เพื่อการกุศล นิ่มป่าแดง...ตามอ่านประสบการณ์จริง

สวัสดีครับ,
ขอเอาประสบการณ์ของตัวผมเองมาแชร์แลกเปลี่ยนแล้วกันนะครับ การทำงานบ้างครั้งก็มีปัญหา ไม่มีงานไหนหรอกครับ ที่ทำแล้วไม่มี แค่มีมาก มีน้อยเท่านั้นเอง บ้างที่เราทำเต็มที่แล้วยังแก้ไม่ได้ ลองถอยออกมาสักก้าวครับ แล้วค่อยคิด วิเคราะห์หาทางแก้ ผมเองเมื่อเจอก็จะหยุดครับ นึกอะไรไม่ออก ก็เดินไปคุยกับคนนั้นที คนนี้ที อย่ากดดันตัวเอง เพราะทางแก้ปัญหาอาจจะเหมือนเส้นผมบังภูเขาครับ แล้วก็ลองปรึกษากับคนที่ทำงานมาก่อนหน้าเราครับ เจอปัญหาผมนี่คิดแล้ว คิดอีก แก้ไม่ได้ พอได้พูดคุย ปรึกษา สอบถาม เฮ้ย ทำไมเราเองคิดเรื่องง่ายๆ แค่นี้ไม่ออก อีกอย่างปัญหาไม่ได้มีวิธีแก้วิธีเดียว แบบเดียว

ขอบคุณครับ

 

ร่วมกุศลกับพี่ธวัชชัย
วันที่ 25 ก.พ.58 เวลาประมาณ 13.48 น. โอนเงินร่วมกุศลกับพี่ธวัชชัยจำนวนเงิน 300 บาทครับ

 

คาถาแก้ปัญหา


ในงานเลี้ยงนักเขียนของบริษัท มติชน จำกัด (มหาชน) มีรุ่นน้องคนหนึ่งที่ไม่เจอกันมานานเดินมาคุยด้วย เขาบอกว่าอยากเล่าเรื่องหนึ่งให้ฟังมานานแล้ว เป็นเรื่องที่บทสัมภาษณ์ของผมในนิตยสารอิมเมจเมื่อประมาณ 1-2 ปีก่อน “ตอนนั้นหนูกำลังมีปัญหาใหญ่มากไม่รู้จะแก้อย่างไรพอดีได้อ่านที่พี่บอกว่า ปัญหาในโลกนี้มีอยู่ 2 อย่าง คือ ปัญหาที่แก้ได้ และปัญหาที่แก้ไม่ได้ ให้แก้ปัญหาที่แก้ได้ก่อน อ่านแล้วคลิกเลย ขอบคุณมากพี่”
พูดจบเธอก็จากไป ทิ้งไว้แต่อาการ “พองโต” ในอารมณ์ของผม ไม่น่าเชื่อว่า แนวทางในการแก้ไขปัญหาแบบ “กำปั้นทุบดิน” จะได้ผล จริงๆแล้วคำพูดนี้เป็นของ “ น้าชาติ “ พล.อ.ชาติชาย ชุญหะวัณ อดีต นายกรัฐมนตรีเจ้าของวรรคทอง “ ไม่มีปัญหา” ถือเป็นคำเก๋ไก๋ที่เอาไปใช้แนะนำพี่-เพื่อน –น้อง เวลาที่ช่วยหาทางออกในชีวิตให้เขาไม่ได้ เป็นข้อสรุปที่คมคาย แต่เจ็บมือน่าดูเลย

