ร่องรอยแห่ง จิตพระอริยะเจ้า ที่เราจะต้องฝึกตาม จะต้องรู้ จะต้องมีในใจ

แดนนิพพาน ก็คือ กระจกเงา ของ คนๆนั้น
เฉพาะฉนั้น หากใครมีอภิญญามาก เวลาที่จะเข้านิพพาน
เค้าก็จะเห็น แดนนิพพานที่ยิ่งใหญ่อลังการงานสร้าง เหมือนกับ เงาตัวเอง
แต่ถ้าเป็น พระอริยะเจ้าที่มีอภิญญาน้อย เวลาที่จะเข้านิพพาน
เค้าก็จะเห็น แดนนิพพานที่เป็นสีใสๆแค่นั้น เหมือนกับ เงาของใจเค้า
เพราะฉนั้น นิพพานของแค่ละคน ก็จะหนึ่งเดียวของคนนั้น
ไม่ค่อยคล้ายกับใครเลย นิพพานแต่ละคนจึงไม่ค่อยจะเหมือนกัน
หากใจเราใสมากๆ นิพพานก็จะใสวิ้งเปร่งประกาย สว่างออกไปทั่วทิศ
หากใจเราใสน้อย นิพพานก็จะใสน้อย ไม่ค่อยเปร่งประกาย ไม่ค่อยสว่าง

 

ลองพิจารณาดูให้ดี ถ้าเราถวายสังฆทานแบบนี้ กับ พระ
เราจะได้บุญไหม ถวายค่าน้ำค่าไฟ หรือ หลอดไฟ หรือ
ค่าอาหารกลางวันของพระ-สามเณรที่มาเรียนปริยัติธรรม ก็ยังดีกว่า
ลองช่วยกันตีแผ่ เรื่องที่เราคิดไปผิดทาง ช่วยกันสอดส่องคนละนิด
พระพุทธศาสนา จะได้เดินไปถูกทางตามหลักแท้ๆ ที่ไม่ใช่แค่เปลือกแค่นั้น

 

หากผู้ใดพบเห็นสมมุติ ก็จะเข้าถึงวิมุตติ หรือ ทางหลุดพ้น ได้แน่นอน

 

ส่วน พลังจิตจักรวาล หรือ พลังความรักของพระเจ้าทุกพระองค์นั้น
ซึ่งเป็น พลังความรักอันน้อยนิดที่ทิ้งเอาไว้ให้คนรุ่นหลัง

หากใครไปยุ่งเกี่ยว ก็จะรู้ความเป็นไปของศาสนานี้ ศาสนานั้น
แต่ไม่สามารถที่จะบรรลุธรรมได้ เพราะไม่เข้าใจ หลักพระไตรลักษณ์
เป็นแค่เพียง ความรู้ หรือ ความรอบรู้ แค่นั้นไม่ใช่ หลักธรรมะ แต่อย่างใด

เพราะฉนั้น คนที่ไปยุ่งเกี่ยว จะมีความรู้มากผุดขึ้นมาในตนไม่หยุด
จะถูก พญามารหลอก ให้ไปทำงานของ พระยามาร โดยไม่รู้ตัว
ใครที่ไปเกี่ยวข้องไม่ว่าจะด้านใดด้านหนึ่ง ทั้ง รับฟัง หรือ นำไปสอนต่อ
แม้แต่เพียงนิดเดียว เวลาที่ตายไปจะได้ไปเกิดที่ ช่องว่างของจักรวาล
โดยไม่ได้กลับมาอีก จนกว่าจะมีพระพุทธเจ้า อย่าง พระศรีอาริย์ ไปโปรด

เค้าก็จะหลงอยู่ที่ นอกเอกภาพ นั้นเพื่อหลงสร้าง จักรวาลของตนเองอยู่ที่นั่น
จะหลงสร้างโลกของตนเอง แบบที่ตนเองรู้ ทำงานของ พระยามาร โดยไม่รู้ตัว
หรือที่เรียกว่า แดนนิพพานเทียม หรือ แดนพระเจ้าเทียม
หรือ แดนพระพุทธเจ้าเทียม จะอยู่ที่นั่นยาวนานกว่า อรูปพรหม เสียอีก
จะเรียกว่า ยาวนานชั่วกับป์ชั่วกัลป์ คือ หมดโอกาสที่พระพุทธเจ้าธรรมดาจะสอนได้

โดยพวกที่ถูกสั่งสอนก็คือ สาวกทั้งหลากของ พวกจิตจักรวาล นั่นเอง
คือ โดนหลอกทั้ง คนสอน และ ผู้ถูกสอน โดยที่ไม่รู้ตัวเองเลย

 

เสพกามารมณ์ ก็รู้ตัวว่า ตัวเองกำลังเสพกาม อยู่
อันนี้คือ การเสพกามของพระอริยะเจ้า

ความรู้ตัวแบบนี้แหละ ที่จะทำให้เป็น พระอริยะเจ้า
แต่ถ้าเสพกามอย่างเดียว ไม่มี ความรู้ตัว เข้ามาด้วย
อันนี้ เสพกามอย่างสัตว์ป่า

 

ร่องรอยแห่ง จิตพระอริยะเจ้า
ที่เราจะต้องฝึกตาม จะต้องรู้ จะต้องมีในใจ​

​