"รู้กายถึงจิต รู้จิตเห็นธรรม"

กาย เวทนา จิต ธรรม

อะไรก็ได้ ถึงกันหมด

 

ถึงกันคือเห็นแจ้งในพระไตรลักษณ์ว่า
ทั้งกาย เวทนา จิต ธรรม เป็นอนิจจัง
ทุกขัง
อนัตตา ได้เช่นเดียวกันหมด
ด้วยทางเดินที่ทำให้แจ้งได้ทางเดียวคือ
อริยมรรคมีองค์ 8 เท่านั้นฮับ

 

มรรค 8 กับ สติปัฏฐาน จริงๆมันก็ อันเดียวกันละครับ
จะฝึกฐานไหน มันถึงกันหมด

 

กาย เวทนา จิต ธรรม อยู่ที่จิต
อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ก็อยู่ที่จิต

ฐานไหนก็ได้ เห็นถึงกันหมด

 

ว่าจะตั้งกระทู้เองแต่เปลี่ยนใจแล้วครับ เพราะหัวข้อที่คุณปราบเทพนำมา น่าจะเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ที่เกิดกับผมเมื่อเช้านี้..เลิกอารัมภบท
ปรกติเวลาผมอาบน้ำเสร็จและแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ในบ้าน ผมจะชอบแก้ผ้าเดินโทงๆโชว์พุงอ้วนๆพร้อมพวงกุญแจเพราะให้ความรู้สึกที่เป็นอิสรภาพดีครับ แต่ในช่วงจิตหนึ่งมันเกิดเวทนาที่เป็นความพึงพอใจต่อลักษณะนุ่งลมห่มฟ้า แล้วความรู้สึกนั้นได้ดับสูญหาย(เห็นเวทนาเกิดดับ) พอเดินไปหยิบน้ำในตู้เย็น "อ้าว เวรละกู กูติดใจยึดในรูปที่เห็นแล้วล่ะมั๊ง" ผมจึงยืนพิจารณาสิ่งที่ปรากฎแบบโทงเทงน่าตู้เย็นนั่นแหล่ะครับ สิ่งที่ผมพิจารณาได้นั้นคือ รูปแก้ผ้าโทงเทงเป็นสิ่งที่ถูกรู้ สิ่งที่ถูกรู้ทำให้เกิดเวทนาซึ่งกลายเป็นความพึงพอใจในหมวดกาย เวทนา จิต ธรรม คราวนี้มานึกถึงสิ่งที่พระพุทธเจ้าสอนคือให้ "รู้ชัด"แล้วมาพิจารณาต่ออีก ผมห้ามตาไปกระทบรูปได้มั๊ย ผมห้ามเวทนาไม่ให้เกิดดับได้มั๊ย ก็คือห้ามมันไม่ได้ครับ มันเกิดขึ้นเป็นธรรมดา มันดับไปเป็นธรรมดา เป็นอาการของสังขารซึ่งไม่ใช่ตัวเรา (สติสำคัญมากครับ ไม่ยึดเข้ามา)

 

ครับ ไปเรื่อยๆ ไม่มีไรมาก ว่างๆก็ฟังพระเทศน์บ้างก็ดีครับ

 

ถ้าตอนเห็นรูปแล้วรู้ชัดว่ารูป เวทนาคงไม่เกิด

 

มันเกิดหมดแหล่ะครับ เพียงแต่ ว่า สติยังไม่ไวพอ
ชอบใจ พอใจ เฉยๆ มันมีตลอดสันตติ แต่ทว่า ไม่ใช่จะไม่มีช่องว่าง
เพียงแต่มันเกิดดับไวมาก

จึงต้อง ให้จิตมีเครื่องรู้ สติมีเครื่องะลึก ไปเรื่อยๆ
ตามรู้ทัน ไปเรื่อยๆ จะเรียกว่า ฝึกรู้สึกตัวไปเรื่อยๆก็ได้

 

ขนาดพระอาจารย์มั่นท่านพ้นไปแล้ว แต่เห็นยังเดินจงกลมเพิ่อฝึกสติ

 

การรู้ชัด ไม่ใช่ ตรง กาย
เวทนา จิต ธรรม

พระสูตรสติปัฏฐาน ทุกสูตร
จะกล่าวว่า

ญาน ไม่ใช่ สติ สตังค์ กาลามัง
แบบที่ สาวกร้อยทั้งร้อย สอน
ไม่เว้นแต่ ลป ม !

สติ จะ กมายเอาเหน ญานที่
เหนอริยสัจจ ดังกล่าว ดับ!