ถ้าใช้ทฤษฎี “น้าชาติ” มาใช้ในการแก้ปัญหา ปัญหาในโลกนี้ก็จะมีอยู่ 2 แบบ คือ ปัญหาที่แก้ได้ กับปัญหาที่แก้ไม่ได้ ถ้าใครสะสม “ปัญหา” เป็นงานอดิเรก หากแยกแยะปัญหาเป็นหมวดหมู่ตามทฤษฎีดังกล่าว เราก็จะเริ่มต้นนับ 1 ได้ว่า จะเริ่มแก้ปัญหาไหนก่อน ปัญหาที่แก้ไขไม่ได้ก็อย่าไปพยายามดิ้นรนหาทางแก้ไข เพราะอย่างไรก็แก้ไม่ได้อยู่แล้ว เสียทั้งเวลา และปัญหาก็ยังอยู่เหมือนเดิม ยิ่งคิดก็ยิ่งทุกข์ สู้เอาเวลามาใช้กับปัญหาในหมวดที่แก้ไขได้ดีกว่า ถ้าทฤษฎีนี้น้องๆยังไม่เชื่อถือ ผมจะเริ่มเอาธรรมะเข้าขย่มทันทีด้วยการแอบอ้างเรื่องของหลวงปู่ชา สุภัทโท ซึ่งอ่านมานานแล้ว แต่แปลกที่พูดกี่ครั้งก็ไม่เหมือนเดิมสักที ใจความสำคัญถูกต้องแต่รายละเอียดจะปรับแต่งตามลักษณะปัญหาแต่ละตัวบุคคล เป็นธรรมะแบบ “ดิ้น” ได้

เรื่องมีอยู่ว่าวันหนึ่งมีคนที่มีปัญหาชีวิตหนักมากมาขอให้หลวงปู่ชาช่วยแก้ปัญหา เขาเล่าเรื่องราวในชีวิตให้หลวงปู่ฟัง เป็นปัญหาที่ใหญ่โตมโหฬาร โยงใยกันวุ่นวายไปหมด อาจารย์ชานั่งฟังอย่างสงบนิ่ง รอให้เขาระบายความทุกข์จนหมดแล้วท่านก็ชี้นิ้วไปที่ก้อนหินก้อนใหญ่มากก้อนหนึ่งแล้วถามว่า “โยมผลักหินก้อนนี้ไหวไหม”
โยมผู้มากด้วยปัญหา ส่ายหน้า “ไม่ไหวครับ”
“แล้วก้อนนั้นล่ะผลักไหวไหม” อาจารย์ชาชี้ไปที่ก้อนหินอีกก้อนหนึ่งที่เล็กกว่าก้อนแรกครึ่งหนึ่ง
เขามองแล้วตอบทันที “ไหวครับ” หลวงปู่ชาจึงเริ่มเทศนาธรรมว่าหินก้อนแรกก็เหมือนกับปัญหาของโยม ผลักก็ไม่ไหว เคลื่อนก็ไม่ได้ ถ้าเราพยามแข็งขืนที่จะผลักต่อไปก็เหนื่อยเปล่า เพราะมันใหญ่เกินกว่าแรงของเรา แต่ถ้าเราปล่อยให้ฝนตก ลมพัด หินก้อนแรกก็จะกร่อนลงจนเหลือเท่ากับหินก้อนที่สอง เมื่อนั้นถ้าเราผลัก หินก้อนนั้นก็จะเคลื่อนตัวได้
“ปัญหาบางปัญหาคิดไปก็เท่านั้น ทุกข์ใจเปล่าๆ เพราะมันยิ่งใหญ่เกินแก้ไข แต่ถ้าปล่อยไว้เวลาอาจช่วยได้ อาจมีตัวแปรอื่นมาช่วยทำให้ปัญหาเบาลงหรือเปลี่ยนไป สุดท้ายเมื่อปัญหาอยู่ในระดับที่เราแก้ไขได้ เมื่อนั้นเราค่อยคิดแก้ปัญหา” ประโยคสุดท้าย อาจารย์ชาไม่ได้เทศน์หรอกครับ ผมเติมเอง

