โมเย

[IMG]

[IMG]

[IMG]

[IMG]

มงคลในชีวิตค่ะ.....

[IMG][IMG][IMG] [IMG] เอาไปอีก...เยอะ ๆ...ฮี่ ฮี่ ฮี่..สำลักความรักเมื่อไหร่ บอกย่วย..

[IMG]
[IMG] [IMG] [IMG] [IMG] [IMG] [IMG] [IMG] [IMG] [IMG] [IMG] [IMG] [IMG][IMG] [IMG][IMG][IMG][IMG][IMG][IMG][IMG][IMG][IMG] [IMG] [IMG]

หุ หุ หุ... เอาให้เลิศ สะแมนแตน ไปเยย...วิ๊ว... [IMG]

อิอิ หนู ชอบความรัก ค่ะ[IMG]

ขอรักด้วยคนจักได้ไหม...
รูป
[IMG] [IMG] [IMG] [IMG] [IMG] [IMG] [IMG] [IMG] [IMG] [IMG] [IMG] [IMG]

บ้าน... ที่เต็มไปด้วย กลิ่นอบอวน ของความรัก...

รูป
[IMG] [IMG] [IMG] [IMG] [IMG] [IMG] [IMG] [IMG] [IMG] [IMG] [IMG] [IMG]

บ้าน... ที่เต็มไปด้วย กลิ่นอบอวน ของความรัก...

[IMG]
๑
เห็นดอกไม้นั่นไหม ที่วูบไหวในแดดอุ่น
ท่ามกลางสายลมละมุน หอมกรุ่นกลิ่นฝันวันเยาว์


เห็นเธอคนนั้นไหม ที่หวั่นไหวในความเหงา
ราวหยาดน้ำค้างบางเบา หม่นเศร้ากลางแสงตะวัน


เห็นเขาคนนั้นไหม ผู้เก็บงำหัวใจแม้ในฝัน
ผู้มิเคยเอ่ยจำนรรจ์ มิกล้าผูกพันกับความรัก


เห็นภูผานั่นไหม มั่นคงยิ่งใหญ่ให้ตระหนัก
มากมีความหมายให้ทายทัก ในอาณาจักรของวันคืน


เห็นท้องฟ้านั่นไหม บางครั้งข่มใจให้ขมขื่น
บางครั้งทายท้าให้กล้ายืน ให้กล้าขัดขืนชะตากรรม

๒
จากที่ราบเชิงผา จากเช้าสายมาเย็นย่ำ
จากสว่างสู่มืดดำ จากเถื่อนถ้ำสู่โตรกธาร

จากผืนไพรใหญ่ลึก จากดงดึกดำบรรพ์สู่บ้าน
จากอดีตอันยาวนาน จากเรื่องเล่าขาน..สู่ความคิด


๓
เห็นหญิงชรานั่นไหม หรือวันและวัยพลาดผิด
หรือเพราะความรักเป็นพิษ จึ่งเสียจริตโรยรา


เห็นพ่อเฒ่านั่นไหม ที่ใครใครบอกว่าบ้า
ที่หลังและไหล่อ่อนล้า รอวันเวลาตกตาย


เห็นกองหินนั่นไหม วันคืนเปลี่ยนไปง่ายง่าย
จากภูผา..ถูกทำลาย กลับกลายกองซบแผ่นดิน


เห็นท้องฟ้านั่นไหม ดูช่างโหดร้ายเสียสิ้น
ถูกลมพายุกลืนกิน พังภินท์สิ้นความเป็นฟ้า



๔
เห็น "ความรัก" บ้างไหม ไหนเล่าร่องรอยเสน่หา
ไหนน้ำคำพร่ำเจรจา ไหนคำสัญญาผูกพัน


เห็นดอกไม้บ้างไหม หรือมีแต่ในภาพฝัน
หรือว่ามิอาจแบ่งปัน เมื่อวันเวลาผ่านเลย

[IMG]
๕
ทอดสะพานเส้นด้ายสู่ปลายฝัน ไหนเล่าคืนวันที่เอื้อนเอ่ย
หรืออีกด้านเคว้งคว้างเหมือนอย่างเคย เหลือเพียงลมรำเพยพอผ่อนคลาย


เคยเห็นรุ้งเธอวาดพาดขอบฟ้า เคยโดนซับน้ำตาในแดดบ่าย
เคยอิงไหล่ไออุ่นยังกรุ่นกาย หรือเพียงภาพสุดท้าย..ไว้ให้จำ


เพียงสัมผัสละมุนอบอุ่นนั้น รู้ไหมไหวหวั่นทุกคืนค่ำ
รู้ไหมเพียงเล่ห์ทะเลคำ ก็ท่วมท้นจนหนำเนื้อหัวใจ

๖
เพียงเพราะวานวันฉันมีเธอ รู้ไหมใจเผลอเสียยกใหญ่
เมื่อพบว่าวันนี้..ไม่มีใคร โลกจึงกลับคลับคล้าย..ไร้คืนวัน

๗
นั้นหรือคือ "ความรัก"... หรือเพียงภาพประจักษ์ของนักฝัน
หรือเพียงรอยไหวหวามความผูกพัน ...เพียงของกำนัล..จากกาลเวลา...