ถ้า เหนญานดับ ก้จะเหน สติที่
ระลึกได้ว่า ญานดับทั้งสิ้น ไม่มี
เหลือ ...จึงเรียกตรงนี้ว่า เกิด สติ

แล้ว จึงค่อยเรียกว่า.ใช้อะไร
อนุโลมรู้ ก้จะเรียก อนุปัสสนา
ด้วย ฐานนั้น ..เปน กายในกาย
เวทนาในเวทนา จิตในจิต ธรรม
ในธรรม เริ่มค้น นับหนึ่ง สติปัฏฐาน

ปัญญาธรรม ไม่เกิดในภพ เด็ดขาด

ความต่าง จะเหนเลย

ถ้า สติที่สาวกสอนๆกัน พอ เจอ ก้เออะ
อันนี้ตรงตำรา อันนี้ตรงหลวงปู่ หลวงฮา
ซาตัน งุดโงๆ สักราช

แต่ ถ้า ของจริง จะต้องมี รสชาติ
ไม่เคยมีตัวเฮียใด บอกมาก่อน
แม้นแต่ ตัวเดียว พ้นการบอก
ว่า เอ้ย พบทางลัดแว้ววววววว

ธรรม แม้นนี้ด้วย ก้ ม่ายยยช่ายยย

ดับไม่เหลือ

หากยังเหลือ ยัง พูดได้ เฮียส่งมา
เกิดอีกนั่นแหละ เชื่อม ขา นม อุแว้ๆ
นโม สังโฆ กินได้เลย

 

ครูอาจารย์ รุ่นเก่าๆ ท่านพร้อมเรื่อง ข้อวัตรมาก ปัจจุบันก็ยังมีอยู่

พื้นฐานจึงแน่น ต่างจากสมัยนี้ ข้อวัตรที่ืเป็นพื้นฐาน กลับแต่จะโยนทิ้ง จะเอาแต่ยอด

แม้จะอายุมากขนาดไหน เจ็บป่วยขนาดไหน ยังลงวัตรลงอุโบสถลงบิณฑบาตรโปรดสัตว์
ลูกศิษย์ที่จะได้ดี จะมองเห็นถึงการสอนด้วยการกระทำให้ดู แล้วไปเจริญรอยตามรอยครู

หลวงปู่พุธ ฐานิโย ท่านจะเทศน์แนะสำเสมอ ทำข้อวัตรให้เป็นพื้นฐานอย่าได้ขาด
แล้วก็หมั่นเจริญสติไปทุกอิริยาบท

 

ถ้า เปิด กะมู้ ที่ ลอค ตึง ตึง อ่านที่
เปน พระสูตรว่าด้วย อุปกิเลส ที่จะ
เกิดจาก สมถะ และ วิปัสสนา แน่นอน

เน้นว่า อุปกิเลส เกิดจาก สมถะ และ
วิปัสสนา แน่นอน

เน้นอีกทีว่า อุปกิเลส มี ปัจจัยการ
เกิดจาก สมถะ และ วิปัสสนา

ดังนั้น "โวทาน" จะต้อง ยกพิจารณาด้วย

พระชลบุรี ชอบกล่าวว่า เปน สิลปใน
การภาวนา

ส่วนสาย งุดโง จานลาย เน้นกลับไป
งุดโงๆ มือไม่พาย เอาเท้าลาน้ำไปทั่ว
อาสัย เพียร จนฝลุค!! หรือไม่ก้ตาย
เปล่า อ้างว่า เออะวาสนาบรรลุไม่มี
ทำไงได้!!!

พอได้ความ รู้ชัด ใน โวทาน

ปฐมฌาณ พุทธ จะเริ่ม นับหนึ่ง
ด้วยการ กำหนดรู้ ปฏิปทาวิสุทธิ
ไม่มี กลับหลัง ยกขึ้นเข้า
สัมโพชฌงค์ เพื่อ สิ้นอาสวะ ลูกเดียว

ปฐมฌาณพุทธ จึงเหลือแหล่ ไม่ต้อง
อัปปานง อัปปานา ถอยเกียร มหา
มาพิจารณา สติปัฏฐาน ซ้ำเหมือน
ควา สอน ควา

 

คุณปราบเคยฝึกจนถึงตัวสันตติขาดไหมคะ

 

ส่วนตัวโดยความเข้าใจ
ถ้าผมฝึกจน สันตติขาดสะบั้น ผมจะเหาะ
หรือไม่ ก็จะดำดิน ไปหาสำนักที่เก๋าๆของประเทศไทย

 

ไม่สิ มันมีนะ ขาดแป๊บๆ แบบไม่ใช่สภาวะอริยะนะ..แต่ก็ไม่ใช่นิมิตรอะไรแบบนั้นนะ คล้ายๆ ตาเราเห็นรูปจิตกำลังจะปรุง แล้วดับพรึ่บตรงนั้นเลย เหมือนเป็นสภาวะตัวนึง

