ธรรมะไร้กาลเวลาทั้งทางโลกทั้งทางธรรม

แสงธรรมแห่งพระไตรปิฎก

1. พระธรรมรัตนะ
2. พระไตรปิฎกเสียงสมจริง
3. ธรรมปฏิบัติ ชุดที่ ๒
4. มหาสุญญตสูตร

มหาสุญญตสูตร
ว่าด้วย
ความว่างเปล่า สูตรใหญ่
เหตุการณ์
พระพุทธเจ้าแสดงธรรมแก่พระอานนท์เรื่องความว่าง กามคุณ ๕ อุปาทานขันธ์ ๕ อุปัททวะของอาจารย์และศิษย์ วิธีพึงปฏิบัติต่อพระศาสดา

พระพุทธเจ้ากล่าวกับพระอานนท์ว่า

ภิกษุผู้ชอบคลุกคลีกัน ยินดีในการคลุกคลีกัน ประกอบเนืองๆ ซึ่งความชอบคลุกคลีกัน ชอบเป็นหมู่ ยินดีในหมู่ บันเทิงร่วมหมู่

ย่อมไม่งามเลย

ไม่อยู่ในฐานะที่จะได้สุขเกิดแต่เนกขัมมะ สุขเกิดแต่ความสงัด สุขเกิดแต่ความเข้าไปสงบ สุขเกิดแต่ความตรัสรู้ ตามความปรารถนา โดยไม่ยากไม่ลำบาก

ไม่อยู่ในฐานะที่จะบรรลุเจโตวิมุติอันปรารถนาเพียงชั่วสมัย หรือเจโตวิมุติอันไม่กำเริบมิใช่เป็นไปชั่วสมัยอยู่

ส่วนข้อที่ภิกษุเป็นผู้เดียว หลีกออกจากหมู่อยู่

พึงหวังเป็นผู้ได้สุขเกิดแต่เนกขัมมะ สุขเกิดแต่ความสงัด สุขเกิดแต่ความเข้าไปสงบ สุขเกิดแต่ความตรัสรู้ ตามความปรารถนา โดยไม่ยาก ไม่ลำบาก นั่นเป็นฐานะที่มีได้

พึงหวังบรรลุเจโตวิมุติอันน่าปรารถนาเพียงชั่วสมัย หรือเจโตวิมุติอันไม่กำเริบมิใช่เป็นไปชั่วสมัยอยู่ นั่นเป็นฐานะที่มีได้

ย่อมไม่พิจารณาเห็นแม้รูปอย่างหนึ่งซึ่งเป็นที่ไม่เกิดโสกะ ปริเทวะ ทุกข์ โทมนัส อุปายาส เพราะความแปรปรวนและความเป็นอย่างอื่นของรูป ตามที่เขากำหนัดกันอย่างยิ่ง ซึ่งบุคคลกำหนัดแล้ว

วิหารธรรมที่พระพุทธองค์ตรัสรู้ในที่นั้น ๆ คือบรรลุสุญญตสมาบัติภายใน เพราะไม่ใส่ใจนิมิตทั้งปวงอยู่

ถ้ามีบุคคลใดเข้าไปหาพระพุทธองค์ผู้อยู่ด้วยสุญญตสมาบัติวิหารธรรมนี้ในที่นั้น ๆ พระพุทธองค์ย่อมมีจิตน้อมไปในวิเวก ยินดียิ่งแล้วในเนกขัมมะ ปราศจากธรรมเป็นที่ตั้งแห่งอาสวะโดยประการทั้งปวง

ถ้าหวังว่าจะบรรลุสุญญตสมาบัติภายใน พึงดำรงจิตภายใน ให้จิตภายในสงบ ทำจิตภายในให้เป็นธรรมเอกผุดขึ้น ตั้งจิตภายในให้มั่นด้วยการเข้ารูปฌาณ ๔ ใส่ใจในความว่างภายใน ความว่างภายนอก ความว่างภายในและภายนอก และอาเนญชสมาบัติ

เมื่อบุคคลอยู่ด้วยวิหารธรรมนี้

- ย่อมใส่ใจว่า อกุศลธรรมลามกคือ อภิชฌาและโทมนัส จะไม่ครอบงำในการเดินจงกรม ยืน นั่ง นอน ด้วยอาการนี้ เป็นอันเธอรู้สึกตัวในการเดินจงกรม ยืน นั่ง นอน