๘
แค่เพียงมีฉัน..และมีเธอ ในสายลมละเมอเมื่อห่วงหา
เสียงหัวเราะ, ร่ำไห้ ..สายน้ำตา เพียงนี้หรือคือ 'ค่า' ของความรัก


เพียงรูปแบบงดงามแห่งสัมพันธ์ และมี 'เธอ' มี 'ฉัน' ไว้ปกปักฯ
ได้ครอบครอง "กุม" ไว้ด้วยใจภักดิ์ หรือว่านี่จัก..'จำต้องเป็น'

[IMG]
๙
มีบ้างไหม... สิ่งยึดโยงสายใยมองไม่เห็น
ที่อบอุ่น-อ่อนนุ่ม ที่ชุ่มเย็น ไม่เร่งร้อนซ่อนเร้นดั่งเป็นมา


มีบ้างไหม... ที่ต่างมอบความหมาย..ให้คุณค่า
และกุมมือ 'ก้าวเดิน' ด้วยศรัทธา เพื่อสร้างฝัน-ฟันฝ่า..มายาการ


มีบ้างไหม...ช่วยฉุดรั้งหัวใจให้ก้าวผ่าน จากบาดเจ็บ เหน็บหนาว
จากร้าวราน ให้ก้าวพ้นสายธารแห่งน้ำตา...

มีบ้างไหม...
ที่ห่างไกลพ้นห้วงเสน่หา แต่ห่วงใย, ไมตรี..มีเมตตา
และตระหนักคุณค่าอันพึงมี...


ให้เธอได้ 'เป็นเธอ' อย่างเธอเป็น และเธอเห็น 'ฉันเป็นฉัน' สมศักดิ์ศรี
ขณะ 'เราเป็นเรา' ได้ด้วยดีโดยยังเหลือ 'พื้นที่' ..พอร่วมทาง

๑๐
สว่างแล้ว...
นั่นเถื่อนแถวพงไพรอันใหญ่กว้าง
นั่นหมอกเมฆลอยเลื่อน..ดูเลือนลาง
และนั่นคนอ้างว้าง ยังเฝ้ารอ...
รอการมี การเพิ่ม การเติมฝัน
รอเพื่อเพิ่มเผ่าพันธุ์ให้สืบต่อ
หรือมีเหลือ เผื่อไว้ เผื่อไม่พอ
หรือเพื่อทุกข์ เพื่อท้อ เพื่อรอรับ

๑๑
แม้กี่อสงไขย... และเวลาผ่านไปสักกี่กัป
นานและเนิ่นเกินกว่าจำนวนนับ มนุษย์ยังอยู่กับชะตากรรม
ที่จะรัก จะร้าง จะสร้างหวัง บนเศษซากปรักพังของคืนค่ำ
และก้าวเดินอยู่ในความมืดดำปราศจาก 'แสงนำ'..ช่วยชี้ทิศ
หรือนี่..คือ 'คำสาป' หลังดื่มด่ำกำซาบรสความผิด ของรสรัก รสรวม ร่วมชีวิต
และบังอาจจะลิขิต...ชีวิตตน.

[IMG]
๑๒
เห็นดอกไม้นั่นไหม ที่มิเคยหวั่นไหวให้หมองหม่น
ท่ามกลางคลื่นเวลาทะเลคน และเวิ้งหวังวังวนของวันคืน

เห็นหญิงสาวนั่นไหม เธอมีใครร่วมฝันวันเธอตื่น
เธอยึดเหนี่ยวสิ่งใดไว้หยัดยืน และยิ้มชื่นยอมรับกับคืนวัน

เห็นหนุ่มน้อยนั่นไหม เขามีดาวดวงใดไว้ยึดมั่น
และเหลือ 'ดาว' ดวงใดไว้แบ่งปัน เมื่อเริ่มสร้างสัมพันธ์ด้วยศรัทธา

เห็นภูผานั่นไหม สิ่งซึ่งเป็นหลักชัยของคนกล้า
จะมีอยู่หรือไม่ในสายตา ก็จักยังทายท้านักเดินทาง

เห็นท้องฟ้านั่นไหม เมื่อเธอมองด้วยใจใสกระจ่าง
แม้จะไร้โค้งรุ้ง หรือรุ่งราง ฟ้ายังเป็นฟ้ากว้างสำหรับเรา