คนเรานั้นชอบมองปัญหาแบบ ”หยุดนิ่ง” คือสภาพคงเดิมไม่แปรเปลี่ยนคิดว่าขนาดของปัญหาเท่าไรก็เท่านั้น รูปร่างแบบใดก็แบบนั้นความจริง ”ปัญหา” ก็เหมือนคน บางวันอ้วน อีก 3 เดือนผอม บางวันหน้าใส บางวันสิวขึ้น เปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา และตัวแปรต่างๆมากมาย

เพื่อนผมคนหนึ่งอกหัก สาบานกับผมที่ธรรมศาสตร์ว่าต่อไปนี้จะไม่รักใครอีกแล้วนอกจาก ”ไก่” คนเดียว

วันนี้มันแต่งงาน 2 ครั้งแล้ว มันอ้างว่า เพราะมันเป็นคนรักเพื่อน และให้โอกาสเพื่อนเสมอ แต่งงานครั้งแรกเห็นว่าผมไม่ยอมไปร่วมงานก็เลยให้โอกาสเพื่อนอีกครั้งด้วยการแต่งงานใหม่ … กับผู้หญิงอีกคน

ในขณะที่เราใช้ “ความเปลี่ยนแปลง” มาเป็น “ยาชา” ในการแก้ปัญหา ในมุมกลับบางครั้ง “ความเปลี่ยนแปลง” ก็คือ “ปัญหา”
“ปัญหา” หนึ่งที่มีคนชอบมาคุยด้วยมากที่สุดคือ เรื่องความเปลี่ยนแปลง มีทั้งจะลาออกดีไหม จะไปเรียนต่อดีหรือเปล่าหรือการเปลี่ยนแปลงภายในองค์กร ผมเคยบอกน้องๆที่เผชิญกับการเปลี่ยนแปลงเสมอว่า คนส่วนใหญ่จะกลัวความเปลี่ยนแปลงเพราะแรงเสียดทานของ “ความเคยชิน” เมื่อมี “สิ่งใหม่” เข้ามาในชีวิตเราจะรู้สึกกลัวเหมือนที่เรากลัว
“ผี” กลัวในสิ่งที่ไม่เคยเห็น กลัวในจินตนาการที่เสริมแต่งของเราเอง ทุกคนลืมประวัติศาสตร์สมัยเด็กเมื่อเราเคยอยู่โรงเรียน พอจะย้ายโรงเรียนก็เริ่มคร่ำครวญถึงความผูกพันในวันนั้น

รักเพื่อนหนักหนาและต่อไปเราจะเจอกันทุกสัปดาห์ เข้าโรงเรียนใหม่ได้ไม่นาน ก็ปรับตัวได้เจอเพื่อนกลุ่มใหม่ และเริ่มเหินห่างเพื่อนเก่า ทั้งที่วันแรก บางคนแสนจะเหม็นหน้าเพื่อนใหม่บางคนเหลือเกิน และถวิลหาเพื่อนเก่าเหลือหลาย แต่เพียงไม่กี่ปี แค่เจอ ”เพื่อนเก่า” ก็ไม่รู้จะคุยอะไรกัน เพราะไม่เจอกันนาน

“ปัญหา” ไม่หยุดอยู่กับที่ ความรู้สึกของคนก็เหมือนกัน มันจะเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา แต่คนส่วนใหญ่ “ขี้ลืม” ลืมไปว่าทุกครั้งของการเปลี่ยนแปลง เรามักจะกลัวมันก่อนเสมอ แต่ผลสุดท้ายเราก็สามารถปรับตัวได้

เมื่อน้องๆมาปรึกษาก่อนจะถึงคาถาของ พล.อ.ชาติชาย และหลวงปู่ชา ซึ่งผมจะใช้เป็น “คำตอบสุดท้าย” เมื่อไม่รู้จะขุดอุโมงค์ออกจากความมืดมิดอย่างไร