 

ความเข้าใจส่วนตัว ถ้าจะอนุมานเอาตามที่ว่า
แบบนั้นคงจะเป็น การรู้เท่าทัน อารมณ์จิต
ย้ำอีกทีว่า การรู้เท่าทันอารมณ์จิต เรียกว่า จิตเห็นจิตเป็นมรรค

 

จะตรงกับ บาลีที่ว่า

ปัจจุปปันนัญจะ โย ธัมมัง ตัตถะ ตัตถะ วิปัสสะติ,
อะสังหิรัง อะสังกุปปัง ตัง วิทธา มะนุพ๎รูหะเย
- ก็บุคคลใดเห็นแจ้งธรรมปัจจุบัน, ไม่ง่อนแง่นไม่คลอนแคลน
ในธรรมนั้นๆ ได้, บุคคลนั้นพึงเจริญธรรมนั้นเนืองๆ ให้ปรุโปร่งเถิด,

 

สันตตาติ ขาดแล้ว ขาดเลย
ไม่มีขาดซ้ำ

สันตตาติขาด คือ แยกรูปแยก
นามได้ไม่ใช่บรรลุ

ขาดแล้วขาดเลย เกิดมาอีกชาติ
ไม่ต้องมาภาวนาให้ขาดอีก

เวลา สันตตาติขาดแล้ว พอไป
สดับธรรมะว่า จิตไม่เที่ยง
ไม่ใช่เรา ไม่ใช่สัตว์ ตัวตน
บุคคล เรา เขา จะ ระลึกได้
ใน สัจจนั้น มี สัมมาทิฏฐิ

( อุปมาโยนหินแหวกจอกแหน
บ่อยๆ ไปเรื่อยๆ )

พอเกิดสัมมาทิฏฐิ ก้ จะ เอ้ย
ศาสนานี้ เราเคยภาวนา
เราเคยพรากเพียร

จึงรู้เรื่อง สติ และทราบว่า
สติเกิดช้า ต้องบึ๊ดจั้มบึ๊ดต่อ

พอบึ๊ดจั้มบึ๊ดจน เปน บุคคล
ใส่รองเท้าได้สักคู่ ใแปดคู่
ก้จะแบบเดียวกัน คือ ขาด
แล้วขาดเลย ไม่ต้องขาดซ้ำ
ในเรื่องใดๆ ที่เคยขาดแล้ว

ไม่เกี่ยวกับ ไอ้ฤทธิ์ กินแบลค
มีการมุดดงมุดดิน อะไรแบบ
พวก จาน..... มันเมากะปิ

ถ้าเคยถวายทานแก่สงฆ์
สักรูปโดยที่ไม่ต้องทราบ
ว่าท่านมีฤทธิ์ จะได้ญานลาภี
แบบสงฆ์นั้น เปนของแถม
ไม่ใช่ได้เะราอยากมี แล้ว
นั่งรีบทายเลขโทรศัพท์
ส่งพลังรักษาหญิง ทุกชาติ
ที่เกิด....ได้ดีเพราะมีเหตุ
ไม่ใช่ได้ดี เพราะสะสม อุปทาน
ตัณหา

เว้นแต่ ขาดในสิ่งที่เหมาะ
สมแล้วเกิดอธิษฐาน สัธทา
อันนี้จะอีกเรื่องหนึ่ง เรียก
ว่าได้เพราะ จิตบริสุทธิ
ได้เพราะปัญญาฤทธิ์

 

เหมือน พระพาหิยะ

ภาวนา แยกรูปแยกนาม ได้แล้ว
ก่อนตายบนเขา

แต่ มัวแต่มี อุปทาธิ ขาดแล้ว
ต้อง ตีลังกา ขวานคว้า หน้าดำ
แบบ หนังช่อง 7 เมากะปิได้

ก็เลยคลาดธรรม ที่ รู้อยู่
ตลอดเวลาทุกขณะจิต
ปรกติมนุษย์ ธรรมดาๆ

พอได้สดับ กถา

ปัดติโถ ..... ผั๊วะ !!!

 

ไม่รู้เหมือนกัน ลองถามดู ว่ามันคืออะไร เช่น เราเห็นตุ้มหูสวยๆ ก็มองไป (ปกติคือซื้อแน่ๆ เพราะชอบ) มันวุ๊บ ตัดพรึ่บ หายไปเลยก่อนจะเลยไปถึงความชอบ (อันนี้คือลิมตาใช้ชีวิตประจำวันนะ) แล้วพอมันตัดพรึ่บ ก็เหมือนไม่เคยมีความรู้สึกนั้นเกิดมาก่อน เหมือนฟิวมันไม่ต่อกัน