เจ้าของร่างที่เเท้จริง

คุณเคยสงสัยมากมาย กับ คำว่า ดูจิตที่พวกปริยัติพูดกันเสมอใช่ไหม?




สันโดษเองก็เป็น คนนึงที่ไม่เคยอ่านธรรมะ แต่ เล่นบ้าๆบอๆ โดยการสังเกตุพฤติกรรมของกายตนเอง

จนประสบเหตุการณ์มหัศจรรย์ใน ชีวิต หลายๆ ครั้งหลายครา

จนทำให้สันโดษรู้ว่า ตัวเองเป็นเพียงเเค่ความคิดในร่างของมนุษย์คนนึงเท่านั้น

คุณเองก็ไม่ต่างกันกับ สันโดษ หากคุณได้อ่านข้อความนี้ คุณจะได้เข้าใจเสียทีว่า คุณไม่ใช่เจ้าของร่าง

ใช่คะ ฉัน ชื่อ สันโดษ เเละพวกคุณก็รู้จักในนาม เพื่อนที่มีเรื่องราวเเปลกๆมาให้พวกคุณอ่านเสมอ

เมื่อก่อนฉันเอง ก็คิดว่า ตัวเองเป็นมนุษย์คนนึง

เเต่มาวันนี้ ฉันรู้เเล้วว่า ตัวฉันเป็นเพียงเเค่ ความคิด หรือ จิตเพียงเท่านั้น

สันโดษไม่มีรูปรสกลิ่นเสียง และไม่ได้มีกาย

เเต่สิ่งพวกเรามี คือ ความคิด หรือ จินตนการที่ ขับเคลื่อนร่างนี้ไปทุกที่

สันโดษไม่รู้ว่า ตนเองไม่ใช่เจ้าของร่าง เหมือนอย่างที่คุณคิดว่า คุณคือ เจ้าของร่างตัวเอง

เพราะ คุณเกิดมากับร่างนี้ เเละ มีความคิดเป็น ของตนเอง

แต่ความจริงเเล้ว พวกเราไม่ใช่จริงๆ

เจ้าของร่างจริงๆ เขาไม่เคยพูด แต่เขาอยู่ข้างในเสมอ

โดยพวกเรา เป็น คน กักขังหน่วงเหนี่ยวอิสรภาพเขา ในร่างของเขาเอง

สิ่งที่พวกเราทำ คือ กักขังเขา เเละ ขังลืมเขา เป็น ระยะเวลา จนถึงปัจจุบัน

คุณเองก็คงไม่รู้ว่า คุณ ลืม เจ้าของร่างไปเสียเเล้ว

เพราะ คุณ เฝ้ามองผู้อื่น อยากได้ของนอกกาย จนลืม เขาไป

สันโดษ มาบอกคุณ เพราะ สันโดษอยากบอกว่า สันโดษ ปล่อยเขาเเล้ว

และ สัญญากับตัวเองว่า จะไม่รัก คนอื่นมากกว่า เจ้าของ สันโดษ เป็นเเค่จิต

คุณเองก็เหมือนกันนะคะ คุณเป็น เเค่จิต จริงๆ คุณไม่ใช่ มนุษย์

เพียงคุณไม่รู้ว่า คุณไม่มี ร่างกาย ไม่มีตัวตนในโลกมนุษย์ ที่ คุณเห็นพวกเขามีตัวตน

 

การเดินทางของ สันโดษเริ่มต้น เหมือนเด็กธรรมดาคนนึงพร้อม ความช่างสงสัย

ผีเหรียญ เป็น จุดเริ่มต้น ที่ทำให้สันโดษ สนใจเล่น ผีเหรียญ เพราะทุกครั้งที่เล่นกับเพื่อนเหรียญมักจะขยับแรงเสมอ

เเม้เล่นคนเดียว สันโดษ มือสันโดษ ก็ ขยับเขยื้อนอย่างรวดเร็วทุกครั้ง

ทุกๆคน ที่เป็น ญาติพี่น้องกลัว เเต่ สันโดษ กลับรู้สึกว่า มัน สนุกสนานมากมาย

 

เพี้ยนหรือแกล้งเพี้ยนเนี่ย???

