กัลยาณมิตรหาได้ยากเพราะอะไรครับ??

ถามจริง!!
ที่แผงมาจากดิน มีไวอากร้าไว้รองรับ
ลูกค้าธรรมะแบบลุงแมวด้วยใช่ไหม?!?

เตรียมใจขาดทุนได้เลย เพราะลุงแมวไม่ต้อง
ใช้ไวอากร้า มาจากดินต้องกินเองแน่นอน
คึก คึก เน้นนะครับคึกคึก ไม่ใช่คิกคิก
แบบท่าน

 

ไม่ใช้ไวอากร้า แล้วใช้อะไรครับ คึกคึก (ฤทธิ์) คริ๊กๆ(deejai)

 

อย่าแค่ชลอรถแล้วเห็นคนมุง
แล้วมาว่าไทยมุง ไทยมุง!!?งั้นๆ

มาจากดิน ต้องลงจากรถแล้วเดิน
เข้าไปมุงด้วย เพื่อจะได้รู้ชัดๆว่า
เขามุงดูการประชาทัณฑ์หรือมุงเพื่อเงี่ยฟังอะไร!!

 

เสียงโวกเวกๆ เงี้ยหูฟังไม่ชัดว่าร้องขายอะไรโต้ตอบอะไรกัน

​

 

ทำไมท่าน
ไม่นั่งข้างบน จะโชว์ฤทธิ์หรือไงระวังคอเคล็ดอิอิ

 

........................กัลยาณมิตร อีก ปริยาย นึง คือ "พระสัทธรรม" พระธรรมคำสั่งสอน นั้นแหละครับ.(ความเห็นส่วนตัว)..

 

กัลยาณมิตรหาได้ยากเพราะอะไรครับ??

ตอบ วันใดตนเองเป็นกัลยาณมิตรให้ตนเองได้อย่างแท้จริง วันนั้น คนทั้งโลกจะเป็นกัลยาณมิตรกับเราได้เองจ้า

ตอบ ข้อสุดท้าย มี แต่สูงส่งเกินบารมีระดับสาวกจะมีได้ แค่รู้ได้จ้า

 

สหสฺสมปิ เจ วาจา อนตฺถปทสญฺหิตา
เอกํ อตฺถปทํ เสยฺโย ยํ สุตฺวา อุปสมฺมติ.

หากวาจาแม้ตั้งพัน ไม่ประกอบด้วยบทที่เป็นประโยชน์ไซร้,
บทที่เป็นประโยชน์บทเดียว ซึ่งบุคคลฟังแล้วสงบระงับได้ ประเสริฐกว่า.

 

สิ่งแวดล้อมก็เป็นตัวกำหนดให้ผู้คนสนใจ
อยากจะพ้นทุกข์หรือไม่!?!
ถ้าคนไม่เห็นทุกข์คงไม่ต้องปรารถนาพ้นทุกข์
แถมเพลิดเพลินดีเสียอีก เพราะปรารถนาสิ่งใดๆ
ก็แสวงหามาสนองความต้องการได้เสมอๆ

หากเราไปชวนสนทนาเรื่องการดับทุกข์
คงยากเข้าใจได้ง่ายๆ และไม่อาจเป็นกัลยาณมิตร
ให้เราได้
มีผู้ให้ความเห็นว่ากรรมก็มีส่วนให้เราไม่พบกัลยา
ณมิตร

อีกท่านกล่าวว่า พระสัทธรรม ก็เป็นกัลยาณมิตร
ต่อเรา ข้อนี้ลุงแมวต้องโมทนาเลยทันทีครับ
พระสัทธรรมเป็นกัลยาณมิตร ที่มิเคยรวนเรคง
เส้นคงวาเที่ยงตรงที่สุด

กัลยาณมิตรที่เป็น"คน"บางครั้งก็รวนเรเฉไปเฉมา
พาเราขึ้นเขาลงห้วยไม่มั่นคงเหมือนพระสัทธรรม
นะฮะ

 

ถ้าเขาถามว่า สัทธรรม คือ อะไร เราจะตอบเขาอย่างไร

 

