ความคิดไม่ใช่จิต อย่าไปตามรู้ หรือรู้ตาม จะไม่มีเวลาตามทันเลยสักที เหมือนคนตามรอยโคไม่เห็นตัวมัน

ถือ ว่าเข้าใจไว้เป็นแนวทาง

หากทำได้ ถึงอัปนาสมาธิ อย่างละเอียดหรือฌานที่4
จะได้ สัมผัสเอง ถึงจิตปภัสสร


มันเป็นจุดวัด ของ วิธีสมถะ
ต้อง วิเวก อยู่ตาม ที่เงียบๆ สงัด
โอกาสจะเอื้ออำนวย จะทำให้ สามรถทำได้

อีกอย่างนึง มันเป็นบาทฐานของอภิญญา
จะมีอะไรหลายๆอย่างให้ได้รู้
เมื่อทำได้ถึงจุดนี้

หากถาม ว่า กิเลส หายไปไหม ตอบว่ายัง มันเพียงแค่กดทับไว้ชั่วคราว

ซึ่งอันนี้ มันเป็น วิธีการ ของ สมถะกรรมฐาน คือ ทำฌานให้ได้ก่อน
มันจะเหมาะกับพวก บางจริตเท่านั้น
ฌานในที่นี่ก็คือ อารัมมณูปนิชฌาน

พอชำนาญในจุดนี้ มันถึงจะก้าวขึ้นวิปัสนา


แต่สำหรับการทำ ลักขณูปนิชฌาน กิเลสจะไม่ถูกกดทับ
แต่จะกะเทาะออกเรื่อยๆ



ภูมิรู้ ภูมิเห็น สิ่งลี้ลับ มีเหมือนกัน เพียงแต่ว่า

มันจะเป็นการรู้พร้อมและวางไปในตัว
การทำลักขณูปนิชฌาน วิธีทำง่ายนิดเดียว
แต่ผลที่จะเกิดไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยทีเดียว

แต่ก็ไม่เกิน ความเพียรของคนเราไปได้

 

ธรรมดาของโลก มันก็คือธรรมดาของโลก มันไม่มีอะไรหายไปไหนทั้งนั้น รูปนามยังคงเวียนว่ายในวัฏฏะของมันตามปกติ

ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ตรงนี้ ปัญหาคือ ท่านเข้าใจวิธีออกจากธรรมดาของโลกได้หรือยังเป็นหรือยัง ทำอย่างไร ทำไมต้องมีสติปัฏฐานสี่ ทำไมต้องมีอริยะมรรค

การปล่อยวางแบบพระอรหันต์พระนิพพานเขาทำกันอย่างไร เขาเอาสติปัญญาอะไรไปปล่อยวาง ไม่ยึดมั่นถือมั่นในธรรมดาของโลก ในเครื่องปรุงแต่ง

แค่ตามรู้แล้วปล่อยวางได้ มันไม่ง่ายไปหน่อยหรอครับ มันยังมีปราการอีกหลายด่าน

ที่เป็นเครื่องปรุงแต่งจิตท่าน อัตตาอันเป็นด่านสุดท้าย ท่านรู้ทันมันอย่างไรท่านเห็นมันได้อย่างไร ท่านเอาอะไรไปปล่อยวางอัตตาของตน

เราไม่สามารถคิดในเชิงตรรกะได้ ว่า หลุดพ้นทุกข์=ดับทุกข์+ดับจิตที่เกิดดับ= ดับสมมุติ =วิมุตติ

ในทางปฏิบัติมันไม่ง่าย มันมีกลไกลของมันมากมายปัจจัยที่ประกอบก่อกำเนิดมันมีมายมายเหลือเกิน ย่อลงแล้วหรือขันธ์5 ย่อลงอีกเหลือ รูป นาม ย่อลงอีกหรือ อัตตาและอนัตตา จุดสุดท้ายคือ อนัตตา =วิมุตติ

การไปให้ถึงต้องวิมุตติ ย่อมต้องใช้ทั้งปัญญาวิมุตติและเจโตวิมุตติ ในตัวท่าน ท่านต้องสั่งสมเอาเอง ทำเองได้ และรับผลเอง เกิดแก่ตัวท่านครับ สาธุ