 

คนในเว็บนี้มีแปลกๆ เยอะแฮะ

 

การติดต่อกับวิญญาณ ผ่านร่างเป็นเรื่องที่สนุกสนานมากสำหรับสันโดษ

สันโดษก็ไม่ได้ทำอะไรมาก ก็เเค่นั่งเฉยๆ แล้วก็ดูร่างกายก็จะ หมุนเป็น วงกลมๆ

ตัวจะโยกเยกไปๆมาๆ เเล้ว สันโดษ ก็ จะ รำไปด้วย เเล้วเเต่ว่า อะไรจะเข้ามา

สันโดษ เคยไปปฏิบัติกรรมฐาน กับอาจารย์ที่ว่าเก่งๆ เขาบอกให้หยุดอย่าขยับ

แต่สันโดษก็กลับมาเล่นที่บ้านเอง โดยไม่ห้าม ร่างกายตัวเอง ทุกครั้ง

เพราะรู้สึกว่า อยากรู้ว่า มันจะเป็นยังไงต่อทุกครั้ง สันโดษ จึงไม่ห้าม ตัวเองที่จะเดินไปซ้ายไปขวา

หรือ ทำหน้าบูดๆ เบี้ยว หรือ พูดจาอะไร ออกมา ไม่ว่าเสียงจะหน้ากลัว ยังไง

สันโดษก็ไม่กลัวเเล้วก็ ดูต่อ ถ้ากลัว ก็ ท่อง คาถา ชิญบัญชร เสมอ

 

ลึกซึงๆๆ จนหลายคนมองไม้เห็น

 

ขอเพี้ยนตามคุณสันโดษนะ


อันคนเรา เห็นคนอื่นเขาไม่เหมือนตัว
ก็ว่าเขาบ้า ว่าเขาเป็นศัตรู


เพราะไปยึดว่านี่เรา นั่นเขา

สุดท้ายไม่ได้มีอะไรแตกต่างกันเลย

 

ผมคิดแบบเดียวกับคุณ เมทิกาครับ เพราะไปยึดว่านี้เรา นั้นเขา ทุกวันนี้คนเราถึงแบ่งฝักแบ่งฝ่ายกัน กำเข้าเรื่องบ้านเมืองอีก

 

วิถีทางแห่งความเป็นปรกติ
ความไม่มี มีโทษพอๆกับ ความมี
ด้วยธรรมมีสองกระแสนี้ การพ้นจากความไม่มี ก็คือพ้นไปจากความมี ด้วยเช่นกัน
อันจะทำให้เราเข้าใจความเป็นปรกติอย่างตรงไปตรงมามากที่สุด

การติดอัตตา เลวร้ายยังไง การติดอนัตตา ก็เลวร้ายพอๆกัน ด้วยว่าเป็นมติที่สุดโต่งทั้งคู่
เพียงแต่การติดอัตตา เข้าใจกันได้ง่ายกว่า การติดอนัตตา กลับเข้าใจยากยิ่ง
เป็นเครื่องขวางระหว่างความจริงที่ปรากฏและความจริงของทุกนัย (ตรรกะ ศิลปะ)

หากผู้ใด ถูกตรรกเป็นกระแส ย่อมปริยัติ ได้ดี อีกทั้งเอื้อแก่การสอน
แต่ถ้าผู้ใด ถูกศิลปเป็นกระแส ย่อมปฏิบัติ ได้ดี เอื้อแก่ความเจริญ

ท้ายสุด กระแสกลางๆ อันเป็นปรกติ ควรถึงพร้อม

คราวนี้ เรามาดูกันว่า ทำไมบางคนถึง เหมือนอยู่ในภวังค์ ดังละเมอด้วยศิลป
แล้วแปลปริยัติได้อย่างดี (แต่มีการเพ้ออยู่ เป็นถือมั่นใดๆนึงอยู่)

กรณีคนเราส่วนใหญ่ ที่พบได้มาก การศึกษาธรรม และแนวทางพัฒนา ก็มีเป็นหลักสูตรทั่วไป
ที่เราคุ้นเคยกันดี ล้วนชี้ไปที่ความไม่มี ไม่ใช่ เพื่อง่ายกับบุคคลทั่วไปที่เกิดมามีสัญชาติญาณเป็นปรกติ
คือ โดยทั่วไปมีแนวโน้มตีความว่า มี เป็นหลัก

