ความเข้าใจที่มาจากการปฏิบัติธรรม ..อั้ม ฐนิชา ดิษยบุตร

<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=5 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD>

​

สมัยเรียนมัธยมปลายอั้มชอบอ่านหนังสือพวกกฎแห่งกรรมเพราะสนุก บางทีมีเรื่องผีๆ แทรกเข้ามาด้วย อ่านแล้วก็สงสัยว่าจะเป็นไปได้จริงหรือ เขาแต่งขึ้นมาเพื่ออยากให้เราทำความดีรึเปล่า แต่ก็ทำให้ได้แนวคิดเรื่องกรรม แต่หนังสือธรรมะที่เป็นคำสอนของพระอั้มแทบไม่แตะเลย เพราะอ่านแล้วไม่เข้าใจ หน้าสองหน้าก็วาง มีอ่านหนังสือเกี่ยวกับประสบการณ์ชีวิต อย่างของคุณฐิตินาถ ณ พัทลุง หรือของคุณแม่ชีศันสนีย์ที่แทรกคำสอนมานิดหน่อยบ้าง เพิ่งมาเริ่มอ่านหนังสือธรรมะจริงๆ ประมาณ ๒ ปีที่ผ่านมา หลังจากที่ไปปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐานมา รู้สึกว่าอ่านแล้วเข้าใจมากขึ้น

ตั้งแต่เด็กๆ ที่บ้านอั้มไปวัดทำบุญกันบ่อย พอหลังจากคุณพ่อเสีย คุณอาก็ชวนอั้มไปบวชถือศีล ๘ ที่วัดปากน้ำ ภาษีเจริญ ตอนนั้นน้องชายอั้มเพิ่ง ๘ ขวบ ยังไม่ได้บวช อั้มเลยถือโอกาสบวชให้คุณพ่อ จากนั้น ๓ ปีที่แล้วอั้มไปบวชอีกครั้ง เพราะไม่ค่อยสบายใจทั้งเรื่องงานทั้งเรื่องอะไรหลายๆ อย่าง อยากให้ชีวิตดีขึ้น

อั้มเข้าใจมาตลอดว่าหน้าที่ของชาวพุทธคือ ทำบุญ ใส่บาตร ไปวัด แล้วการบวชชีพราหมณ์ ถือศีล ๘ คือได้ทำบุญ เราไปเอาบุญเหมือนใส่บาตรแล้วได้บุญ แต่ไม่ได้เข้าใจลึกซึ้งในเรื่องของธรรมะ ไม่ได้มองถึงหลักคำสอนจริงๆ ว่าเป็นยังไง


</TD><TD> </TD></TR></TBODY></TABLE>
บวช ๕ วัน เช้าขึ้นมาสวดมนต์ นั่งสมาธิ ฟังเทศน์ ช่วงว่างตอนบ่ายไม่รู้จะทำอะไร อั้มอ่านหนังสือ แล้วก็หลับ ตอนเย็นลงมาสวดมนต์เสร็จก็นั่งสมาธิเลย นั่งสมาธิเขาให้ฟังเทป หายใจเข้ายังไงหายใจออกยังไง ให้นึกถึงว่ามีลูกแก้ว อั้มนั่งสมาธิไปได้ยินเสียงคนไอ ฉันง่วง ฉันหลับดีกว่า ไม่เข้าใจว่านั่งสมาธิไปเพื่ออะไร ทำไมบางคนต้องการเห็นแสงสว่างหรือเห็นอะไร แต่ใจอั้มส่งออกไปข้างนอกตลอด คิดถึงบ้านคิดถึงงานคิดไปเรื่อยๆ ไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัว แต่ละวันผ่านไปอย่างน่าเบื่อมาก

เรื่องนี้อยู่ที่ความเชื่อและศรัทธาของแต่ละคนนะคะ บางคนทำแล้วอาจจะได้ผล แต่สำหรับอั้มรู้สึกว่าไม่ได้อะไร พอออกมาอั้มก็ยังเป็นคนอารมณ์ร้อน ขี้หงุดหงิด ซุ่มซ่าม ขี้ลืม เหมือนเดิม

