ทำไมจิตมันไม่เป็นสมาธิซักที

ทำมาหลายครั้งแล้ว เหมือนเดิมทุกครั้ง

พอมันกำลังเริ่มจะสงบนิดนึง เหมือนหัวใจมันเต้นแรง เต้นเร็ว หายใจไม่ปกติ แต่สุดท้ายมันก้ไม่เป็นสมาธิ
ไม่รู้จะทำไง ไม่มีครูบาอาจารย์

เป็นเพราะว่าไปจ้องมมันเกินไปรึปล่าว

 

เขาเรียกหลายอย่างนะ จ้อง ก็ใช่ เพ่งก็ใช่

แต่ให้ปราณีต ละเอียด เห็นจะพูดว่า ถลำตามไปรู้

คือ เวลาภาวนา ใจที่เคยสดับธรรมมามาก ปัญญามันจะมาขวางกั้น

มันจะนำหน้าการภาวนาหนึ่งก้าว ทำให้เกิดการ ค้นคว้า การควาน
หา การกระโจนตามไปเห็นสิ่งที่เอะใจ จะเห็นว่า มันเกิดจากการนึก
เอะใจสงสัยว่าเห็นนี้ถึงจะถูก เห็นนั่นถึงจะถูก มันก็เลยคว้ามา แล้วก็
ตามไปดู เผื่อว่าจะเห็นมันดับ

พยายามดูห่างๆ ดูให้อยู่ที่ฐานของจิต คือ แค่รู้ ไม่ใช่ จะไปรู้ว่ามัน
คืออะไร มันจะดับไหม มันจะนิ่งไหม

พอวางอารมณ์แค่ระลึกรู้ ดูห่างๆ จิตจะถอยออกมา ไม่กระโจนเข้า
ไป ไม่หยิบขึ้นมาแล้วจ้องดู มันก็จะผ่านไป ผ่านมา ให้เราเห็น โดย
แรกๆ เราจะเอียงตามมันไปด้วย บางคนตัวเอียงไปเลย บางคนวูบ
ไปกับมัน นี่แปลว่า เราเพ่งเกินไป จับมันแน่นไป

เรียกตามปริยัติคือ ยังมีอุปทานขันธ์ ( แต่อย่าพึ่งเข้าใจว่าเห็น
อุปทานขันธ์หละ ยังก่อน )

อย่าลืมไปถาม ธรรมาบรรณารักษ์ชื่อ วิษณุ นะ เขาจะหาธรรมะของ
หลวงพ่อพุธให้ใกล้เคียงกับปัญหาได้ ....เอ่อ ยังไงก็ลองพิสูจน์นะ
อย่าเชื่อผมเสียทีเดียว

 

ฐานของจิตเคลื่อนนะง่ายๆ.....พยายามอย่าสนใจอะไรนอกจากกรรมฐานที่กำหนดนะ......

เมื่อสถาวะที่หัวใจเต้นอย่าได้กลัว....เพราะไม่ตายหลอก......

สบายๆ...นะ...หายใจลึกๆให้ทั่วท้อง..ผ่อนคลายทั้งกายและใจ....ไม่นานก็หายไปเอง....

จิตก็จะรวมตัวดีมากขึ้น.....ตั้งมั่นมากขึ้น...

ครูบาจารย์มีมากครับ...ลองหาพระธรรมเทศนามาฟังก่อน....ข้องใจอะไรก็ถามได้.....หรือถ้าอยากไปหาครูบาอาจารย์.....ตอนนี้ก็ยังมีมากท่านอยู่ครับ..

โมทนาสาธุบุญ.....ตั้งใจปฏิบัติ....

 

ใช้การทำสมถะในรูปแบบไหนล๊ะครับ ถ้าให้เดาคงจะดูลมหายใจใช่มั๊ยครับ เพราะตาม

ดูลมนานๆลมมันจะหดสั้นๆ เหมือนไม่ได้หายใจ ดูนานๆกลายเป็นอึดอัดคล้ายมันบีบหัวใจ

ลมหายใจจะถี่ๆ..แนะนำว่าลองเปลี่ยนมาเป็น ภาวนาในใจโดยไม่ต้องตามเพ่งลมหายใจ

เปลี่ยนเป็นภาวนา พุทโธๆๆๆๆ หรือ สัมมาอรัหังๆๆๆๆ ก็ได้ในใจเพียงอย่างเดียวโดยไม่

ต้องไปดูลมหายใจน๊ะครับ ทำใจให้สบายๆผ่อนคลายแล้วภาวนาไปครับ การภาวนาใช้

ควบคู่กับการดูจิตได้ด้วย เมื่อภาวนาพุทโธๆๆ จะสังเกตุได้ว่าจิตไหลไปคิด ให้รู้ให้ทัน

จิตที่ไหลไปคิดแล้วให้กลับมาภาวนาพุทโธๆๆๆ ต่อไปเรื่อยๆครับ ลองดูน๊ะครับเผื่อจะ

ถูกจริต...ค่อยไปหาแนวทางดูจิตพัฒนาต่อยอดต่อไป

 

ถูกครับ ผมแค่ดูลม ไม่กำหนดบทบริกรรม เดี๋ยวลองพุทโธมั่งดีกว่า

ขอบคุณทุกท่านครับ

 

ใช่ ๆ ผมแค่ดูลม อาการเป็นอย่างท่านเดาเลย เพราะไม่ได้กำหนดบทบริกรรม เดี๋ยวลองพุทโธมั่งดีกว่า

