อาถรรพณ์โรงแรมลาว

- อาถรรพณ์โรงแรมลาว -

เป็นประสบการณ์จริงของคุณ ยุพดา หัวหน้าพนักงานขายตรง ที่เคยได้ลงไว้ในนิตยสารผีมีจริง ฉบับเดือนกันยายน 2557 ประมาณเดือนพฤศจิกายน 2556 ดิฉันได้พาลูกน้อง10คน เดินทางไปทัวร์ที่ ส.ป.ป ลาว 3วัน3คืน โดยการนั่งเครื่องไป

ครั้งนั้นได้ไปที่หลวงพระบาง ก็ไปพักที่โรงแรมแห่งหนึ่ง ต่างคนก็เช็คอินห้องใครห้องมัน โรงแรมเป็นตึกสไตล์ฝรั่งเศสค่ะ ถ้ามองดูด้านหน้าจะไม่น่ากลัวเท่าไหร่ แต่วิวล์ด้านหลังเป็นทุ่งหญ้าโล่งๆ ตกกลางคืนนี่คือมืดสนิทไม่เห็นอะไรเลย ไฟก็ไม่มีเพราะมันเป็นทุ่งหญ้าร้าง เราได้ตกลงกันว่าพรุ่งนี้เช้าจะไปใส่บาตรข้าวเหนียว แล้วเดินเที่ยวชมตัวเมืองหลวงพระบางกัน คืนนั้นดิฉันนอนกับ ฟ้ารุ่ง ซึ่งเป็นลูกน้อง

ปกติดิฉันไม่ใช่คนนอนดึก แต่คืนนั้นดิฉันอ่านนิยายเพลินก็เลยเผลอหลับไปตอนเที่ยงคืน คือดิฉันจะชอบนอนเปิดหน้าต่างให้ลมเข้า ไม่ชอบเปิดแอร์เพราะแพ้แอร์ค่ะ ฟ้ารุ่งแกนอนหลับก่อนดิฉันไปตั้งแต่ 4 ทุ่มล่ะ ดิฉันก็หลับไปซักพัก ฟ้ารุ่งก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาเหงื่อแตกพลั่ก เธอตังสั่นบอกว่ารู้สึกร้อนๆหนาว แล้วเธอก็เดินไปที่หน้าต่าง จากนั้นเธอเหมือนพูดจากับใครซักคนหนึ่ง สำเนียงการพูดเธอเปลี่ยนไป มันไม่ใช่ภาษาไทยเรา แล้วก็ไม่ใช่ภาษาลาว แต่มันคล้ายๆภาษาเวียดนาม จากนั้นซักพักเธอก็ล้มหงายตึง พอรุ่งเช้าดิฉันก็ถามเธอว่าเธอคุยกับใคร อะไรยังไง เธอก็บอกว่าเธอไม่รู้เรื่อง ไม่รู้ตัวว่าเป็นอะไร นี่คือคืนแรกที่ดิฉันเจอเหตุการณ์แปลกๆ คืนที่2 มันพีคกว่านั้น

สืบเนื่องจากเราไปทัวร์หลวงพระบางทั้งวัน ทำให้ดิฉันรู้สึกมึนๆหัว จึงทานพาราแล้วก็หลับเร็ว มาสะดุ้งตื่นปวดท้องจะเข้าห้องน้ำตอนตี3 ก็เดินไปเข้าห้องน้ำ แล้วเดินออกมา พอเดินผ่านหน้าต่าง เราก็ได้ยินเสียงระเบิด เสียงคนร้องครวญคราง เสียงปืน กลิ่นควัน กลิ่นเหม็นไหม้ คือมันสัมผัสได้ทุกอย่าง ดิฉันก็มองลอดไปที่หน้าต่าง ก็เห็นมีแต่ความมืด คราวนี้ก็กลับไปนอนที่เตียง คราวนี้ก็ได้ยินอีก เสียงทุกอย่างปรีประดังเต็มหู เหมือนกำลังดูหนังสงคราม ดิฉันเดินไปที่หน้าต่างเพื่อจะเอาผ้าม่านลง ก็ดึงผ้าม่านลง
แต่พอมองลอดรอยต่อผ้าม่าน ก็เห็นเป็นชายใส่ชุดทหารร่างสูงโปรง ชุดออกสีเขียวขี้ม้า แต่ไม่มีลายพรางเหมือนทหารไทย หมวกก็เป็นคล้ายๆหมวกแก๊ป แล้วฉันเห็นเค้ามีตาแค่ลูกเดียว อีกลูกกลวงโบ๋ ยอมรับนะว่ากลัว เข้าไปนอนคลุมโปงกลั้นใจนอนจนถึงเช้า วันต่อมาเราก็รีบเช็คเอาท์เพื่อจะเดินทางไปยังจุดหมายสุดท้ายก่อนจะกลับไทย นั่นคือเมืองเวียงจันทน์

