ขอเชิญสนทนาธรรมครับ ท่านยมยักษ์

ผมขอถามท่านสุมิตรา01 ภพเปรียบเหมือนต้นไม้ ทำอย่างไรจึงจะดับภพได้จนไม่มีเหลือ

 

ท่านลองพิจารณาดูเถิด เมื่อท่านเอาจิตมาอยู่กับลมหายใจท่านสามารถละอะไรได้บ้าง ยิ่งท่านละการเกิดได้เร็วเท่าไรท่านก็เข้าใจธรรมได้เท่านั้น

 

ไหนล่ะต้นไม้ เมือไม่มีปุ๋ย ดิน น้ำ แลเมล็ดพันธ์ อันเป็นเหตุของมันต้นไม้ยังคงจักมีไหม การดับภพก็เป็นเช่นนี้แล

จงอย่าได้ เฉไฉเลย จงถามตัวเองเถิดว่า ลึกๆๆลงไปแล้วท่านรู้อะไรบ้าง

 

ท่านคิดได้แค่นี้จริงๆ หรือ ผมให้ท่านคิดอีกสิบนาที

 

ใช่สุมิตราคิดได้แค่นี้แล

 

คุณเพียงแต่ถามสุมิตรา มิใช่เพราะคุณต้องการคำตอบ คำถามที่คุณถามมาคุณได้ตั้งเองแลตอบเองไปพร้อมๆๆ กัน การถามคำถามเหล่านี้มิมีประโยชน์อันใดดอก เพราะคุณถามคำถามเพื่อตัวคุณเอง มิใช่เพื่อสิ่งที่อยู่ลึกลงไปมากกว่านี้

 

เมื่อยังมีดิน มีปุ๋ย มีน้ำอยู่ ต้นไม้ย่อมมีถ้าจะไม่ให้มีต้นไม้ ท่านต้องขุดต้นไม้นั้น ถอนรากต้นไม้นั้น นำมาตัดให้เป็นท่อน นำมาตัดให้เป็นชิ้นเล็กๆ นำไปตากแดดให้แห้ง นำไปเผาไฟ เมื่อเป็นเถ้าแล้วนำไปโรยในแม่น้ำ เท่านี้ภพหรือต้นไม้นั้นก็ไม่มีเหลือครับ

 

แลคุณก็เฉไฉ ปิดเบื้อน ปัญหาที่คุณกำลังพบ เพื่อความมั่นคงของคุณเอง คุณพูดว่าจงตอบคุณมาว่าจักดับภพได้อย่างไร? แต่คุณกับไม่เคยตั้งคำถามกับตัวเองว่าฉันถามคำถามนี้เพื่ออะไร? เพื่อตอบสนองความพึ่งพอใจของความคิด หรือ เพื่อให้ได้มาซึ่งหลักการในการยึดถือ ทุกครั้งที่คุณถามและมีคำตอบมาพร้อมนี้ไม่อาจจักเรียกว่าคำถามได้

คุณใช้ธรรมเป็นเพียงเครื่องมือหาประโยชน์เพื่อสนองความสุขของอีโก้ของคุณเท่านั้น


เหล่านี้เรียกว่า วัตถุนิยมทางจิตวิญญาณ

 

ผมถามเพราะผมอยากรู้ว่าคุณมีความรู้แค่ไหน ที่แท้คุณก็ไม่มีความรู้อะไรเลย ไม่รู้แล้วยังไม่สนใจศึกษาอีก ไปท่องจำพระสูตรแล้วศึกษาเอาเถิด

 

ทำตัวอักษรใหญ่เพื่อให้ตัวเองใหญ่ ทั้ง ๆ ที่เป็นคนตัวเล็กอ้วน

 

ดังจักเห็นว่าคุณตอบคำถามมาพร้อมๆๆกัน พร้อมสำทับว่าคิดได้แค่นี้หรือ แลคุณก็ให้คำตอบนั้นมา แต่สุมิตราใคร่ถามว่า คุณแน่ใจในคำตอบนี้จริงๆๆ หรือ หรือเพียงแต่เสแสร้งทำเป็นว่าคุณรุ้ คุณพูดให้ดูเป็นปริศนา ทั้งนี้เพราะลึกๆๆ ลงไปแล้วคุณไม่รู้ และ คุณต้องการจักปกปิดมัน เพราะการไม่รู้นี้สร้างความเจ็บปวดให้กับคุณ สร้างความสับสน ไม่แน่ใจ แลความไม่มั้งคง จริงไหม? จงถามตัวเองเถิด

 

ผมถามตัวเองทุกลมหายใจอยู่แล้ว ผมปฏิบัติเองผมรู้เอง

 

คุณคงต้องการให้สุมิตราพูดว่า อวิชชาเป็นปัจจัยให้เกิด สังขาร ต่อๆๆ กันไป และ พูดว่าจักดับอย่างไร แลเรียกสิ่งนี้ว่าความรู้
จากนั้นก็โยนกรอบทฤษฏีหนึ่งลงไป ถ้าตรงกับความเชื่อคุณ คุณก็บอกยอดเลย ถ้าไม่คุณก็บอกผิด ใช่ไหม? คุณพูดว่า นายมีความรู้อะไรจงบอกฉันมา ฉันอยากรุ้ว่าแกแน่จริงไหม ดีแต่ว่าคนอื่นใช่ไหม? อีนี่นายอุรุเพียงแต่ทำเพื่ออีโก้ของตัวเอง
เพื่อจักพิสูตรว่า เห็นไหมไอ้แขกคนนี้มันไม่รู้อะไรเลย สบายใจได้ มันโง่ มันไม่รู้อะไร และจักมาทำให้ความสับสนที่กำลังเกิดขึ้นนี้เกิดขึ้นมาได้อย่างไร เห้นไหมฉันรู้ดีกว่ามัน จงรักษามันไว้ไอ้สิ่งที่รู้นี้ มันมีค่า

