เวลาจะซื้อของชอบมีความรู้สึกอยากขโมยค่ะ อย่างนี้ศีลไม่บริสุทธิ์ใช่มั้ยคะ

ความคิดความรู้สึกเพ่งจ้องจะเอา แรงมาก ต้องพยายามระงับความรู้สึกไว้ค่ะ

 

เจริญพรหมวิหาร 4 สิครับ

ถ้าเห็นใจซึ่งกันเเละกัน

ความอยากที่จะขโมยจะดับของมันไปเอง

 

มารเข้าแทรกเปล่า

 

ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ นักรบเงา อ่านข้อความ
"สีเลนะ สุคะติง ยันติ สีเลนะ โภคะสัมปะทา สิเลนะ นิพพุติง ยันติ ตัสมา สีลัง วิโสทะเย"



แปลว่า นี้เป็นสิกขาบท 5 ข้อ ชนทั้งหลายจะถึงสุคติได้ก็ด้วยศีล

จะมีความถึงพร้อมด้วยโภคสมบัติก็ด้วยศีล จะถึงพระนิพพานได้ก็ด้วยศีล

เพราะฉะนั้น พึงยังศีลให้หมดจดเถิด

------------------------------------------------------------------------------------------------
หมายเหตุ


ศีลมีหลายนัย เช่น เจตนาเป็นศีล การไม่ก้าวล่วงเป็นศีล การสำรวมระวังก็เป็นศีล ความประพฤติที่ดีงามทั้งทางกาย ทางวาจา ทางใจก็เป็นศีล ขณะที่สติปัฏฐานเกิดเป็นอินทริยสังวรศีล และเมื่อเป็นมรรคจิตมรรคทั้งแปดองค์เกิดขึ้นพร้อมกันทำกิจประหารกิเลส มีพระนิพพานเป็นอารมณ์ ขณะนั้นก็เป็นโลกุตตรศีล ฯลฯ

 

เป็นคนที่มีความละโมภ จิตยังต้องฝึกอีกเยอะ ลองฝึกพรหมวิหาร โดยเฉพาะเรื่อง เมตตา และกรุณา

สมัยก่อนผมเด็กๆก็เป็นแบบนี้แหละ เห็นละยากได้ ยากมี ยากเอามาให้ได้ แต่มาพลิกต้องจุดหนึ่งตอนไปอยู่วัด เมื่อทางวัดมีแต่ให้ เราก็รับๆ ยิ่งคิดว่ารับเยอะยิ่งดี จนครั้งนึงเราก็ยอมสละของให้เด็กดอยคนนึง จากนั้น มันรู้สึกเป็นสุขอย่างบอกไม่ถูก เพราะของนั้นเราก็โครตหวงเลย แต่เราสละให้เพื่อตอบแทนความมีน้ำใจของเด็ก ตั้งแต่นั้นมา เวลาผมมีอะไรที่เกินจากกความจำเป็นตัวเอง จะแจกจ่ายให้หมด ไม่สนว่าเป็นใคร ยิ่งให้ยิ่งรู้สึกดี ถึงแม้คนที่เราให้จะเป็นใคร ไม่เห็นค่า ไม่สำนึกบุญคุณยังงัย เป็นการเกลาจิตให้ลดความตระหนี่ไปเยอะ ลดโอกาสเป็นเปรตไปเยอะ ของอะไรถ้ามันอยู่กับผมแล้วไม่เกิดประโยชน์ก็เอาให้คนที่เค้าเห็นประโยชน์เถอะ

ทุกวันนี้เวลาเดินห้าง เห็นของที่เค้าว่าสวย เค้าว่าดี แต่แพงมากๆ ผมก็ไม่เห็นจะไปยินดีกับเค้าเลย ใช้อะไรเท่าที่คิดว่ามีประโยชน์และเหมาะสมกับการใช้งานดีกว่า ทุกวันนี้เน้นไปทางอยู่กับครอบครัวให้มากที่สุด เรื่องของมันเป็นของนอกกาย มีตังค์เมื่อไหร่ก็ซื้อได้เมื่อนั้น แต่เวลาที่จะอยู่กับครอบครัว มันผ่านไป แล้วคืนมาไม่ได้ เราก็แก่ตัวไป เด็กก็โตขึ้นเรื่อยๆ ความรู้สึก และจิตใจ สำคัญกว่าสิ่งของนะ

 

นิทานสักเรื่อง

การทดสอบจะมีตลอดไปจนกว่าจะถึงปลายทาง

ผ่านไปได้ก็จะเจอบทอื่นอีกเรื่อยๆ

ควรสู้ทีละอย่าง ที่มีผลต่อจิตมากที่สุดในปัจจุบัน

บททดสอบที่เราคิดว่าเคยผ่านไปได้แล้ว อาจจะกลับมาในอนาคตในระดับขั้นที่ยากขึ้น

 

มโนกรรม ครับ จขกท

 

ไปพรากสัตว์เพื่อเอามาเป็นสัตวเลี้ยง?
หรือเอาของวัดมา
กรรมที่ทำให้ติดคุกแสดงว่าต้องหนัก

 

+++ กรรมทั้งหลาย ขึ้นต้นที่ใจ (มโนกรรม) ตรงนี้ถือว่า "ใจไม่บริสุทธิ์" หาก "ตามใจ" เมื่อไร เมื่อนั้นจึงเป็น "ศีลไม่บริสุทธิ์"

+++ ความชั่วทั้งหลาย "ไม่พึงควร แม้แต่จะคิด"

+++ จิตส่งออก คือ สมุทัย (ไอ้ตรง "เพ่ง" นั่นแหละ คือ "ส่งออก")

+++ คราวหน้า หาก "ทันตรงอาการ เพ่งขณะจิตส่งออก" ถือได้ว่า มีพัฒนาการก้าวหน้า ขึ้นไปอีกขั้นหนึ่งจากปัจจุบัณ นะครับ

 

เพราะ ในอดีตชาติ ซ้ำๆกันหลายชาติ
ชอบหยิบฉวยของผู้อื่น มาเป็นของตน (อทินนาทาน)
ด้วยเพราะมี โลภะจิต เป็นเหตุ
บางชาติมีความตระหนี่ ถี่เหนียว แต่อยากได้ของคนอื่นมาเป็นของตน
บางชาติถือวิสาสะ ฉวยโอกาส นำสิ่งของผู้อื่นมาเป็นของตน
ฯลฯ
จึงมีความรู้สึกคุ้น ขึ้นมาในใจ อยากขโมย เวลาเห็นสิ่งของทึ่ถูกใจ ในช่ติปัจจุบัน