​

กรรมเก่า คือ จักขุ (ตา) โสต (หู) ฆาน (จมูก) ชิวหา (ลิ้น) กาย (กาย) มโน (ใจ) (สํ.สฬ. 18/217/166) เป็นเจ้าบทบาทเดิม จากนั้น การศึกษาอาศัย ปรโตฆสะ ซึ่งมีคติว่า “คนเป็นไปตามสภาพแวดล้อมที่ปรุงปั้น” และ โยนิโสมนสิการ ซึ่งมีคติย้อนกลับว่า “ถ้าเป็นคนรู้จักคิด แม้แต่ฟังคนบ้าคนเมาพูด ก็อาจสำเร็จเป็นพระอรหันต์”

 

ถ้าเขาคนนั้นไม่รู้เรื่อง เขาก็คงไม่ถาม
ให้มากเรื่องแบบท่านหรอกนะฮะ ท่าน
มหาก๊อบ

 

ลุงแมวว่า สัทธรรมคืออะไรฮะ เห็นพูดจัง

 

ยกมาส่วนนึง ก็ได้---พระวจนะ" ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ มีคำกล่าวกันอยู่ว่า เป็นพหูสูตรผู้ทรงธรรม เป็นพหูสูตรผู้ทรงธรรม ดังนี้ นั้นเป็นได้ด้วยเหตุเท่าไรหนอ พระเจ้าข้า ดีจริงดีจริง ภิกษุ ปัญญาเธอเฉียบแหลม ปฎิภานงดงาม คำถามสละสลวย ภิกษุเธอถามว่า เป็นพหูสูตร ผู้ทรงธรรม กันได้ด้วยเหตุเท่าไร ดังนั้นหรือ --อย่างนั้นพระเจ้าข้า ภิกษุ เราแสดงธรรมแล้ว มากมายครบถ้วนขบวนความ เป็น สุตตะ เคยยะ เวยยากรณ์ คาถา อุทาน อิติวุตตกะ ชาตกะ อัพภูธัมม์ เวทัลละ ภิกษุ ผู้รู้อรรถ ธรรมแห่งคาถาแม้เพียงสี่บท แล้วปฎิบัติสมควรแก่ธรรม นั้นแหละ ควรจะเรียกว่า เป็นผู้พหูสูตรผู้ทรงธรรม ----สาธุ พระเจ้าข้า------ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ มีคำกล่าวกันอยู่ว่า ผู้มีการศึกษามีปัญญาเครื่องเจาะแทงกิเลส ผู้มีการศึกษษมีปัญญาเครื่องเจาะแทงกิเลส ดังนี้ นั้นเป้นได้ด้วยเหตุเท่าไรหนอพระเจ้าข้า---ดีจริงดีจริงภิกษุ ปัญญาเธอเฉียบแหลม ปฎิภานงดงาม คำถามสละสลวย ภิกาุ เธอถามเราว่า ผู้มีการศึกษามีปัญญาเคร่องเจาะแทงกิเลส เป็นกันได้ด้วย้หตุเท่าไร ดันั้นหรือ --อย่างงนั้นพระเจ้าข้า-----ภิกษุ ในกรร๊นี้ ภิกษุ มีการศึกษาอยู่ว่า อย่างนี้เป็นความทุกข์แล้วแทงตลอดซึ่งเน้อความแห่งสัจจะนั้น เห็นด้วยปัญญาอยู่ก็ดี มีการศึกษาอยูว่า อย่างนี้เป้นเหตุให้เกิดทุกข์ ดังนี้แล้วแทงตลอดเนื้อความแห่งสัจจะนั้น เห้นด้วยปัญญาอยู่ก็ดี มีการศึกษาอยู่ว่า อย่างนี้เป็นความดับไม่เหลือของทุกข์ ดังนี้แล้วแทงตลอดซึ่งเนื้อความแห่งสัจจะนั้น เห็นด้วยปัญญาอยู่ก็ดี มีการศึกษาว่า อย่างนี้เป้นหนทางให้ถึงความดับทุกข์ ดังนี้แล้วแทงตลอดซึ่งเน้อความนั้น เห็นด้วยปัญญาอยู่ก็ดี ภิกษุ อย่างนี้แล ช่อว่าผู้มีการศึกษา มีปัญญาเครื่องเจาะแทงกิเลส

 