ผมจะแนะน้องๆให้มอง “ความเปลี่ยนแปลงในแง่บวก” รำลึกอดีตเล็กน้อยเพื่อให้รู้เท่าทัน “ความเปลี่ยนแปลง” ว่าความรู้สึกวันนี้ ไม่ใช่ของใหม่ แต่เป็นของ “โบราณ” ที่เคยเกิดขึ้นแล้วในอดีต เพียงแค่เปลี่ยนตัวละครและฉากใหม่เท่านั้นเอง

ผมเชื่อว่าการคิดแก้ปัญหาความเปลี่ยนแปลงด้วยการไม่ยอมเปลี่ยนแปลง จะเสียเวลาและเสียแรงเยอะ แทนที่จะพยายามฝืนโลกให้หยุดนิ่ง สู้เอาเวลามาคิดว่าจะอยู่กับความเปลี่ยนแปลงใหม่ให้มีความสุขได้อย่างไรดีกว่า

ผมชอบคำพูดที่ว่าคนที่มีความสุขไม่ใช่คนที่ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ แต่คือคนที่ชอบในสิ่งที่ตัวเองทำ และทุกครั้งที่เกิดปัญหาขึ้น ให้มองตัวเราก่อนอย่าเพิ่งชี้นิ้วไปที่คนอื่น เพราะการแก้ปัญหาที่ตัวเองจะง่ายที่สุด คนอื่นเราเปลี่ยนเขายาก แต่ตัวเรา เราเปลี่ยนได้ง่ายที่สุด เมื่อน้องๆ เริ่มพยักหน้ารับฟัง ผมก็จะตบท้ายว่าปัญหานี้เป็นของคุณ “คุณต้องแก้เอง” สุดท้ายใครที่มาปรึกษาก็จะออกไปแบบงงๆ เพราะไม่ได้หนทางแก้ปัญหาเลย แต่ถ้าใครหวนกลับมาอีกหน ก็จะเจอคาถา พล.อ. ชาติชาย และหลวงปู่ชา “ดูหินก้อนนั้นสิ…”

คัดลอกมาจาก คอลัมน์ ฟาสต์ฟู้ดธุรกิจ ของ หนุ่มเมืองจันท์ หนังสือ มติชนสุดสัปดาห์ ฉบับจันทร์ที่ 13 ส.ค.44

................

ธรรมชาติของปัญหาคือความยุ่งยาก
ถ้าแก้ได้ ก็ไม่ใช่ปัญหา ถ้าแก้ไม่ได้ ก็เป็นธรรมชาติของปัญหา
อย่าฝืนธรรมชาติ

ผมผูกเชือกเป็น ผมก็ดูว่าไม่ใช่ปัญหา ไม่เป็นเรื่องยาก ไม่น่าเครียด

แต่ถ้าเรื่องทำลูก ผมดูว่าเป็นปัญหา อยากเปลี่ยนแม่พันธ์ แต่แฟนมันบอกให้เปลี่ยนผัว ถ้าทำได้ ก็ไม่ใช่ปัญหา ไม่น่าเครียด............หนอยแน่!

 

ร่วมกุศลกับพี่ธวัชชัยครับ
จำนวน 400 บาทครับ 25/2/58

 

อัพเดทตาราง 25 ก.พ. 58 (ร่วมบูชาวัตถุมงคล และ ร่วมสร้างพระฯ กับพี่ธวัชชัย)

ขอบคุณครับ

 

สวัสดีครับ พี่ numtip และทุกๆท่านครับ ผมขอขอบพระคุณท่านที่ตอบคำถามให้ผมนะครับ ผมมีคำถามมาถามเพิ่มเติมหน่อยครับว่า

-การแก้บนโดยทั่วไปต้องจุดธูปกี่ดอกครับ และ เราสามารถแก้บน แทนคนอื่นได้ไหมครับ

-พี่ numtip เคยได้ยินชื่อ หลวงพ่ออาคม วัดยายร่มไหมครับ

 