ก่อนจะเดินทาง เราก็ได้ทานอาหารเช้ามื้อสุดท้ายที่โรงแรม ดิฉันก็เลยถามพี่สมถวิล แกเป็นแม่บ้านที่โรงแรมนี้ แล้วก็เล่าเรื่องเมื่อคืนให้แกฟัง แกก็เล่าว่า ไอ้ทุ่งหญ้าร้างๆข้างโรงแรมน่ะ ชาวลาวเรียกว่า "ทุ่งโศก" เมื่อประมาณ70ปีก่อน ทุ่งนี้คือดินแดนสงครามคอมมิวนิตส์ ระหว่างทหารลาว และ ทหารญวณ(เวียดนาม) สมัยนั้นญวณกำแหงมากต้องการล่าอาณานิคมลาวใต้ทั้งหมด มาเป็นประเทศของตัวเอง ทางลาวจึงจัดตั้งทหารกลุ่มหนึ่งชื่อว่า เหล่าทัพสุริยะไซ เพื่อปราบกบฏญวน มีทหารลาวและญวณบาดเจ็บล้มตายจำนวนมาก ทุ่งแห่งนี้เต็มไปด้วยเลือดแดงฉาน

ลาวใต้กลายเป็นอณานิคมของญวณไปพักหนึ่ง ก่อนที่ญวณจะถูกทหารคอมมิวนิตส์ของลาวอีกกลุ่มล่าอณานิคมมาได้ ทุกเดือนตุลาคม ทางลาวจะมีการจัดกิจกรรมรำลึกและไว้อาลัยแก่ทหารผู้กล้า ที่ทุ่งโศกแห่งนี้ เป็นเวลา1อาทิตย์ ดิฉันได้ฟังพี่สมถวิลเล่าก็กระจ่างในบัลดล ก่อนกลับเมืองไทย ดิฉันได้ไปสักการะพระธาตุหลวงเวียงจันทน์ และไม่ลืมที่จะทำบุญให้เหล่าทหารพวกนั้นเลย

 

ทุกสถานที่ล้วนมีประวัติ เขาคงมาเพื่อขอบุญกุศล ขอผลบุญที่มีจงทำให้ท่านทั้งหลายคลายจากทุกข์มีแต่สุขด้วยเทอญ

 

คิดๆอยากจะไปเที่ยวลาวเหมือนกันครับ ขอบคุณเรื่องราวที่มาแชร์นะครับ☺️

 

เคยไปเที่ยวมาแล้วหลวงพระบาง แต่ในความคิดผม เวลาไม่ใช่ 70 ปีที่แล้วครับ น่าจะแค่30-40 ปีที่แล้ว สมัยสงครามกลางเมืองลาว ที่ทางเวียดนามเข้ายึดลาวและสู้กับฝ่ายซ้าย(ประชาธิปไตย เจ้าอนุวงษ์ หรือเจ้าอะไรสักเจ้านี่แหละครับ) ตอนนั้นไทยเราก็ส่งทหารรับจ้างไปในลาวเหมือนกัน แต่ส่วนใหญ่จะอยู่แถวๆเชียงขวาง ตอนนั้นคนตายค่อนข้างเยอะ เฆ่นฆ่าฝ่ายตรงข้าม โดยไร้ปราณี น้ำโขงมีศพลอยทุกวัน แถวหลวงพระบางก็มีระเบิดที่ Air Amerca ทิ้งไว้เพื่อตัดกองกำลังฝ่ายเวียดนาม ที่จะเคลื่อนไหวเพื่อเข้ามาประชิดชายแดนไทยฝั่งภาคเหนือตะวันออก แต่สุดท้ายหลังๆมาก็ไปถล่มกันที่เนิน 1428 แถวเขาค้อแทน มีหมู่บ้านไทยที่อยู่ตามตะเข็บชายแดนจังหวัดพะเยา-น่าน กลายเป็นของลาวไป ซึ่งเหล่าลูกหลานก็อยู่ไทยมีเยอะ ผมเคยเจอคนที่หลวงพระบาง แต่พูดภาษาเหนือคล้ายๆพะเยาหรือ น่านเลย ไม่พูดลาว เพราะแกบอกว่ารุ่นพ่อรุ่นแม่แกยังเป็นคนไทย แต่พอยาวยึดไปก็กลายเป็นลาว ตัวเค้าจึงเป็นคนลาวโดยปริยาย (สมัยนั้นเรายึดคืนมาไม่ได้ครับ เรามีกำลังไม่พอจะต่อกร กับกำลังของเวียดนามและลาวฝ่ายขวาได้เลยปล่อยไปเลย) เพราะจะให้เข้ายึดก็ถูก พคท.ที่อยู่ตามตะเข็บคอยตัดกำลัง