แว่วเสียงแม่

แว่วเสียงแม่​

จากบทความวัดอุโมงค์ จ.เชียงใหม่​

วันนี้ ( 5 สิงหาคม 2547) การเรียนวิชาภาษาอังกฤษรหัส English 1 A ภาคฤดูร้อนที่เริ่มขึ้นตั้งแต่วันที่ 28 มิถุนายน 2547 ก็สิ้นสุดลงด้วยความชื่นมื่น การเรียนครั้งนี้ ทำให้ฉันได้รับประโยชน์มากมาย นอกจากจะได้เรียนภาษาอังกฤษชั้นพื้นฐานตามที่ตั้งใจไว้ว่า ถ้ามีโอกาศเมื่อไรจะรียนภาษาอังกฤษเสียใหม่โดยเริ่มตั้งแต่ขั้นพื้นฐาน เพื่อเติมเต็มสิ่งที่ขาดหายไปในวัยเยาว์แล้ว ยังได้ออกกำลังกายด้วยการเดินเท้าวันละไม่ต่ำกว่าสามไมล์ ได้รับอากาศบริสุทธิ์ริมเชิงเขา ได้พบครูใจดีมีคุณธรรม อ่อนโยน จัดการเรียนการสอนเก่ง พบวัยรุ่นอเมริกาที่มีอัธยาศัยไมตรี พบเพื่อนร่วมทางบนรถเมล์และริมทางถนนอีกมากมาย
ฉันคงไม่ได้กระดาษเพียงแผ่นเดียวอย่างที่คุณวิทยากรเชียงกูร ได้กล่าวไว้ในบทกวีอันลือชื่อตั้งแต่ฉันยังเยาว์วัยที่ว่า ฉันเยาว์ ฉันเขลา ฉันทึ่ง ฉันจึงมาหาความหมาย หวังเก็บสิ่งใดไปมากมาย สุดท้ายให้กระดาษฉันแผ่นเดียว แต่ฉันได้อะไรหลายอย่างคุ้มค่ากับเวลาที่เดินเข้าไปศึกษาในระยะสั้นๆ
อันความปีติปราโมทย์จะน้อยหรือมาก ได้มาเพราะความสำเร็จไม่ว่าใหญ่หรือเล็กย่อมให้ความชุ่มชื่นใจได้ไม่แตกต่างกัน เหมือนน้ำใสบริสุทธิ์ปริมาณมากน้อยเพียงใดก็ให้ความชุ่มชื่นเยือกเย็นเหมือนกัน การสำเร็จการศึกษาระยะสั้นที่ใช้เวลาปฏิบัติการครบถ้วนทั้งกระบวนการ ก็สร้างความชุ่มชื่นใจให้ไม่น้อย
หากมีความภูมิใจใดๆเล็กน้อยลองเก็บมาพิจารณาดู แล้วหมั่นสะสมทุกวัน นานเข้าก็จะเท่ากับความภูมิใจที่เกิดจากความสำเร็จใหญ่ๆได้เหมือนกัน
ฉันเดินลงมาจากเนินเขาด้วยความรู้สึกที่เปรมปรีย์ ประดุจจอมยุทธที่ฝึกวิทยายุทธเสร็จแล้วเดินทางกลับบ้านไปพบผู้มีพระคุณที่รอรับข่าวแห่งความสำเร็จอยู่นั้นเอง
ขณะที่ฉันข้ามถนนมารอรถเมล์เพื่อเดินทางกลับวัด แล้วนั่งด้วยความสบายใจ ณ สถานที่คอยรถเมล์ที่มีม้านั่งว่างทุกตัว ฉันมองไกลขึ้นไปยังเนินเขา ดูผู้คนเดินเข้าเดินออกวิทยาลัยไปมาขวักไขว่ พลอยทำให้ใจเบิกบาน เบาบาง ล่องลอยไปประดุจผีเสื้อที่เริงระบำในวันที่แดดอ่อนๆ