ตามไปแก้ไขด้วยครับ น่าจะไม่ตั้งใจ แต่เป็นโพสที่คุณถามแล้วผมตอบ มากดผิดแบบนี้ต้องตามแก้ เป็นคนอื่นกดได้ คุณก็กดไม่ถูกใจได้ แต่เป็นสมาชิกประจำหากไม่ถูกใจต้องแจ้งเจ้าของกระทู้ แต่ถ้าไม่ตั้งใจกด ต้องตามแก้ไข อย่าปล่อยเลยตามเลยจะเป็นนิสัย


-การแก้บนโดยทั่วไปต้องจุดธูปกี่ดอกครับ และ เราสามารถแก้บน แทนคนอื่นได้ไหมครับ

คนป่าคนเขาเค้าไม่มีธูป ก็พนมมือบอกกล่าวจ้าวป่าจ้าวเขากันได้ เคยได้ยินคำว่า "สิบนิ้วพนม" หรือ "สงบจิตต่างธูปแทนเทียน" ไหม ใช้แทนกันได้ เพียงแต่คนกรุงฯมีอุปกรณ์ที่หาได้ง่าย ก็ให้หาสมฐานะหน่อย

แก้บนแทนกันได้ไหม ขึ้นอยู่กับเจ้าหนี้
ถ้ามีคนมาใช้หนี้แทนลูกหนี้คุณ คุณจะรับเงินนั้นไหม ยิ่งให้มากกว่าที่คุณเป็นเจ้าหนี้ซะอีก ยังจะรับไหม?

-พี่ numtip เคยได้ยินชื่อ หลวงพ่ออาคม วัดยายร่มไหมครับ
เคยครับ

 

ร่วมบุญกับพี่ธวัชชัย โอนจำนวน 299.99 บาท วันที่ 25/2/58 เวลา 23.50 น.ครับ

 

สวัสดีครับ พี่numtip ผมขอโทษนะครับที่กดผิดพลาดไป ตอนนี้ผมกดออกแล้วนะครับพี่ numtip พี่ลองเชคดูอีกครั้งนะครับ พี่ numtip ผมขอโทษครับพี่ numtip ที่ไม่ตรวจสอบการกดให้เรียบร้อยก่อนนะครับ

 

.

ภิกษุอยู่อย่างโจร

 

ภาพหาดูยาก อุตส่าหะไปหามาให้ ใครรู้บ้างว่าเป็นพระพุทธรูปประจำจังหวัดอะไรวัดไหน
เดี๋ยวเข้ามาเล่าเรื่องค่าเวลาให้ฟัง

 

ผมว่า หลวงพ่อเพชร วัดท่าหลวง จ.พิจิตร ครับ

 

เมื่อสัปดาห์ที่แล้วแฟนชวนไปเยี่ยมพ่อตา ผมไม่ขัดใจอยากไปไหนก็ไปกัน ถือว่าอายุเยอะแล้ว ไม่ไปตอนนี้ก็จะเสียโอกาส อนาคตคงได้ไปอยู่บ้านพักคนชรา

ผมไม่รู้ว่ามีงานทำบุญเลี้ยงพระฯ ไปถึงก็ดึกแล้วแต่คนต่างจังหวัดต่างจากคนเมือง เค้าจะเตรียมของจนเสร็จแม้ดึกดื่น และตื่นเช้ามาทำให้เรียบร้อย

ที่พิจิตรก็เป็นแบบนั้น ผมตื่นมาเห็นคนเต็มบ้าน(คนละหลังกัน) รู้ตัวว่าทำอะไรไม่เป็นก็อยู่ห่างๆ ให้คนเป็นเค้าทำจนเรียบร้อย แล้วเราค่อยเข้าไปจัดเก็บเป็นกองสนับสนุน

เค้าทำบุญเลี้ยงพระเช้าอุทิศให้เครือญาติ จะใครบ้างผมไม่รู้ดอก แต่จบงานแล้วถึงได้คุยกัน