---สาธุ พระเจ้าข้า ----ข้าแต่พระองคผู้เจริญ มีคำกล่าวกันอยู่ว่า ผู้เป็นบัญฑิตมีปัญญามาก ผู้เป็นบัณฑิต มีปัญญามาก ดังนี้ นั้นเป็นได้ด้วยเหตุเท่าไรหนอ พระเจ้าข้า----ดีจริงดึจริง ภิกษุ ปัญญาของเธอเฉียบแหลม ปฎิภานงดงาม คำถามสละสลวย ภิกษุเธอถามเราว่า ผู้เป็นบัณฑิต มีปัีญญามาก เป้นกันได้ด้วยเหตุเท่าไร ดังนั้นหรือ ---อย่างนั้นพระเจ้าข้า...ภิกษุในกรณีนี้ ผู้เป็นบัญฑิตมีปัญญามาก ย่อมไม่คิดไปในทางทำตนให้ลำบากเลย ไม่คิดไปในทางทำผู้อื่นให้ลำบาก ไม่คิดไปในทางทำทั้งองฝ่ายให้ลำบาก เมื่อจะคิด ย่อมคิดอย่างเป็นประโยชน์เกื้อกูลแก่ตนเอง เป้นประโยชน์เกิ้อกูลแก่ผู้อื่น เป็นประโยชน์เกื้อกูลแกทั้งสองฝ่าย คือ เป้นประโยชน์เก้อกูลแก่โลกทั้งปวงนั้นเอง ภิกษุอย่างนี้แล ชื่อว่าเป้น บัณฑิตผู้มีปัญญามาก--จตุกก.อํ.21/241/186..

 

ถ้าก้อปมาด้วย ท่านแสดงพระสัทธรรม3 ด้วย ปริยัติ ปฎิบัติ ปฎิเวธ

 

กัลยาณมิตร ตัวจริง

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๙ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๑
สังยุตตนิกาย มหาวารวรรค

อุปัฑฒสูตร
ความเป็นผู้มีมิตรดี เป็นพรหมจรรย์ทั้งสิ้น

[๔] ข้าพเจ้าได้สดับมาแล้วอย่างนี้:-
สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ นิคมของชาวศักยะชื่อสักระ ในแคว้นสักกะของชาวศากยะทั้งหลาย
ครั้งนั้น ท่านพระอานนท์เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับ
ถวายบังคมพระผู้มีพระภาคแล้ว นั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง ครั้นแล้ว ได้กราบทูลพระผู้มีพระภาคว่า
ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ
ความเป็นผู้มีมิตรดี มีสหายดี มีเพื่อนดี นี้เป็นกึ่งหนึ่งแห่งพรหมจรรย์ เทียวนะ พระเจ้าข้า.

[๕] พระผู้มีพระภาคตรัสว่า ดูกรอานนท์ เธออย่าได้กล่าวอย่างนั้น เธออย่าได้กล่าวอย่างนั้น
ก็ความเป็นผู้มีมิตรดี มีสหายดี มีเพื่อนดี นี้เป็นพรหมจรรย์ทั้งสิ้นทีเดียว
ดูกรอานนท์ อันภิกษุผู้มีมิตรดี มีสหายดี มีเพื่อนดี พึงหวังข้อนี้ได้ว่า
จักเจริญอริยมรรคประกอบด้วยองค์ ๘ จักกระทำให้มากซึ่งอริยมรรคประกอบด้วยองค์ ๘.

[๖] ดูกรอานนท์ ก็ภิกษุผู้มีมิตรดี มีสหายดี มีเพื่อนดี
ย่อมเจริญอริยมรรคประกอบด้วยองค์ ๘ ย่อมกระทำให้มากซึ่งอริยมรรคประกอบด้วยองค์ ๘ อย่างไรเล่า?
ดูกรอานนท์ ภิกษุในธรรมวินัยนี้
ย่อมเจริญสัมมาทิฏฐิ อันอาศัยวิเวก อาศัยวิราคะ อาศัยนิโรธ น้อมไปในการสละ
ย่อมเจริญสัมมาสังกัปปะ อันอาศัยวิเวก อาศัยวิราคะ อาศัยนิโรธ น้อมไปในการสละ
สัมมาวาจา ...
สัมมากัมมันตะ ...
สัมมาอาชีวะ ...
สัมมาวายามะ ...
สัมมาสติ ...
สัมมาสมาธิ อันอาศัยวิเวก อาศัยวิราคะ อาศัยนิโรธ น้อมไปในการสละ
ดูกรอานนท์ ภิกษุผู้มีมิตรดี มีสหายดี มีเพื่อนดี ย่อมเจริญอริยมรรคประกอบด้วยองค์ ๘
ย่อมกระทำให้มากซึ่งอริยมรรคประกอบด้วยองค์ ๘ อย่างนี้แล.

