ผมเกิดมาชาตินี้ไม่รู้เกิดมาไม มีคำถามมากมายอยากหลุดพ้น ช่วยด้วยครับ ยาวหน่อยนะ

เพราะเวทนา เป็นปัจจัย จึงมีตัณหา

เวทนาเกิดเพราะ ตาไปสัมผัสรูป หูสัมผัสเสียง จมูกสัมผัสกลิ่น ลิ้นสัมผัสรส กายสัมผัสกายนาม ใจสัมผัสอารมณ์ จึงมี(เวทนา)สุขทุกข์เฉยๆจึงมีตัณหา(ทะยานอยากอยาก)
เพราะทะยานอยาก จึงเกิด แสวงหา
เพราะแสวงหา จึงเกิด ลาภ
เพราะลาภ จึงเกิด การตกลงใจ
เพราะการตกลงใจ จึงเกิด การรักใคร่พึงพอใจ
เพราะการรักใคร่พึงพอใจ จึงเกิด การพะวง
เพราะการพะวง จึงเกิด การยึดถือ
เพราะการยึดถือ จึงเกิด ความตระหนี่
เพราะความตระหนี่ จึงเกิด การป้องกัน
เพราะการป้องกัน จึงเกิด เรื่องในการป้องกันขึ้น
อกุศลธรรมอันชั่วช้าลามกมิใช่น้อย คือ การถือไม้ ถือมีด การทะเลาะ การแก่งแย่ง การวิวาท การกล่าวมึงกู การพูดส่อเสียด การพูดเท็จ ย่อมเกิดขึ้น ดังนี้

 

เพราะมีเหตุปัจจัย จึงมีผล ดังนี้แล
แล้วหมุนเวียให้สัตว์จมปลักอยู่ในวัฏสงสารอันทนทุกข์หาที่สุดมิได้นานแสนาน

บุคคลทำกรรมใดไว้ ไม่ว่าดีหรือเลว ย่อมได้รับผลของกรรมนั้น
คนมีกรรมเป็นปัจจัยให้เกิด ให้เป็นไป ตามกรรมนั้น

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย สงสารนี้กำหนดที่สุดเบื้องต้นเบื้องปลายไม่ได้ เมื่อเหล่าสัตว์ผู้มีอวิชชา(ความไม่รู้)เป็นที่กางกั้น มีตัณหาเป็นเครื่องประกอบไว้ ท่องเที่ยวไปมาอยู่ ที่สุดเบื้องปลายย่อมไม่ปรากฏ
พวกเธอจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน นำตาที่หลั่งไหลของพวกเธอผู้ท่องเที่ยวไปมา ครำครวญร้องไห้อยู่ เพราะประสปสิ่งที่ไม่พอใจ เพราะพลัดพรากจากสิ่งที่พอใจ โดยกาลนานนี้ มากกว่า ส่วนนำในมหาสมุทรไม่มากกว่าเลย
พวกเธอได้ประสพมรณกรรมของบิดามารดา พี่ชายน้องชาย พี่สาวน้องสาว ของบุตรธิดา ความเสื่อมแห่งญาติ ความเสื่อมแห่งโภคะ ได้ประสพความเสื่อมเพราะโรค ตลอดกาลนาน นำตาที่หลั่งไหลออกของเธอ ผู้ประสบความเสื่อม ครำครวญร้องไห้อยู่ เพราะประสพสิ่งที่ไม่พอใจ เพราะพลัดพรากจากสิ่งที่พอใจ นั่นหละมากกว่า ส่วนนำในมหาสมุทรไม่มากกว่าเลย

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ก็เหตูเพียงเท่านี้ พอทีเดียวที่จะเบื่อหน่ายในสังขารทั้งปวง พอเพื่อจะคลายกำหนัด พอเพื่อจะหลุดพ้น ดังนี้

 

เพราะมีเหตุปัจจัย จึงมีผล ดังนี้แล
แล้วหมุนเวียให้สัตว์จมปลักอยู่ในวัฏสงสารอันทนทุกข์หาที่สุดมิได้นานแสนาน

