นั่งสมาธิแล้วขาเกิดอาการชา

ผมมีประสบการณ์เกี่ยวกับการทำสมาธิอยู่บ้างนะครับ เมื่อผมนั่งขวาทับซ้ายนานสัก 10-15 นาที ขาผมมันชา จนทนไม่ได้ จะทำอย่างไรดีให้ผมนั่งสมาธิได้นานขึ้น ถ้าเปลี่ยนท่าสมาธิ แล้วพลังสมาธิจะหายไปไหมครับ

 

เราสามารถเปลี่ยนท่านั่งได้ แต่สำคัญที่สติ ให้รู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่ และรู้ทันจิตในขณะนั้น

อันดับแรก คุณควรลองสำรวจท่านั่ง ว่ามีการเกร็ง หรือกดทับอวัยวะโดยเฉพาะตรงตาตุ่มหรือเปล่า หรือไม่อย่างนั้นก็ลองหาอะไรมาหนุนก้นสักนิดหนึ่ง จะช่วยให้นั่งได้สบายขึ้น
นั่งไป ๆ ก็อย่าเพิ่งไปสนใจกับเวทนา พยายามรวมใจ (รวมความรู้สึก) ไปไว้กับคำบริกรรมภาวนา และบริกรรมภาวนาด้วยจิตใจที่เบิกบาน (ปลอดโปร่งทั้งกายและใจ)
ถ้าเราได้คุ้นกับการเข้าถึงปีติได้เร็ว เราก็จะชิงเข้าถึงความสงบได้ก่อนเวทนาจะมา ทีนี้ก็จะนั่งได้นานขึ้นเอง


สาธุ..สาธุ..สาธุ

 

เรื่องปกติครับ...ผมถ้ามันชาผมจะปล่อยมันนะ...เดี๋ยวมันจะหมดความรู้สึกไปเอง...แล้วจะนั่งได้นาน....ออกจากสมาธิก็เหยียดขา...นวดเล็กน้อย...ก็กลับมาเหมือนเดิม....

ถ้าลำบากมาจะนั่งบนเก้าอี้ก็ได้ครับ....ไม่เป็นไรนะ...

 

ปล่อยชาไปเลยครับ แต่ผมเองแก้ด้วยหาอะไรมาหนุนก้น นอกจากขาไม่ชาแล้วยังไม่ปวดหลังด้วย เพราะเลือดลมมันไหลสะดวกกว่านั่งพื้นราบ

 

ผมนั่งครั้งละเป็นชั่วโมงครับ เรื่องอาการชาเป็นเรื่องปกติครับ

เพราะเลือดเดินทางไม่ปกติครับ ปฎิบัติต่อไปครับ ไม่ใช่เรื่องแปลกครับ

 

ต้องผ่านไปให้ได้ จับใจความตามพระคาถา

1.ระงับกาย
2.ระงับจิต
3.พิจารณาธรรม

 

เจ็บเพื่อเข้าใจครับ


ขณะเจ็บปวด สังเกตุให้ดี

กายเจ็บ หรือ ใจที่เจ็บ

ขณะเจ็บ กับ ขณะรู้ว่าเจ็บ เป็นสิ่งเดียวกันไหม

ใจที่ไม่เร่าร้อนกับความเจ็บปวด มีลักษณะเป็นอย่างไร ลองสังเกตุดูครับ



หรือ ดูตรงความเจ็บ หาลักษณะ ๔ อย่างในความเจ็บให้เจอ

ความเต้นตอด หรือ นิ่ง

ความแข็ง หรือ อ่อน

ความร้อน หรือ เย็น

ความเกาะกุม หรือ สลาย

ขณะรู้ กับ ขณะเจ็บ เป็นอย่างไร


ถ้าเข้าใจสภาพธรรมแล้วก็ไม่ต้องไปนั่งให้ลำบากก็ได้ครับ

กิน ยืน นั่ง นอน เป็นสมาธิได้หมด

 

-ชาด้วย เจ็บปวดด้วยใช่มั้ยครับ ขอท่านจงตั้งสมาธิให้มั้น พระธรรม กำลังเทศนาให้ฟังแล้วในเวลานั้น ให้ท่านใช้ปัญญาอบรมสมาธิในเวลานั้น

 

มันชาทั้งตัวเลยละ...

 

