ฝันไปถึง เมืองบังบด เมืองผี แดนลับแล แล้วแต่จะเรียก

ทองพาคณะมาถึงประตูเมือง ซึ่งมีทหารยามอยู่เพียงไม่กี่คน และชาวเมืองก็
ดูปกติ ราวกับบ้านเมืองไม่ได้อยู่ในยามสงคราม แลมีการรุกราน สิงห์ฉงนใจนัก

เข้มเมื่อถึงประตูเมือง ก็ลงจากม้า แล้วเดินจูงม้าเข้ากำแพงชั้นนอก
พวกสิงห์และคณะก็ทำตาม เดินจูงม้า เมื่อผ่านประตูเมืองเข้าไป ก็ให้ฉงนใจยิ่งขึ้น
ชาวเมืองหน้าตาดูไม่เดือดร้อน เหมือนกับสงครามที่เกิดภายนอก รอบล้อมเมืองเหนือ
ไม่ได้มีผลกับเมืองสองแคว ชาวบ้าน ชาวเมือง ผู้คนยังเดินขวักไขว่ แต่การแต่งกาย
แลแปลกกว่าเมืองสิงห์เมืองอินทร์ วัฒธนธรรม การแต่งกาย สิ่งปลูกสร้าง เหมือนล้านนา มากกว่าไทย

สิงห์เดินจูงม้าขึ้นไปประชิดทอง แล้วกระซิบว่า "พี่ทองขอรับ ใยเราไม่ขึ้นม้าไปจนถึง
ประตูชั้นใน" เข้มกระซิบเหมือนรู้ความนัย "เป็นกลของเจ้าหอหน้าแห่งเมืองสองแคว"

"เจ้าหอหน้า คือ เจ้าใดหรือขอรับ" สิงห์ถามให้สิ้นสงสัย
"เจ้าหอหน้า ก็คืออุปราช ของพ่อหลวงเมืองสองแคว หากมีบุญเราจักได้พานพบ"
ทองกล่าว ในเสียงที่กล่าวถึงเจ้าหอหน้านั้น แฝงไว้ด้วยความเทิดทูน บูชา

"ทำไมต้องรอมีบุญขอรับ ท่านไปไหนเสีย" สิงห์ให้สงสัยนัก เจ้านายในยามสงครามน่าจะอยู่ประทับในเมือง

"ข้าจักเล่าให้เอ็งฟัง คราหลัง แต่เจ้าหอหน้าองค์นี้ เป็นนักรบที่เกรียงไกร อีกทั้ง
ยังเป็นเจ้าแห่งกลสงคราม หน่วยก้านดีเช่นเอ็ง ไม่แคล้วหากได้รับราชการทหาร
คงไปได้ไกลมาก เอ็งจงฝากเนื้อฝากตัวกับท่านไว้"

สิงห์ไม่กล่าวอันใดอีก แต่ในใจค้านหัวชนฝา กระไรเสีย ข้าจักไม่ยอมเป็นข้าพ่อหลวงเมืองสองแควแน่นอน

ใครเล่าจักรู้ชะตาตนเอง

 

ป.ล.ต่อพรุ่งนี้ อิอิ ทรมานคนอ่าน

ตอนต่อไป ชื่อ บทที่ 1 เมื่อสายโลหิตมาบรรจบ

ป.ล.2 ที่เขียนมาทั้งหมด นี่แค่บทนำ ประมาณว่าน้ำจิ้ม
เรื่องหลังจากบทที่ 1 จะดราม่า เข้มข้น เลือดกระฉูด กว่าเยอะ

ป.ล.3 หวังว่าท่านทั้งหลายที่อยากให้เขียนคงพอใจ

 

เชิญร่วมสร้างบันไดนาค ณ. วัดประชาบำรุง บ้านโสกแต้ อ.คูเมือง

จากที่เคยได้บริจาคค่าปูกระเบื้อง ร่วมกับสายบุญอื่นๆ จนตอนนี้ศาลาการเปรียญ
ปูกระเบื้องเสร็จเรียบร้อย ตอนนี้เหลือทำผนัง ติดกระจก และทำบันไดพญานาคขึ้นศาลา

จงขอเชิญชวนผู้มีจิตศรัทธา ร่วมทำบุญ สร้างบันไดบุญร่วมกัน

ปล.เลขที่บัญชี เดี๋ยวมาอัพเดทอีกทีนะคะ

 

สุดแล้วแต่แม่นางจารุจะกรุณาขอรับ

 

ร่วมบุญกับวัดลี้หลวง จำนวน 500 บาท
โอนเข้าธนาคารออมสินครับ

 

