เรื่องเด่น ประมวลภาพพลังจิตธรรมสัญจร 55

​

​

​

กราบพระพุทธรูป เรียบร้อยแล้วขึ้นสู่บันไดพญานาคเส้นทางขึ้นภูลังกา กระผมฝืนสังขารของตัวเองที่ส้นเท้าปวดเอามากๆเอ้า..ปวดให้มันปวดไป เดินแรกๆก็กระเผล็ก แต่พอฝืนมากๆชักเข้าที่แฮ่ะ..เริ่มเดินดีขึ้น​

​

​

​

 

มาถึงองค์พระกราบพระพร้อมภาวนาเดินขึ้นและขึ้น ชมธรรมชาติป่าเขาตามเส้นทาง

















​

 

เส้นทางค่อยๆไต่ระดับขึ้น เรื่อยๆ ไม้ใหญ่ปกคลุมจนแสงแดดส่องไม่ถึงด้านล่าง












คุณขวัญเดินจ่ำไปด้านหน้าแม้นขาเจ็บ ก็พยายามเดินขึ้น ​

 

บางช่วงของเส้นทางที่ชำรุด เนื่องจากภูลังกาเป็นหินทรายผสมดินจึงถูกน้ำเซาะพังง่าย






​

 

เส้นทางสายธรรมชาติ กว่าจะพ้นมาจุดนี้ได้ทุลักทุเลพอสมควร






ทั้งเนี่ยวรั้ง ดึงเอาสังขารของตัวเองขึ้นสู่จุดหมายให้ได้



​

 

จุดนี้ครึ่งหนึ่งของเส้นทาง และเราจะต้องไต่ระห่ำไปแบบโหดๆอีกยาวไกล





มองเห็นจุดขาวๆเล็กๆ ที่เพื่อนๆสมาชิกเดินขึ้นไปก่อนชุดแรกๆ



จุดนี้ทางเดินไปพระองค์ใหญ่ที่แกะสลักอยู่ที่หน้าผา มองเห็นแต่ไกลๆรอกที่มองเห็นอยู่นั้น ใช้สำหรับในการดึงสิ่งของเช่นปูน หรือแม้นกระทั่งสิ่งอื่นๆขึ้นยอดภูลังกา






เดินมาซักประมาณสามร้อยเมตรก็พบพระองค์ใหญ่

​

 

​

ผ่านกุฏิพระซึ่งข้างบนมีทางเดินจงกลม ​

​

​

​

​

พระพุทธไตรโลกนาถ

​

ลุยป่ารกชันมาดูองค์พระใกล้ๆ เส้นทางรกชันพอสมควร ​

 

เส้นทางไปพระองค์ใหญ่ รกอย่างนี้ เดินมาก็พบคณะคุณขวัญพอดี
​

 

​

​

คุณขวัญแอบเติมพลัง ฮิ..ฮิ...เดินขึ้นช่วงแรกเผาผลาญหมดแล้ว​

​

มองไกลไปถึงยอดดอย นั่นที่เราจะต้องขึ้นไป ​

​

​

ท่ารูปหัวใจไม่ใช่ใครที่ไหน คนที่บอกจะปิดท้าย คณะ พอคุณเธอเครื่องติดเทอร์โบทำงานทีไร
โน้น นำหน้าทุกที วิชาตัวเบาล้ำเลิศน่ะ

​

มองเห็นไกลๆนั่นแหล่ะเพื่อนๆที่ขึ้นไต่ระดับไปก่อน ​

 

มองเห็นคณะเดินไต่ความสูงขึ้นไปเรื่อยๆ ใช้กล้องซูมมาจึงเห็นได้ว่าใครบ้าง ระยะความไกลประมาณ1กม.ได้​

 

รีบจ่ำเดินตามกันไป มาถึงสะพานบันไดเหล็ก ที่สร้างขึ้นให้เดินขึ้นไปยอดภู ไต่ตามโขดหินไปเรื่อยๆ











​

 

เดินไปก็มองด้านบนไป ภาวนาไปเดียวก็ถึง



มองย้อนกลับมามองเห็นเส้นทางที่เราเดินไปไกลริ้บๆอยู่ด้านล่าง






เริ่มไต่สูงขึ้นเรื่อยๆแล้ว ครับ



ดูความสูงที่ไต่มาเปรี่ยบเทียบกับช่วงแรกๆน่ะครับ





​

 

เดินไปมองวิวไปดูไกลๆแล้วหายใจลึกๆสูดเอาออกซิเจนเข้าปอดให้เต็มที่หลังจาก อยู่ป่าคอนกรีต สูดดมเอาแต่ควันพิษมานาน






ทั้งเหนี่ยวรังดึงเอาร่างกายหนีแรงโน้มถ่วงของโลก ขึนยอดภู



สูงอีกระดับหนึ่งมองลงมาด้านล่าง



ความชันของบันไดที่ไต่ขึ้นมา ครับ



​

 

เหมือนเดิมมองไกลชมวิว ไปเรื่อยๆเหนื่อยก็พัก มีแรงก็เดินต่อ



ช่วงนี้ยิ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ เรียกได้ว่ายิ่งสูงยิ่งหนาว ครับ



