ความแตกต่างของสมาธิและสัมมาสมาธิ

พระมนัส(ใจ)ของพระผู้มีพระภาคมีอยู่แท้
พระองค์ก็ทรงรู้แจ้งธรรมารมณ์ด้วยพระมนัส(ใจ)
แต่พระองค์ไม่มีความพอใจรักใคร่ พระองค์ทรงมีจิตหลุดพ้นแล้ว

�����ûԮ�������� �� - ����ص�ѹ��Ԯ�������� ��
^
^
พระพุทธพจน์ชัดเจนโดยไม่ต้องตีความใดๆทั้งสิ้น

เจริญในธรรมทุกๆท่าน

 

เออเวะตกลงใครมั่วกันแน่เนี่ย ธรรมภูติ หรืออาจารย์คึกฤทธิ์ แสดงว่าวิญญาณไม่ใช่จิต แต่ทำไมอาจารย์คึกฤทธิ์ถึงบอกว่า วิญญาณคือจิต จิตมีการมาการไป แต่สัตตานังนั้นไปยึดจิตหลงว่าเป็นเรา ท่านบอกว่า จิตนั้นมีเกิดมีดับ ท่านบอกอีกว่า เมื่อจิตละความคิด1แล้วจิตตาย ก่อนที่จิตจะไปเกิดที่ความคิดตัวที่2 ตอนที่จิตตายตัวที่1น่ะท่านว่าคือนิพพาน หรือสูญญตา ท่านว่าให้ดูอารมณ์นี้ ถ้าอินทรีย์แก่กว่ามากก็เป็นอรหันต์เร็ว เพิ่นว่าอย่างนั้น ถ้าสำเร็จอรหันต์แล้ว เจ้าที่เรียกว่าสัตตานังเนี่ยเรียกใหม่ว่าวิมุตติญาณทัสสนะ

 

งั้นแสดงว่า วิญญาณนั้นมีเกิดมีดับ แต่จิตไม่เกิดไม่ดับ เมื่อวิญญาณดับ20%ก็เป็นโสดาบัน ดับ50%ก็เป็นสกทา ดับ75%ก็เป็นอนาคามี ดับ100%ก็เป็นอรหันต์ เมื่อเป็นอรหันต์แล้ว จิตจึงเรียกใหม่ว่าวิมุติญาณทัสสนะ

 

จิตคืออะไร

หลักฐานก็แสดงไว้โทนโธ่ ไว้หลายแห่งว่า

จิต คือ ธรรมชาติชนิดหนึ่งซึ่ง รู้อารมณ์ จิตเป็นตัวรู้ สิ่งที่จิตรู้นั้นเป็นอารมณ์ จิตรู้สิ่งใด สิ่งนั้นแหละคืออารมณ์

อีกนัยหนึ่งแสดงว่า จิตคือธรรมชาติชนิดหนึ่งที่ รับ จำ คิด รู้ ซึ่งอารมณ์ จิตต้องมีอารมณ์ และต้องรับ อารมณ์จึงจะรู้ และจำ แล้วก็คิดต่อไปสมตามนัยขยายความตามบาลีว่า

จินฺเตตีติ จิตฺตํ อารมฺมณํ วิชานาตีติ อตฺโถ ฯ ซึ่งแปลเป็นใจความว่า ธรรมชาติใดย่อมคิด ธรรมชาตินั้นชื่อว่า จิต มีอรรถว่า ธรรมชาติที่รู้อารมณ์คือ จิต

ในปฏิสัมภิทาพระบาลีมหาวัคค แสดงว่าจิตนี้มีชื่อที่เรียกใช้เรียกขานกันตั้ง ๑0 ชื่อ แต่ละชื่อก็แสดงให้รู้ ความหมายว่าจิตคืออะไร ดังต่อไปนี้

ยํ จิตฺตํ มโน หทยํ มานสํ ปณฺฑรํ มนายตนํ มนินฺทฺริยํ วิญฺญาณํ วิญฺญาณกฺขนฺโธ ตชฺชา มโนวิญฺญาณธาตุ อิทํ จิตฺตํ ฯ


ซึ่ง อัฏฐสาลินีอรรถกถา อธิบายว่า

๑. ธรรมชาติใดย่อมคิด ธรรมชาตินั้นชื่อว่า จิต

๒. ธรรมชาติใดย่อมน้อมไปหาอารมณ์ ธรรมชาตินั้นชื่อว่า มโน

๓. จิตนั่นแหล่ะได้รวบรวมอารมณ์ไว้ภายใน ดังนั้นจึงชื่อว่า หทัย

๔. ธรรมชาติคือ ฉันทะที่มีในใจนั่นเอง ชื่อว่า มานัส

๕. จิตเป็นธรรมชาติที่ผ่องใส จึงชื่อว่า ปัณฑระ

๖. มนะนั่นเองเป็นอายตนะ คือเป็นเครื่องต่อ จึงชื่อว่า มนายตนะ

๗. มนะอีกนั่นแหละที่เป็นอินทรีย์ คือครองความเป็นใหญ่ จึงชื่อว่า มนินทรีย์

๘. ธรรมชาติใดที่รู้แจ้งอารมณ์ ธรรมชาตินั้นชื่อว่า วิญญาณ

๙. วิญญาณนั่นแหละเป็นขันธ์ จึงชื่อว่า วิญญาณขันธ์

๑๐. มนะนั่นเองเป็นธาตุชนิดหนึ่ง ที่รู้แจ้งซึ่งอารมณ์ จึงชื่อว่า มโนวิญญาณธาตุ

คนมันตะแบงจะเอาชนะก็ว่าของมันไปเรื่อยเปื่อยตามแต่จะนึกขึ้นมาได้

 