แฟนผมเป็นมืออาชีพในการสืบข่าว พอสายก็เดินเข้ามาเล่าให้ฟัง ว่าเครือญาติของเธอมีป้าที่เดินไม่ไหว ไม่สามารถมาร่วมงานบุญได้ พักอยู่ไม่ไกลจากสถานที่จัดงานนัก มีแต่ลูกสาวป้ามาช่วยงาน ส่วนสาเหตุที่ทำให้เดินไม่ได้นั้น ลูกสาว(เอื้อง)เล่าแค่ว่าน่าจะโดนของ(คุณไสย์) แต่ไม่เล่าอะไรเพิ่ม และเหมือนไม่อยากให้ใครรู้รายละเอียด

ตามสำนึกของนักข่าวที่ดีก็จะแสวงหาข้อมุลเพิ่ม เลยชวนผมไปเยี่ยมคนเจ็บ กระซิบบอกว่าอยากดูคนโดนของ

ผมเคยเห็นแล้ว ผมไม่อยากดู เลยขู่ไปว่า "ไม่กลัวรึ เดี๋ยวของเข้าตัวนะ"
เธอก็เลยขอของดีจากผมไป ผมถอดแหวนที่คนพิจิตรไม่ค่อยจะมี คือแหวนหลวงปู่ขวัญ วัดบ้านไร่ ให้ไปแล้วพาเธอไปเยี่ยมคนป่วย

ขับรถไปไม่ถึง10นาที ก็จอดรถหน้าบ้านคนป่วย บรรดาพี่น้องของแฟนผมก็เดินเข้าไปเยี่ยม(ไม่กี่คน) ผมเสียมารยาทไม่ได้ ก็ต้องลงรถไปไหว้สาด้วย เดินเข้าบ้านไม่ได้สังเกตก็เฉยๆ เห็นคนป่วยนอนแบบก็ไถ่ถามสุขภาพ

ป้าก็ว่าอาการที่ทำให้เดินไม่ได้ น่าจะมาจากอาการทางเส้นประสาท
อายุขนาดนี้แล้วจะมีอาการนี้ก็ไม่แปลก แล้วทำไมลูกสาวเอื้องถึงว่าแม่ตัวเองโดนของ

ผมพิจารณาแล้วไม่ใช่โดนของ คนโดนของไม่น่าจะเป็นแบบนี้ เลยขอตัวออกมานอกบ้าน ก่อนพ้นชายคาก็หันไปดูหิ้งที่คิดว่าเป็นหิ้งพระ แต่ไม่ใช่ เห็นแล้วรู้เลยว่าป้าไม่โดนของแน่

เป็นหิ้งที่ตั้งแต่เทวรูป มีขันครู ฯลฯ

ผมรอจนทุกคนขึ้นรถ ก็ฟังเค้าพูดเค้าบรรยายวิเคราะห์กัน ว่าสาเหตุที่ลูกสาวเชื่อว่าแม่โดนของนั้นเป็นเพราะอะไร และทำไมถึงอยากปิดบังไม่บอกกล่าว

ผมบอกว่าไม่ใช่โดนของแน่ อาจจะเป็นโรคคนชราอย่างที่ชอบพูดกันว่าโรคกระดูกทับเส้นประสาท ก็ไม่รู้ว่าไปทับกันยังไง แต่อีกอย่างหนึ่ง หากชอบเรื่องแปลกๆ ก็ว่า "ผิดครู" เป็นอาการที่ไปทำเรื่องผิดสัจจะเข้า แล้วโดนเล่นงาน

คงไม่น่าจะมีใครเชื่อผม เพราะผมพูดแบบหน้าตาย ผมไม่รู้ว่าคนบ้านนี้เค้ามีอาชีพอะไร
มารู้ทีหลังว่าตัวป้าเอง เป็นร่างทรงด้วย