 

==================

แสดงว่า คุณยังไม่เข้าใจ นัตถิปัญญาสมาอาภา

ถ้าคุณเข้าใจพุทธพจน์หรือพุทธวัจนะ ประโยคนี้ เธอจะเข้าใจสิ่งที่เรากล่าว

ปัญญาใด เสมอเหมือนปัญญาที่เป็นปัญญาวิมุตติไม่มี และสำคัญมาก ปัญญาวิมุตติใดๆก็ไม่สำคัญเท่าปัญญาวิมุตติที่เกิดแล้วกับตน

เมื่อสังเคราะห์ด้วยปัญญา เราจะทราบได้ทันทีว่า สมาอาภา =ประภ้สสร คือความว่างสว่างอย่างยิ่งด้วยปัญญาวิมุตติ ทำอย่างไรให้เกิดได้ ก็ต้องอาศัยปัญญาที่เกิดใน อาสวักขยญาณ นั่นเอง

ผมเรียนปริยัติมามาก จนต้องปฏิบัติให้มากกว่าปริยัติที่รู้เพราะ ตำราที่มีให้เราอ่าน มันถ่ายทอดได้ไม่หมดมันถ่ายทอดแค่บางแง่มุมเท่าที่พระสาวกที่รวบรวมและสังคายนาได้

นี่ยังไม่รวมปฏิเวธ หรือผลที่จะได้รับ ในประไตรปิฏกก็กล่าวแสดงไว้ไม่หมด แต่พระอรหันต์ครูอาจารย์ก็พยายามถ่ายทอดและเขียนเป็นตำราให้เราศึกษาเรียนรู้

สุดท้ายมันก็รวบลงจุดเดียว คือปล่อยวางลงหมดสิ้น ก็เท่านั้นเองครับ สาธุ

 

===============

เราปล่อยวางลงแล้วด้วยการชำระด้วยปัญญา แต่ทุกข์สุข ตัณหาอุปาทาน อุปกิเลส มันก็จะทำหน้าที่ของมัน ตามกฏธรรมดาของโลก มันก็ยังเกิดดับ แต่การทำงานของมัน การเกิดดับของมัน การปรุงแต่งของมัน ไม่มีผลต่อวิมุตติจิต ไม่มีผลต่อจิตอีกต่อไปเพราะจิตไม่รับเอาอะไรเข้ามาทั้งนั้น มีกำลังทั้งปัญญาวิมุตติและเจโตวิมุตติสมบูรณ์ดีพร้อม จิตจึงสว่างสะอาดบริสุทธิ์นั่นเอง

สะอาดจากอะไร
สว่างจากอะไร
บริสุทธิ์จากอะไร
นั่นแหละคือสิ่งที่ท่านต้องค้นหาและทำด้วยตัวท่านเองครับ

 

ขอบคุณมากค่ะสำหรับความรู้ มีช่วงนึงฝืนจะเอาฌาน๔ไปปฏิบัติแนวอารัมณูปนิชฌาน แต่ไม่ไหว เกร็งและฝืนไปหมด

 

เรียนปริยัติ มามาก เห็นที คงจำมาผิดนะครับ

จิตปภัสสร ไม่ใช่ จิตนิพพาน คนละอย่างกันนะครับ

เอามาปนกันไม่ได้

เอามาปนกันเมื่อไร มันจะ สบสัน ทันที

เช่นหากนักปฏิบัติ

ภาวนาไป พอจิตเกิดปรากฎการณ์ สว่างๆว๊าป วั๊ป โอ๊ว
นั่นปัญญา เป็น วิปัสนา เหลวไหลทั้งสิ้น
เป็น วิปัสนูกิเลสตะหาก

ความสว่างไสว ของจิตปภัสสร ว่าภาษาบ้านๆ คือ มันยังโง่บรมบโง่นะนั่น
ยังไม่มีปัญญาแต่ประการใด
ฉะนั้น การทำจิตได้ถึงความปภัสสร มันจึงยังไม่มีปัญญาอะไรจะมาตัดกิเลส
มันเป็นแต่ต้นทาง ของการเริ่มของวิธีการหนึ่ง เท่านั้นเอง