บุคคลทำกรรมใดไว้ ไม่ว่าดีหรือเลว ย่อมได้รับผลของกรรมนั้น
คนมีกรรมเป็นปัจจัยให้เกิด ให้เป็นไป ตามกรรมนั้น

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย สงสารนี้กำหนดที่สุดเบื้องต้นเบื้องปลายไม่ได้ เมื่อเหล่าสัตว์ผู้มีอวิชชา(ความไม่รู้)เป็นที่กางกั้น มีตัณหาเป็นเครื่องประกอบไว้ ท่องเที่ยวไปมาอยู่ ที่สุดเบื้องปลายย่อมไม่ปรากฏ
พวกเธอจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน นำตาที่หลั่งไหลของพวกเธอผู้ท่องเที่ยวไปมา ครำครวญร้องไห้อยู่ เพราะประสปสิ่งที่ไม่พอใจ เพราะพลัดพรากจากสิ่งที่พอใจ โดยกาลนานนี้ มากกว่า ส่วนนำในมหาสมุทรไม่มากกว่าเลย
พวกเธอได้ประสพมรณกรรมของบิดามารดา พี่ชายน้องชาย พี่สาวน้องสาว ของบุตรธิดา ความเสื่อมแห่งญาติ ความเสื่อมแห่งโภคะ ได้ประสพความเสื่อมเพราะโรค ตลอดกาลนาน นำตาที่หลั่งไหลออกของเธอ ผู้ประสบความเสื่อม ครำครวญร้องไห้อยู่ เพราะประสพสิ่งที่ไม่พอใจ เพราะพลัดพรากจากสิ่งที่พอใจ นั่นหละมากกว่า ส่วนนำในมหาสมุทรไม่มากกว่าเลย

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ก็เหตูเพียงเท่านี้ พอทีเดียวที่จะเบื่อหน่ายในสังขารทั้งปวง พอเพื่อจะคลายกำหนัด พอเพื่อจะหลุดพ้น ดังนี้

 

โดยย่อ มหาสติปัฏฐานสูตร

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ทางนี้เป็นที่ไปอันเอก
เพื่อความหมดจดวิเศษของสัตว์ทั้งหลาย
เพื่อความก้าวล่วงซึ่งความโศก และความรำไร
เพื่ออัสดงดับไปแห่งทุกข์และโทมนัส
เพื่อบรรลุญายธรรมเพื่อกระทำพระนิพพานให้แจ้ง
ทางนี้คือสติปัฏฐาน

เธอย่อมมีสติหายใจเข้า ย่อมมีสติหายใจออก
เมื่อหายใจเข้ายาว ก็รู้ชัดว่าเราหายใจเข้ายาว
เมื่อหายใจออกยาว ก็รู้ชัดว่าเราหายใจออกยาว
เมื่อหายใจเข้าสั้น ก็รู้ชัดว่าเราหายใจเข้าสั้น
เมื่อหายใจออกสั้น ก็รู้ชัดว่าเราหายใจออกสั้น
ย่อมสำเนียกว่า เราจักเป็นผู้กำหนดรู้ตลอดกองลมหายใจทั้งปวง

ย่อมพิจารณาเห็นกายในกาย เป็นภายในบ้าง
ย่อมพิจารณาเห็นกายในกาย เป็นภายนอกบ้าง
ย่อมพิจารณาเห็นกายในกาย ทั้งภายในทั้งภายนอกบ้าง
ย่อมพิจารณาเห็นธรรมดา คือ ความเกิดขึ้นในกายบ้าง
ย่อมพิจารณาเห็นธรรมดา คือ ความเสื่อมไปในกายบ้าง
ย่อมพิจารณาเห็นธรรมดา คือ ทั้งความเกิดขึ้น ทั้งความเสื่อมไปในกายบ้าง
ก็หรือสติของเธอที่ตั้งมั่นอยู่ว่ากายมีอยู่
แต่เพียงสักว่าเป็นที่รู้ แต่เพียงสักว่าเป็นที่อาศัยระลึก
เธอเป็นผู้อันตัณหาแลทิฏฐิไม่อาศัยอยู่ด้วย
ย่อมไม่ถือมั่นอะไนโลกด้วย
ภิกษุย่อมพิจารณาเห็นกายในกายเนืองๆอยู่อย่างนี้

