จะสั่งสอนเจ้ากรรมนายเวรได้อย่างไร

ถ้าเราอยากสั่งสอนให้เจ้ากรรมนายเวรรู้ว่า เราไม่ยอมแพ้ในกรรมกำหนด เราไม่ยอมเป็นทาสกรรม จะทำได้อย่างไรครับ

 

เจ้ากรรมนายเวร กับ กรรม เป็นคนละส่วนกัน

ตัวอย่างเช่น ไปยิงหมาตาย
1) บาปกรรมที่ไปยิงหมาตาย เป็นบาปในตัวอยู่แล้ว
2) หมา อาจจะจองเวร กลายเป็นเจ้ากรรมนายเวร ซ้ำเติมอีก

บาปกรรมไม่สามารถแก้ให้หายไปได้ ต้องรับผลอย่างเดียว
ส่วนเจ้ากรรมนายเวร สามารถแก้ให้เขาอโหสิ เลิกจองเวรได้

 

คุณใช้คำว่า สั่งสอนเลยหรือ...
ลองดูสิ ถ้าคุณมีเจ้ากรรมนายเวรจริงๆ ลองสั่งสอนเขาดูแล้วเขาจะมีปฎิกิริยาอย่างไรอย่าลืมมาโพสต์เล่าบ้างนะ

ใครๆก็ต้องเสวยผลแห่งวิบากกรรมเลี่ยงกันไม่ได้
แต่ถ้าเราใช้คำว่า ไม่ยอมแพ้ยังจะน่าฟังกว่า
ยังไงคุณก็สั่งสอนเจ้ากรรมนายเวรไม่ได้หรอกมีแต่อุทิศขอขมากรรม

 

ผลแห่งความชั่วโดยเจตนาหรือไม่เจตนา(แกล้งทำชั่ว
เล่นๆ)ไม่เคยเป็นโมฆะ ถูกมิถูกฮะ

 

การที่ จิตสั่นไหว รู้สึกว่า ไม่มั่นคง พระพุทธองค์ตรัสว่า นั่นเพราะ ยังมีกามสัญญาอยู่

อุปมาเหมือน เดินข้ามคลองด้วย ลำไม้ไผ่ เวลาเดินไป แล้วรู้สึกว่า ไม่มั่นคง
เกิอความสั่นไหว เกรงกลัว หาก ภาวนาจนจิตมีสัมมาสมาธิได้ จะเห็นเลยว่า
เพราะ จิตใจมันไป ยึดมั่น ผูกพัน ในรสของ กามสัญญา บางอย่างอยู่ เลยทำ
ให้ ความปริวิตก เกิด

พอความปริวิตกเกิด ถ้าตอนนั้น เคยไปทำร้ายใคร ก็จะเกิด พยาบาทวิตก
วิหิงสาวิตกเกิดในจิต แล้วจึงวาดภาพว่า มี เจ้ากรรมนายเวร

ดังนั้น

ความอาลัย อาวรณ์ การปักใจใน การมี การได้ ใน สรรพสิ่ง หากมีสิ่งนี้
ในจิตแล้ว การวาดภาพ มโนแล่นไปว่า จะมี เจ้ากรรมนายเวร ก็จะ
เกิดขึ้นแน่นอน ทั้งที่ อาจจะมี หรือ ไม่มีเจ้ากรรมนายเวร ก็ได้


ยกตัวอย่างเช่น เราทำงานค้าขาย ขายของแล้ว แต่ ทว่า มันไม่สมควร
แก่ราคา ไม่มีการรับรองคุณภาพสินค้า เรามุ่งแต่ จะได้ ลาภ รวยคนเดียว

อะไรแบบนี้ เรียกว่า จิตมันมีกามสัญญา อยู่ในจิต

พอ จิตมีกามสัญญา ปรากฏ มันจะเลี่ยงไม่ได้ที่ สักเวลาหนึ่ง จะต้องเกิด
ปริวิตกว่า จะมีเจ้ากรรมนายเวร มาพราก สิ่งที่เรามี เราเป็น ไปจากเรา


ทีนี้

การภาวนาธรรมะ ไม่ใช่ การตัดอยาก [ ด้วยคิดเอาสุ่มสี่สุ่มห้า ว่า ตัด แล้วไป นิ่งๆ ไม่คิด ไม่ฮือ ไม่อือ ]

การภาวนาธรรม คือ ให้รู้ไปตามความเป็นจริงว่า ตราบใดที่จิตมีกามสัญญา
จิตมันก็ ไหวหวั่น มีทุกข์ มีอุปปทาน วันยันค่ำ