นักปฏิบัติ ที่ขาดครูอาจารย์แนะนำ หรือ พร่องในวิธีการ
หากมาถึงตรงนี้ จะวิปลาสกันได้ง่าย
เพราะจะเจอ วิปัสนูกิเลสแทน เป็นสิ่งที่ต้อง ศึกษาไว้บ้าง

 

ไอ้ที่สว่างๆวูปๆแว๊ป อันนั้นไม่ใช่จิตประภัสสร
ผมก็ไม่รู้ว่าใครสอนคุณให้เรียกอย่างนั้น

แม้ในฌาณและอรูปฌาณ แสงสว่างที่ปรากฏขณะทำสมาธิเขาก็ไม่เรียกว่าประภัสสร

ประภัสสรคือว่างจากกิเลส มันจึงประภัสสรได้ครับ

ผมก็ไม่รู้ว่าไปเอาตำราไหนมาครับ

 

ประภัสสร แปลความได้ตามพจนานุกรมดังนี้คือ

ADJ. pure
syn:{บริสุทธิ์}
sample:[เธอเป็นคนดีมีจิตประภัสสร]
ADJ. sparkling
def:[สีเลื่อมๆ พรายๆ, แสงพราวๆ เหมือนแสงพระอาทิตย์แรกขึ้น]
syn:{แสงแพรวพราว}{สีเลื่อม}{พรายๆ}{แสงพราว}
sample:[แสงอาทิตย์แรกขึ้นงามประภัสสร]

 

เอ... ผมก็ไม่ได้กล่าว นะครับ

สว่างๆวูปๆแว๊ป อันนั้นเป็นจิตประภัสสร

กล่าวแต่เพียง ยกตัวอย่างให้เข้าใจว่า มันเป็น วิสนูกิเลส ยังไม่เป็นวิปัสนา




ส่วนหาก นักภาวนาทำจิต ได้ ถึง อัปนาสมาธิอย่างละเอียดนั่น
อันนี้ผมกล่าว ว่าถึงจะได้สัมผัส จิตปภัสสร

อัปนาสมาธิ มันไม่ได้ สว่างๆวูปๆแว๊ปนะครับนั่น

 

ประภัสสร แปลง่ายๆว่า ความงดงามอย่างยิ่ง

งดงามอย่างยิ่งเพราะมีความบริสุทธิ์

สมเด็จโตท่านกล่าวว่า ธรรมชาติของจิตทุกดวงมีความสะอาดสว่างบริสุทธิ์ประภัสสรอยู่ภายในจิตของมันเอง แต่เพราะอวิชา คือความไม่รู้เป็นเครื่องปรุงแต่ง จิตเดิมที่มีความสะอาดสว่างบริสุทธิ์ประภัสสร จึงแปลเปลี่ยนไปตามอำนาจของเครื่องปรุงแต่ง นั่นเอง จึงไม่ประภัสสรดังเดิม การที่จะทำให้จิตกลับมาประภัสสรดังเดิม จึงหมายถึงการที่จิตจะต้องตัดขาดปล่อยวางอวิชาลงให้ได้ ตัดขาดปล่อยวางเครื่องปรุงแต่งทั้งปวงลงไปให้หมดสิ้น

มันก็มีเท่านี้ครับ บางทีผมก็ไม่อย่างให้มายึดติดกับ ตัวหนังสือมากนัก เอาความจริงแก่นแท้นั้นแหละคือสิ่งที่ควรทำความเข้าใจให้มากที่สุดครับ สาธุ

 

ลองไปเอา คำในพระไตรปิฎกดีกว่าครับ

พจนานุกรม หลังๆ แปล เพี้ยนหลายๆคำ

หากเอาคำแปลที่มีมาในพระไตรปิฎก มันจะคนละอย่าง

 