ทั้งเมฆก็เป็นใจมาบดบังให้ แสงพระอาทิตย์ไม่แผดร้อนมากนัก อากาศเย็นสบายๆ



มองลงไปเหมือนเขาพับผ้าเลยเส้นทางที่เราไต่ระดับมา






ชะงอนผานั่นแหล่ะที่หมายที่เราจะต้องเดินทางไปให้ถึง
​

 

บันไดเหล็ก เป็นอย่างนี้ตลอดเส้นทางที่เราเดินมา ถ้าไม่มีบันไดนี้ก็คงต้องปีนเขาขึ้นแน่ๆ






มองลงมาข้างใต้ ก็พบขวดพลาสติกที่ใช้แล้ว ไม่รู้คณะไหน อย่างไรแล้วใครที่ชอบท่องเที่ยวธรรมชาติ ตามอุทยานต่างๆ อย่าไปทิ้งขยะพลาสติกไว้น่ะครับ เพราะพลาสติกกว่าจะย่อยสลายได้นี้ เป็นเวลานานนับสิบปี-สามสิบปีที่เดียว และเป็นอันตรายต่อสัตว์ใหญ่เช่นเก้ง กวาง ถ้ากินเข้าไปย่อยไม่ได้กลายเป็นอุดตันลำใส้ ตายได้ครับ

​

 

ต้นมะม่วงป่าที่ขึ้นอยู่ที่หน้าผา ให้ร่มเงาและเมื่อถึงฤดูยังได้รับประทานผลได้อีก



รอยคราบน้ำที่ไหลอยู่ตลอดเวลา ที่หินผา ทำให้เปียกชื้นทั้งมอส เฟริน์ และพืชที่ชอบความชื้น เกาะและเติบโตเต็มพื้นที่



น้ำดื่มสิ่งที่ควรติดตัวไปป็นอย่างยิ่ง ให้รับประทานแบบจิบๆแก้คอแห้งไม่ต้องดื่มทีเดียวจนหมด แค่แก้กระหายน้ำก็พอ ครับ






สะพานไต่ขนานกับหน้าผา เป็นอีกจุดหนึ่งที่หยุดชมวิวทิวทัศน์ได้ดียิ่ง​

 

ยังครับ เรายังไม่หยุดไต่ หนีแรงโน้มถ่วงโลกไปเรื่อยๆ









พอพ้นจุดนี้จะพบกับ รั้วราว สีส้มๆและทางเดินพื้นราบแบบเป็นเนิน นึกว่าถึงแล้วที่ไหนได้..



กระผมบอกคุณพี่ ด้านล่างว่าถึงพื้นราบแล้ว ข้างล่างถามว่าไม่มีบันไดแล้วหรือ กระผมไม่ตอบกลับ ครับ

​

 

เมื่อขึ้นมาถึงข้างบน มองซ้ายที ขวาที่ที่เป็นน้ำอยู่ไกลๆ น่าจะเป็นบึงโขลงหลง






เดินตามราวสีส้มมาเรื่อยๆมาพบคุณพี่พักรอคณะอยู่ตรงนี้ ก็เดินล่วงหน้าไปก่อน

ทางเริ่มสูงขึ้นอีกครั้งหลังจากเดินบนดินมาซักนิดเดียว



ทิวเขาเดียวกัน แต่อีกจุดหนึ่งที่อยู่ด้านตรงข้าม
​

 

เดินไปมองยอดภูอีกด้านไปภาวนาว่าฝนอย่าได้เทลงมาตอนนี้น่ะ ดูแล้วเมฆคล้อยต่ำเหลือเกิน






จุดนี้ ลวดลายของหินดูแปลกตาดี






สังเกตุที่ราวรั้ว เป็นสีทองนั่นแหล่ะครับใกล้ถึงความจริงแล้ว ช่วงนี้ กระผมเดินทิ้งคุณพี่มาเพื่อจะจ้ำเดินให้ทันกลุ่มคุณหญิง ไม่รู้หายไปทางด้านใด แต่ก็พยายามแกะรอยอยู่คนเดียว​

 

​

​

ตรงนี้แหล่ะครับ จุดที่สิ้นสุด บันไดสะพาน แล้วเดินพื้นลัดเลาะไปบนยอดเขา​

​

ก้อนหิน ที่ธรรมชาติสร้างสรรค์งานศิลป์ มาประดับบนโลกนี้ราวกับปฏิมากรรมของวิศวะ​

​

​

จุดแรกที่มาเจอ เจ้าคัน นี้ กลายเป็นคำถามในใจว่า นี่เธอขึ้นมาได้อย่างไร นี่เราไต่ความสูงมาเหนื่อยแทบตาย ก็เลยงง ครับ




ไปต่อดูช่องทางที่เราต้องเดินไป ตามรอยในป่าถ้ามีทางที่มีสัตว์หรือคนเดินเป็นประจำจะเป็นร่องรอยอย่างที่เห็นนี้​