ผมอยู่พิจิตร2คืน คืนสุดท้ายแฟนผมโทรฯหาสาวเอื้อง เมื่อรู้ว่าเธอรับป้า(แม่สาวเอื้อง)กลับไปดูแลที่กรุงเทพฯ ตอนนั้นก็เย็นแล้ว ปลายสายรับโทรศัพท์ แต่ไม่พูดอะไร เอาแต่ร้องให้..... แฟนผมถามก็ไม่พูด เลยต้องวางสาย

ตกดึกสำนักข่าวชินหัวก็มารายงาน
ว่าระหว่างที่แฟนผมโทรฯไปหาสาวเอื้องนั้น แม่เธอที่นั่งรถกลับกรุงเทพฯด้วยกันเกิดอาการประหลาด ตาขวาง อยากกินเหล้า อยากสูบบุหรี่

พอคนในรถถามว่าเป็นอะไร ป้าก็พูดเป็นอีกคน คือตัวพ่อของสาวเอื้องที่ตายไปเมื่อเกือบ10ปีที่แล้ว มาเข้าสิงเมียหรือคนเป็นแม่ที่ป่วยเดินไม่ได้นั้นแหละ...

ระหว่างที่สิงอยู่นั้น ก็นั่งปนกันกับคนในรถ ก็ไม่รู้ว่าคนในรถจะรู้สึกอย่างไร แต่ตัวสาวเอื้องร้องให้เป็นวรรคเป็นเวร

ผีพ่อที่สิงก็เล่าว่า ทำบุญเลี้ยงพระฯนั้น พ่อเข้าไปในเขตบ้านไม่ได้ แต่บุญที่ทำมาได้รับหมด ขาดแต่เหล้ากับบุหรี่ ไม่ได้กินได้สูบนานแล้ว และก็ไม่มีใครทำบุญไปให้ ว่าแล้วก็เล่าให้ฟังหมดทุกอย่างว่าในงานเลี้ยงมีอะไรบ้าง เล่าได้เหมือนอยู่ในเหตุการณ์ เรื่องนี้ผมฟังมาอีกทีก็งงๆ ขอละไว้

พ่อเอื้องนั้นจบชีวิตตัวเองด้วยปืนลูกซอง ผมเองก็ไปงานนั้นด้วย แต่งกับเมียไม่ถึงปี ไปงานศพญาติเค้าซะ2หน ต้องแอบกระซิบเพื่อนว่าญาติเมียยังเหลืออีกเยอะไม่ต้องกลัวจะไม่ได้มาเที่ยวพิจิตรอีก

พ่อเอื้องเล่าให้ฟังว่าน้องชายแฟนผมที่ยิงตัวตายไปก่อนหน้านี้ก็อยู่สบายดีกับแม่ยายผม ได้บุญได้กุศลจากงานทำบุญเลี้ยงพระเหมือนกัน

ผมฟังแล้วก็กลัว กลัวว่าคนที่ตายไปแล้วเป็นสิบปีทำไมยังไม่ไปผุดไปเกิดอีก.....
ญาติทำบุญให้แล้วได้รับก็เข้าใจ แต่ถ้าไม่มีใครทำให้หล่ะ.... บุญเก่าที่เจ้าตัวทำไว้จะเบิกถอนมาใช้เลี้ยงตัวเองได้ไหม?

ความตายเป็นเรื่องใกล้ตัว ประมาทไม่ได้
คนตายเป็นญาติเราไม่รู้กี่ภพกี่ชาติ เวลากรวดน้ำก็อย่าลืมญาติเรา แม้ชาตินี้จะไม่เคยเจอหน้ากัน นั้นเพราะเค้ายังเป็นผีไม่ได้เกิด ก็ให้นึกสงเคราะห์เรียกญาติเรียกบรรพบุรุษเราหน่อยเถิด

อ้อ..ลืม
สาวเอื้องพอจะพูดได้ระหว่างที่ผีพ่อเข้าสิงแม่ ก็ถามว่า ที่แม่เดินไม่ได้นี่เพราะพ่อทำใช่ไหม ผีพ่อก็ว่าเปล่า เป็นผีตัวอื่นเยอะแยะมันทำ พ่อห้ามไม่ได้....แต่ที่พ่อมาเข้าสิงแม่วันนี้ก็เพราะจะบอกว่า ทุกครั้งที่ทำบุญ ลูกๆเอารูปพ่อมาทำด้วย แต่ครั้งนี้ทำไมไม่เอามา?