เบาหวานเหลอ เป็นเหมือนกัน เขา ล๊อคspec ไว้และ 5555 เหลือเวลาอีก ไม่เกิน 5000 วัน จะทำอะไรดี อิอิ

 

ก็ทำภารกิจ ต่อให้เสร็จ ซิจ๊ะ

เริ่มจาก เขียนเรื่องพี่สิงห์ต่อ

ป.ล.โสดเนี่ยก็ขาดความหวานแล้ว ยังเป็นเบาหวาน ชีวิตเค้าคงให้งดเรื่องหวานๆ
5555 คิดไปได้

 

ทองและสิงห์เดินมาถึงประตูเมืองชั้นใน ดูยิ่งใหญ่อลังการในความรู้สึกสิงห์นัก
เหมือนลมหายใจไม่ทั่วท้อง จิตใจของสิงห์ประหม่า ตื่นเต้นกับสิ่งที่รออยู่เบื้องหน้า

หูกลับได้ยินเสียง พ่อครูขาว " คนเราจักหนีชะตาตนเองไปไม่ได้ เป็นลูกผู้ชายอย่าให้ใครหยามศักดิ์ ว่ากลัวแม้เงาของตนเอง "

คำพูดนั้นสะท้อนกลับไปมาในหู สลับกับเสียงหัวใจ ที่เต้นไม่เป็นจังหวะ กับความ
รู้สึกถึงลมหายใจที่ขาดห้วง ไม่ส่ำเสมอ

เสียงทหารเปิดประตูพระราชฐาน ประตูไม้ที่หนาหนัก ค่อยๆแย้มออก แสงสะท้อนของแดดยามบ่าย ลำแสงสีส้มที่ตกกระทบ กับทางเดินสุดลูกหูลูกตา ทอดไปยังพระราชฐานชั้นใน งามจับใจ แสงสะท้อนสีทอง ลมพัดมาเพียงแผ่วเบา เสียงระฆังใบเล็กสะท้อนมาจากที่ไหนซักแห่ง ภาพนางกำนัล และเหล่าทหารยาม จับใจสิงห์

เหมือนเวลาจะหยุดอยู่ตรงนั้น สิงห์ก้าวข้ามธรณีประตูเข้าไป ก้าวไปสู่ละครชีวิตบทใหม่ ที่จะทดสอบจิตใจ เป็นก้าวสำคัญ ที่ไม่อาจย้อนกลับมาเป็นเช่นเดิมได้อีก

 

สิงห์ไม่รู้ตัวว่าสายจูงม้านั้น หลุดไปจากมือตั้งแต่เพลาใด สองขาที่ก้าวไปนั้น
ก้าวตามหมู่คณะเพียงเท่านั้น จิตใจล่องลอยไปยังอดีต ที่บ้านพระยา คิดถึงท่านแม่
คิดถึงขรัวอินทร์ คิดถึงพ่อครูเอก คิดถึงความลับในห้องพระบ้านพ่อครูขาว

สุดจะสับสนใจนัก มือทั้งสองข้างกำแน่นจนเจ็บ สิงห์แหงนหน้าสะกดกลั้นความรู้สึกขมขื่น

เข้มมองอากัปกริยาแปลกๆของสิงห์อย่างไม่เข้าใจ ยังหวนนึกถึงหน้าตาของสิงห์วันที่หายไปในห้องพระบ้านพ่อครูขาวแล้วออกมาโดยไม่เอ่ยถ้อยใด แล้วให้หวั่นใจนัก

สิงห์เป็นผู้ใด มีอดีตเช่นใดกัน ใยข้ารู้สึกเป็นกังวลนัก ลางสังหรณ์ในตัวเข้มแม่นยำนัก

 

ตอนที่จะเล่าต่อจากนี้ และเรื่องราวทั้งหมด ขอย้ำอีกครั้งที่เป็นนิทานในความฝัน
เป็นมโนของคน คนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น

 

สิงห์รวบรวมสติ แล้วกลับขำตนเองนัก ใจพลันคิดได้ว่า พ่อหลวงเมืองสองแคว
คงไม่ให้ไพร่เช่นไอ้สิงห์ ได้มีบุญได้ยลพระพักตร์

สายตาก้มต่ำลง มองไปที่พื้น มองไปที่เท้าของตน ใจก็กลับสู่ความสงบ

ทหารในเครื่องแบบงดงาม เดินมาหาทอง เอ่ยทักทาย

ทอง เอ็งจักไปเร่งรีบไปไหน มีการอันใดให้ข้าช่วยหรือไม่

ทองกล่าวว่า พ่อครูเอก ได้ให้ศิษย์นำข่าวจากอโยธยา ฝากมากับศิษย์เอก
ความนั้นจักกล่าวถ้อยกับพ่อหลวงเพียงองค์เดียวเท่านั้น