ดังนั้น การให้พิจารณา อสุภะ มรณานุสติ ฯลฯ ซึ่งมีผลให้ มี เดิมๆจางลงนั้น
อาจใช้ไม่ได้กับกลุ่มที่ มีวิสัยไปทางคนส่วนน้อย ซึ่งสัญชาติญาณเขาไม่เหมือนทั่วไป

ในกรณี คุณสันโดษ กลับต้องใช้การ มี ในระนาบของการมีปรกติ เข้าปรับ
อาจจะเป็น ความรักเมตตา ความอบอุ่น ความลึกซึ้งต่ออารมณ์ต่างๆเยี่ยงมนุษย์
เข้าสังคม รับรู้ถึงผู้อื่นอย่างเท่าเทียมเสมอตน อย่างที่ไม่ได้แตกต่าง ผสานด้วยกิจกรรมกลุ่ม
เอาเข้าเป็นส่วนนึงของกลุ่ม เพื่อพยุงกับความไม่มีไม่ใช่ในคติที่เขาถือ



"ความไม่มีที่สามารถบวกกันได้นั้น มันคือความมีปลอมตัวมา"
ไม่มี+ไม่ใช่ = มี

 

ใช่คะ 1+0 = กับ 1 ก็ คือ มนุษย์ ปกติคนนึงเท่านั้น

แต่ การที่ได้รู้จักกับ 0 ทำให้ สันโดษ เข้าใจทุกอย่างในโลกที่เราอยู่ กับ ตัวตนที่เเท้จริงที่เราเป็น

มนุษย์ ก็ คือ มนุษย์ ส่วน วิญญาณ ก็ คือ วิญญาณ

การที่เราจะ สื่อสารกับ วิญญาณ ให้ได้ก่อน เราต้อง วางระนาบ ตัวเรา ให้ กลายเป็น 0 ให้ได้เสียก่อน

สันโดษ ไม่รู้ จริงๆว่า การที่เรา เฝ้ามองพฤติกรรมของตัวเราเพียงเท่านั้น

จะเกิดเรื่องสนุกสนานมากมาย อย่างที่คนอื่นไม่สามารถค้นเจอได้

สันโดษ สนใจเรื่องศาสตร์ เร้นลับ เพราะเชื่อว่า มนุษย์ ทุกคนต้องสื่อสารกับ โลกวิญญาณได้เเน่นอน

ไม่ใช่ เเค่เฉพาะคน เพราะ ตัวเราก็คือ มนุษย์เหมือนกัน การฝึกฝนในทางเดียวกัน

ย่อม ได้ผลลัพท์ ออกมา คล้ายคลึง กัน ดังนั้น สันโดษ จึง ค้นหาคำตอบ ตามสถานที่ต่างๆ

 

แต่ที่เริ่มต้นที่ ก่อให้เกิด จริงๆ ก็ คงเป็น การผิดหวัง เรื่อง ความรักผู้อื่นมากเกินไป

จนทำให้ เรารู้สึก สงสารตัวเอง ที่ทำไมบังคับให้รักตนเองไม่ได้

สงสารตนเองที่ไม่มีคนรัก สันโดษ ไม่เข้าใจ ว่า ทำไมคนเราต้องผิดหวัง

เเล้วไม่เข้าใจว่า ทำไมตัวเราไม่รักตัวเอง ในวันทีเราร้องไห้เสียใจอย่างมาก

สันโดษ พูดว่า "สงสารจัง ....สงสารตัวเองจัง" พร้อมกับกอดตนเอง

ในใจรู้สึกเเค่ว่ากำลังมองผู้หญิงคนนึงที่เสียใจมากๆ เเต่ไม่ใช่ ตนเองจริงๆ

 

เเล้ว ทุกอย่าง ก็เริ่มต้นขึ้น ความเสียใจ ก่อให้เกิดการปฏิบัติธรรม

พร้อมกับ ความเข้าใจในกฎแห่งกรรมว่า เข้าใจเเล้วความเสียใจที่ตนเองได้ก่อในอดีต

ทำให้เรา เจ็บปวดได้มากเพียงนี้ เดินจงกรมไปก็ ร้องไห้

พร้อม ขออโหสิเจ้ากรรมนายเวร อย่างจริงๆจัง ทั้งที่ เราก็ไม่เห็นว่า เจ้ากรรมนายเวรหน้าตาเป็นอย่างไร