ทำไมต้องทดสอบความรุ้เล่า มันเป็นเพียงสิ่งที่หยิบยืมมา จงใช้ปัญญาของคุณเถิดแลบอกว่าจริงๆๆ แลคุณรู้อะไร
สิ่งนี้แสดงให้เห็นว่าคุณเป็นเพียงนักวิวาท มิใช่พูดแสวงหา

 

ผมจะได้รู้ไงครับว่าคุณมีความสามารถแค่ไหน ตอนนี้ผมรู้แล้ว

 

คุณอย่ามาป่วนเลย ถ้าจะคุยธรรมกันผมคุยด้วย แต่ถ้ามาก่อกวนผมไม่คุย ก่อนอื่นถ้าคุณโพสต์มาถามผมแล้วตัวอักษรใหญ่ผมจะไม่ตอบ

 

ท่านว่างจากกระทู้โน้นแล้วหรือจึงมากวนผม

 

แล้วคุณใช้อะไรวัดความสามารถของคน คุณรู้ได้อย่างไรว่าคนๆๆ หนึ่งมีศักยภาพแค่ไหน? คุณบอกคุณจักทดสอบความรู้ของสุมิตรา เพื่อจักดูว่าสุมิตรานั้นมีความรู้สูงส่งคู่ควรกับคุณหรือไม่ ถ้าไม่คุณก็จักไม่มาเสียเวลากับสุมิตรา ธรรมะแบ่งแยกคนด้วยความรู้เช่นนั้นหรือ แล้วคุณแน่ใจได้อย่างไรว่าสุมิตรามีความรู้น้อยนิดเดียวจริง คุณรู้ได้อย่างไรว่านักเรียนมหาลัยมีความรู้มากกว่าคนกวาดถนน ความคิดเช่นนี้ของคุณ บ่งชี้ให้เห็นได้เป็นอย่างดีว่า คุณเป็นคนอย่างไร? และ ต้องการสนทนาธรรมจริงไหม? หรือ เพียงแต่กล่าวอ้าง
คุณพูดว่า แกจงไปซะ ฉันจักไม่คุยกับแก ทำไมต้องใช้ตัวใหญ่ คุณมิได้ตำนิเพราะสิ่งเหล่านี้ดอก คุณเพียงแต่กลัวคำพูดของสุมิตราจักไป กระ่ทบความเชื่อของคุณ หรือ ทำให้คุณดูโง่ หรือเขลา ในสายตาคนอื่น ตรงจุดนั้นคุณรับไม่ได้ คุณจึ่งต่อต้านสุมิตราด้วยคิดว่าสุมิตราจักมาทำร้ายคุณ จักมากวนคุณ จริงไหม?


จงอย่าได้พูดว่าคนอื่นนั้นเป็นอย่างใดเลย สิ่งสำคัญคือคุณเป็นเช่นไรมากกว่า เพราะคนอื่นนั้นไม่ใช่อะไรดอก นอกจากภาพสะท้อนของตัวคุณเอง

 

คุณจักตอบหรือไม่เรื่องของคุณ เพราะคนที่คุณจักต้องตอบไม่ใช่สุมิตราหรอกแต่เป็นตัวของคุณเอง

ลึกๆๆ ลงไปแล้วคุณรู้อะไรบ้าง หรือเพียงแต่แค่แสร้งทำเป็นรู้

 

ก็เป็นสะอย่างนี้ไง จ้า ปลาไหลน้อยพอเขาให้เหตุผล ก็กลับกลอก

 

อย่างคุณพูดว่า จักดับภพได้อย่างไร? คุณพูดว่าให้ภพนี้เปรียบเสมือนต้นไม้ จากนั้นก็พูดว่าก็ทำลายต้นไม้นี้ นี่ไม่เรียกว่า เป็นการแก้ปัญหาดอก เพราะ คุณไม่ได้ดูมันที่สาเหตุ คุณพูดว่าตัดทิ้งซะซิ แต่ต้นไม้ได้เกิดขึ้นมาแล้ว ทำไมคุณไม่แก้ที่ต้นเหตุเพื่อไม่ให้มันได้เกิดขึ้นมาเล่า ความทุกข์ก็เช่นกันเมื่อมันเกิดขึ้น คุณจักแก้ไขมันได้อย่างไรถ้ามิใช่ดูว่ามันมีสาเหตุอะไร และจัดการกับสาเหตุนั้น ถ้าคุณรู้จักสาเหตุจริงนอกจากจักแก้ปัญหาได้แล้ว คุณก็จักรู้วิธีป้องกันไม่ให้มันเกิดขึ้นมาอีกได้ ด้วยเหตุนี้คุณก็ถอนทำลายปัญหาได้ มิใช่วัวหายแล้วคุณก็จักไปล้อมคอกสุมิตราพูดถูกไหม?

คุณไม่เห็นหรือว่า ต้นไม้นั้นหล่อเลี้ยงแลมีขึ้นก็จากเมล็ด ปุ๋ย ดิน น้ำ ความชื้น หากปราศจากการมารวมกันของเหตุปัจจัยนี้ต้นไม้ย่อมมีขึ้นไม่ได้ ปฏิจจสมุปบาทแลมีขึ้นเพื่อสิ่งนี้

นมัสเต