 

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ทุกขอริยสัจ เป็นไฉน

แม้ชาติก็เป็นทุกข์ แม้ชราก็เป็นทุกข์ แม้มรณก็เป็นทุกข
แม้โสกะ ปริเทวะ ทุกข์ โทมนัส อุปายาส ก็เป็นทุกข์
แม้ความประจวบกับสิ่งไม่เป็นที่รักก็เป็นทุกข์
แม้ความพลัดพรากจากสิ่งที่รักก็เป็นทุกข์
ปรารถนาสิ่งใด ไม่ได้อันนั้นก็เป็นทุกข์
โดยย่ออุปาทานขัน5เป็นทุกข์

โสกะเป็นไฉน ความแห้งใจ กิริยาที่แห้งใจ ความแห้งผาก ณภายใน ของบุคคลผู้ประกอบด้วยความพิบัติอย่างใดอย่างนึง ทุกข์อย่างใดอย่างนึงกระทบแล้ว

ปริเทวะเป็นไฉน ความครำครวญ ความรำไรรำพัน
โทมนัสเป็นไฉน ความทุกข์ทางจิต ความไม่สำราญทางจิต
อุปายาสเป็นไฉน ความแค้น ความคับแค้นใจ

 

ทุกข์สมุทัยอริยสัจ เป็นไฉน

ตัณหาใด อันมีความเกิดอีก ประกอบด้วยความกำหนัด ด้วยอำนาจเพลิดเพลิน
เพลินยิ่งนักในอารมณ์นั้น

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย
ตัณหานี้เมื่อจะเกิด ย่อมเกิดที่ไหน เมื่อจะตั้งอยู่ ย่อมตั้งอยู่ที่ไหน
ที่ใดเป็นที่กที่เจริญใจในโลก
ตัณหานั้นเมื่อจะเกิดย่อมเกิดที่นี้ เมื่อจะตั้งอยู่ย่อมตั้งอยู่ที่นี้

อะไรเป็นที่รักที่เจริญใจในโลก
ตาหูจมูกลิ้นกายใจ รูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ธรรมารมณ์
ตัณหาเมื่อจะเกิดย่อมเกิดที่นี่ เมื่อจะตั้งอยู่ย่อมตั้งอยู่ที่นี่

 

ทุกข์นิโรธอริยสัจเป็นไฉน

ความสำรอก ความดับโดยไม่เหลือ
ความสละ ความส่งคืน ความปล่อยวาง ความไม่มีอาลัยในตัณหานั้น

ตัณหานั้น เมื่อบุคคลจะละ ย่อมละเสียได้ในที่ไหน
ที่ใดเป็นที่รักที่เจริญใจในโลก ตัณหาเมื่อบุคลจะละ ย่อมละเสียได้ในที่นี้
เมื่อจะดับย่อมดับได้ในที่นี้

 

มรรคอริยสัจมีองค์8คือ

สัมมาทิฎฐิ ความรู้ในทุกข์ ความรู้ในสมุทัย ความรู้ในนิโรธ ความรู้ในมรรค

สัมมาสังกัปปะ ความดำริในการออกจากกาม ความดำริในความไม่พยาบาท ความดำริในการไม่เบียดเบียน

สัมมาวาจา การงดเว้นจากการพูดเท็จ พูดส่อเสียด พูดคำหยาบ พูดเพ้อเจ้อ

สัมมากัมมันตะ การงดเว้นจากการฆ่าสัตว์ เว้นจากถือเอาสิ่งของที่เขาไม่ได้ให้ เว้นจากการประพฤติผิดในกาม

