การทำลายชีวิตที่ไม่ถือว่าเป็นบาปใหญ่

การทำลายชีวิตที่ไม่ถือว่าเป็นบาปใหญ่

ยกตัวอย่างเช่น

การฝืนใจประหารนักโทษ เหตุมาจากคำสั่ง ที่ต้องปฏิบัติตาม และเป็นภาระหน้าที่ ที่ต้องกระทำ ถ้าบุคคลผู้นั้น มีความผิดจริง สมเหตุสมผล การประหารชีวิตนั้น ไม่ถือว่าเป็นบาปใหญ่ การถือศีลปฏิบัติธรรม การกรวดน้ำ ทำบุญ ให้ทาน ก็สามารถแก้ไขได้

หากเป็นคำสั่งประหาร ที่ไม่ชอบธรรม ไม่มีความผิดจริง ไม่สมเหตุสมผล บาปใหญ่ที่กระทำ จะตกอยู่แก่ผู้ออกคำสั่ง ในภาระนั้น

ถ้าไม่ต้องการประหาร อันเป็นการผิดในศีล ก็ควรกักกันให้อยู่ในที่อันสมควร ไม่ให้ออกมาก่อปัญหาให้กับสังคม

ในเรื่องของการประหารชีวิตสัตว์ เพื่อนำมาประกอบอาหาร ก็เช่นเดียวกัน ผู้บริโภคในเนื้อนั้น มีส่วนรับผิดชอบในบาปนั้น ทุกคน บริโภคมากก็บาปมาก หากบริโภคน้อย ก็บาปน้อย สัตว์ก็ตายน้อยลง บาปที่เกิดก็น้อยลงเช่นเดียวกัน

อนุโมทนาครับ

 

ทำตามหน้าที่ครับ

โลกมันก็ส่วนโลก

ธรรมก็อย่าให้ไปยุ่งกะโลก เราทำโลกตามหน้าที่ ส่วนทางธรรมนั้นรักษาเจตนาบริสุทธิ์ไว้อย่างดีที่สุด ให้สะอาด (พูดดีๆเนี่ยผมยังทำไม่ได้นะ)

 

อะไรคือ..เลี้ยงชีพชอบ..เขาสั่งให้ฆ่า(คน..สัตว์) ไม่มีใครบังคับให้ประกอบอาชีพเหล่านี้..เปลี่ยนได้เปลี่ยนเถอะ ถ้าว่าไม่บาปก็คือบุญ เพราะฆ่าคนเลวหรือล่าสัตว์เพื่อกิน คิดบวกหรือลบก็เห็นแก่ตัวทั้งนั้นแหละครับ

 

แล้วพระฉันเนื้อสัตว์ก็บาปด้วยหรือเปล่าครับ

 

แล้วแต่จริต
แม้พระพุทธองค์ท่านก็ไม่ได้ห้าม
สมณะต้องเป็นผู้อยู่ง่าย กินง่าย
แต่หากใครไม่ต้องการฉันเนื้อก็ได้ ก็ดี
แต่หากต้องฉันเนื้อ ด้วยเขาถวายมาก็ไม่เป็นไร

แล้วแต่จริตครับ โมทนากับทุกท่านที่ไม่ทานเนื้อด้วยครับ
แต่อย่าลืม ! เมตตาสัตว์แล้ว ต้องเมตตาตัวเองด้วย ๆ การไม่กินกิเลส
มีโลภ โกรธ หลง ต้องลด ละ เลิก กินซะตั้งแต่วันนี้ ด่วน !<!-- / message --><!-- sig -->

 

เคยได้ยินอ.ไก่ท่านบอกว่า คนที่มาเกิดเป็นหมอ ก็เพราะชาติที่แล้วเป็นทหารไปฆ่าคนไว้เยอะ แล้วตั้งจิตอธิษฐานว่าชาติหน้าจะกลับมาดูแลคนเหล่านั้นน่ะค่ะ