^
^
ง่ายๆ จากมหาสติปัฏฐานสูตร ในหมวดจิตตานุปัสสนา

เมื่อราคะ โทสะ โมหะ เกิดขึ้นที่จิต
จิตก็รู้ชัดว่า มีราคะ โทสะ โมหะ เกิดขึ้นที่จิต

เมื่อราคะ โทสะ โมหะ ดับไปจากจิต
จิตก็รู้ชัดว่า มัราคะ โทสะ โมหะ ดับไปจากจิต

อะไรที่เกิดขึ้น อะไรที่ดับไป

ส่วนวิญญาณคือ จิตแจ้งในอารมณ์นั้นว่า เป็นราคะ เป็นโทสะ เป็นโมหะ

วิมุติญาณทัสสนะ =
วิมุตติ คือหลุดพ้น
ญาณทัสสนะ คือรู้เห็นตามความเป็นจริง
ทั้งหมดที่พูดมาคือ คุณลักษณะ
แล้วเป็นคุณลักษณะของอะไรหละ

เจริญในธรรมทุกๆท่าน

 

ขอความรู้หน่อยครับ
1.ถ้างั้นวิญญาณก็คืออารมณ์ใช่ไหม
2.วิญญาณคืออัตตาใช่ไหม
3.วิญญาณคือตัวยึด รูป เวทนา สัญญา สังขาร ใช่ไหม
4.ถ้าวิญญาณดับหมดก็เป็นอรหันต์ใช่ไหม
5.ถามจริงๆๆก่อนเป็นโสดาบันมันมีกระบวนการอะไรไหมตามที่ อาจารย์คึกฤทธิ์เพิ่นว่า ความคิดจะต้องหายไป เหลือแต่ว่าง แล้วก็ดูว่างเพื่อละอวิชชาในวิญญาณ ถ้าละได้20%ก็เป็นโสดาบัน ส่วนหลวงพ่อที่กำลังดังๆๆเรื่องดูจิตเพิ่นก็ว่าก่อนเป็นโสดาบัน สังขารความปรุงแต่งจะต้องไม่มีหายไปเหลือแต่จิตผู้รู้ล้วนๆๆแล้วจาเกิดการตัด อะไรไม่รู้2ขณะ 3ขณะเนี่ย แล้วก็จาเสวยวิมุตติสุข แล้วจิตก็จาถอนออกมาพิจารณาว่าถอนอะไรไปบ้างแล้วแล้วก็จาได้โสดาบัน จริงๆๆแล้วก่อนเป็นโสดาบันมันมีกระบวนการอย่างนี้หรือไง

 

^
^
1.ใช่ ...วิญญาณเป็นอาการของจิตที่เนื่องด้วยอารมณ์ คือความรับรู้อารมณ์ที่เข้ามากระทบ

2.ไม่ใช่ ...ขันธ์ ๕ เป็นอนัตตา วิญญาณเป็นหนึ่งในขันธ์ ๕ ย่อมเป็นอนัตตา

3.วิญญาณ ความยึดมั่นถือมั่นในอารมณ์ต่างๆ

4.ใช่...มีพระพุทธพจน์รองรับ
“วิญฺญาณสฺส นิโรเธน ตณฺหกฺขย วิมุตฺติโน ปชฺโชตสฺ
เสว วิญฺญาณํ วิโมกฺโข เจตโส อหุ” แปลว่า
“จิตพระขีณาสพพ้นจากวิญญาณปรุงแต่ง เพราะหลุดพ้นจากตัณหาได้
เหมือนเปลวไฟที่แลบดับ เนื่องจากวิญญาณดับหมดสิ้น”

5.เรื่องนี้เป็นเรื่องละเอียดอ่อน ขอเป็นว่าเอาพระพุทธพจน์เป็นหลักนะครับ
สิ่งที่พระโสดาบันต้องรู้จักอย่างถ่องแท้คือ
1.ต้องรู้จักกายที่ถูกต้อง ว่าขันธ์๕ไม่ใช่เรา ไม่เป็นเรา ไม่ใชตน(ที่พึ่ง)ของเรา
2.ต้องรู้จักพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ที่ถูกต้อง ไม่ใช่แค่ตาเห็น
3.ต้องไม่้เอาสิ่งอื่นมาเป็นที่พึ่งอีกแล้วนอกจากข้อ2

เจริญในธรรมทุกๆท่าน

 

แล้วอุปาทานเขาทำหน้าที่อะไรล่ะ ในเมื่อวิญญาณไปแย่งหน้าที่เขาซะแล้ว
ทีนี้พอพูดถึงวิญญาณก็ต้องบอกว่าเป็นตัวยึด นี่มันโง่จริงๆ ไม่ได้แกล้งโง่นี่หว่า