ภาวนาแล้วได้อะไร ได้การกำหนดรู้ ทุกขสัจจ อันเกิดจาก "........" โดยที่
ทิ้ง "........" ไปไม่ได้ แต่ หากภาวนาอบรมจิตด้วยปัญญาอันยิ่ง จนเกิดสมาธิ
จิตตั้งมั่น ก็จะ รู้เห็นทุกขสัจจ ได้ชัดๆ ก็จะ ทราบทั่วถึง ความจริงแท้ ที่ไม่แปร
ผัน ไม่สั่นคลอน อีกเลย


ทีนี้ พึงทราบว่า " จิตที่ปราศจากกามสัญญา " จิตนั้นเราจะเรียกว่า จิตไม่ห่างจากปฐมฌาณ


สรุปอีกที ทำอย่างไร จึงจะพ้นจาก เจ้ากรรมนายเวร ....ก็ภาวนา ให้จิตไม่ห่างจาก ปฐมฌาณ

ก็จะไม่ต้องไปเสียเวลา คอยสั่งสอนเจ้ากรรมนายเวร ไม่ก่อเวรให้เกิดเจ้ากรรมนายเวรหน้าใหม่ๆ

 

เปลี่ยนเป็นสั่งสอนกิเลสตัวเองดีกว่ามั้ง เราจะไม่ยอมแพ้ ไม่ยอมตกเป็นทาส โลภะ ราคะ โทสะ โมหะ

 

จาเอาหมอนคุมะอ่าาา งื้ออ

 

สั่งแระ..อิอิ ใกล้วันเกิดพอดี 55 ^0^

 

ฝืนกรรม ไงครับ

ว่าแต่ เจ้ากรรมนายเวร กับ กรรม การกระทำ คนละคนกันน้าๆๆ

ก่อนจะไปสั่งสอน อย่างแรก คุณต้องไปหาเจ้าหนี้ให้ถูกตัวก่อน ในฐานะที่คุณเป็นลูกหนี้ ต้องไปหาให้ถูกตัว หาให้เจอก่อนนะครับ จขกท

จะหาเจอได้อย่างไร

ก็ต้องบอกว่า ต้องปฏิบัติให้จิตเป็นสมาธิ จิตสงบลงสมาธิให้ได้ก่อนครับ แล้วมีฤทธิ์ทางใจ ได้เมื่อไหร่ ทำสมาธิกำหนดจิตให้เข้าสมาธิได้เมื่อไหร่ ก็ลองไปตามหาเจ้าหนี้ ให้เจอนะครับ

แต่ถ้ายังไมมีปัญญาทางธรรม ที่จะไปหาเจ้ากรรมนายเวร ที่เป็นภพภูมิทิพย์ ก็แนะนำว่า

ให้ไปหา เจ้ากรรมนายเวร ที่อยู่ภพภูมิเดียวกับ จขกท ก่อน ก็คือ มนุษย์ แล้วก็ สั่งสอน ได้ผลเป็นอย่างไรบ้าง ก็มาเล่าให้ฟังบ้างนะครับ อยากรู้เหมือนกัน

อยากรู้ว่า จขกท ออกตัวว่าจะสั่งสอนนี่ เจอเจ้าหนี้กรรมที่อยู่ภพภูมิเดียวกัน แล้ว สั่งสอน ได้ความว่าอย่างไรบ้าง ^^

 

อันที่จริงคนที่มาของพรพระอยากรวย อยากรวย..
พระท่านให้เพราะเมตตา.. องค์ที่เก่งๆท่านรู้ว่าเป็นการช่วยเหลือแก้ขัดเท่านั้น
เพราะว่าพอตายไปเกิดใหม่ ก็กลับมาเหมือนเดิมเท่าที่บุญของตนเองมี

(ส่วนคนที่ได้พรแล้วเอาไปทำเละเทะหนักกว่าเก่า..
ลองพิจารณาว่าพระที่เก่งๆ ท่านอยากจะให้มั้ยหละ
เพราะฉะนั้น พระท่านจะให้แต่เพียงพอดีนั้นหละ)

พระอาจารย์ท่านที่ฉลาด ท่านจึงให้ถือศีล เพราะศีลทำให้รักษาทรัพย์ได้
จะไปค้าขาย คนดีคนรวยย่อมคบค้าสมาคมไม่กังวลว่าจะโดนโกง จึงมีโอกาสรวยขึ้นมาได้

และศีลยังติดตัวไปได้นานหลายกัปป์ ตายไปเกิดใหม่หลายชาติ ก็ยังติดตัวอยู่ได้

 