นึกถึงคนในรถที่นั่งไปกับผี ไม่รู้ว่าจะออกเมื่อไหร่ อาจจะก่อนขึ้นทางด่วนเข้ากรุงเทพฯ เพราะยังพอหาทางกลับได้ แต่ผมสงสัย....

สงสัยว่าคนในรถตั้ง3-4คน นิยมเล่นหวยทั้งคันรถ ทำไมไม่มีใครขอหวยผีซักคน!

............................

ภาพที่เอามาอวด เป็นภาพหลวงพ่อเพชร วัดท่าหลวง ในสมัยที่การบันทึกภาพด้วยกล้องเป็นเรื่องที่ต้องว่าจ้าง และฟิลม์สียังไม่มีผลิต

วัดประจำจังหวัดยังเป็นหลังคาสังกะสี.....ดูเก่าและขลังดี จึงบันทึกมาให้ยลเพื่อความเป็นมงคล

ว่าจะเล่ายาวกว่านี้ แต่เอาแค่นี้พอนะครับ.....

 

เก่งจัง ดูยังไงครับ ผมยังดูไม่ออกเลย...

 

ผมเคยไปกราบไหว้ท่านที่วัดท่าหลวง ไม่ได้ตั้งใจไปนะครับ ไปงานหล่อพระที่วัดหนึ่งใน จ.พิษณุโลก ขากลับเห็นป้ายทางไปวัดท่าหลวง จึงขับรถเข้าไปไหว้ท่าน ผมว่าท่านเป็นพระที่มีลักษณะงดงามมาก ได้บูชาจากวัดขนาด 9 นิ้ว กลับมาบูชาที่บ้าน เห็นรูปผมนึกถึงหลวงพ่อเพชรครับ ขอบคุณครับ

 

"ร่วมกุศลกับพี่ธวัชชัย"
โอนวันนี้ครับพี่หนุ่มทิพย์เวลา 15:46 น.ยอด1400.56 บาท
(ร่วมกุศล 1000 วัชระธาตุ 400)
เหล็กไหลวัชระธาตุยังมีอยู่มั้ยครับ ถ้าหมดแล้วก็ร่วมกุศลกับพี่ธวัชชัยทั้งหมดครับ

 

ร่วมบุญกับพี่ธวัชชัย โอนเงินจำนวน 500.25 บาท

วันที่ 26/2/58 เวลา 13.00 น.ครับ

 

สวัสดีครับพี่หนุ่มทิพย์.

แจ้งโอนเงินครับ

26 กพ 58 21:34 น. จำนวน 4000.01 ฿ ครับ

แยกเป็นดังนี้
1-กะลาราหู+เหรียญครูบาดวงดี รุ่น3. # 2000 ฿

2-สร้างพระกับพี่ธวัชชัย (ลำดับที่ 5 ) ผมและคณะ # 1000 ฿

*** 3-สมทบทุนค่าเดินทางและอื่นๆ ตามแต่พี่หนุ่มทิพย์จัดสรร # 1000.01 ฿

ขอบคุณครับ

 

ร่วมกุศลกับพี่ธวัชชัย

โอนเงินให้แล้วครับพี่หนุ่มทิพย์ วันที่ 26/2/15เวลา 18.09น.ยอด 999 บาท

 

ลำดับที่ 7
วันนี้ เวลา 07.10 น. โอนเงินจำนวน 1000 บาท
ขออนุโมทนาบุญครับ
ขอบคุณครับ