๑๓
ดอกเอย..เจ้าดอกราตรี
อย่ากำนัลพรุ่งนี้..ด้วยความเขลา
ที่เคยหม่น-หมองหมาง..จงบางเบา
และรับเอา 'กำลังใจ' ไว้เตือนตน

ดอกเอย..เจ้าดอกรัก
อย่ามัวจำหลักความหมองหม่น
จงก้าวข้ามความทุกข์ด้วยอดทน
และผ่านพ้นปัญหาประดามี

ดอกเอย..เจ้าทานตะวัน
จงเผยแพร่เผ่าพันธุ์ไปทุกที่
และจงกล้าฝ่าฟันเพื่อวันนี้
เพื่อความงามความดีของผู้คน

[IMG]
๑๔
เมื่อมีใครไถ่ถามถึง 'ความรัก'
อย่าเพียงตอบให้ประจักษ์ด้วยเหตุผล
จงเชิญชวนให้เขาเข้าใจตน และรับผลถ้วนทั่วด้วยตัวเอง

ว่า 'รัก' นั้นคือ 'รัก' มิใช่การปกปักฯ หรือข่มเหง มิใช่เกณฑ์กำหนดหรือบทเพลง และมิใช่เพื่อตัวเองหรือใครใคร

ว่า 'รัก' นั้นคือ 'รัก' มิใช่การตระหนักหรือฝันใฝ่ มิใช่คำวิเศษเวทมนตร์ใด
เพียงผ่านมา รับไว้...เพื่อแบ่งปัน

ว่า 'รัก' นั้นเพื่อ 'รัก'
เพียงเพื่อจักร่วมสร้างสรรค์ เพื่อก้าวพ้นล่วงผ่านซึ่งวารวัน
เพื่อ 'รัก' จัก กำนัล 'รัก' ตอบแทน.


รจนาโดย....เครือมาศ วุฒิการณ์

[IMG]

จักโศกเศร้าพิลาปรำพัน
คืนวันพลัดพรากจากอาสัญ
ใคร่จะกลับลับล่วงหวนสู่วัน
ที่ผูกพันกันมานับร้อยปี...
ชลเนตรตกต้องอาบปรางแก้ม
จมอยู่กับคืนแรมจักราศี
สิ้นทรงภพแผ่นดินองค์ภูมิ
พระจักรีปิยรัชกาลไทย...
คงอยู่ด้วยความจงรักภักดีสิ้น
แม้นชีวินลับล่วงลุสมัย
ความทรงจำยังคงอยู่คู่หทัย
ตราตรึงไว้ขอถวายเป็นข้าพลี...

จ๊ะ... ได้เวลาถอยออกแล้วนะ
มิลืมในสัญญา เวลา...จักนำพา ในไม่ช้า คงได้พบกัน...

ทำไมไม่เปิดเป็น วีดีโอ คอนเฟอร์เร้น ประชุม 3 สาย ไปเยยเน๊อะ....หยู เมื่อยแย้ว...ให้แม่พิชญ์มาตอบมั่ง..

สร้อยฟ้าฯ จักยังไม่ตบคำรับปากในตอนนี้นะเจ้าคะ
ด้วยกาลข้างหน้า ยังมิรู้ได้ว่าจักมีเหตุอันใดให้ไปด้วยได้หรือมิได้
แต่ขอร่วมส่งจิตส่งใจอนุโมทนาในผลบุญแห่งกรรมกุศลนี้ด้วย...

แมวของ แม่สร้อย มองหน้าหนู

สาธุ......

ขึ้นมากรุงเทพ ฯ เมื่อใด แจ้งด้วยเน่อ....

อนุโมทนาเจ้าค่ะ สาธุการ สาธุ สาธุ สาธุ....

ให้ หลวงพ่อ ส่งสารมาทางเลขาท่าน เมื่อไหร่ ที่หลวงพ่อให้เข้าพบ

จักเข้าพบ กราบถวาย

ตอนนี้ หลวงพ่อ ได้รับฟังบทเพลงแล้ว

หากมีโอกาสจะเข้าพบหลวงพ่อ พระธรรมโกศาจารย์ด้วยกันนะ..แม่สร้อย

นึกแล้ว ว่าเจ้าน้อย ชอบแบบนี้ เดี๋ยวพกติดตัว ติดใจไปให้นะจ๊ะ อาจจะไม่สวยดั่งรูป ก็ไม่เป็นไรน้า...จุ๊บ จุ๊บ...รักเจ้าน้อยน้า แม่เจ้าน้อยย้วย...อิ อิ อิ

แล้วจักเดินทาง นำมาถวายพระคุณเจ้าเมื่อใดเจ้าคะ

ขอสิ่งคงมั่นยังอยู่
มิรู้คืนวันให้ผันผาย
แนบติดตรึงไว้ฤทัยกาย
ไม่คลายอาลัยในพระองค์