118.เก็บเรื่องมาเล่า : ขึ้นภูกระดึง หนึ่งครั้ง คงยังไม่พอ

เดินมา 440 เมตรก็ถึง ซำกกหว้า เวลา 12.18 น. ได้เวลาเที่ยง ที่นี่มีร้านขายของขายอาหาร ก็เลยแวะทานอาหารกลางวัน ส่วน แมงดีดได้ล้างมือก่อนกินข้าวหรือเปล่าไม่รู้นะ....

​

 

​

 

​

 

​

 

พักทานอาหารเสร็จแลัว ตรงนี้ใช้เวลากี่นาทีไม่ทันได้ดู ก็เลยไม่รู้เวลาออกเดินกี่โมง เดินมาอีก 460 เมตรก็ถึง ซำกกไผ่

​

 

​

 

ซำกกไผ่ ตรงนี้ไม่มีร้านค้า เดินต่อ 300 เมตร ใช้เวลา 17 นาที ถึง ซำกกโดน

​

 

ซำกกโดน ที่นี่มีร้านค้าและห้องน้ำค่อนข้างใช้ได้ พวกเรานั่งพักเหนื่อยกันสักครู่

​

 

​

 

ซำกกโดน ไปซำแคร่ ระยะทาง 450 เมตร เป็นทางชันไม่มาก

มีอยู่ช่วงนึง กำลังเดินชิดริมด้านซ้าย ได้ยินเสียงนกร้องอยู่ในพุ่มไม้ในป่าข้างทาง เดินไปได้อีก 2 – 3 ก้าวได้ยินเสียงกิ่งไม้หัก นึกว่าพวกลิงกระโดดเกาะกิ่งไม้ เพื่อนที่เดินนำหน้าหยุดเดินแล้วเพ่งมองเข้าไป พร้อมกระซิบบอกว่า “ช้าง” ตอนนั้นใจเต้น เพราะรู้ว่าช้างป่าดุ แต่ด้วยความอยากเห็นว่าใช่จริงหรือไม่ ก็เลยหยุดมองเพ่งเข้าไปในพุ่มไม้ เห็นกำลังใช้งวงจับกิ่งไม้หักกินอยู่ ห่างไปไม่ถึง 5 เมตร หยิบกล้องขึ้นมาถ่ายภาพ แล้วกระซิบบอกว่าให้รีบเดินไป

​

ภาพนี้มีช้างอยู่ในภาพ เห็นช้างไหม..​

 

แมงดีด ก็หยุดดูด้วยแล้วบอกกลุ่มที่เดินมาข้างหลังก็เลยรุมดูกันใหญ่ สร้อยฟ้ามาลากับเพื่อนก็เลยรีบเดินขึ้นทางชันๆ ขึ้นไป ได้ระยะหนึ่ง หยุดเดิน หันหลังกลับมามอง เห็นคนมุงและเริ่มส่งเสี่ยงดัง สักพัก ช้างร้องดังลั่นป่า พร้อมวิ่งออกมาที่ทางเดิน คนวิ่งหนีแตกกระจายไปคนละทิศละทาง แมงดีดถ่ายคลิปไว้ได้ทัน แต่สร้อยฟ้ามาลาถ่ายภาพโฟกัสไม่ทัน ช้างวิ่งพร้อมส่งเสียงร้องดังลั่นแล้วพุ่งออกไปอีกด้านนึงของถนนเข้าป่าไป ดีที่ไม่มีใครเป็นอะไร..

แค๊ปภาพมาจากคลิปของแมงดีด​

 

กล้องโฟกัสช้างไม่ทัน เห็นแต่ฝุ่น กับคนข้างล่างวิ่งหนีกันกระเจิง​

 

พวกเราใช้เวลาเดินประมาณ 1 ชั่วโมง ถึง ซำแคร่ ตรงนี้ก็นั่งพักเหนื่อยและล้ากันมาก ส่วนแมงดีด ก็ยังดีดต่อไป เอาแรงมาจากไหนไม่รู้

​

 

และทางต่อไปที่จะขึ้น หลังแป ระยะยทาง 1,280 เมตร พอขึ้นไปเห็นทางเดิน สร้อยฟ้ามาลาคิดว่าโหดกว่า ซำแฮก อีก เพราะมีบันได้เหล็กคู่ อันเลื่องชื่อทั้งสูงและชันมากๆ

​

 

ทางเดินหลายช่วงต้องเดินข้ามก้อนหิน มีบางจังหวะที่เรากำลังก้าวจะไปหินอีกก้อน พวกขาแรงดีเดินแซงหลังขึ้นมาแล้วก้าวไปที่หินก้อนที่เรากำลังจะก้าว ทำให้เสียจังหวะในการก้าว เขาเดินอย่างรวดเร็วแล้วบอกว่าขอโทษครับแล้วผ่านไปไม่สนใจด้วยซ้ำว่าเราเสียการทรงตัวและกำลังจะก้าวพลาดตกก้อนหินแล้ว โชคยังดีที่ยั้งขาแล้วใช้ไม้แทรคกิ้งยันพื้นไว้ทัน...

​

​

 

​

 

​

 

​

 

​

 

​