ใช้สติค่อย ๆ คิด สาธุ

 

นอกเหตุเหนือผลหน่อยแล้วกันนะครับ
ขอตอบตามวิสัยพุทธภูมิองค์สุดท้าย อะไรที่เป็นไปไม่ได้ชอบนัก
เคยกังวลอยู่พักเหมือนกันเรื่องเจ้ากรรมนายเวร หมายถึงที่เป็นตัวเป็นตน เพราะพอรู้ว่าอดีตเคยทำเขาไว้เยอะ แม้จะด้วยเจตนาดี แต่ก็เป็นกรรม ทำกันไปทำกันมา ต่อความยาวไม่จบซักที ก็เลยคิดว่าจะจัดการเขายังไง ก็ได้วิธีออกมา 2 แนวทางใหญ่
ทางแรก ตามพระพุทธเจ้าสอนอโหสิกรรม ยอมรับความจริง ขอขมาเจ้ากรรมบ่อย ๆ ทำบุญทำกุศลก็อุทิศให้โดยตรง รวมถึงให้อภัยไม่จองเวรต่อกันอีก

ทางที่สอง ไม่สนใจใด ๆ ด้วยประการทั้งปวง ไม่ใช่หยิ่งจองหองอะไร แต่ให้รู้สึกเหมือนเป็นครูที่คอยทดสอบกำลังใจเรา เพียงแต่กรรมในอนาคตเราเลือกได้ อะไรที่เราไม่ต้องการก็ไม่ต้องไปทำ อะไรที่เราต้องการก็ทำมันลงไป ขออโหสิและอุทิศส่วนกุศลให้ตามกำลัง แต่ไม่ให้ความสำคัญอะไรกับชีวิตเลย อยู่กับอารมณ์แค่ว่าต่อจากนี้เราเลือกที่จะทำสิ่งใด ก็พร้อมที่จะยอมรับทุกอย่างที่ทำ ไม่มีกังวล ไม่มีกลัว แต่ก็ไม่ปรามาสเขา

ทำผ่านอารมณ์มาทั้งสองอย่างแล้ว สรุปตรงที่ว่า ถ้ากำลังใจเข้มแข็งมาก ก็จะมองเรื่องพวกนี้เป็นไปตามเหตุแค่นั้น ไม่ใช่ไม่ทำอะไร เพียงแต่ถ้ากรรมมันหนักมาก สมควรแก่เหตุว่าต้องแก้อย่างไร ตามกำลังปัญญาได้แค่ไหนก็ทำ แต่อารมณ์จะไม่หวั่นไหว ไม่หวาดกลัว แม้ถึงตายก็มองได้ว่าเป็นตามธรรมดา ถ้าทำได้แล้ว ชีวิตจะดำเนินไปได้อย่างปกติสุข ตั้งใจจะทำสิ่งใด ก็จะทำได้เต็มที่ ได้ผลเต็มที่ทุกอย่าง

 

เปลี่ยนเป็นเราจะตั้งใจทำความดีน่าจะถูกต้องกว่านะ

 

+++ คำถาม "คนละงานกันเลย" แล้วเป็นคนละเรื่องซะอีกด้วย ก็จะ "ช่วยแจงไปตามเนื้อผ้า" ก็แล้วกันนะ

+++ "เจ้ากรรมนายเวร" คือผู้ผูกเวร "จ้องทำร้ายหมายขวัญเรา" ตรงนี้ต้องหา "เหตุเกิด" ให้ดีว่า "ใครเป็นผู้ก่อเหตุ" ซึ่งอาจเป็น "ตัวเราเองก็ได้" แล้วเขาตามมาทวง "ความยุติธรรม" กลับคืน

+++ หากอยู่ในกรณีนี้ ก็เขานั่นแหละกำลัง "สั่งสอนให้คุณรู้ว่า เขาไม่ยอมแพ้ในกรรมกำหนด ที่มาจากคุณ" อย่าคิดเข้าข้างตนเองว่า จะเป็นฝ่าย "ถูกต้อง" เสมอไป ในกรณีนี้ "การขอขมาลาโทษ" เป็นวิถีทางที่ถูกต้อง และ ยุติธรรมที่สุด