สัมมาอาชีว ละการเลี้ยงชีพที่ผิดเสีย เลี้ยงชีพด้วยเลี้ยงชีพที่ชอบ

สัมมาวายามะ พยามปรารถนาความเพียร ประครองจิตไว้ ตั้งจิตไว้
เพื่อมิให้อกุศลอันลามกที่ยังไม่เกิด ไม่เกิดขึ้น
เพื่อละอกุศลที่เกิดแล้ว
เพื่อให้กุศลธรรมที่ยังไม่เกิด เกิดขึ้น
เพื่อความตั้งอยู่ไม่เลือนหาย เจริญยิ่ง..เติมเปี่ยม แห่งกุศลธรรมที่เกิดขึ้นแล้ว

สัมมาสติ พิจารณาเห็นกายในกาย เห็นเวทนา เห็นจิต เห็นธรรม
มีความเพียร มีสัมปชัญญะ มีสติ กำจัดอภิชา แลโทมนัสในโลกเสียได้


สัมมาสมาธิ สงัดจากกาม สงัดจากอกุศลธรรม
บรรลุฌาน มีวิตกวิจาร ปิติ สุข เอกัคตา อุเบกขา มีสติบริสุทธิ์อยู่

 

ย่อมพิจารณาเห็นธรรมในธรรม
เป็นภายในบ้าง ภายนอกบ้าง
ทั้งความเกิดขึ้น ความเสื่อมไป ในธรรมบ้าง
ก็หรือสติของเธอที่ตั้งมั่นอยู่ว่าธรรมมีอยู่
แต่เพียงสักว่าเป็นที่รู้ แต่เพียงสักว่าป็นที่อาศัยระลึก
เธอเป็นผู้อันตัณหาแลทิฏฐิไม่อาศัยอยู่ด้วย
ย่อมไม่ถือมั่นอะรๆในโลกด้วย

ภิกษุย่อมพิจารณาเห็นธรรมในธรรมเนืองๆอยู่อย่างนี้

 

ความสงสัย เหตุเกิดจากไม่ปฏิบัติจริง
เมื่อปฏิบัติจริงแร้ววว ความสงสัยก็ค่อยๆคลายไปเอง เหลือเพียงเป้าหมายเพียงหนึ่งเดี่ยวที่ต้องก้าวไป หนอ

 

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย
ผู้ใดผู้นึงพึงเจริญสติปัฏฐานนี้ ตลอด7ปี
ผุ้นั้น พึงหวังผล คือ พระอรหันต์ผลในปัจจุบันชาตินี้
หรือเมื่ออุปาทิยังเหลืออยู่ ก็เป็นพระอนาคามี

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย 7ปียกไว้
ผู้ใดผู้นึง เจริญสติปัฏฐานนี้ ตลอด7วัน
ผู้นั้น พึงหวังผล คือ พระอรหันตผลในปัจจุบันชาตินี้
หรือเมื่ออุปาทิยังเหลืออยู่ ก็เป็นพระอนาคามี

 

มหาสติปัฏฐาน อย่างละเอียดดูได้ที่ ด้านซ้ายห้องพระพุทธศาสนา คู่มือปฏิบัติพระกรรมฐาน ปริ้นออกมาเป็นหลักเก็บไว้

เอามหาสติปัฏฐานเป็นหลัก อย่าไขว้เขวไปทางอื่น

โชคดี ลูกหลานเหลนควาย

 

กรำ ... ทำไมต้องมีท่น 4 ขามาเกี่ยวด้วยเนี่ย

อยากหลุดพ้น ก็ต้องสร้างกำลังก่อนครับ รักษาศีลเป็นพื้นฐาน ทำบุญ ทำความดี จนมั่นคงระยะหนึ่ง จึงไปวิปัสสนา.. โดยมีสมาธิเป็นพื้น

อันนี้ตีความจากตำรานะเนี่ย