เหตุที่ทำให้อั้มได้เข้ามารู้จักธรรมะมาจากตอนไปถ่ายละครปลายปี ๒๕๔๘ พี่กิ๊ก-มยุริญ ชวนไปปฏิบัติธรรม ตอนแรกอั้มเข้าใจว่าเป็นการบวชเหมือนที่เคยไป พี่กิ๊กชวนไปปฏิบัติเดือนมีนาฯ ปี ๒๕๔๙ อั้มก็รับปากไปก่อนโดยที่ไม่ได้คิดอะไร ถึงเวลาเข้าจริงๆ อั้มเริ่มลังเลไม่ค่อยอยากไป เพราะตั้ง ๗ คืน ๘ วัน อั้มไม่เคยไปนานขนาดนั้น ปกติอั้มจะไปกับคุณอาไม่เคยไปคนเดียว แถมวัดที่ไปก็อยู่ต่างจังหวัด ช่วงนั้นมีงานเข้ามาด้วย อั้มเลยตัดสินใจว่าจะไม่ไป แต่ยังไม่ไม่รู้จะบอกพี่กิ๊กยังไง

ระหว่างนั้นอั้มเดินอยู่ดีๆ ก็เกิดเสียการทรงตัว มึนศีรษะ หน้ามืดเหมือนกับบ้านหมุน แล้วก็ล้มไป เป็นอยู่ ๒ ครั้งโดยไม่รู้สาเหตุ คุณหมอสันนิษฐานว่าหูชั้นในอักเสบ แต่พอเอกซเรย์เอากล้องใส่เข้าไปแล้ว ผลออกมาก็ปกติดี คุณหมอบอกว่าอาจเป็นเพราะมีหินปูนเกาะ ให้ยามาทาน แล้วก็ให้อั้มกลับมาลองฝึกเดินเอาส้นเท้าต่อปลายเท้า ปรากฏว่าอั้มเดินแล้วเซจะล้ม ที่บ้านยิ่งเป็นห่วงไม่อยากให้ไป ซึ่งก็สมใจเรา

พอก่อนไปวันนึงอั้มโทรฯบอกพี่กิ๊กว่าไม่สบาย พี่กิ๊กพูดมาว่าไปแล้วอาจจะดีกว่านี้ เพราะคุณหมอก็หาสาเหตุไม่ได้ เหมือนเราจะทำบุญแล้วมีมารเข้ามา ให้อั้มลองไปจุดธูปอธิษฐานกับพระว่าอยากจะไปปฏิบัติธรรม
ขออย่าให้มีอะไรมาขวาง อั้มไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ แต่ก็ลองไปจุดธูปไหว้พระแล้วอธิษฐาน ถ้าตั้งใจจะให้ได้ไปปฏิบัติ ก็ขอให้ได้ไป

นั่งทบทวนดูว่าจะไปไม่ไปดี ใจไม่อยากไป แต่ไม่กล้าบอกพี่กิ๊ก กลัวเสียคำพูด เลยสรุปว่าอั้มไปจนได้ ขับรถไปเองด้วย น่าแปลกที่อาการไม่สบายหายไป ไม่มีให้เห็นอีกเลย พอไปถึงเข้าปฐมนิเทศฟังอธิบายการเข้าปฏิบัติ ให้ฝากโทรศัพท์ไว้ ปิดวาจาตลอด ๗ วัน ไม่ให้คุยกัน เจอพี่กิ๊กก็ไม่ได้คุย เหมือนเราไปอยู่คนเดียว

วันแรกอั้มรู้สึกอยากกลับบ้านมาก เราต้องมาทำอะไรในนี้หนอ เขาสอนให้เดินจงกรม อั้มก็ไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้องมาเดินช้าๆ เดินเร็วๆ ได้มั้ย เราจะได้อะไรจากการเดินช้า เพราะปกติในชีวิตประจำวันเราก็เดินเร็ว สองวันแรกอาจารย์สอนอะไรมาเราก็ทำนะคะ แต่ในใจต่อต้านตลอด นึกในใจทุกทีเราเดินเร็วนี่นา ไม่ได้เดินช้า ทำความดี เราก็ทำอยู่แล้ว เราทำบุญไหว้พระ ใส่บาตรเป็นปกติ แต่เรื่องนั่งสมาธิ อั้มไม่เคยเห็นประโยชน์จากตรงนี้เลยค่ะ รู้สึกว่าเป็นการปล่อยให้เวลาผ่านไปเฉยๆ สู้ไปทำอย่างอื่นดีกว่า

วันที่ ๓ เริ่มปรับตัวได้ ในห้องปฏิบัติมีภาพพระพุทธเจ้าตั้งแต่ตรัสรู้ อดอาหาร เราเดินจงกรมไปอ่านไปปากก็พูด ขวาย่างหนอ ซ้ายย่างหนอ แล้วอั้มก็นึกถึงคำที่อาจารย์สอนขึ้นมา