อิอิ ท่านหญิงไม่มีเครื่องใช้ตอนนี้ ดีแล้วล๊ะหมดสิทธิซนรูปสวยเลย จะได้รู้จักความไม่เที่ยง แซวมาสงสัยหน้าแดงเป็นลูกตำลึงเลยล๊ะ
ทำให้่ผมเริ่งปลง และนึกถึงบทประพันธ์ ยามเยาว์เห็นโลกล้วน แสนสนุก ยามหนุ่มเพลิดเพลินสุข ค่ำเช้า กลางคนจับเห็นทุกข์ มีคู่ สุขแฮ ตกแก่จึงรู้เค้า ว่าล้วน อนิจจัง กรมพระยาดำรงราชานุภาพ
แต่มีอยู่คนนึงครับ เห็นตา กับ ยายเล่าให้ฟังว่าเมื่อก่อน คุณตาคนนี้แข็งแรงมาก แบกข้าวสารเป็นว่าเล่น อารมณ์ดี สนุกสนาน แล้วไม่กินเหล้าด้วยครับ แต่สภาพตอนนี้ที่ผมไปพบ เดินไม่ได้ มองไม่เห็น(น่าจะเป็นต้อ) จำใครไม่ได้ แต่ถึงกระนั้นก็ยังขอบอกขอบใจตา ยาย และผม ที่มาเยี่ยม ครับ
เมื่อวันก่อนไปเที่ยวบ้านเก่าที่ต่างอำเภอ เป็นที่ๆตากับยายเคยเป็นเจ้าของโรงสีนะครับ ตา ยาย ไปพบเพื่อนเก่าลูกน้่องเก่า แต่ละคนก็แก่ลงไปทั้งนั้น บรรยกาศ นอกเมือง นี่สดชื่นมากครับ ทุ่งหญ้าเขียวขจี นกเป็ดน้ำบินเต็ม ชาวบ้านก็พึ่งพาถ้อยที ถ้อยอาศัย กัน ไม่วุ่ยวาย ไม่เห็นแก่ตัวเหมือนในเมือง แต่ละคนก้ไม่รวยครับ แต่อยู่ได้ พึ่งตนเองได้ ครับ^_^