ขอบคุณทุกท่านครับ

 

ตั้งใจทำจนเครียดมากไป

ฝึกสมาธิต้องผ่อนคลายสบายๆ

ปลดเปลื้องเครื่องผูกทั้งปวงแล้ว

ธรรมที่แท้จริงจึงไม่ต้องเห็นอะไร เพราะธรรมญาณไม่มีรูปลักษณ์ให้เห็นได้เลย

 

ถ้าพวกฝึกสะกดจิตเค้าจะแก้ด้วยการอัดปราณเข้าท้องน้อยก่อนฝึก
วิธีฝึกก็นอนราบ
1จังหวะที่ทำท่าสะพานโค้งหายใจเราลึกสุดยกตัวขึ้น
2วางตัวลงหายใจออก

เหมือนจังหวะเปลี่ยนเกียร์หน่ะ พอเราเหยียบคันเร่งจนรอบเครื่องสูง
เราไม่เปลี่ยนเกียร์ มันก็ลากเกียร์ก็ไปความเร็วสูงไม่ได้
วิธีแก้ก็เปลี่ยนจากรู้ลมเข้าออกเป็นรู้ไม่มีลมเฉยๆ
เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาก็ได้นี่ครับ ลมหายก็ระลึกลมกลับมา
กลับมาก็ดูต่อจนแผ่วไปหายไป

นั่งสมาธิตามรู้ลมเฉยๆ นั่งผ่อนคลายทุกส่วนเด๊วไปของเค้าเอง ไม่ต้องอยาก
มี2ทางไป ทางแรก อิสราเอน เลบานอน อาหลับ
ทางที่2 เหลือแต่รู้มีสติรู้ตัวอยู่ ตัวแข็งเหมือนเป็นก้อนดิน

 

ขออนุโมทนาในกุศลจิดของทุกๆท่านครับ และของเป็นกำลังใจในการปฏิบัติของทุกท่านครับ ขอให้สติจงอยู่กับท่านตลดไป

 

โอ้ว
เหมือนกับพวกสตาร์วอร์ อวยพรกัน
may the force be with you ขอพลังจงสถิตย์กับคุณ
เปลี่ยนเป็น
may the conscious be with you ขอให้มีสติ

 

จิตไม่ส่งออกนอกกาย....กำหนดสิ่งใด สิ่งหนึ่ง เป็นอารมณ์ (วิตก) ระลึกรู้ ต่อสิ่งนั้น อยู่ตลอดเวลา (วิจาร) เมื่อจิตรวมตัวกันดีแล้ว ตั้งมั่นดีแล้ว วางอารมณ์ดีแล้ว ปิติก็เกิด
จิตระลึกรู้อยู่ใน ปัจจุบันอารมณ์ เมื่อได้ที่แล้ว จิตก็ตั้งมั่น เป็นสมาธิ สู่ เอกัคคตารมณ์

เทคนิค.. นั่งลืมตา แล้วใช้จิตสำรวจดูว่า ในห้องที่เรานั่งอยู่ มีสิ่งของใด ๆ อยู่ตรงไหนบ้าง ใช้จิตสำรวจโดยไม่ต้องหันไปมอง สัมปชัญญะจะรู้ตามไปด้วย ต่อมาก็กำหนดสติวางลงตรงหน้า หรือจุดที่ลมกระทบใต้จมูก(รู้สึก) หรือที่ลิ้นปี่ ยุบ-พอง ตามใจชอบ สักพักหนึ่งตามันก็จะหลับเอง

กำหนด อารมณ์ให้เป็นปัจจุบัน มีความรู้สึกตัว(สัมปชัญญะ) ให้พร้อมที่จะ รู้ (สติ) ถึงการเคลื่อนไหว ของลมที่ เข้า-ออก , การยุบ-พอง แล้วแต่กรณี

จิตมีที่ระลึก ที่ยึดเกาะ(หลวงพ่อพุธ..กล่าว) ก็จะ นิ่ง สักระยะหนึ่ง ความสงบก็เข้ามาสู่จิตใจ พร้อมกับความสบายอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน เพราะทั้งวันไม่เคยอยู่นิ่ง คิดไปในเรื่องต่าง ๆ นาตลอดเวลา ไม่มีเวลาหยุด เมื่อหยุดคิดจึงสงบ และสบาย (ปิติ)

จากนั้นดึงจิตเข้ามาสู่ภายในกลางกาย , หรือด้านในหลังโพรงจมูก จิตก็จะไม่รับรู้สิ่งภายนอกกาย นิ่งสงบอยู่ภายใน จนกระทั่งไม่รู้สึกถึงลมเข้า-ออก หรือ พอง-ยุบ ทางกายต่อไป ความรู้สึกตอนนี้ไม่มีกายแล้ว เหลือแต่จิต รู้อย่างเดียวเงียบ ๆ และมีแต่ความสว่าง ไม่มืดมิด ถ้าสามารถกำหนดภาพที่เราต้องการได้ก็กำหนดดู จะเห็นภาพนั้นอย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง

แล้วจะทำอย่างไร ต่อก็แล้วแต่วาสนาของท่าน..........ครับ.

 

ที่เข้าใจนี่ผิดนะ คือสมาธิมีอยู่แล้วทุกคนแต่ทำไมเข้าฌานลึกๆไม่ได้ไม่เห็นผลสักทีต่างหาก ตั้งจิตไว้ที่อิทธิบาท ๔ วันหนึ่งก็จะเห็นผลเอง