- จักพูดเรื่องราวซึ่งเป็นเรื่องขัดเกลากิเลสอย่างยิ่ง เป็นที่สบายแก่การพิจารณาทางใจ เป็นไปเพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อคลายกำหนัด เพื่อดับกิเลส เพื่อสงบกิเลส เพื่อความรู้ยิ่ง เพื่อความตรัสรู้ เพื่อนิพพาน คือ เรื่องมักน้อย เรื่องยินดีของของตน เรื่องความสงัด เรื่องไม่คลุกคลี เรื่องปรารภความเพียร เรื่องศีล เรื่องสมาธิ เรื่องปัญญา เรื่องวิมุตติ เรื่องวิมุตติญาณทัสสนะ ด้วยอาการนี้ เป็นอันเธอรู้สึกตัวในเรื่องการพูด

- เราจักไม่ตรึกในกามวิตก พยาบาทวิตก วิหิงสาวิตก ซึ่งเป็นวิตกที่เลวทราม เป็นของชาวบ้าน เป็นของปุถุชน ไม่ใช่ของพระอริยะ ไม่ประกอบด้วยประโยชน์ ไม่เป็นไปเพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อคลายกำหนัด เพื่อดับกิเลส เพื่อสงบกิเลส เพื่อความรู้ยิ่ง เพื่อความตรัสรู้ เพื่อนิพพาน และใส่ใจว่า เราจักตรึกในเนกขัมมวิตก อพยาบาทวิตก อวิหิงสาวิตก ซึ่งเป็นวิตกของพระอริยะ ด้วยอาการนี้ เป็นอันเธอรู้สึกตัวในการตรึก

- ถ้าภิกษุพิจารณาอยู่ รู้ชัดอย่างนี้ว่ามีความฟุ้งซ่านแห่งใจเกิดขึ้นแก่เราเพราะกามคุณ ๕ นี้อย่างใดอย่างหนึ่ง หรือเพราะอายตนะใดอายตนะหนึ่ง เมื่อเป็นเช่นนั้น ภิกษุย่อมรู้ชัดอย่างนี้ว่า ความกำหนัดพอใจในกามคุณ ๕ นี้เ รายังละไม่ได้ แต่ถ้าภิกษุพิจารณาอยู่ รู้อย่างนี้ว่าไม่มีเลยที่ความฟุ้งซ่านแห่งใจเกิดขึ้นแก่เราเพราะกามคุณ ๕ นี้อย่างใดอย่างหนึ่งหรือเพราะอายตนะใดอายตนะหนึ่ง เมื่อเป็นเช่นนั้น ภิกษุย่อมรู้ชัดอย่างนี้ว่า ความกำหนัดพอใจในกามคุณ ๕ นี้เราละได้แล้ว ด้วยอาการนี้ เป็นอันเธอรู้สึกตัวในเรื่องกามคุณ ๕

- เมื่อพิจารณาเห็นทั้งความเกิดและความดับในอุปาทานขันธ์ ๕ นี้อยู่ ย่อมละอัสมิมานะในอุปาทานขันธ์ ๕ ได้ เมื่อเป็นเช่นนั้น ภิกษุย่อมรู้ชัดอย่างนี้ว่า เราละอัสมิมานะในอุปาทานขันธ์ ๕ ของเราได้แล้ว ด้วยอาการนี้ เป็นอันเธอรู้สึกตัวในเรื่องอุปาทานขันธ์ ๕

สาวกไม่ควรจะติดตามศาสดาเพียงเพื่อฟังสุตตะ เคยยะ และไวยากรณ์เลย เพราะธรรมทั้งหลายอันพวกเธอสดับแล้ว ทรงจำแล้ว เพ่งตามด้วยใจแล้ว แทงตลอดดีแล้วด้วยความเห็น เป็นเวลานาน

สาวกควรจะใกล้ชิดติดตามศาสดา เพื่อฟังเรื่องราวซึ่งเป็นเรื่องขัดเกลากิเลสอย่างยิ่ง เป็นที่สบายแก่การพิจารณาทางใจ เป็นไปเพื่อความเบื่อหน่ายส่วนเดียว เพื่อความกำหนัด เพื่อดับกิเลส เพื่อสงบกิเลส เพื่อความรู้ยิ่ง เพื่อความตรัสรู้ เพื่อนิพพาน คือ เรื่องมักน้อย เรื่องยินดีของของตน เรื่องความสงัด เรื่องไม่คลุกคลี เรื่องปรารภความเพียร เรื่องศีล เรื่องสมาธิ เรื่องปัญญา เรื่องวิมุตติ เรื่องวิมุตติญาณทัสสนะ



