วิริเยนทุกฺขมจฺเจติ. (บุคคลจะล่วงทุกข์ได้เพราะความเพียร.)

ไปถามผู้รู้เอาเอง..

 

ผู้รู้ มีหลาย รู้ เหลือกเกิน

ถามลวกเพ้ ม้ายขีดนี่แหล่ะ

 

ขอเสือกตอบแบบเพื่อความเข้าใจของตนเอง
บุญคือ ความเป็นไปของผลที่กระทำอันเป็นไปในทางที่ดี ที่เกิดขึ้นกับใจเราเป็นหลัก เรียก กุศล แต่บางครั้งก็มองถึงผลอันเกิดแก่ผู้รับเป็นรอง เรียก กุศล เหมือนกันแต่กุศลของเขา
บารมี คือ ความตั้งใจเพื่อให้เป็นไปในทางที่เป็นกุศล ทั้งหลักและรอง มันเป็นเพราะความพอใจในความตั้งใจนั้นโดยใช้ทั้ง ความพยายาม ความศรัทธาและสติปัญญา มีมากก็คือมาก มีน้อยก็คือน้อย อันนี้เรียก บารมี

 

มีคนมาตอบแล้ว

 

ผมชอบท่านนี้แปล รู้สึก ตรงกะผลงาน

บุญ คือ เหตุที่เล็งให้เกิดความสุข

 

ทำดี ละชั่ว ทำจิตให้บริสุทธ์ หลักของพุทธศาสนา

ทำดี ก็ได้บุญ
ทำชั่ว ก็ได้บาป
จิตให้บริสุทธ์ ก็ต้องสร้างบารมี เช่นทานบารมี ศลีบารมี ปัญญาบารมี

บารมีทำงานเหมือนแม่ไก่ฟักไข่
ลูกไก่จะออกจากเปลือกไข่ได้ ก็ต้องโตในฟองไข่ก่อน
โตเต็มที่แล้ว จึงจะสามารถออกจากเปลือกไข่ได้

 

พระพุทธองค์ ท่านไม่เรียกว่าท่านบำเพ็ญบารมี หากจำไม่ผิด
ท่านให้ทำอิธิบาท 4 เป็นบาทฐาน
และหากใครกำลังจะเพียร ไปคิดว่าว่าตัวเองบารมีน้อย บารมีมาก
จะเกิดทิฐิมานะ ไปเสียเปล่า พระพุทธองค์จึงทรงตรัส ธรรมมเป็นอกาลิโก ท่านทรงเป็นห่วง
พวกคิดเยอะ พวกที่ชอบคิดว่า ตัวเองบารมีน้อย บารมีมาก นั้นล่ะ

ส่วนบุญคือ กุศลที่ทำให้ใจมีความสุข ยินดีกับผลนั้น บุญไม่ใช่ของพุทธ เพราะพุทธคือหนทางของหลุดพ้นเท่านั้น หากใจไปแสวงหา ทำให้เกิดสุขทางใจ นับว่าจะผิดทาง

 

ชาวพุทธมีสองส่วน
ส่วนแรกคือส่วนที่เกี่ยวกับข้องกับโพธิสัตว์ เป็นบุคคลที่โพธิสัตว์
พาบำเพ็ญบารมี ถ้าสังเกตุจากประวัติพระพุทธเจ้าจะเห็นว่าโพธิสัตว์
เกิดเป็นกษัติย์บ้าง เกิดเป็นดาบสบ้าง เกิดเป็นพยาช้าง เกิดเป็น
พยาลิงบ้าง ฯลฯ และจะมีบริวารจำนวนมาก การเกิดแต่ละชาติ
เป็นไปเพื่อสั่งสมบารมีให้เต็ม พอเต็มก็ใส่กุญแจไว้ เพื่อรอชาติสุดท้าย
เมื่อโพธิสัตว์จะอุบัติเป็นพระพุทธเจ้า บรรดาสาวก ก็จะเกิดร่วมกัน
เพื่อบรรลุธรรมและตั้งศาสนาขึ้นในโลกนี้

ส่วนที่สองเป็นชาวพุทธไม่ขึ้นตรงกับโพธิสัตว์ เคยเกิดทันในสมัยที่มีพุทธศาสนา
ของพุทธเจ้าองค์ก่อนๆ ฟังธรรมแล้วตั้งใจไปนิพพาน ก็สร้างบารมีไป
มีการให้ทาน รักษาศีล เจริญภาวนา ถ้าคนไหนบารมีเพียงพอแล้ว พอมาเกิด
ทันพุทธเจ้าในปัจจุบัน ก็จะสามรถบรรลุด้วยอุบายที่พระพุทธเจ้าสอน

เมื่อพระพุทธเจ้าอุบัติขึ้นในโลก ท่านจะพิจารณาบารมีของดวงจิตสัตว์โลก
(พิจารณาบัวสี่เหล่า)เมื่อสามารถตั้งศาสนาขึ้นได้แล้ว ศาสนาก็จะเป็นประโยชน์
กับบุคคลที่สนใจ

