ทุกสิ่งอยู่ที่จิต รู้เห็นด้วยจิต ยึดติดด้วยจิต หลุดพ้นด้วยจิต

ฌาณดับแล้วแล้วทำไมวิบากถึงยังไม่ดับตามคับ ท่านพญา

 

แล้วถ้าทำฌาณไม่ให้เกิดตั้งแต่ต้นจะเป็นอย่างไรคับ

 

สาเหตุที่ต้องดับฌาณ เพราะมันคือความแค้นให้คนที่มีฌาณนั้น ใช่รึเปล่าคับ

 

ท่านใดที่อยากจะมีฌาณ 8-9-10-11-12 ผมขอแนะนำให้ศึกษาจากผู้รู้ในคอสนี้เลยนะคับ

 

ความเป็นอย่างนั้นเอง มีส่งมีรับ อาศัยกันและกัน ปล่อยให้ไหลไป... 55

 

ความเป็นจริงที่เกิด มันไม่ขำเลยนะคับ

 

สภาวะที่เป็น กุศล จิตรู้ทันสภาวะ มันจะไม่ดับ จิฮับ

สติ มีหน้าที่ กำจัดอกุศล

หาก สติเกิด อกุศลจะเกิดไม่ได้

แต่ถ้า สติเกิด กุศลเกิด กุศลจะยังคงให้ผลไปเรื่อยๆ
จนกว่า เหตุ ของการเกิดจะดับ ( จีๆ ดับไปแล้ว
แต่ วิบากมันจะนาน แล้วแต่ ประเภท ของกุศลฮับ)

แต่

มีแต่ นะฮับ

สำหรับ คนที่ รู้ว่า ฌาณ ก็คือ ภพ

แม้น วิบากจะเกิด ก็จะไม่หลง เว้นแต่ ไม่มี สัมมาทิฏฐิ
ว่าด้วยเรื่อง "ภพ" ภวตัณหา วิภวตัณหา ไม่เคยรู้จัก
ก็จะ ผลิกเป็น เดียรถีย ไปตามระเบียบ ห่างนิพพาน

หากมี สัมมาทิฏฐิ แค่ กามสัญญาดับ ไม่ต้องล่อ ภวตัณหา
วิภวตัณหา ปฐมฌาณเกิด สุญญตาก็เรียก แค่นีก็เหลือแหล่
สัมผัสการดับของโลภะ นิพพานก็ชิมรางได้แล้ว
เรียก เจริญปัญญาไปเลย ยกวิปัสสนาไปเลย

นะ

หากจะไป 2 3 4 ก็ต้อง พินา เหตุก่อนหน้าดับ

ทุตยฌาณ จะเกิด ก็ต่อเมื่อเห็น ปฐมฌาณดับ

หาก ปฐมฌาณ ไม่ดับ ทุตยฌาณ ก็หมดสิทธิเกิด

งง เป่า

จะ งง หากยังแปลภาษาธรรม ดับ คือ ไม่มี โบ๋เบ๋

ภาษาธรรมเวลาพูดว่าดับ เขาจะหมายเอาเห็น เหตุดับ

การที่มี อาการเหตุดับ วิบากมันจะเกิด ดังนั้น
คำว่า ปฐมฌาณดับ ก็หมายถึง ทำเหตุให้เกิด
ปฐมฌาณมาก่อนแว้ว ไม่ใช่ โบ๋เบ๋ มะเคยปลากรอบเหตุ

เหตุของปฐมฌาณ คือ วิตก วิจาร

วิตก วิจารดับ ก็จะเป็นเรื่อง เหตุของทุติยฌาณเกิด อะไรงี้

ภาษาโบราณ จะเรียกว่า ล่วงส่วน จะคนละ นัยกับ "ส่งต่อ"
ซึ่งเป็นอาการของ คนเมา เห็นเป็นเรื่อง สะสม มีตัว มีตน
ไม่ได้มี สัมมาทิฏฐิ ความเป็น ปัจจัยการ เป็นไปเอง ไม่ได้
เกิดจาก การบัญชา หรือ ทำให้เกิด หรือ บริหารจัดการอะไรได้