อ่าน มหาสุญญตสูตร

อ้างอิง
มหาสุญญตสูตร พระไตรปิฎก ฉบับหลวง เล่มท่ี ๑๔ ข้อที่ ๓๔๓-๓๕๖ หน้า ๑๘๕-๑๙๓
ชุดที่
ธรรมปฏิบัติ ชุดที่ ๒
ลำดับที่
14

 

ผมเป็นฆราวาสเป็นชาวบ้านธรรมดา
ผมจำเป็นต้องคลุกคลีกับคนหมู่คณะ
สูญญตาที่พระพุทธเจ้าทรงตรัส
คือสูญจากกิเลส
สูญจากอวิชชา
ที่เป็นเหตุให้เกิดมีอายะตนะขึ้นมาครับ
ปัจจัยที่ทำให้มีอายะตนะคือจิตวิณญาณ
ปล่อยวางจิตวิณญาณ
ที่เป็นเหตุให้เกิดอายะตนะ
ก็เท่ากับดับอายะตนะที่เหตุ
เหตุแห่งอายะตนะดับ
อายะตนะที่ยังเหลืออยู่ตอนนี้
ก็เหมือนไฟหมดเชื้อที่รอวันดับสนิทครับ
คุณพลังไม่ต้องการคลุกคลีก็ออกบวช

 

เรื่องสุญญตาวิหารธรรม ที่ชาวบ้านไม่รับ เพราะคิดว่าเป็นธรรมที่เข้าถึงได้ยาก จึงขอให้พระพุทธองค์ตรัสเรื่องอื่นแทน

 

คุณแอลไม่ต้องกังวล
คุณพลังเป็นคนฉลาด
หมดภาระโน่นแหล่ะครับ
คุณพลังถึงจะออกบวช

 

ไร้คมทะลึ่ง กู๊ดไม่ใช่เมียผม
แอลเขาไม่กระดิกกับพุทธวชนะหรอก

คิดได้ไงฟร๊ะ ไปล่ะได้เวลประชุม ครม

 

ผมเขียนผ่านgoogๆ
ส่งไปถึงพันยาคุณพลังอีกทีครับ

 

คิดถึงแอลเหรอครับ

 

คิดถึง ตาย(ชื่อเมียเก่า) ดีแล้วที่ไม่บวช 55

 

เห็นคุณพลังบอกไม่ค่อยสบาย
ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างครับ

 

ทางโลกบททดสอบของมาร จะยากสักหน่อย ส่งนางราคะ นางอรดี นางตัณหา พิจารณาอสุภะก็แล้ว ยังเอาไม่อยู่ รับดูแล(เสร็จทุกราย) 55

 

ค่อนข้างแก่ง่าย และตายยากคับ

 

แล้วสวยๆอย่างคุณปวี
จะไปนิพพานเมื่อไหร่ครับ

 

มรรค ผล นิพพาน
มรรค=คือการลงมือปฏิบัติมรรคแปด
ทางสายกลางเป็นกลาง
ที่ถูกทางเป็นสัมมาอย่างจริงจัง
ผล=เกิดผลมาจาก
การลงปฏิบัติตามรรคแปดอย่างถูกต้อง
ตรงทางไม่ออกนอกทางไม่ออกนอกลู่
นำไปสู่ ทานสัมมา ศีลสัมมา
ภาวะนาสัมมา สมาธิสัมมา
จนเกิดการพิจารณา
หาเหตุหาผลจนแตกฉาน
เกิดเป็นปัญญาเห็นทุกข์
เห็นเหตุแห่งทุกข์ เห็นวิธีดับทุกข์
ถึงที่สุดดับทุกข์ทุกข์ดับสนิท
สิ้นทุกข์หมดกิเลส
ร่างตายกายแตกก็ไปพระนิพพาน

 

