ชีวิตของ ข้าพเจ้า

วานผู้รู้กู่ใจ สานแก้
อาจไม่แน่ดูจิต ปลิถอน
ธรรม์รักษ์จิตแจงใจ เสนอกลอน
บ่วงจะถอนวอนเว้า เพียงพรหม

ยังไม่แน่ในจิต อาจผิดพลาด
แต่แม้นคลาดลางจิต ไป่ปลิสม
เพียรรับไว้เรียมชอบ อำนวยชน
อยู่พรหมฤาพ้นชาติ ตามหทัย

อย่าเชิงซ้ำย้ำจิต ให้อาวรณ์
ค่อยค่อยคลอนรองจิต ถอยถอน
สาวก็ได้ขอนิด นะภมร
กันขอรองแลหลง ปรุงความ

ประโยคนี้ สันโดษคิดอย่างหรือ

 

จิตนิ่ง แล้ว เพราะสามารถปรับตัวเข้ากับทุกสภาวะได้

แสดงว่า ไม่ได้ยึดติด ทั้งศาสนาและวิทยาศาสตร์

สังเกตุพฤติกรรมซิ ว่าเมื่อก่อน ขัดแย้ง

ตอนนี้ สงสัยเเทน แต่ไม่ได้เชื่อ เพราะจิตฟังเพื่อนำไปพิจารณา

ซึ่ง ตัวอยากรู้เกิด ตัวนี้จะกลายเป็นตัว ปัญญา

แล้วก็จะรู้ในที่สุด แต่อย่าลืม

ว่าต้องกลายไปเป็น ศูนย์ ให้ได้ก่อนนะ คือ ไม่เชื่อ

 

<TABLE class=tborder cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=thead>ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 4 คน ( เป็นสมาชิก 2 คน และ บุคคลทั่วไป 2 คน ) </TD><TD class=thead width="14%">

[ แนะนำเรื่องเด่น ] ​

</TD></TR><TR><TD class=alt1 width="100%" colSpan=2>หลงเข้ามา, ใบไม้นอกกำมือ </TD></TR></TBODY></TABLE>

จับได้แล้ว แช๊ะ.

 

หรือจะลองวิธีเเบบคนที่ตาบอดก็ได้

หาผ้าปิดตา แล้วใช้ประสาทสัมผัสที่เหลือเดินในห้อง

อันนี้ จะเข้าใจสภาวะของจิตที่มองไม่เห็น

จะได้รู้ว่าจิตคิดยังไง

คือมันจะไม่มีการปรุงเเต่งอะไรเลย

เพราะว่าไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ในห้อง

นั้นแหล่ะ ความรู้สึกของใจ

แต่ถ้าเปิดครบ ผัสสะทั้ง 5 เมื่อไร นั้นจิต ไม่ใช่ใจ

ดังนั้นเมื่อไม่เห็นไม่รู้ มันก็ไม่กลัว ไม่สนใจ ไม่มีอะไรทำให้ใจเป็นอะไรได้

 

<TABLE class=tborder cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=thead>ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 4 คน ( เป็นสมาชิก 2 คน และ บุคคลทั่วไป 2 คน ) </TD><TD class=thead width="14%">

[ แนะนำเรื่องเด่น ] ​

</TD></TR><TR><TD class=alt1 width="100%" colSpan=2>หลงเข้ามา, สันโดษ </TD></TR></TBODY></TABLE>
เสร็จล่ะ แช๊ะ.

