นิทาน เรื่อง "พญานาค"

แล้วทำไมเธอถึงมาเกิดเป็นมนุษย์ละค่ะ

 

ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 24 คน ( เป็นสมาชิก 18 คน และ บุคคลทั่วไป 6 คน ) [ แนะนำเรื่องเด่น ]
ผู้มีจักร, ปลากะป๋อง, nouk, หน่อนรคุณ, mukmik, มนต์เมือง, แสงสุริยา, to2504, fahmui, Aunny_Trakarn, คุรุวาโร, hastin, EUROPE, alline, bussaba1, Redux, yui_61
คนเยอะจังเลยงับ ไม่ได้เข้ามาหลายวัน

 

"นายข้า ใครแตะ ตายยยยย!....."​

 

จะด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ แต่เธอเป็นเหตุให้ผู้อื่นตาย ไม่บาปหรือคะ กรรมที่เกิดจากบริวารที่มีความจงรักภักดีทำเพื่อเธอ แต่ว่าต้องแลกด้วยชีวิตของผู้อื่น กรรมนั้นไม่ตกที่เธอหรือคะ

 

สัมมาวายามะ ความเพียรชอบ ความเพียรนับว่าเป็นสิ่งจำเป็นในการทำงานทุกอย่าง ยิ่งเป็นการบำเพ็ญเพียรทางจิตแล้วก็ยิ่งจำเป็นมาก บุคคลจะล่วงทุกข์ได้ก็เพราะความเพียร ความเพียรพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จก็อยู่ที่นั้น ความเพียรทำให้งานที่ทำด้วยกายหรือใจสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี ถ้าขาดความเพียรแล้วก็มีแต่ถอยหลังและประสบกับความล้มเหลวในที่สุด เพราะฉะนั้นจะต้องมีความเพียร แต่ความเพียรนั้นจะต้องเป็นความเพียรที่ชอบ ตัวอย่าง ความเพียรชอบในที่นี้หมายถึงความเพียร 4 อย่าง คือ

6.1 สังวรปธาน เพียรระวงมิให้ความชั่วที่เป็นบาปอกุศล เช่น ความโลภ ความโกรธ ความหลงเกิดมีขึ้นในสันดารแห่งตน หมายความว่า เพียรป้องกันอย่าให้ความชั่วร้ายใหม่เกิดขึ้นอีก

6.2 ปหานปธาน เพียรละความชั่วร้ายที่เป็นบาปอกุศลซึ่งมีอยู่ก่อนแล้วให้หมดสิ้นไป ถ้ายังละกำจัดไม่ได้เด็ดขาดก็ต้องลดลงให้มากเท่าที่จะมากได้ ถ้ายังลดไม่ได้ก็ต้องให้คงที่อยู่เท่าเดิมอย่าไปเพิ่มให้มากขึ้น พูดง่ายๆ ก็คือ พยายามกำจัดปัดเป่าความชั่วหรือความรู้สึกไม่ดีให้ออกจากจิตใจให้ได้

6.3 ภารวนาปธาน เพียรพยายามก่อสร้างความดีที่เป็นบุญกุศลที่ยังไม่เกิดขึ้นให้เกิดขึ้น เช่น มีการให้ทาน รักษาศีล เจริญภาวนา เป็นต้น ตัวอย่างให้ทานเสมอๆ อยู่แล้วก็พยายามรักษษศีลให้บริสุทธิ์บริบูรณ์ยิ่งขึ้น แล้วก็พยายามเจริญสมาธิภาวนาในขั้นสูงๆ ขึ้นไป

6.4 อนุรักขนาปธาน เพียรรักษาคุณความดีที่เป็นบุญกุศลที่ได้ทำแล้วที่มีอยู่แล้วไม่ให้เสื่อมหรือลดน้อยถอยลง พยายามรักษาเอาไว้อย่างมั่นคงเหมือนเกลือรักษาความเค็ม โดยการทำความดีเช่นนั้นเสมอๆ เป็นอาจิณหรือเป็นนิสัยรวมความว่า พยายามระวัง-กำจัดความชั่ว และพยายามทำ- รักษาความดี

 