จะเห็นว่าต้นพุทธกาลมีคนบรรลุธรรมเป็นจำนวนมากก็เพราะเป็นลูกๆที่ท่านพา
บำเพ็ญมารมีมาจนเต็มและเกิดร่วมสมัยกับพระองค์ เรียกว่าเป็นช่วงเก็บเกี่ยว
คือทำดอกบัวให้บาน ทำจิตให้หมดอาสวะกิเลส

และการไว้ศาสนา(อายุศาสนา)นานๆก็เป็นประโยชน์กับบุคคลที่ต้องการบรรลุธรรม
เพราะการบำเพ็ญบารมีในขณะมีพุทธศาสนาทำได้ง่ายกว่าเพราะมีคำสอนปรากฏอยู่
เช่นฆรวาสมีการให้ทาน รักษาศีล เจริญภาวนา ส่วนพระ ศีล สมาธิ ปัญญา เรียกว่า
เดินในทางมรรคแปดนั้นเอง..

 

เมื่อก่อนก็เคยคิด ว่าคนจะบรรลุต้องสร้างบารมีมามาก แต่พอมาลองฝึกจิตดู.. ที่แท้อยู่ที่ความขยัน กับทำให้ถูกต้อง


ส่วนพวกพุทธภูมิ ส่วนตัวไม่ค่อยเชื่อ ว่าใครจะช่วยใคร
ทดสอบง่ายๆ คือลองพูดเรื่องเงิน

หรือแม้แต่คนเป็นพุทธภูมิชวนคนทำบุญโน่นนี่นั่น ก็ไม่เคยเอาเงินตัวเอง 100% ออกเอง มีแต่เรี่ยไรชาวบ้านไปสร้างทั้งนั้น

 

ลองตั้งใจ อารถนาศีล และตั้งจิตถือ กรรมบท 10 แล้วก็แผ่เมตตาให้ตัวเองไปเรื่อยๆสัก 3 วัน
แล้วลองสำรวจความคิดของตัวเองดู ว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลงบ้าง แล้วเปลี่ยนอย่างไร

 

การทำบุญของชาวพุทธ เป็นเรื่องของการค้าขายแลกเปลี่ยน จะมีสักกี่คนที่ไม่มีการขออะไรในใจ

เราทำบุญแล้วจะได้อะไร? ก็ได้การสละออก ได้ความสบายใจ ใช่มั้ย... เราจะต้องทำเพื่อสะสมอะไรกัน

ถ้าพูดว่าทำบุญดีกว่าทำบาป อันนี้พอฟังได้หน่อย

และศาสนาพุทธเป็นเรื่องของการฝึกทางด้านพ้นทุกข์ ไม่น่าจะใช่เรื่องของการสร้างโน่นนี่นั่นกันจนล้นเหมือนทุกวันนี้

 

ทุกการเดินทางแต่ละคนต้องเคยผ่านทั้งความทุกข์ความเพลิดเพลินในบาปบุญ กุศล อกุศล ทุกคนต้องเคยติดข้องตรงนี้ทั้งนั้น…ตราบใดที่ยังมีนิพพานเป็นเป้าหมาย เพียรกำหนดรู้ สักวันจะต้องมาเจอจุดที่สลัดคืนทั้งกุศล อกุศลได้เอง

 

ขยายความอีกนิดสิ ว่าอะไรเป็นอะไร

 

เป็นสิ่งที่ลูกเพ่ คิดเอาเอง ลูกเพ่ได้สิทธิ์นั้น

 

อะอ๊า..ok ได้สิทธิ์แล้ว 55
เอาเป็นว่า เป็นความละเมอของผมเอง(ความเห็นผม)
ผมอยากเขียนในสิ่งที่ผมอยากเขียน และมีหลายเรื่อง
ที่จะละเมอเขียนไปตามแบบของผม

ผมอธิฐานมาแล้วก่อนเกิด และเวบนี้มีไว้เขียนส่งการบ้าน
และเป็นกระทู้ที่ผมตั้งเอง ผมก็มีสิทธิ์เขียนอยู่แล้ว
ใครถูกใจไม่ถูกใจเป็นของบุคคล ถ้าไม่พอใจก็ไม่ต้องอ่าน
ข้ามไปได้เลย เพราะเป็นเรื่องละเมอของผม55

ส่วนใครจะแสดงความเห็นอะไรก็สิทธิ์ของเขา..

 

นิมิตภาวนา ไปให้สุดทาง

ปลายเดือนกุมภาพันธ์ ปี2540ได้นิมิตอนาคต ขณะนั่งภาวนาพิงฝาให้ห้องเช่า
มันปรากฏภาพนิมิตขึ้นมาว่า เรากำลังนั่งบนกิ่งไม้บนต้นไม้ต้นใหญ่
จะเก็บผลไม้แต่พลัดตกลงมากระทบกับพื้นแต่ไม่เจ็บ พอฝืนขึ้นมา
เห็นพระภิกษุรูปหนึ่งยืนอยู่ข้างๆ ก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกัน

เราเอาพระภิกษุนั้นแบกขึ้นหลัง แล้วออกวิ่งไป.. มองไปข้างหน้ามืดไปหมด
มองไม่เห็นทาง แต่เป็นเหมือนทุ่งนากว้างๆ แล้วฝนก็ตก แต่เราก็วิ่งไป
มีพระภิกษุแบกไว้บนหลังตลอด..วิ่งไป..วิ่งไป..

