ถึงเวลาที่สยบข่าวภัยพิบัติ  ทางสายเอก

ข้าน้อยเคยถือมาแล้วหอกดาบ....ช่วยปราบอริราชกลางสมร
ถูกทวนแทงแล้วม้วยมรณ์.........สมัยตอนเสียกรุงศรีอยุธยา
ด้วยเกิดเป็นข้าในพระองค์........บุญมาทรงมหาสุรสิงหนาทเรืองศรี
จนมาถึงในชาติปัจจุบันนี้.............จึ่งไปที่หนองบัวเพื่อขมา
ยังที่พิพิธภัณฑ์อาวุธ................สิ้นสุดความในความกังขา
จึ่งได้ตั้งใจทำเรื่อยมา..............ให้ปาณาติบาตขาดกัน
มาบัดนี้ได้พบอาจารย์..............สิ้นสุดสังขารไม่หวั่น
หายใจให้เป็นปัจจุบัน...............อดีตอนาคตังตัดไป...ขอรับ

 

ขอท่านนะอาจารย์...........ณ กระดานซะอีกหน
คำท่านสถิตย์กมล..............สิระคนบทกลอน
บังอาจจะแก้คำ.................บทค้ำสิคำสอน
จึงขออภัยก่อน..................สิจะย้อนจรลง....

......(บท=บะทะ..)
......(จร=จะระ..)
.......

สันดานนี่เค้าเรียกว่า(อนุสัย)รากเหง้า....อย่างเช่นเราทนเห็นไม่ได้ใจมีเชื้อ
อคติตัวทุกข์ จะผุด ขึ้นมาเจือ............ทันทีที่ เห็นเหยื่อ มาทันที
แต่อุปนิสัยทางธรรม จะตรงข้าม กันเลยหนา..จะมีตัวสอด รู้รู้เข้า มาแทนที่
เข้าประชิด ขบสันดาน ในทันที...........สติมี สมาธิเกิด ปัญญาตาม
ใครไม่รู้ก็พูด พิมพ์ออก มาไม่ได้...พอพูดไปปั๊บ ลักษณะจะออก ตามกระแส
เตลิดไปกับ กระแสโลก ไม่เหลียวแล..ไปตามกระแส อนุสัยราก เหง้านั้นเลย
ก็เป็นเพราะ อบรม มาไม่ดี.............ในทางชี้ อุปนิสัย ทางธรรมเฉลย
จึงต้องมี ครูอาจารย์ ช่วยพิเปรย........อย่าละเลย ครูศิษย์ สนิทใจ.

 

ถ้าลมสัมผัสตรงใหนให้รับรู้ตรงจุดที่สัมผัสนั้นครับสติจึงจะตามจิตได้ทันครับ

 

การให้ธรรมะเป็นธรรมทานเป็นการชนะการให้ทั้งปวง ครับ

 

สาธุ กับคุณ ก เกรียติ ในกุศลบุญที่นำพระธรรมขององค์สัมมาสัมพระพุทธเจ้ามาเผยแพร่เข้าไปศึกษากันร่วมกันครับแล้วน้อมมาปฏิบัติตามสมควรแก่ภูมิธรรมของท่านครับ

 

ต้องขอขอบคุณทุกฯท่านที่เข้ามาโพสต์ ในกระทู้และท่านที่ได้เข้ามาอ่านครับ
พระพุทธเจ้าของเราทรงสอนให้มองดูสิ่งที่ใกล้ตัวก่อนครับ
อดีตผ่านไปแล้วเราไม่ต้องไปคำนึงถึงมาก ส่วนอนาคตยังไกลเกินไปอย่าไปกังวลนักในสิ่งที่ยังมาไม่ถึง
ท่านให้มีสัมมาสติอยู่กับปัจจุบันอยู่ทุกขณะจิตครับ

 

กราบขอบพระคุณท่านอาจารย์คมสันต์ขอรับ...ข้าน้อยจะปฏิบัติตาม

 

สาธุ สาธุ สาธุ

 

สัมผัสลม  ค่อยบ่มมา  รักษาจิต
ตามไปติด   จิตเฝ้ารู้   ที่ครูสอน
เมื่อลมนิ่ง  ดิ่งลงไป   ใจแน่นอน
คอยดูก่อน   ระวังจิต   ติดตามลม

 