การที่สิ่งศักดิ์สิทธิ์ หรือผู้บำเพ็ญเพียร จะช่วยเหลือใคร คนผู้นั้นต้องเป็นคนดี
เปรียบว่า การช่วยคนก็เหมือนการรับรองแล้วว่า บุคคลผู้นั้นต้องมีพื้นฐานเป็นคนดีมาก่อน และกระทำความดีต่อไป
เพราะสิ่งศักดิ์สิทธิ์ หรือผู้บำเพ็ญก็มีบารมีเช่นกัน การจะช่วยใครซักคนย่อมต้องเสียบารมีในแต่ละครั้งที่ช่วย
หากว่าฝืนกฎแห่งกรรมไปช่วยเหลือคนผู้นั้น ย่อมหมายถึงเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับกรรมของเค้า
แต่ว่า หากคนผู้นั้นไม่ได้กระทำผิด และไม่ใช่กรรมของเขา สิ่งศักดิ์สิทธิ์ย่อมช่วยเหลือได้

 

เธอมีนิสัยอยู่อย่างหนึ่งครับ ไม่รู้ว่านราวดีเป็นเหมือนเธอหรือเปล่าครับ

เธอชอบหวงข้าวหวงของ ของเธอเป็นอันมากครับ

เรื่องกรรมนั้นให้คุณTO ตอบแล้วกันครับ

เธอไปไหว้ศาลเจ้า ก็ยังฝันเห็นพระแม่กวนอิมเลย เทพเจ้าทั้งหลายเธอก็ยังฝันเห็นครับ

เธอกินเจทุกปี ตามเทศกาลครับ บางครั้งเธอเคยเล่าให้คุรุวาโรฟังว่า

เธอเคยไปทำพิธีในศาลเจ้าตอนเทศกาลกินเจนั้น เธอเห็นเหล่าเซียนองค์หนึ่งที่เป่าขลุ่ยนั้น เคลื่อนไหวได้

เรียกว่า มีสัมผัสพิเศษ ที่ติดตัวมาจากอดีตชาติครับ

 

แต่ปางก่อน...แม้นปัจจุบันก็ไม่เคยลืมเลยนะคะ

 

ทีโอ จะเล่าให้ฟัง

เรื่องที่เล่าไว้เมื่อวาน ว่าเราเป็นคนไปหาหมอดู ที่เป็นคนทรงเอง
แล้วเค้าก็ได้รับความเดือดร้อนเพราะเรา
หลังจากนั้นเรากลับมาก็รู้สึกว่า เราไปทำเค้าเดือดร้อน น่าสงสารเค้า
จากวันนั้นเราก็ต้องมารับกรรม คือป่วย แต่ก็แค่ไม่กี่วัน นี่ถือว่าเราไปทำให้เค้าเดือดร้อน
ถือว่าใช้กรรมกันหมดไปแล้ว

นี่แค่ไปทำเค้าเดือดร้อน นิดหน่อยนะคะ เรายังต้องรับกรรมเลย

 

นั่นสิคะน้องมิก พี่ก็กำลังมันส์ ขาดช่วงเลย

 

อาจเป็นกรรมเก่า ของผู้ตายก็ได้ จึงถูกเจ้าหนี้คือบริวารเธอ ตามสำเร็จโทษ
หากองค์หญิงไม่มีเจตนาฆ่า ก็ไม่ถือว่าครบองค์แห่งปาณาติบาต

 

ซึ้งในความผูกพัน รักที่เราให้กัน
รักที่เราใฝ่ฝันด้วยกันตลอดมา...
ซึ้งในคำพูดจา สื่อภาษารักกัน....
รักที่ให้เธอนั้น ไม่มีเปลี่ยนแปลง!

 

เดี๋ยวอ่านนิทานไป พลางๆก่อนแล้วกัน ครับ

ความเดิมตอนที่แล้ว

เหมือนหนีเสือ ปะจรเข้....ท่านพญาทั้ง ๓ กำลังเดินเข้ามา ด้วยท่าทางหิวกระหาย ดุจนายพลานวางบ่วงไว้ แล้วเดินกลับมาดูเนื้อที่ติดอยู่ในบ่วงนั้น!
โกมาลิกะ เห็นแล้วนึกเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นกับตนเองได้ ถึงวีรกรรมของทั้งสองพญานั้น ให้นึกแค้นในอก....พ่น"ลมมหาอัคคีมรณะ" เข้าใส่พญาทั้ง ๓ ทันที !
แต่ทว่า ท่านทั้ง ๓ เมื่อเข้าสู่เขตแดนคนธรรพ์ ต่างก็ระวังตัวอยู่ก่อนแล้ว....จึงไม่สู่เป็นอะไรมากนัก "ลมมหาอัคคีมรณะ"ของนางโกมาลิกะ จึงประดุจดังว่าเป็นอาวุธของเด็กน้อย ถือปืนฉีดน้ำวิ่งเล่นสงการต์ ยิงเข้าใส่ผู้ใหญ่ฉะนั้น