ไปถึงจุดหนึ่งไปเจอคล้ายคันนา ขวางทางอยู่ เป็นคันนาไม่สูง สูงแค่น่อง
พยายามวิ่งเพื่อจะข้ามไป..แต่ข้ามไปไม่ได้..พยายามวิ่งข้ามไปให้ได้
มองเห็นขาตัวเองพยามวิ่งข้าม เริ่มหนักพระภิกษุที่แบกอยู่

แล้วภาพเริ่มจะหายเลยพูดสำทับไปว่า..”ต้องไปให้สุดทาง”..
ภาพนิมิตก็ปรากฏเป็นภาพต่อ ข้ามคันนาได้แล้ว รู้สึกมีกำลังมาก..
พระภิกษุยังแบกไว้ข้างหลัง แล้วออกวิ่งต่อ ทางข้างหน้ายังมืดอยู่

ฝนก็ยังตกพร่ำๆ แต่ตัวเองมีกำลังมากออกวิ่งไปอย่างเร็ว
วิ่งน้ำที่พื้นกระจายเลย วิ่งไป..วิ่งไป..ก้มหน้าวิ่งไป จนไปถึงที่หนึ่ง
วิ่งต่อไปไม่ได้แต่ไม่อะไรขวาง เลยเงยหน้ามอง

มองไปรอบๆปรากฏว่าสว่างไปหมด..จากนั่นภาพนิมิตก็ถอยออก
เลยนั่งพิจารณานิมิตแต่ยังไม่เข้าใจ แต่ก็จำเอาไว้
(จำไม่ลืมเลยเพราะแปลกอยู่มาก)

 

ความพิเศษศาสนาของสมณะโคดม

1.. การบำเพ็ญบารมีของพระศาสดาพระสัมมาสัมโพธิญาณ พระศาสดาเป็นโพธิสัตว์
ประเภทปัญญาธิกะ ท่านใช้เวลาไม่นาน ก็บำเพ็ญบารมี20อสงไขยกับเศษแสนกัปป์ครบ
ใช้เวลาไปหนึ่งอสงไขยกว่าๆของกาลเวลา(หนึ่งอสงไขยของการเวลาถ้าเทียบแบบง่ายๆ
โลกมนุษย์แตกดับไป600กว่าใบ) เรียกว่าเร็วมาก

2.. การวางอายุพระศาสนาไว้ห้าพันปี ถือว่านานมากๆ อายุเฉลี่ยของคนยุคนี้100ปี
แล้วจะให้ศาสนาถึงห้าพันปี ต้องผ่านช่วงคนไปห้าสิบช่วงคนเลย การผ่านหลายช่วงคน
จะทำให้การเกิดการเปลี่ยนแปลงตลอด การรักษาศาสนาหลักธรรมวินัยคำสอนจึงยากมาก
โดยปกติอายุของศาสนา แค่สองช่วงคนครึ่งก็หายแล้ว(อันตรธาน สูญหายไป)

3.. ศาสนาอุบัติในยุคคนมีอายุเฉลี่ย100ปี ผู้คนที่เกิดท้ายกัปเช่นนี้จะไม่ตั้งมั่น
ในจริยธรรมคุณธรรม ไม่เหมือนกับคนต้นกัปเช่นคนอายุแสนปีหรือหลายหมื่นปี
เรียกว่าศาสนาอุบัติขึ้นมาเพื่อโปรดคนยุคเสื่อมเลยทีเดียว


เรียกว่าศาสนานี้..ทำในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ให้เป็นไปได้

 

พระศาสดาบอกไว้ก่อนแล้ว พอถึงกึ่งพุทธกาล
ศาสนาของพระองค์จะเสื่อมลงอย่างมาก

ลักษณะของเส้นกราฟ บอกความเป็นไปของศาสนา
ได้จากนิมิตที่ส่งมา

เท่าที่ผมระลึกได้ ทำให้ทราบว่าเรามาเกี่ยวข้องกับศาสนานี้
ตั้งแต่พระพุทธองค์ตรัสรู้ และพยายามดูแลศาสนาเรื่อยมา

 

ศาสนาพระสมณโคดม ไม่ได้ตายตัวที่ 5 พัน

จะสั้นกว่า 5 พันก้อได้ ยาวกว่า 5 พันก็ได้ อยู่ที่ยังมีคนสนใจปฎิบัติอย่างจริงจัง และทำให้ถูก

อึกอย่างนิมิตเป็นสิ่งที่เชื่อไม่ได้ทุกกรณี เพราะจิต จข.สร้างมันขึ้นมาเอง แม้กรรมฐานกลุ่มที่ใช้นิมิตยังเชื่อถือไม่ได้ ยกเว้นใช้วิปัสสนาคุมภาพนิมิตนั้นไว้ แล้วโน้มนิมิตเข้ามาพินากาย เพื่อประโยชน์ในการถอนการยึดมั่นถือมั่น ก็อีกเรื่อง