ทหารเมืองสองแควได้ฟังความเช่นนั้น ก็ขมวดคิ้ว แล้วกล่าวสืบไปว่า
"งั้นเอ็งจงรอข้าประเดี๋ยว ข้าจักนำไปทูลกับท่าน ณ.เพลานี้พ่อหลวง
ประชวร ไม่รู้ว่าพวกเจ้าจักได้พบหรือไม่ แต่พวกเอ็งจงวางใจ เจ้าหอหน้า
จักรับฟังสาสน์จากอโยธยาแทน"

 

พวกสิงห์และคณะ ได้นั่งพักเหนื่อยใต้ร่มไม้หน้าวังอันงดงาม
สภาพแต่ละคน สารรูปไม่น่าดู ทั้งมอมแมม เนื้อตัวเต็มไปด้วยฝุ่น
เสื้อผ้าก็เป็นผ้าฝ้ายย้อมมือ ยับย่น บางคนเสื้อก็ขาด บ้างก็คาดบ่วงสายสิญจน์
สะพานดาบไว้ที่หลัง

นางกำนัลเดินผ่านมาเป็นกลุ่มๆ สีหน้าและสายตาพวกนางดูกังวลและหวาดกลัว
พวกทหารยาม ที่เดินเวร ก็มองด้วยสายตาสงสัย

จนกระทั่ง มีทหารยามมาเรียก "เชิญท่านทั้งหลาย เจ้าหอหน้ารออยู่ ขอรับ"

 

พลทหารนำสิงห์เดินตรงไปเหมือนจะเข้าวัง แล้วเลี้ยวไปทางด้านซ้าย
สิงห์กระซิบถามทอง "พี่ทองขอรับ เจ้าหอหน้าไม่ได้ประทับในวังหรือขอรับ"
ทองกระซิบตอบ "ไม่ท่านมีตำหนักไม้ต่างหาก แล้วข้าจะแถลงให้เจ้าฟัง ตอนนี้
จงเงียบและตามมา ไม่งามหากให้ท่านรอ"

ลานหญ้าสีเขียวงดงาม เลี้ยวมุมวังอันวิจิตรนั้น ก็ได้ยินเสียงดาบกระทบกันดังแว่วมา

 

เล่าต่อพรุ่งนี้นะคะ ต้องขออนญาตบางท่านก่อน

 

เขียน ๒๓.๔๕

...พรุ่งนี้นะ ข้าจะรอ ขอให้จริง
โปรดอย่าทิ้ง ให้สิงห์หาย จนใจโหย
อยากจะอ่าน แทบตาย ไม่กล้าโวย
ได้แต่โหย ละห้อยหา มาหรือยาง หึหึหึ


สุนทรทู่ / กระต่ายป่า ข้างวัด
.

 

หนทางที่สิงห์เดินไปพนพื้นหญ้าในวันนั้น ทอดยาวไกลเหมือนไม่มีจุดสิ้นสุด

แล้วการรอคอยที่ยาวนานก็สิ้นสุดลง ภาพนั้นประทับในความทรงจำสิงห์
เรือนไม้ยาวทอดตัวอยู่ริมน้ำ ไม้นั้นมีสีแดงเข้ม
บริเวณหัวเสาประดับด้วยไม้ฉลุ ลงลายทอง งดงาม สงบ สง่างาม แลดูเข้มขลัง

เลยไปด้านข้างเป็นลานโล่ง มีกลองศึกขนาดใหญ่ตั้งเด่นเป็นสง่า
เหล่าทหาร แลขุนนาง นั่งล้อมวงดูชายฉกรรจ์สองคน ไม่ใส่เสื้อ กำลังประลองดาบ
กันอย่างดุเดือด สะเก็ดไฟจากการลงดาบที่รุนแรง อย่างเอาเป็นเอาตาย

มีบรุษผู้หนึ่งที่ยืนอยู่

 

เพลานั้นเจ้าหอหน้า แต่งองค์เต็มยศ ผ้าไหมยกทอง สีม่วงเข้ม
จุงกระเบนสีน้ำเงินเข้ม เข็มขัดทอง แต่ไม่ทรงฉลองพระบาท

พระเกศาดกดำ ตัดสั้น ทาน้ำมันไว้ดูเงางาม แต่ที่ดูแปลกตา คือผิวนั้นนวลเนียน
ไม่ใช่สีน้ำผึ้ง แต่คล้ำกว่า