============

ผมอยากให้ทำความเข้าใจเรื่อง นิพพานชั่วคราว เป็นอย่างไร ถ้าท่านเข้าใจคำนี้ ท่านจะขยายผลได้อีกมากมายครับ มันเกิดได้แต่ชั่วขณะ แม้ชั่วขณะเท่าหางช้างกระดิก ก็มีอ่านิสงค์มาก ท่านคงเข้าใจนะครับ นั้นแหละนิพพานชั่วคราว และที่มันเกิดขึ้นได้เพราะมันเกิดสภาพว่าง จิตไม่มีอกุศลหรือสิ่งใดปรุงแต่ง มันจึงเกิดสภาพนิพพานชั่วคราว ส่วนสิ่งที่ปรากฏให้รับรู้วูปวาปนั้นมันเป็นผลของสมาธิเท่านั้นเอง

 

ลองคิด ในอีก มุม คำว่า ยึดติดตัวหนังสือ นะครับ

ขับรถไปเจอทาง สามแยกเห็นป้ายบอก
ขวามือไปลงคลอง ซ้ายมือเข้าถนนใหญ่ต่อ


หากคน ไม่จำสัญลักษณ์ คือตัวหนังสือ เอา ปนกัน ว่าคืออย่างเดียวกัน

แน่นอน มันอยู่ที่ใครทำกรรมมาดีแต่อดีตแล้วล่ะว่า

ถ้ากรรมดีให้ผลมันจะต้องไปทางถนนใหญ่ได้
หากกรรมไม่ดีให้ผล ลงคลองแน่นอน

 

มันไม่ได้อยู่ที่ป้าย มันอยู่ที่ว่า ท่านต้องไปทำอะไรเพื่ออะไรมากกว่า ทุกคนอาจหลงทางได้ทั้งนั้น ต่อให้ไปถูกป้าย ก็ตาม แน่นอน เราย่อมต้องรู้จักว่า สิ่งใดควรยึดถือเพื่อเป็นแนวทาง สิ่งใดไม่จำเป็น ไม่สามารถเอามาเหมารวมได้ทั้งหมด มันขึ้นอยู่กับความสำคัญและประโยชน์ที่จะได้รับครับ

 

=======================
ถ้าพระนิพพานคือความว่าง
ประะเภทของมัน ก็เขา ก็แค่พยายาหาหลักเกณฑ์มาจำแนกแยกแยะเท่านั้นเอง

ความว่างในนิพพานมีกี่ประเภท ท่านลองไปเปิดตำราดูนะครับ มันมีมากมายหลายแบบ

นี่ยังไม่รวมความว่างอื่นๆที่ไม่ใช่ว่างในนิพพาน

แต่ไม่ว่าอย่างไร ความว่างก็คือว่าง มันว่างในตัวมันเองไม่เป็นอื่น การที่เขาแยกประเภทมันก็อาศัยเพื่อจัดกลุ่มจัดจำพวกให้ง่ายต่อการเรียกหรือจดจำ
เช่นเดียวกับจำพวกของพระอรหันต์ หรือจำพวกของพระโพธิสัตว์ จำพวกของพระพุทธเจ้านั้นเอง มีเยอะมากมาย แต่แก่นแท้ของความเป็นโน่นนี่นั่นละคืออะไร เราต้องหามันให้เจอครับ

 

อืมม อันนี้ สำหรับผม แล้ว
ความเข้าใจส่วนตัว

นิพพานชั่วคราวไม่มีหรอกครับ

เพราะ หนี่งไม่มีสอง
ไม่มีการมา ไม่มีการไป ไม่มีเข้า ไม่มีออก

นิพพานแล้วก็นิพพานเลย

มีแต่เพียง นิพพานดิบ กับนิพพานสุข

นิพพานดิบ ก็คือ บรรลุอรหันต์แล้ว ยังทรงธาตุขันธ์

นิพพานสุขก็คือ บรรลุอรหันต์แล้วภาษาบ้านๆที่เข้าใจง่ายๆ ก็คือ ตาย มรณภาพ




ส่วนนิพพานชั่วคราว ก็คงเอามาสอนเชิงเปรียบเทียบ
หมายเอา อัปนาสมาธิอย่างละเอียด

เพื่อให้ฝึกปฏืบัติต่อ ของครูอาจารย์ แต่ละบุคคลละมั้ง

แต่ในความเป็นจริง มันไม่มี นิพพานชั่วคราว

นิพพานแล้วก็นิพพานเลย จะมาเข้าๆออกๆ มันไม่ใช่

ดั่ง พระไตรปิฏก กล่าวว่า กิเลสตัณหาสิ้นไป ณ ที่ใด
นิพพานก็ปรากฎที่นั่น


ตัดแขนตัดขาตัวเองขาดแล้ว งอกมาได้ใหม่
มันก็เป็นไม่ได้ ขาดแล้วก็ขาดเลย

จะบอกว่า ไปเที่ยวนิพพาน ถอดจิตไปนิพพาน
อันนั้นมันก็ยังหลงอยู่

 