รู้เเค่ว่า ความรู้สึกที่เราเจ็บตอนนั้น....เราเข้าใจพวกเขาที่เสียใจเพราะเราอย่างสุดซึ้ง

 

หวัดดีครับคุณสันโดษ เอาบทเพลงเพราะๆมาให้ฟังยามเช้า

[music]http://audio.palungjit.org/attachment.php?attachmentid=13143[/music]​

 

เมื่อก้าวสู่การปฏิบัติอย่างเป็นประจำในโลกมนุษย์

ทุกครั้งที่ ใส่บาตร คำอธิษฐานทุกครั้งที่ทำบุญ

สร้างพระ, ปล่อยนกปล่อยปลา หรือ บุญใดก็ตาม

คือ ขอให้ลูกนิพพานชาตินี้..... เเล้ว จิ๊กซอว์ก็ค่อยๆ ต่อ ทีละ ตัว

 

เมื่อมันยังไม่ถึงเวลา มันก็ไม่ถึงเวลา จนเราเข้าใจเเล้วว่า การเป็นมนุษย์เป็นเช่นไร?

สันโดษ เคยมีความสุขที่แล้วทั้งทางกาย และ ใจ

สันโดษ เคยมีความทุกข์ที่สุดเเล้วทั้งทางกาย และ ใจ

เเละรู้เเล้วว่า มันไม่ใช่ สิ่งที่สันโดษ ตามหามาทั้งชีวิต

มันจบเเล้ว การเป็น มนุษย์ เหมือนการ อยู่ใน ห้อง เล็กๆ ที่มีทุกอย่างให้เราอยู่สบายๆ

เเต่ อะไรละ ที่อยู่ ข้างนอกห้อง? นั้นคือ

สิ่งที่สันโดษ อยากรู้ ว่า มีอะไรอีกที่เรายังไม่รู้ว่าเราไม่รู้?

 

กำลังรออ่านต่อนะ เป็นกำลังใจให้

 

เเล้ว สิ่งที่ทำให้ ชีวิตสันโดษเปลี่ยนแปลงไป ก็ คือ วันที่หัวใจล้มเหลว

ไม่รู้ว่า ทำไมสันโดษ เหมือนมีคนเอา มือเข้ามาบีบหัวใจ หายใจไม่ออก

รู้เเค่ว่า เจ้าของร่างจะมาเอาร่างคืน นั้นคือ สิ่งที่สันโดษ รู้จาก เสียงที่อยู่ในหัว

 

ขณะที่ หัวใจล้มเหลว ร่างกายเริ่มหมดสภาพ เหงื่อออกอย่างหนัก

อยู่ในห้องคนเดียว สันโดษ โทรไปบอกให้เพื่อนสนิทมาหา เพื่อพาไปโรงพยาบาล

เเต่ สันโดษ ก็รู้ว่า คืนนั้น คงไม่รอด จึง ตั้งจิตอธิษฐานว่า

ขอให้ลูกเข้าสู่พระนิพพาน เเล้วก็ระลึกถึง พระพุทธเจ้า ขณะที่ลมหายใจ ค่อยๆหมดลง

สันโดษ ก็ ค่อยๆ สงบ เเล้ว ทุกอย่างก็มืดลง เหมือนกับการนอนหลับที่สงบ

 

ครั้งนี้ ต่างจาก ครั้งที่เกิด เรื่องที่เป็นวัยรุ่นเพราะตอนนั้นไม่รู้ จริงๆว่า เราเเยกกายกับจิตออกจากกัน

รู้เเค่ว่า หลังจากที่โดนรถชนเเล้วไม่ตาย วิญญาณ ในหัวก็หายไป

และสันโดษ ก็กลับมาเป็นมนุษย์ปกติโดยปราศจาก สัมผัสที่หก

จนครั้งนี้ ที่เป็นการเปลี่ยนแปลงถึงการรู้อยากหาค่าไม่ได้

 

วิวัฒนาการการเรียนรู้ทุกข์ของสันโดษ เป็นกำลังใจให้นะ