สติปัฏฐาน ๔

เริ่มกายา นุปัสสนา มาก่อนแน่
ไม่เที่ยงแท้ แปรไป ในกายนั้น
ต่อเวทนา นุปัสสนา เข้ามาพลัน
เจ็บปวดนั้น ผันแปร ไม่แน่นอน
จิตตา นุปัสสนา ตามมาติด
จิตนิมิต คิดไปใจ หลอกหลอน
ท้ายธรรมา นุปัสสนา ว่าแน่นอน
ยังผันผ่อน แปรได้ ให้อนิจจัง
อันว่าสติ ปัฏฐาน ๔ มีมาครบ
ขอน้อมนบ จบมา อย่าสงสัย
เร่งพิจาร- ณาตามจิต เป็นนิจไป
ไม่นานไทร้ คงได้เห็น เช่น รส ธรรม สติปัฏฐาน ๔ ที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อพระอาจารย์ จรัญ วัดอัมพวัน จ.สิงห์บุรีท่านได้สอน
นำมาเรียบเรียงใว้เป็นบทกลอนเพื่อให้เข้าใจและจำได้ง่ายครับ

 

จิตดูกับจิตรู้หนูกับแมว
แมวกับหนู คู่กัดกัน นานมาก่อน
แมวทำอ้อน ว่าเปรี้ยวปาก อยากทานหนู
แมวอวดเก่ง รีบเร่งมา ว่าเฝ้าดู
แมวรอหนู อาหารว่าง นั่งเฝ้ารู
หนูกับแมว แจวเล่น ดังเช่นก่อน
หนูทำอ้อน แมวบ้าบิ่น อยากกินหนู
หนูมาก่อน จะเข้านอน สอนมวยดู
หนูบอกครู ไม่ใช่หมู หนูกินแมว
จิตดูเป็นหนู จิตรู้เป็นแมว เมื่อรู้แล้วถูกแมวกินหมด เมื่อพบแล้วต้องทิ้งทั้งหนูทั้งแมวครับ

 

...เคยถูกสอนให้ตนต้อง.....พึ่งตน
จะดีกว่าถ้าเป็นคน............พึ่งได้
ปลีกตัวไปถมถนน............ทุกวัน ยามว่าง
ความสำเร็จอยู่ใกล้...........ได้พักเหนื่อย เสียที

 

ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาเป็นอย่างสูงค่ะท่าน ก เกียรติ
ลิงค์ที่ท่านนำมาวางมีประโยชน์มากค่ะ
สมควรที่เราชาวพุทธจะได้ศึกษาและทำความเห็นให้ตรง
เพื่อประโยชน์อันประมาณค่ามิได้ค่ะ สาธุ สาธุ สาธุ

 

ขออนุโมทนาบุญ...ด้วย...ขอรับ

 

คือมันมีสิ่งที่น่าสงสัยมาหลายเรื่อง ซึ่งผมเห็นแล้วรู้ได้ทันทีว่า นี่คือถือกันมาผิดๆ เช่นพระพุทธเจ้าคือผู้ที่สละทุกๆอย่างแม้แต่ราชบัลลังก์เพื่อให้พ้นทุกข์ ทั้งๆที่ไม่น่าจะทุกข์ แต่พระองค์มองไปรอบข้างแล้วทรงเห็น ออกไปอยู่ตามดงตามป่าหาวิธีพ้นทุกข์ พอได้ตรัสรู้ก็รู้ว่าการยึดติดกับสิ่งใด ยิ่งยึดติดมากยิ่งทุกข์มากการปล่อยวางให้ได้ คือการพ้นทุกข์ได้

แล้วทีนี้มาดูผู้เจริญรอยตามท่าน ก่อนออกบวชฐานะลำบากยากจน บวชก็เพื่อหว้งสร้างเนื้อสร้างตัวกันเลยล่ะ ก็มี (นี่พูดถึงที่เป็นเช่นนี้นะ) จนมีคำกลอนว่า อกหัก หลักลอย คอยงาน สังขารเสื่อม เลื่อมใส ไขตาย สุดท้ายคือหมดสภาพทางเพศ คือคนใต้เรียกง่ายๆว่าอย่างนั้นล่ะ มันไม่ใช่บวชเพื่อขัดเกลาตัณหา ชำระกิเลส เรียนบทสวดก็เรียนที่ไปสวดตามงานได้ หวังหากินว่างั้นเถอะ ถ้าแรงก็ขออภัย แต่ในพระไตรปิฎกมีนะว่าเตือนพระอรหันต์ที่ทำพลาดได้บุญมาก เทียบได้กับพ่อแม่ก็เช่นกัน ถ้าท่านทำผิดเราเตือนเราอธิบายจนท่านเลิกทำสิ่งที่ทำผิดได้ ได้บุญมากนะ แต่เตือนท่านด้วยความเคารพนะ ไม่ใช่ไปดุด่าเหมือนว่าให้ลูก ก็ไม่ใช่ได้บุญล่ะ ถ้าอย่างนั้นได้ไปนรก