ตอบคำถามเรื่องนั่งสมาธิแล้วขาชา

ถ้านั่งสมาธิแล้วขาชา ก็ควรจะเหยียดขาออกเพื่อให้เลือดลมใหลเวียนได้สะดวกครับ ให้เลือดไปเลี้ยงได้ ไม่งั้นนั่งไปเพ่งไปไม่ใช่วิชชาในพระพุทธศาสนา การปฏิบัติแบบนี้เป็นลัทธิอื่นๆที่มีมาก่อนในสมัยพุทธกาล เช่น นอนตากแดด เพ่งพระอาทิตย์ ไม่อาบน้ำ อันนี้ไม่ใช่ทางสายกลาง ทางสายกลางคือความพอดี ในสมัยพุทธกาลเมื่อตอนที่องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าบำเพ็ญความเพียร มีการกระทำปฏิบัติธรรมต่างๆ เช่น ไม่ทรงสรงน้ำ เป็นต้น ไม่พบทางสำเร็จ ท่านท้าวสักกะเทวราชได้เล็งเห็นด้วยทิพยจักษุ ต้องการที่จะช่วยพระบรมโพธิสัตว์ให้ตรัสรู้พระนิพพาน จึงได้เสด็จลงมาจากดาวดึงส์เทวโลก มาดีดพิณ 3 สายให้พระโพธิสัตว์ได้ทรงสดับ สายแรกขึงสายพิณหย่อนไปหน่อยเสียงก็ไม่เพราะ สายที่สองขึงสายพิณตึงไปหน่อยสายก็ขาด สายที่สามขึงสายพิณพอดีๆ เสียงที่ดีดก็ออกมาไพเราะ พระบรมโพธิสัตว์เมื่อพระองค์ได้ทรงสดับดังนั้นก็ทรงเข้าใจความหมายของท่านท้าวสักกะเทวราช และได้หันมาเสวยพระกระยาหาร สรงน้ำ และปฏิบัติตามทางสายกลาง จึงได้ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าในเวลาต่อมาไม่นาน ฉะนั้น เรื่องการทำสมาธิก็เช่นกัน ถ้าเรานั่งแช่ทับขาตัวเองอยู่เป็นชั่วโมงๆ และบ่อยๆเข้า ก้จะเป็นอัมพฤกษ์อัมพาตได้ ควรระวังด้วย แต่ที่บอกว่าเพ่งบริเวณที่ปวดนั้นอีกกรณีหนึ่ง หมายความถึงเพ่งเพื่อระงับความเจ็บปวดในขณะที่มีสมาธิ ต้องแยกกันให้ออก หวังว่าคงเป็นประโยชน์บ้างนะครับ..........

 

ลองนั่งทำสมาธิในท่านั่งเก้าอี้มีพนักดูหน่อยไหมครับ โซฟาก็ได้ วางแขนตามสบาย แล้วเดินจิตตามถนัด ผมใช้บ่อย ไม่ปวดขา ไม่ปวดหลังได้ง่ายๆ เอาท่าสบายๆ ตะคริวก็ไม่กินด้วย

เจริญธรรม

 

ถ้าฝึกนั่งสมาธิจนเข้าฌานได้เร็ว ก็สบายมากครับ เพราะถึงแม้ขาจะชาก็แทบไม่รู้สึก จิตมันเข้าสมาธิเรียบร้อยแล้ว กายกับจิตแยกกันเล็กน้อย ความทุกข์ทางกายจะทุเลาลงครับ

 

ใครๆก็เป็น ธรรมดาของร่างกายที่เลือดไหลเวียนไม่สะดวก
ลองสังเกตุจะเห็นว่าบางทีชามาก บางทีชาน้อย บางทีไม่ชา
พิจารณาตรงนี้ ส่วนหนึ่ง
ทีนี้ก็แก้ปัญหาเรื่องขาชา
ถ้าไม่อยากชาเลย นั่งเก้าอี้ได้ แต่จะนั่งหลับได้ง่าย ก็ต้องไปแก้หลับอีก
ถ้าจะนั่งแบบเดิม ปล่อยให้ชาแล้วกำหนดรู้ ที่อาการชาดูไปเรื่อยๆ ทนไมไหวจะรู้เองว่า ควรทำอย่างไร ตรงนี้ควรพิจารณาอีกจุด
ถ้าจะนั่งพอชาแล้วขยับตัวจะเสียสมาธิไหม ตรงนี้อยู่ที่ขณะนั้นเราเข้าสมาธิระดับไหนแล้ว พิจารณาได้เอง บางทีหลุด บางทีไม่หลุด
ที่สำคัญที่สุดคือไม่ลืมที่จะพิจารณาความไม่เที่ยงของร่างกาย
ว่ามันเอาแน่นอนไม่ได้
ฝืนก็ดี
ไม่ฝืนก็ดี
ดีทั้งนั้น ถ้าสอนให้เราเข้าใจธรรมชาติรู้ในตัวเองได้
เจริญดีทั้งนั้น

 

จากประสบการณ์ ผมเป็นคนที่นั่งสมาธิในท่าขัดสมาธิแล้วขาชาไวๆมากๆ(ไม่เกิน 20 นาที)

ตอนแรกก็ฝืน กำหนดรู้ว่าชา แต่ก็ทนไม่ไหวจริงๆ ได้อีก 5 นาที ต้องลุกเลย

แต่ตอนหลังพอชา ก็เหยียดขาแล้วกำหนดรู้ว่าเหยียดขา แล้วก็ทำสมาธิต่อ

ไม่ต้องห่วงว่าพลังสมาธิหาย(เพิ่งเคยได้ยิน อิอิ)

สมาธิคือการตั้งมั่นกับสิ่งที่ทำอยู่ คือนั่งก็ตั้งมั่นในการนั่ง

ตอนขาชาก็รู้ เราเหยียดขาก็รู้ แบบนี้ก็เป็นการทำสมาธิต่อเนื่องอยู่แล้วครับ