ท่านพญาวิกาฬปักษ์สี นั้น ยกปีกทั้งสองข้างขึ้นป้องกัน สลาย ลมมหาอัคคีมรณะ หายไปในชั่วพริบตาเดียว!
ท่านพญากุมพีสุรสีหนาท นั้น เกรงร่างกายขึ้นแอ่นอกรับอย่างหน้าตาเฉย พลันเกราะเพชรนั้นก็บังเกิดขึ้นป้องกันตนเอง!
ท่านพญาเอรายนะนาคราช นั้น อ้าปากรับ ดูดเอา ลมมหาอัคคีมรณะ กลืนกินลงไปในท้องจนหมดสิ้น!

นางโกมาลิกะเห็นดังนั้นแล้ว ถึงกับ งวยงง ฉงนสนเทห์ใจเป็นอย่างยิ่ง ได้แต่แผ่พังพานค้าง หมดแรงที่จะต่อสู้ ดิ้นรน เลื้อยคลานหลบหนี!
พอหันหลัง กลับไปดู เห็นท่านพญาทัตตะระสา กำลังเดินปรี่มุ่งหน้าติดตามมา ด้วยอารมณ์โมโหสุดขีด ห่างกันแค่ช่วงวาเดียวเท่านั้น!

นี้มันเวรกรรมอะไรกันนะ พ่อจ๊า!....นางโกมาลิกะ รำพัน นึกถึงท่านผู้มีพระคุณ เมื่อหมดหนทางหลบลี้หนีภัย

นางคงไม่รู้หรอกว่าสมัยหนึ่งนั้น นางเคยเกิดเป็นลูกชายของท่านเศรษฐี มีนามว่า "โกมกะกุมาร"เป็นคนเจ้าชู้ชอบออกไปเที่ยวผู้หญิง
ไม่เว้นแม้แต่ลูกเขาเมียใคร ถ้าถูกใจแล้วเป็นต้องได้มาบำเรอตนเสมอ
ในบรรดาสตรีทั้งหมดนั้น มีอยู่สามนาง ที่ผูกอาฆาตพยาบาทจองเวร โกมกะกุมาร นางนั้นเป็นพี่น้องกัน จึงร่วมกันในแรงอธิฐานว่า
"พวกเราจะของตามจองล้างจองผลาญท่านไปจนตลอดทุกภพทุกชาติ ขอท่านจงอย่าได้มีความสุขเลยตลอดชีวิต ชั่วกาลนาน...
ในแรงอธิษฐานของเราสามพี่น้อง ต่อหน้า จันทิมาทรเทพบุตร!โปรดจงเป็นสักขีพยาน"

เหมือนท่านจะทรงรับรู้...วงเวียนกรรมได้มาบรรจบพบอีกคราวแล้ว หนอ...โกมาลิกะ เอย!

 

สงสัยด้วยคนค่ะ....
(ผู้หญิงอยากรู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ) คริคริ

เหตุที่ทำให้ผู้อื่นต้องตาย ทั้งๆที่ตนเองไม่ได้ไปฆ่าเค้าซักหน่อย
แต่เค้าต้องตายเพราะวจีจากเรา....แค่นี้ก็ทำให้เกิดกรรม...ต้องชดใช้...T_T

เสื่อที่เค้าปูไว้ขอมานั่งรอด้วยคน ฮ่าๆๆๆ

 

"โกมกะกุมาร" ..... เจ้าชู้น่ากลัวดีจริงๆ อิอิ

 

ดีคร้าบ ใครเห็นด้วยยกมือขึ้น ฮ่าฮ่า

 

โกมาลิกะนาคราช ตอนที่ ๘ "จุดจบพบสัจธรรม"

เมื่อกรรมหนักได้ถูกชดใช้ในมหานรกเสียโดยส่วนมากแล้ว...คงเหลือแต่เพียงเศษกรรมเพียงเบาบางเท่านั้น
ยอดเขายุคนธรยามนี้ ไม่อาจเป็นรมย์มณียสถาน อันน่าร่มรื่นได้อีกต่อไป เพราะวาระกรรมของบุคคนกลุมหนึ่งกำลังจะถูกชำระ !

