์ตาม ความเป็นจริง ทุกข์หายไป...

...และหากแม้ เข้าถึงหลักอนัตตา
จะรู้ว่า แม้สิ่งใด ก็หาไม่
เป็นแค่เพียง เงาในน้ำ ใช่สิ่งใด
ใช่สิ่งใด เพราะไม่มี ตั้งแต่เดิม...

 

หลวงปู่ผมท่านมีคุณธรรมด้านเมตตาสูงมากท่านนึง ท่านสอนผมว่ายังงี้

"การเกิด การแก่ การเจ็บ การตาย เป็นทุกข์อย่างยิ่ง เจ้าจงมองให้เห็นทุกข์"
แล้วท่านก็ขยายว่า มนุษย์ก็ดี เทวดา พรหม ก็ดี ล้วนมีการเกิดแก่เจ็บตายทั้งหมด
ต่างกันที่สภาวะเพราะรูปขันธ์ที่ต่างกัน
เมื่อเจ้ามองเห็นทุกข์ของมนุษย์ก็จะไม่มาเกิดเป็นมนุษย์ เห็นความทุกข์ของเทวดา
ชั้นต่ำก็จะไม่เป็นเทวดาชั้นต่ำ เห็นทุกข์ของพระพรหมก็จะไม่จุติเป็นพระพรหมฯ
เมื่อนั้นสิ่งเดียวที่จิตเจ้าจะปฏิสนธิได้คือสภาวะนิพพานโดยถ่ายเดียว มันจะสำเร็จเอง

และเมื่อใดจิตเจ้าเห็นทุกข์ของสิ่งต่างๆรอบข้าง จิตใจเจ้าจะมีแต่เมตตาเพราะสงสารใน
ตัวสัตว์และบุคคลเนื่องด้วยทุกข์นั้นๆของเหล่าสัตว์เอง

ท่านไม่ได้สอนให้ใช้มรรค เพราะเมื่อใดที่เรายึดว่ามันคือมรรค เมื่อนั้น มรรคก็คือกิเลส

 

นั่นเพราะหลวงปู่ท่าน เป็นหลวงปู่ เป็นพระ นะจ๊ะ
หรือที่หลวงปู่ไม่สอนใช้มรรคก็เพราะหลวงปู่ใช้มรรคไม่เป็น นะจ๊ะ
หลวงปู่อาจรู้มรรค แต่ใช้มรรคไม่เป็นเลยไม่สอนใช้มรรคไงจ๊ะ
พูดง่ายๆนะจ๊ะหลวงปู่รู้มรรค แต่ไม่เข้าใจมรรค เข้าไม่ถึงมรรค ก็ได้นะจ๊ะ

แล้วหลวงปู่ ท่านเข้าใจในนิพพานแค่ไหนล่ะจ๊ะ
นิพพานนัง ปะระมัง วะทันติพุทธา นะจ๊ะ

ไม่แปลกใจหรอกจ้า ที่หลวงปู่สอนได้แค่นี้นะจ๊ะ