กลับมาเรื่องพระอีก บวชนานๆยิ่งนานยิ่งรวย แหมมันต่างกับเจ้าของศาสนากันลิบๆ ใครเคยได้ยินว่าพระลูกศิษย์สถาคตรูปใดมีทรัพย์สมบัติเพิ่มขึ้นหลังจากบวชนานๆแล้วบ้าง แล้วมีการทำรูปทำเหรียญให้เช่าไปบูชาบ้าง เอ การให้เช่าบูชามันต่างกับการขายตรงไหน.. แล้วมีการสร้างพระใหญ่ไว้ให้กราบไหว้ขอพรกันบ้างไหม การขอพรวิงวอนให้ได้อย่างนั้น อย่างนี้ผมไม่เห็นด้วยเลยนะ ตัวอย่างเช่น รถที่ชนกัน ที่ตกข้างทาง ที่เิกิดอุบัติเหตุในท้องถนน บนถนน ข้างถนน ในรถของคันนั้นๆ มีเครื่องลางของขลังไหม๊ มีแน่ๆ มีมากๆด้วย แล้วทำไมถึงเกิดเหตุได้ล่ะ ก็มันถึงคราวไง ก็มันถึงที่ไง โห เช่ามาก็แสนแพง กราบกราน บนบาน พอได้ดั่งขอไว้ก็ต้องแก้บน แก้ล่างอีก ไม่แก้ก็เป็นเรื่องอีก ทีไม่ได้ดั่งที่บนไว้ก็ไม่เห็นเอาผิดอะไรได้ แล้วที่ไม่ได้อย่างที่บนไว้เยอะมากกว่าด้วยนะ ที่ได้ดั่งขอไว้น่ะฟลุ๊ค ถ้าบนแล้วสำเร็จได้จริงก็สบายล่ะซี ไม่ต้องตรากตรำเรียนมันหรอกหนังสือ ก่อนเข้าสอบก็บนให้สอบได้เถอะ สาธุ แล้วก็ได้ดั่งใจต้องการ แล้วก็ไปแก้บน

เอ้าพอๆ ถึงเวลาจะไปลับมีดกรีดยางแล้ว วันไหนมีเวลาจะมาสาธยายต่อ ถ้าอย่างนี้แล้วไม่จบไม่สิ้นหรอก วิชาเรียงความผมได้คะแนนเต็มนะ แต่เรียนได้แค่ประถม 5 เองฐานะลำบากมากเลยเรียนได้แค่นี้หละ อ้าวจบ

 

ถึงคราวครับ ถึงคราวที่ เครื่องรางของขลังบังทาง บดบังทัศนียภาพจนมองไม่เห็นเลย ชน เหตุเพราะเยอะเกิน...ที่ว่าไม่รู้หลวงพ่อรูปไหนจะช่วย เกี่ยงกันคงเป็นเช่นนั้นเอง

เหตุ ปัจจฺยโย กรรมฺ ปัจจฺโย - เพราะเหตุนั้น เป็นปัจจัย เพราะกรรมนั้น เป็นปัจจัย

 

เป็นจริงตามที่ว่า ก็ห้อยจนรุงรังมันก็บังจนเกะกะหน้ารถ เป็นน่าสังเกตุ ก็ทหารที่เสียชีวิตจากการสู้รบ บางคนรอด บางคนแค่บาดเจ็บ ก็สุดแท้แต่จะทำบุญมาแค่ไหนจริงๆ ทั้งที่มีเครื่องลางของขลังกันทุกนาย แต่มันก็ไม่รอดเมื่อถึงที่จะต้องจากไป

อยากให้ละลดลงบ้างในเรื่องนี้ หันมาถึอในสิ่งที่ถูกต้องตามธรรมวินัย โดยที่ไม่มีอะไรมาปิดกั้นไม่ให้เข้าถึงแก่นธรรมได้ง่ายๆ เช่นผมตอนเป็นเด็กเล็กๆแม่ผมมีเหรียญหลวงพ่อท่านคล้าย วาจาสิทธิ์ รุ่นแรก ให้ผมห้อยคออยู่เหรียญหนึ่งพอเข้ารร.อยุ่ชั้นป.1 ผมทำหายคือหลุดหายจากห่วงเหลือแต่สายสร้อย นับจากนั้นมาก็จากพศ.2515 ผมไม่เคยนำเหรียญอะไรมาห้อยคอเลย ก็อยู่มาจน 48ปีแล้วก็อยู่มาได้ปรกติดี ผิดจากพี่ชายและน้องชายที่มีเยอะมาก

คุยกันเรื่องนี้ไม่ได้ พอมาศึกษาในพระไตรปิฎก อ้าวเลยครับ ท่านไม่ให้เคารพสิ่งต่างๆที่จัดว่าเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์นอกศาสนา เน้นให้ศึกษาและทำตามนั้น บางข้อที่ได้อ่านจนเข้าใจแล้ว ก็รู้ได้เลยว่า ท่านตรัสไว้ถูกต้องที่สุดจนไม่ต้องเอาอะไรมาคุ้มครองอีกเลย เมื่อเรารู้ว่านี่ล่ะคือผลของกรรม และก็มาจากเหตุที่ทำ มาจากกรรมที่สร้างไว้ อาจทั้งในชาตินี้หรือที่ทำมาจากชาติที่ผ่านๆมา มันก็ต้องส่งผลมาถึงเราได้รับในชาตินี้ เมื่อเราทำกรรมไว้กับใครในชาติก่อน