ท่าน พญาทัตตะระสา ยังไม่หายจากอารมณ์โกรธ เมื่อมองเห็นท่านพญาทั้งสามอยู่ในเบื้องหน้า ก็ให้นึกเจ็บแค้นใจเป็นเท่าทวีคูณ....
ธรรมดาพิษรักแรงหึง ย่อมมีอานุภาพทำลายล้างได้ทุกอย่างที่ขวางหน้า เมื่อเกิดขึ้นกับผู้ใดแล้ว เหตุผลก็ไม่มีความหมายอีกต่อไป...
อย่ากระนั้นเลยเราควรต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว ในเมื่อนางปฎิเสธเรา ใครก็อย่าหวังได้นางไปครอบครองเลย!

"แว้วเสียงเพลงพิณ พญาโศกเศร้า สุดหมอง"
"แหวกแว้วสายลม กังวาลก้องสลด สุดเสียง"
"สกดดับทุกหมู่มวล สรรพสัตว์ สำเนียง"
"สะดุดเสียง บรรเลงเพลงเศร้า มอดม้วย มรณา"

เล่ากันว่า คนธรรพ์มีพิณวิเศษเครื่องหนึ่ง สามารถบรรเลงเพลงได้หลากหลายรูปแบบ หลากอารมณ์ แต่คราวครั้งนี้ มันหาใช่เสียงเพลงบรรเลง แสนไพเราะอ่อนหวานสุดซึ้งเสียแล้ว
แต่มันเป็นเสียงเพลงบรรเลง"พิณพิฆาต"เพื่อหมายปลิดชิพทุกหมู่มวลสรรพสัตว์สำเนียงที่ได้ยิน เสียงนี้ !~!~!~ ~ ~

ต้นไม้ในรัศมีสิ้นสามโยชน์ เมื่อต้องเสียงเพลงบรรเลง พิณพิฆาต นั้น...ค่อยๆหุบใบ และแห้งเหี่ยวยื่นตายต้นในเวลาต่อมา!
นกราตรี ทั่วท้องนภากาศยามค่ำ เมื่อต้องเสียงเพลงบรรเลง พิณพิฆาต ชั่วรัศมีสามโยชน์นั้น...ไม่มีโอกาสที่จะบินต่อไปได้อีกเลย!(ตกลงมาตายอย่างน่าเวทนายิ่งนัก)
สรรพสัตว์นอกนั้น โดยทั่วไป มีเลือดไหลทะลุออกจากโสตประสาท ถึงแก่มรณะภัยในที่สุด!

จะมีใครรู้บ้างไหมว่า ผลของการพูดมุสา มีการลวงล่อให้ หญิง หรือ ชาย ต้องระทมทุกตรอมใจเจียรตาย กับคำพูดไม่จริงของตนเองนั้น...มันจะส่งผลเป็นเช่นไร?
ผลนั้น "โกมกะกุมาร" ผู้เสเพล ในอดีตชาติ กำลังได้ลิ้มชิมรสมันอีกครั้งแล้ว ณ กาลบัดนี้!

ท่านพญาทั้งสามนั้น เมื่อได้ยินเสียงเพลงบรรเลงพิณพิฆาตแล้ว ให้เข่าอ่อนระทวย ประดุจเทียนถูกไฟลน สิ้นเรียวแรงสุดที่จะต่อกรใดๆ...
แต่ด้วยฤทธิ์ธานุภาพของตน จึงสามารถสกดข่มทุกข์เวทนา เอาไว้ได้อย่างเข้มแข็งไม่เผยความอ่อนแอให้ใครเห็นได้ง่ายๆ

นางโกมาลิกะนั้น ล้มตัวลงนอนดิ้นกลิ้งเกือกลงกับผื้นดิน ปานประหนึ่งไส้เดือนตัวน้อยๆดิ้นรนอยู่ท่านกลางแสงแดดอันร้อนแรงแผดเผา...โอ้ อนิจจา!นางกำลังจะตาย
กล่าวถึงท่านฤาษีนรเกนั้น ให้ร้อนรุ่มแน่นในอุราเป็นหนักหนา ครั้นจะดำดินบินบนเหาะเหิน ดำเนินทางไปช่วย ด้วยฤทธิ์ธานุภาพตบะเดช เดชะแห่งตน ก็ไม่ใช่เรื่องเหลือวิสัยแต่อย่างใด...
เพียงแต่ว่า มันเป็นวิบากกรรมเก่า ตามมาให้ผล...ท่านจึงช่วยได้แค่เพียงส่งกระแสจิต เป็นเสียงเตือนสติได้เท่านั้น!