 

วานผู้รู้กู่ใจ สานแก้
อาจไม่แน่ดูจิต ปลิถอน
ธรรม์รักษ์จิตแจงใจ เสนอกลอน
บ่วงจะถอนวอนเว้า เพียงพรหม

ยังไม่แน่ในจิต อาจผิดพลาด
แต่แม้นคลาดลางจิต ไป่ปลิสม
เพียรรับไว้เรียมชอบ อำนวยชน
อยู่พรหมฤาพ้นชาติ ตามหทัย

อย่าเชิงซ้ำย้ำจิต ให้อาวรณ์
ค่อยค่อยคลอนรองจิต ถอยถอน
สาวก็ได้ขอนิด นะภมร
กันขอรองแลหลง ปรุงความ

ประโยคนี้ สันโดษคิดอย่างไรหรือ ถามครั้งที่สอง

 

ไม่รู้อ่ะ ใช้ศัพท์ยาก ไม่เข้าใจ

 

กลับก่อนนะเเล้วเจอกันใหม่......อย่าลืมดูจิตนะคะ

จะได้มาช่วยโลกกันนะ

 

<TABLE class=tborder cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=thead>ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 4 คน ( เป็นสมาชิก 3 คน และ บุคคลทั่วไป 1 คน ) </TD><TD class=thead width="14%">

[ แนะนำเรื่องเด่น ] ​

</TD></TR><TR><TD class=alt1 width="100%" colSpan=2>หลงเข้ามา, สันโดษ, ผีเสื้อราตรี </TD></TR></TBODY></TABLE>
แช๊ะ.555+
<!-- currently active users -->

 

ใครดูดใครหนอ

 

ผีเสื้อครับ ถ้าอยากเรียนลัด
ก็อ่านตั้งแต่ต้น ให้สำเนียกว่าเราคือผู้ดู
และใช้เซ้นต์หยั่งข้อความในนี้
แล้วมองใจตัวผ่านตัวเอง

หรือเอาอารมณ์ไปร่วมกับประโยคนั้นๆก้ได้ แต่ให้มีสติระลึกรู้ตลอดอ่าน
แล้วสังเกตุใจตัวเอง โดยให้ละออกมา แล้วหลับตาพิจารณาดูเกิดดับของอาการก็ได้

วิธีนี้ สามารถเช็ดตัวเองว่าใจเราหวั่นไหว ต่ออารมณ์แค่ไหน ตัวไหนละได้แล้วก็รู้
ลองตีความดู อย่าไปคิดธรรมแทนใครและอย่าไปตีโจทย์
สักแต่ว่าตามอ่าน

 

ไปกินข้าว ก่อนนะพี่น้องจ๋าเดียวค่อยมาอ่านต่อ
คลายสงสัย แต่ตอนนี้ให้อิ่มก่อนต้องจำไป
แล้วเดียวจะมาใหม่ เพื่อเตือนตน
สงสัยหิวจนตาลายพิมพ์ผิดๆถูกๆ

 

อากาศร้อนชวนกันวิดน้ำ เย็นใจจัง

 

ร้อนกาย เผาไหม้แดด
ร้อนแสบ แสนสาหัส รักษาหาย
ร้อนใจ เช้าบ่าย มิเคยมอด
เย็นค่ำร้อน รนความ หมองใจ

 

เย็นไหน ฤาเท่า เย็นหนอง
เย็นคลอง ปองจิต ฤาแม่
ไป่ฟ้า ลอยจิต เย็นย่ำ
ย่ำค่ำ เตือนจิต เย็นสม
เย็นเงียบ วาบหวาบ จิตนา
ไป่สวรรค์ ฤาเท่า พินิพาน.

 

กวีขำ คำคม ปลงจิต
ปลอบใจ ไหลหยุด ชงักโกรธ
กรีดตัว ม้วนมอด กิเลสนา

ยืดทนง บรรจงกรีด เชือดตายแน่
ปาดคอ เลือดอาบ พลางสะกิด
เห็นไตรลักษ์ เกิดแลดับ อย่านี้นี่
พลางวางจิต ว่างวาย ละลายตน
ฉุดคิด หลุดพ้น ด้นนิพา

 

คุณสันโดษ เพี้ยนๆนะ

 

ของประหลาด ต้องเผยแพร่ อิอิ

 

เห็นทวนเข็ม ครับ

 

มองดีๆ ดิ

จะแจ่มมากหากไม่ต้องหลับตา แล้วผลิกได้