เจ้ากรรม นายเวรย่อมต้องมาเอาคืนกับเราแน่ แล้ววิธีแ้ก้ล่ะ จะหาเครื่องลางของขลังไว้ป้องกันตัวหรือ จะกันเราจนพ้นกรรมไม่ต้องใช้กรรมกันเลยหรือ ก็เช่นไปฆ่าคนตายแล้ววิ่งเต้นจนรอดคุก ไม่ต้องติดคุก แต่ทำอย่างไรให้พ้นกรรมที่จะต้องได้รับเต็มๆทันทีหลังจากตาย เวลาใกล้จะตาย รู้ว่าจะตาย คนที่ทำกรรมไว้อย่างนั้นจะกลัวมาก เพราะรู้ว่าน่าจะไม่พ้นนรก ตอนไม่ยอมให้ติดคุกหมดเท่าไหร่ก็ยอม แต่ตอนจะไปเจอกับยมบาลนี่สิ ต้องกลัวมากอยู่แล้ว

วิธีที่ถูกต้องคือเร่งศึกษาธรรมให้เข้าใจ จากพระไตรปิฎกด้วยตัวเองนี่แหละ อย่าเข้าหาพระเดี๋ยวเสียตังค์ ถ้าเจอพระที่ไม่เอาตังค์ ก็ไปศึกษาจากท่านเพิ่มเติมในข้อที่ไม่เข้าใจ แต่ถ้าถูกเรี่ยไรก็ให้เลิกคบทันที

พอมีความเข้าใจว่า อ๋อ มันเป็นอย่างนี้เอง ก็ปฏิบัติตัวให้ถูกต้องอุทิศบุญให้เจ้ากรรม นายเวร ทุกครั้งที่ทำบุญแต่จะไปคาที่วิธีทำบุญที่ถูกต้องอีก หาวิธีที่จะได้ให้บุญถึงเจ้ากรรม นายเวร จริงๆ ปัญหามากเลยครับ ผมเลยมาถมถนนสร้างบุญ แล้วอุทิศบุญให้ทุกวัน วิธีไหนที่ได้บุญทำเลย ถ้าพ่อแม่ยังมีชีวิตอยู่ มีเวลาทำได้ก็จัดสำรับไปให้ท่าน นี่ก็อีกวิธีหนึ่งที่ได้มากๆ เท่ากับนำไปถวายให้กับพระอรหันต์เชียวนะ แล้วยังจะไปให้พระที่ไหนหลอกอีก

 

...อ๋อวันนี้คือ14..........กุมภา
ได้ถึงวันมายา.............อีกแล้ว
ถือตามกันนักหนา........ธรรมเนียมไทย ลืมสิ้น
ที่เคร่งครัดอย่างแน่แน่ว..หมดแล้ว ในยุคเรา

 

14 กุมภาฯมายาไหน ขอบบอกกลายเปนวันรัก
อนุสรณ์ วันรักคุด หนุ่ม...วาเลนไทน์
บางรักหนาแน่นใจ ที่กลับกลายเปนบางพลัด
ชาวพุทธหรือชาวไร ต่างตื่นวายนักวันรัก

 

จริงอย่างที่คุณพี่ ก เกียรติ พูดครับ
เพราะ ผมเดินไปถึงโรงเรียน ทั้งหญิง ทั้งชาย ทั้ง ม.ต้น ม.ปลาย ทั้งเพื่อนรวมชั้น มีของติดมือมาเกือบทุกคนทั้งกุหลาบ ลูกอม สติ๊กเกอร์รูปหัวใจ ของรูปหัวใจต่างๆ เห็นแล้วไม่ได้อิจฉานะ แต่สงสาร อยากให้เขาได้รู้จริงๆว่า สิ่งของพวกนี้และคำคมกลอนคำพูดรักๆใคร่ๆทั้งหลาย มันมายาหลอกให้มีความสุข
จบพิธีหน้าเสาธงคุณครูก็สุ่มนักเรียนขึ้นไปพูดนิยามหน้าเสาธง แต่ไม่เห็นใครพูดเกี่ยวกับเมตตา กรุณาเลย เห็นแต่พูดคำกลอนคำคมรักพอพูดจบคนฟังถูกใจก็ร้อง เฮ้ๆๆๆ กี๊ด กันใหญ่เลย ผมก็ได้แต่นั่งฟังพิจารณาดูอยู่เฉยๆ