"โกมาลิกะ..โกมาลิกะ..อดทนหน่อยลูก..อีกนิดเดียว!..อีกนิดเดียวเท่านั้น!" เสียงแว้วอันแผ่วเบานั้น มันทำให้นางดีขึ้นเพียงเล็กน้อย

ท่านพญาทัตตะระสา ยังคงบรรเลงพิณพิฆาต อย่างบ้าคลั้ง!ไม่มีใครสามารถหยุดท้าวเธอได้เสียแล้ว !~!~!~ ~ ~
เวลาผ่านไปนานเท่าไหรแล้ว ไม่อาจทราบได้...ธรรมดาเดือน ๑๒ นั้น เป็นช่วง เหมันตฤดู
ในขณะที่นางโกมาลิกะ กำลังใกล้จะหมดสติลงเต็มทีนั้น...พลันสัมผัสไอละอองน้ำเย็นๆวูบหนึ่ง เคลื่อนตัวลอยผ่านเข้ามากระทบร่างกาย และทยอยตกลงมาอย่างต่อเนื่อง

ใช่แล้ว มันเป็นสายหมอก หยาดน้ำค้างยามรัติกาล อันแสนเหน็บหนาว...เหมือนจะนึกอะไรได้บางอย่าง นางโกมาลิกะ ทอดสายตาเม่อมองออกไปเบื้องหน้า ท่ามกลางแสงจันทรา ส่องสะหลัวๆ
นิมิตรนั้นปรากฎเป็นรูปทรงเจดีย์ใหญ่รัศมีสีทอง...!
เห็นภาพเด็กหญิงตัวน้อยๆ กำลังเดินเวียนรอบ พระมหาธาตุเจดีย์พร้อมกับใช้น้ำจากคณโฑ สรงสนานชำระโดยรอบองค์พระบรมสารีริกธาตุนั้น

 

อ้า !...นั้น นั้นมัน เรานี้!
ใช่..ใช่ เรา จำ ได้แล้ว...น้ำทิพย์อันบริสุทธิ์ของเรา!!(น้ำตาแห่งมหาปีติ ไหลรินซึมอาบสองแก้มนาง แล้วเฮย)

ขณะนั้น กำลังที่เหลืออยู่ทั้งหมดอันมีในครั้งสุดท้าย ก็ถูกปลุกให้ตื่นขึ้น...โกมาลิกะ น้อมขนดลำตัวเขื่องทั้งหมด ก้มลงกราบพระบรมสารีริกธาตุ ด้วยใจเอิบอิ่มปีติปราโมทย์ยิ่งแล้ว
หงอนอันแดงฉาน กระแทกพื้นมหาปฐพีใหญ่เสียงดังสนั่นหวั่นไหว สกดทุกโสตสำเนียง ทั่วอาณาเขตบริเวณนั้น!..."ดัง กึกก้องกังวานไพร" }}}}}}}}}

 

วะ ว้าววว คนเยอะดีจัง..ตามอ่านก่อนหนอ 555

 

}}}"กราบครั้งที่หนึ่ง...เสียงพิณหยุด...สดุดเสียง" }}}

}}}"กราบครั้งที่สองเปรี่ยง...เสียงพิณขาด...สองสาย" }}}

}}}"กราบครั้งที่สาม...พิณทั้งหมดขาด...สายกระจาย" }}}

"เลือดหงอนแดง กระเซ็นสาด...หน้าหงาย อาบแม่พระ...ธรณี!!"

ในขณะที่ทุกอย่างกลับคืนเข้าสู่ความเป็นปกติ...ท่านพญาทั้ง ๔ เมื่อเห็นนางทำการละ แล้ว
"ให้นึกสลดสังเวช ในจิตเศร้า หม่นหมอง"
"โอ้ ละหนอเราท่าน ใยถึงมา ลืมหลง"
"เห็นซากศพนางแล้ว นึกได้ ละอายตน"
"ทั้งหมดบ่น รำพันเพ้อ ถึงนวลนาง "

ลำดับนั้น ท่านพญาทั้งหมด จึงกล่าวคำขอขมากรรมว่า...
"กรรมอันใด เราเคยก่อแล้ว ผิดพลาด"
"เผลอประมาท พลาดพลั้ง อภัยหนา"
"หลงวังวน วิบากต่ำ นำพา"
"แม้นเราหนา ก็จัก อโหสิกรรม ให้ท่านเอย"