เจ้าหอหน้ายืนหันหลังให้คณะของสิงห์ พระกรไขว้มาด้านหลัง
ที่พระหัตถ์ทั้งสองข้าง ทรงพระธรรมรงค์ หลายพระองคุลี(นิ้ว) แต่ละวงเป็นพระธรรมรงค์ที่มีหัว งดงาม
ทรงสรวลกับภาพการประลองตรงหน้า น้ำเสียงนั้น นุ่ม ทุ่ม แลดูมีพลัง

 

พลทหารบอกให้คณะของทอง รออยู่ จากนั้นเดินไปถวายบังคม และกระซิบ
กับขุนท่านหนึ่งที่คุกเข่าอยู่ด้านขวาของเจ้าหอหน้า ท่านขุนเตรียมจะกราบทูลรายงาน

เจ้าหอหน้าก็คลายพระหัต์ด้านหลัง ที่กำพระกรไว้หลวมๆ แล้วยกมือข้างหนึ่งขึ้น
เป็นสัญญานให้หยุดการประลอง แต่คู่ต่อสู้ในลานประลองนั้น เหมือนตกในภวังค์
ของการต่อสู้ หูอื้ออึง พลันเจ้าหอหน้าเปล่งพระสุรเสียง เสียงนั้นเหมือนเสียงคำราม
ของราชสีห์ " กูบอกให้หยุด "

สิ้นเสียงท่าน ทั้งลานประลองเงียบกริบ ผู้ประลองหยุดดาบแบบไม่จบเพลง
แบบท่าจบไม่สวย รีบก้มลงวางดาบไว้ด้านหน้าทั้งคู่ แล้วถวายบังคม
ใบหน้าทั้งสองดูประหม่าและเป็นกังวล

สิงห์มองดูเหตุการณ์ตรงหน้า แล้วให้รู้สึกครั่มคร้าม เจ้าของเสียงอันทรงพลังนั้น

แล้วเหล่าทหารทั้งหลายที่ยืนล้อมวงอยู่ ก็หมอบ และคลานเข่า ไปตั้งแถวตอนเรียง
หน้ากระดาน หน้าเจ้าหอหน้า ที่ยืนหันหลังให้สิงห์ และถวายบังคมพร้อมเพรียงกันจนน่าขนลุก ในความเป็นระเบียบ

ทุกสรรพเสียงเงียบสนิท เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น

เจ้าหอหน้าก็ยังไม่หันพระพักตร์มา แต่ยกพระกรขึ้น แล้วโบกเป็นเชิงเรียกให้
คณะของสิงห์เข้ามา

ทองคลานเข่าเข้าไป ตามด้วยสิงห์ เข้ม และคณะติดตาม ทองยกมือพนมเตรียมถวายบังคม รอเจ้าหอหน้าหันพระพักตร์มา ท่านก็ไม่หันมา เพียงบิดเสี้ยวหน้ามา

เสี้ยวหน้าที่ท่านหันมานั้น ตราตรึงใจสิงห์ พระพักตร์นั้นงดงาม พระนาสิกโด่งตรง
พระนลาฏ(หน้าผาก)ดูกว้างและโค้งมน พระหนุ(คาง) ก็เช่นเดียวกับ และขนตาเป็น
แพรับกับพระขนงค์ดกดำ เป็นเส้นตรง ปลายโค้งลงนิดๆ กำลังขมวด พระโอษฐ์นั้น
เม้มอยู่ พระเนตรหรี่ลง

 

ป.ล.
เสี้ยวหน้านี้ อากัปกริยา ยืนเอามือไพล่หลัง
ใครที่เคยรับใช้เจ้าหอหน้า แห่งเมืองสองแคว คงไม่แคล้วมองแล้วหนาวแน่นอน

 

สิงห์ได้ยลพระราชฐานส่วนพระองค์ที่งดงามของเจ้าหอหน้า ซึ่งเป็นที่ที่น้อยคนนัก
จะได้เข้าไป ท่านขุนพาคณะของสิงห์ เดินผ่านห้องโถงขนาดใหญ่ ที่เปรียบเสมือนท้องพระโรงขนาดย่อม เสาแต่ละต้นใหญ่งดงาม เป็นเสาที่ทำจากไม้ต้นเดียว สีเดียวกันทั้งหลัง งดงาม ขัดมัน เรียบ สง่า ประดับไว้ด้วยศาตราวุธอันงดงาม บ่งบอกถึงความชอบของเจ้าหอหน้า ที่มีต่อการศึก

คณะของสิงห์ถูกพาไปในห้องโล่งขนาดใหญ่ มีตั่งแบบเหนือตั้งอยู่(แหย่งไม้สัก) ด้านข้างตั่งมี
พัดโบกวางไว้บนแท่นไม้ ซึ่งตั่งนั้นคงเป็นที่ประทับของเจ้าหอหน้า