============

ถ้าอย่างนั้น หลวงพ่อปาน หลวงพ่อฤาษีลิงดำ และอีกหลายๆหลวงพ่อท่านคงสอนเราผิดๆอย่างนั้นสิหนอ ไอ้มโนมยิทธิ ไปนิพพาน จิตเกาะพระไปนิพพาน แย่จัง ครับ

ผมว่าบางที่ผมก็เปิดกว้างนะ คือไม่ยึดมั่นในธรรม นะ สรรพสิ่งอนัตตา เราทำมาแล้ว เรารู้ของเรานะว่า จริงไม่จริง

ชั่วคราวมันก็คือทำได้จริงในช่วงเวลาที่เป็นเวลาชั่วคราวของมัน แต่ไม่ใช้ทุกขณะจิต

ถ้าถาวรมันคือทุกขณะจิต มันแล้วแต่มุมมองของเรา ตรงนี้ไม่ว่ากันผมเข้าใจครับ

ส่วนดิบหรือสุก มันก็แค่ จิต หรือขันธ์ หรือธาตุ ที่มันนิพพานตามๆกันไป เพราะอาศัยจิตที่นิพพานแล้วนั่นเอง ครับ สาธุ

 

ความจริงแม้จะปฏิบัติลักขณูปนิชฌาน แต่ถ้าตั้งใจไม่ถูก มันก้อกลายเป็นการบีบบังคับตัวเองให้ทำ มันฝืนธรรมชาติของจิตอยู่ดี ตอนนี้ ดิฉันพร้อมแค่ทำศีล๕ให้บริสุทธิ์ กับมีจาคสัมปทา เท่านั้นเอง

 

มันอยู่ที่คนนะครับ

ว่าเข้าใจ เจตนาอย่างไรในการสอน
อุบายในการสอนอย่างไร อะไรคือ จุดมุ่งหมาย


หากไม่เข้าใจ ถึงจุดมุ่งหมายแล้ว มันจะเพี้ยนไปเยอะ

 

ความจริง คือ ไม่เข้าใจวิธีการตะหากครับ



ลักขณูปนิชฌาน

จะกว่าวคือ ก้คือ การทำตามวิธี

ของมหาสติปัฐฐานสูตร


ท่านแยกแยะ ไว้ หลายหมวด ในมหาสติปัฐฐาน

หมวดกายก็ยังแยกแยะไปอีก หลายบรรพะ



ซึ่งในทางปฏิบัติแล้ว

บรรพะใดบรรพะหนึ่ง หากเรา ทำตามอย่างนั้น อย่างยิ่ง เนืองๆ
ไม่ขี้เกียจ พึงหวังได้ ว่าไม่ไกลแล้ว


ไม่ใช่ ว่า

หมวดกาย
หมวดเวทนา
หมวดจิต
หมวดธรรม

ฝึก หมวดกายแล้วหลังจากนั้น
ก็มาฝึกหมวดเวทนา แลวก็มาฝึกหมวดจิต
แล้วก้มาหมวดธรรม

อันนี้คือ เข้าใจผิด


ในมหาสติปัฐฐาน
เรามีความถนัดเริ่มอย่างไหน ในแต่ละหมวด
ฝึกอย่างนั้นได้เลย

เห็นจิตก็เห็นกายไปในตัว เห็นกายก็เห็นจิตไปในตัว
มันถึงพร้อมกัน ใน4หมวด


ลองไปฝึกษาเพิ่มเติมในพระไตรปิฎกได้ ในแต่ละบรรพะ
ว่าสอนทำอย่างไรบ้าง