ปฎิบัติเยอะทำให้ตายด้านรึเปล่า สงสัย

ถ้ามีผู้หญิงมาแก้ผ้าให้ดู หลายคนเลย แต่เรากลับไม่มีอารมณ์ และความคิด ที่พิศวาสพวกเขาเลย อย่างงี้เรียกว่าตายด้านรึเปล่าคับ. แต่ร่างกายก็ยังปรกติดีนะ

 

มันเป็นสภาวะนึง ซึ่งอาจเกิดขึ้นแต่อาจไม่เป็นตลอดไป

เพราะสิ่งที่จะละทุกอย่างได้ต้องใช้ปัญญา ไม่ได้ใช้ความรู้สึกนึกคิดเอาเอง

 

นึกคิดเอาเอง

 

เรียกว่าแล้วแต่ความคิด แล้วแต่อารมณ์
อารมณ์และความคิด จูงจมูกอยู่รึป่าว เคยสังเกตตรงนี้ไหม
ย้อนไประลึกรู้ดูบ้างก็ได้ ตอนนี้ก็เหมือนกัน

 

ไม่ตายด้านหรอกค่า แต่พอเราปฎิบัติเย๊อะๆ เข้า ความอยากมี อยากได้ ในรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส ต่างๆ มันก็จะค่อยๆ หมดไป อยากความไม่ค่อยมี ทุกอย่างมันเริ่มปลง เริ่มปล่อย มีสิ่งเร้ามากระตุ้น ก็ไม่ค่อยจะรู้สึก หรืออยากไปกับมัน เช่น เมื่อก่อนชอบช็อปปิ้ง ซื้อของตามห้าง แต่พอมาปฎิบัติ ก็ไม่ค่อยอยากไปเดิน เพราะความอยากมันหมดไม่รู้จะไปซื้ออะไร ซื้อมาก็ไม่ได้ใช้ มันเลยค่อยๆ เกิดความเบื่อหน่าย ทางโลก แล้วมุ่งมั่นทางธรรมอย่างเดียว อ่ะค่า สาธุค่า อาการแบบนี้เป็นกันทุกคนค่าสำหรับคนที่ปฎิบัติ

 

ระดับธรรมมาถึงขั้นที่ปล่อยวางจากกามรมอย่างนี้ได้ถือว่าไม่ธรรมดาคับ น่าสรรเสริญมากคับ
ขอให้เจริญในธรรมยิ่งๆขึ้นไปครับ ^_^

 

ใจเย็นๆ หินทับหญ้า อย่าเพิ่งประมาท ทำต่อไป ของจริงจะรู้เองว่าถึงไหนแล้ว

 

คนที่ทำงานทางด้าน " วิจิตรศิลป " อาจจะถูก ฝึกจิตให้กระทบ รูป(ลายเส้น สี วรรณะ)ที่เป็น
ที่ตั้งขึ้นแห่ง " บัญญัติอารมณ์ " ตามแบบแผน ตามๆ กันไป โดยกระทำตามกันอย่างเป็นหน้าที่

เช่น ครูสอนวิจิตรศิลปยกไม้ยกมือ แล้วกล่าวสำทับ " สีแดง คือ ความเร้าร้อน คือความโหยหา
คือ ความเย้ายวล อูยยยยส์ มันวิจิตร " สอนกันแบบนี้ จากรุ่นหนึ่ง สู่อีกรุ่นหนึ่ง เพื่อสร้าง
ย้ำคิดย้ำทำให้ "มนุษย์" เกิดอุปทานแก่กล้า ที่จะโดน กล่อม หลอกว่าเป็นแบบนั้น ทำจน
กลายเป็น กลุ่มวิชาชีพ หรือ หน้าที่


พอความงามทางสัมผัส เส้นสาย ถูกทำให้เป็นหน้าที่ ต่อให้ คนกำลัง เจ็ดเป็ดกันตรงหน้า
คนที่วางจิตว่า ตนกำลังทำหน้าที่ ก็ไม่ได้มีความรู้สึกใดๆทาง อารมณ์ที่ตนเอาไว้หลอกคน
อื่นเพื่อแลกเงินมาเลี้ยงชีพตัว

ความฉ้อฉล ในการ สรรสร้าง อุปโลคความวิจิตร เพื่อ สร้างเป็น วิชาชีพ เพื่อเลี้ยงตัว
ด้วยอุบายทำให้ผู้อื่น ติดอยู่ในวังวนของอุปทาน ย่อมมี ประโยชน์ ที่มุ่งเอา มากกว่า

ทำให้ความรู้สึกทางเรื่องอย่างว่า กลายเป็นเรื่องรอง

" แต่พอหน้าที่ไม่มี หรือ ถ่ายทำเสร็จ " ร้อยละร้อย จะเกิดการ หวลไปคำนึงถึง

หากเป็น นักภาวนา นักปฏิบัติธรรม ให้กำหนดรู้ " อาการจิตหวลกลับ " เป็น การแสดง
ออกของ จิตมีการกำเริบกลับไปในกาม ตกจากสมาธิ เพราะ กามนิวรณ์กุมรุมจิต