จิตมะใช่เรา

แต่ ฝึกให้เห็นการดับของเหตุ ได้ ไม่ได้อะไรมา ไม่เสียอะไรไป

ความพยายามอยู่ที่ไหน ความล้มเหลวอยู่ที่นั่น

ฮิวววววววส์


ปล : ความเพียรปรากฏ กิจมีเท่านี้
" ไม่ต้องคำนึง วิบาก ถึง หรือไม่ถึง( กิจอื่น ไม่มี )"

 

ทำไมไม่โดนกวนแล้วคับ

 

จิตคือผู้ดู จิตเกิดจากจิต จิตทำหน้าที่ดูจิต จิตดับได้โดยการดับจิต

 

พวกที่่ได้ฌาณสมาบัติ ลูบคลำ(วิตกวิจาร)จนเกิดปิติใส ได้นามกาย(สักขี) มีอากาศว่างๆไม่มีที่สิ้นสุด มีสัญญาก็ไม่ใช่ ไม่มีสัญญาก็ไม่ใช่ ย่อมหลงว่าตนนั้นบริสุทธิ์(สำคัญตน) เป็นเพียงการข่มจิตให้นิ่ง ด้วยอำนาจสมาธิ (พ้นทุกข์ได้ด้วยความเพียร และบริสุทธิ์ได้ด้วยปัญญาเท่านั้น)

 

จิตเป็นมูลฐานของทุกสรรพสิ่ง เข้าถึงความจริงแท้(อมตะธาตุ) ได้ด้วยจิต จิตดับรู้ได้แล้ว ไม่ไปเกิดรู้อีกแล้ว

 

ความจริงแท้(สัจจะ) คือ อำนาจสูงสุดของธรรมทั้งปวง

 

เราพบหนทางคับแคบนั้นแล้ว ทางแห่งบิดา ทางแห่งความจริงแท้ ทางที่เข้าไปได้ยาก ปราศจากตัวตน(ไม่มีทุกข์)

 

จิตธรรมดาที่ไม่ธรรมดา ปรากฏขึ้นแล้วในโลกนี้ แสงสว่างได้เกิดขึ้นแล้ว ไม่มีประมาณ ผู้ใดพึงจำแสงนี้ได้ ย่อมเห็นเราในธรรมทั้งปวง

 

ไม่มีสิ่งใดใหญ่และเล็กไปกว่าจิต จิตคือราชาแห่งธรรมทั้งปวง

 

นรชนทั้งหลาย ผู้กำหนดรู้ทุกข์แล้ว เห็นชอบแล้ว ปิดตาหู..ตำราความเชื่อเดิมได้แล้ว สิ่งใดรู้ธรรมอารมณ์ คือใจ ใจรู้สุขรู้ทุกข์ได้ที่เวทนา ทุกข์เกิดและดับได้ที่เวทนา ดับเวทนาได้แล้ว ย่อมเห็นตามความเป็นจริง(ในอริยสัจ๔)

 

ความพยายามอยู่ที่ไหน ความล้มเหลวอยู่ที่นั่น (ถ้ามีเราเป็นผู้พยายาม)

 

ทำแล้วไม่มีผู้รับผล ความพยายามก็หมดสิ้นไป นรชนพ้นทุกข์ได้ด้วยความเพียร นรชนต้องทำเอง รู้ได้เฉพาะตน และบริสุทธิ์ได้ด้วยปัญญา

 

ผู้ใดถือศีล๕ ผู้นั้นย่อมพึงจำแสงนี้ได้ ไม่ทำตนให้สุขสบายในกามราคะ ไม่ทำตนให้ลำบากในอรูปราคะ ทางเข้าถึงรูปราคะและดับรูปราคะคือทางสายกลาง ปัญญาชอบ คิดชอบ พูดชอบ...ตั้งจิตชอบ

"ธรรมิกราช"

 

เราได้รู้รอบแล้ว ในอริยสัจ๔ ที่มีรอบ๓ อาการ๑๒อย่าง เพื่อเป็นการยืนยันตน คือ ตรัสรู้ชอบ ได้ด้วยปัญญาอันยิ่งยวด มีนามว่า ธรรมิกราช ราชาแห่งธรรมทั้งปวง

"ธรรมิกราช"