มองให้เห็นว่า อะไรก็เป็นทุกข์ ไม่เที่ยง ไม่มีอะไรให้ยึดถือได้เลย

เราต้องเห็นทุกสิ่งทุกอย่างในแต่ละวัน ให้ปรากฏสภาพของความไม่เที่ยง ของความเป็นทุกข์ ของความไม่มีอะไรให้เรายึดถือมั่นหมาย ให้เป็นปกติธรรมดา เห็นได้ทุกครั้ง รู้สึกได้ทุกครั้ง ไม่ว่าจะตาเห็นรูป หูได้ยินเสียง จมูกได้กลิ่น ลิ้นได้รส กายสัมผัส ใจครุ่นคิดก็ตาม ต้องรู้เท่าทันว่ามันไม่เที่ยง เดี๋ยวมันก็สลายตัวไป มันเป็นทุกข์ ถ้าเราไปยึดถือมั่นหมาย เราจะทุกข์แน่นอน มันเป็นอนัตตา ไม่มีอะไรดำรงทรงอยู่ได้ ท้ายสุดก็เสื่อมสลายไปทั้งหมด ถ้าสามารถเห็นได้ดังนี้ตลอดเวลา จึงจะได้ชื่อว่าเราเป็นนักปฏิบัติที่แท้จริง

แต่ก็เป็นได้เพียงนักปฏิบัติเท่านั้น จนกว่าจิตใจเราจะยอมรับว่าสภาพทั้งหลายเหล่านั้น เป็นปกติ ธรรมดาของการเกิดมา ของการมีร่างกาย ของการปรากฏสรรพสิ่งในโลกนี้ จะต้องมีสภาพไม่เที่ยงเป็นปกติ เป็นทุกข์เป็นปกติ ไม่มีอะไรยึดถือมั่นหมายได้เป็นปกติ แล้วจิตใจก็ถอนความปรารถนาในร่างกายตนเอง ถอนความปรารถนาในร่างกายคนอื่น ถอนความปรารถนาในการเกิดขึ้นมาได้ ถ้าอย่างนั้นจึงจะได้ชื่อว่าเราเป็นนักปฏิบัติ เป็นผู้ที่กระทำเพื่อมรรค เพื่อผลจริง ๆ

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เทศน์ช่วงทำกรรมฐาน ณ บ้านอนุสาวรีย์
วันเสาร์ที่ ๔ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๕๕๒