+++ หากเป็นกรณีที่ "คุณเป็นฝ่ายถูกต้อง" แต่เขายังตามมาราวีไม่เลิก หากเป็นมนุษย์ ก็ให้คุยกันแบบ "เผชิอญหน้าตรง ๆ ไปเลย" (ตรงนี้ต้องแล้วแต่ จริตของแต่ละคน) หากไม่ใช่มนุษย์ คุณก็ต้องรีบฝึก "กรรมฐาน" จนกว่าจะมีขีดความสามารถที่จะ "อัดกลับ" ได้แบบ ถึงลูกถึงคนกันไป ในกรณีนี้ "แผ่เมตตาไม่รับหรอก" ให้รีบ ๆ ไปศึกษากรณีของ "พระโมคคัลลา ผจญ นันโทนาคราช" กับ "พระอุปคุตต์ ปราบมาร" ไปศึกษาให้ดี ๆ ถึงคำว่า "ทรมาณทิฐิ" ให้เข้าใจจนถ่องแท้ ตามความเป็นจริง แล้ว "อัดกลับ" ตามมาตรการอันสมควรแก่เหตุการณ์ แต่ที่สำคัญคือ "ต้องเอาให้อยู่" ก็แล้วกัน ไม่งั้นอาจถึงชีวิตได้ ตรงนี้คุณต้องพิจารณาให้รอบคอบหน่อยนะ (หากกำลังปะทะกันอยู่ แล้วจู่ ๆ คุณเกิด "เลือดกำเดา" ไหลออกมา ก็ให้รีบถอนตัวออกจากสนามก่อนก็แล้วกัน เพราะตอนนั้น คุณกำลังเป็นรองอย่างมาก)

+++ ส่วนเรื่องของ "เราไม่ยอมแพ้ในกรรมกำหนด" นั้น "ผู้ใดกำหนด ผู้นั้นทำกรรม" หากคุณ "ไม่ยอมแพ้ในกรรมกำหนด" คุณก็ต้อง "ไม่ยอมแพ้ในการกำหนดกรรมของตัวคุณเองทุกชนิด" หากคุณทำได้จริง ตรงนี้คือการ "หยุดจิต หยุดตน จนหยุดอยู่กับที่" แบบเดียวกับที่พระพุทธเจ้ากล่าวกับองคุลีมาลว่า "เราหยุดแล้ว แต่ท่านนั่นแหละ ยังไม่หยุด" หากคุณทำได้จริง "กุศลมหาศาล" จักบังเกิดแก่ตัวคุณเอง เพราะมันคือ "การหยุดจิตของตนเอง" นั่นแล

+++ ส่วน "เราไม่ยอมเป็นทาสกรรม" ตรงนี้ไม่มีใครพ้นได้เลย หากยังไม่พ้น "สังขารกาย สังขารเวทนา สังขารจิต และ สังขารธรรมารมณ์" หนทางตรงนี้มีได้ด้วย "ทางสายเดียวเท่านั้น" นั่นคือ "การฝึกมหาสติปัฏฐาน 4" จนถึงขั้น "มหาสติ ที่เป็นอยู่ได้ด้วยตัวของมันเอง โดยไม่ต้องมีฐานก็อยู่ได้" (อยู่กับรู้ ของหลวงปู่ดูลย์ อตุโล)

+++ "ทาสกรรม หรือ วิบากกรรม" นั้นมีขีดจำกัดอยู่ใน "ฐานทั้ง 4" เท่านั้น กรรมทั้งหมด "ไม่สามารถออกมานอกฐานได้" ในเมื่อคุณกล่าวว่า "เราไม่ยอมเป็นทาสกรรม" ดังนั้นคุณต้องฝึก กรรมฐาน จนกว่าคุณจะเห็นด้วยตัวของคุณเองว่า "กรรมอยู่ส่วนกรรม ฐานอยู่ส่วนฐาน และที่สำคัญที่สุดคือ ฐานสุดท้ายนี้ พ้นออกมาจาก ฐานทั้ง 4 โดยสิ้นเชิง เป็นมหาสติที่อยู่ได้ด้วยตัวของมันเอง" เมื่อถึงตรงนี้แล้วคุณจะเข้าใจในคำว่า "กรรม-ฐาน" ได้อย่างแท้จริง

+++ ส่วนคำถามของคุณที่ว่า "จะทำได้อย่างไรครับ" นั้น "วิธีทำ" นั้นมีอยู่ใน "มหาสติปัฏฐาน 4" ซึ่งสามารถ "ตอบคำถาม และ สามารถจัดการทุกอย่าง" กับคำถามของคุณตรงนี้ "ถ้าเราอยากสั่งสอนให้เจ้ากรรมนายเวรรู้ว่า เราไม่ยอมแพ้ในกรรมกำหนด เราไม่ยอมเป็นทาสกรรม จะทำได้อย่างไรครับ" ได้อย่างหมดจดสิ้นเชิง "หากคุณลงมือทำอย่างจริงจัง" ได้นะครับ