ความจริงมีได้หลายลักษณะแต่ว่า คนเรามักเลี่ยงไปตามความแปรปรวนของมัน ที่จริงก็มีสองแบบ หยาบไปละเอียดแล้วเห็นกับละเอียดเข้าไปย้อนมาเห็นหยาบแล้วจงเห็น เรื่องนี้ก็แล้วแต่จะคิดเอาเอง ว่าหยาบไปละเอียดคืออะไร แล้วละเอียดเข้าไปย้อนเห็นความหยาบจึงแจ่มแจ้งคืออะไร ศึกษาอะไรก็ตามลำดับนั้นควร แต่ควรที่จะไม่แปรปรวนเมื่อยังไม่เห็นสักทาง มิได้ประมาทแต่มันมีความแตกต่างกันจริง และเมื่อถึงจุดที่เรียกว่าเห็น ล้วนไม่ต่างกัน

 

ถ้าเอาตรงตามต้นฉบับเลยคือ เราทั้งหลายไม่น่าจะอยู่ในฐานะที่พึงกระทำได้ ด้วยหลากหลายสาเหตุและปัจจัย ต้นฉบับจึงทรงตรัสไว้ว่า จริงอยู่ที่ คนธรรมดาหรืออุบาสกอุบาสิกาก็บรรลุธรรมได้ แต่เหตุปัจจัยที่กล่าวนั้นก็ต่างกันมากมาย แม้ปัจจุบัน ก็ยังคงเห็นว่า อุบาสกหรืออุบาสิกาที่เป็นพระอริยะเจ้า ก็มีเหตุปัจจัยอันเห็นได้ชัด เพียงแต่ความแปรปรวนของคนที่เกิดขึ้น ด้วยอัสมิมานะ คิดว่า อะไรๆ ฉันก็ต้องเป็นได้และทำได้และเหมือนกัน ทั้งๆที่ เหตุปัจจัยนั้นต่างกัน ควรตั้งสติดีดี เอาเท่าที่มีนั่นแหละดีแล้ว พลาดนิดเดียวถอยหลังไปหลายขุม ถ้ามีสติแล้วไม่มีทางถอยหลังแน่นอนครับลุงแมว

 

คนส่วนมากชอบว่ายน้ำ ลัดเลาะตามขอบฝั่งใน น้อยคนนักจะมีความเพียร ว่ายน้ำข้ามสังสารวัฏที่ข้ามได้ยาก พ้นจากที่มีน้ำ ว่าสิ่งใดเป็นธรรมชาติเดิม ไม่มีสัตว์บุคคล ว่างเปล่าจากความหมายแห่งตัวตน

 

ขออนุโมทนาในธรรมทุกท่านด้วยความเคารพครับ

ขอบคุณหลวงพี่และคุณลุงธรรมด้วยครับ

ข้าพเจ้าเป็นเพียงผู้ปฏิบ้ติธรรมดาคนหนึ่งครับ ไม่ได้มีอภิญญามากมายอะไรครับ จึงไม่สามารถครับ

และเรื่องความคิดนั้น ข้าพเจ้าไม่ได้บอกว่าห้ามได้ครับ เพียงแต่ข้าพเจ้าเห็นเหตุแห่งการเกิดของมันครับ

ขอให้เจริญในธรรมทุกท่นครับ ด้วยความเคารพครับ

 

ที่ใดมีร่างกาย ที่นั่นย่อมมี ทุกข์กาย
ที่ใดมีจิต ที่นั่นย่อมมี ทุกข์ใจ

 

พระเอก กรู มาแล้วเว้ย

 

เพียงเเค่การปฏิบัติทางมรรคมีองค์ 8
ยังไม่เรียกว่า เป็นมรรคได้ครับ

เมื่อเหตุปัจจัยถึงพร้อม หรือคือการครบองค์สมบูรณ์พร้อมของมรรคมีองค์ 8
จึงเป็นเหตุให้เกิดมรรค คือ โสดาปัตติมรรค เเละผล คือโสดาปัตติผล เป็นโลกุตรธรรมครับ

เเม้เเต่ สัมมาทิฏฐิ ของปุถุชนก็เป็นคนละตัวกันกับของพระอริยบุคคล

สัมมาทิฏฐิของพระอริยบุคคล เกิดในมรรค เป็นโลกุตรธรรม
ของปุถุชน ยังไม่ใช่สัมมาทิฏฐิในองค์มรรค

เเละนิพพานไม่อาจใช้คำว่า ไป ได้เลยครับ
เพราะนิพพานไม่ใช่สถานที่ ไม่ใช่ตัวตน ไม่เกิด ไม่ดับ ไม่ไป ไม่มา ทั้งสิ้น

นิพพานคือสภาวะที่สิ้นกิเลสตัณหาครับ.