หากยกได้บ่อยๆ จะต้อง ยกพิจารณา " จิตที่สงบ สงัดจากกาม " ว่ามี คุณอย่างไร มีโทษอย่างไร

หากยกได้บ่อยๆ จะต้อง ยกพิจารณา " จิตที่กำเริบกลับไปยังโลกแห่งกาม " ว่ามี คุณอย่างไร มีโทษอย่างไร

ถึงจะเกิดความเป็น กลางต่อการเห็น ต่อการมี วิบาก อาชีพ ที่สงบ ท่ามกลาง ความแปรปรวน
ที่มีเป็นธรรมดาโลกเขาหลงเพลินกันแบบนั้น อันผู้รู้ย่อมไม่ข้องอยู่ แต่ผู้ฉ้อฉลย่อมเห็นธรรมเป็นศัตรู

 

แบบนี้น่าจะเรียกว่า...เริ่มค้นพบสัจธรรมได้ด้วยตัวเอง และปัญญาเกิด
ไม่เฉพาะแต่เรื่องกามราคะอย่างเดียวที่เบื่อหน่ายค่ะ
เราจะเริ่มเบื่ออีกหลายๆเรื่องค่ะ เช่น เรื่องอาหารการกิน ที่จะกินง่ายอยู่ง่าย
ไปชอบปิ้งในห้างก็ไม่อยากได้อะไร ไม่อยากเข้าสังคมวุ่นวาย
โดยส่วนตัวเชื่อว่า นักปฏิบัติ ก็จะเป็นเช่นนี้ค่ะ
คือ เริ่มละได้เรื่อยๆ ทางนี้คือทางสงบอย่างแท้จริง คุณมาถูกทางแล้วค่ะ
สาธุ ขอเจริญในธรรมนะคะ

 

#เมื่อความคิดอารมณ์อันใดเกิดขึ้น สติรู้ชัดว่าสังขารขันธ์กำลังทำหน้าที่ น้อมปัญญาเฝ้าดูให้รู้เห็นกระจ่างชัดว่า สิ่งฝุดขึ้นนี้เป็นความคิดฝ่าย'กุศล'หรือ'อกุศล'มีคุณหรือโทษหาประโยชน์สาระอันใดได้บ้าง เกิดแล้วดับไปสรุปลงในไตรลักษณ์ เรียกว่า"ปล่อยวางสังขารขันธ์"ได้ ทำได้อย่างนี้นับว่า " รู้เท่าทันสภาพธรรม " ที่กำลังเกิดขึ้น ^_^

 

สังขารมันเกิดมันดับก็จบแล้ว
ไม่ต้องไปน้อมปัญญาเฝ้าดูอะไรต่อให้กระจ่างหรอก ถูกหลอกเปล่า ๆ

 

คิดได้ง่ายแบบ ท่านTboon ก็ดีไปคับ
ซึ่งถ้าเห้นเกิดดับแล้วปล่อยวางลงได้ก็น่านับถือครับ แต่ถ้ามันฝุดขึ้นมาเป็นเรื่องเป็นเสมือนหนึ่งเป็นความรู้ก็ไม่ใช่ความคิดก็ไม่เชิง อันนี้แหละต้องใช้ปัญญาอีกชั้นมาช่วยครับ ^_^

 

ออ..มันเป็นโมหะน่ะครับ ยิ่งคิดยิ่งวนเวียนเป็นโมหะอยู่นั่นเอง
ผมแค่บอกทาง ไปไม่ไปก็ว่ากันไปตามกำลังครับ

 

ระวังจะไปเจอภาวะของการทรงอารมณ์ฌานได้
กามราคะจะไม่กำเริบ เพราะมีฌานเป็นเครื่องอยู่
ของจิตก็เมื่อใดถ้าฌานยังไม่เสื่อม ความรู้สึกทางเพศจะไม่มี ถึงจะมีก็ก่อกวนจิตใจของผู้มีฌานไม่ได้เพราะ
ฌานย่อมระงับนิวรณ์ลงได้ แต่ไม่ถาวรเพราะต้อง
คอยตรวจตราระมัดระวังอยู่เสมอ เพื่อไม่ให้สมาธิเสื่อม
ฌานเสื่อม

 

รูป รส กลิ่น เสียง ^^

ที่ถูกจริตตัวเองอยู่หรือป่าว

 

เรียกว่า ตายจากตัญหา และ อุปทาน แต่ ตื่นรู้ เบิกบาน เพราะไม่หลงเพลินอยู่

 

**ตราบใดที่ยังไม่ถึงขั้นอรหันต์โมหะความหลงย่อมมีอยู่ไม่มากก็น้อย #อนุโมทนาธรรมที่ท่านมีเจตนาอันเป็นกุศล สาธุธรรมครับ ^_^