[๗] ดูกรอานนท์ ข้อว่า ความเป็นผู้มีมิตรดี มีสหายดี มีเพื่อนดี
เป็นพรหมจรรย์ทั้งสิ้นทีเดียวนั้น พึงทราบโดยปริยายแม้นี้ ด้วยว่าเหล่าสัตว์
(มีทุกข์เพราะเป็น)ผู้มีชาติเป็นธรรมดา ย่อมพ้นไปจากชาติ
(มีทุกข์เพราะเป็น)ผู้มีชราเป็นธรรมดา ย่อมพ้นไปจากชรา
(มีทุกข์เพราะเป็น)ผู้มีมรณะเป็นธรรมดา ย่อมพ้นไปจากมรณะ
(มีทุกข์เพราะเป็น)ผู้มีโสกะ ปริเทวะ ทุกข์ โทมนัส และอุปายาส เป็นธรรมดา
ย่อมพ้นไปจากโสกะ ปริเทวะ ทุกข์ โทมนัส และอุปายาส
เพราะอาศัยเราผู้เป็นกัลยาณมิตร

ดูกรอานนท์ ข้อว่า ความเป็นผู้มีมิตรดี มีสหายดี มีเพื่อนดี
เป็นพรหมจรรย์ทั้งสิ้นทีเดียวนั้น พึงทราบโดยปริยายนี้แล.
จบ สูตรที่ ๒
___________________________________________________________

มังคละมุนี วิตก-วิจารณ์

เป็นอีกครั้งที่องค์พุทธะ ท่านตรัสค้านธรรม ที่ผุดขึ้นในความคิดของพระอานนท์

ซึ่งความคิดของท่านพระอานนท์ ผุดขึ้นว่า "กัลยาณมิตรเป็นครึ่งหนึ่งของพรหมจรรย์"
แล้วจึงรีบไปกราบทูลพระศาสดา และแสดงปฏิภาณของตน
พระศาสดา ทรงตรัสห้าม ความคิดของพระอานนท์ ทันที
แล้วทรงตรัสพุทธภาษิตสวนไปอย่างทันควันว่า "กัลยาณมิตรเป็นทั้งหมดของพรหมจรรย์!"
พร้อมทั้งชี้แจงว่า ตัวพระองค์เองนี่แหละ คือ กัลยาณมิตร! ที่ทำให้เหล่าสัตว์ถึงที่สุดแห่งพรหมจรรย์


บูชาพระพุทธเจ้าเป็นกัลยาณมิตร
น้อมนำพระธรรมมาใส่ตัว
นับถือคุณธรรมสงฆ์ อย่างบริสุทธิ์ใจ
แล้วก้าวสู่ความเป็นสงฆ์ ให้สมกัน-กับพุทธประสงค์ที่หมายจะรื้อขนสัตว์ให้ถึงฝั่งพระนิพพาน

ดูช่างเป็นการถึง สรณคมน์ ที่สมบูรณ์แบบที่สุด
ข้าพเจ้า ถึงเจ้า ซึ่ง พระพุทธเจ้า
ข้าพเจ้า ถึงเจ้า ซึ่ง พระธรรมเจ้า
ข้าพเจ้า ถึงเจ้า ซึ่ง พระสังฆเจ้า และ จักปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรม
เพื่อจะได้เป็นหนึ่ง ในบรรดาสมาชิก แห่ง หมู่สงฆ์!

เอวัง...

 

ข้าพระพุทธเจ้าเลื่อมใสและเคารพกัลยาณมิตร
ตัวจริง
อย่างหาที่สุดมิได้แม้คำสั่งสอนที่จารึกอยู่ในพระปิฎก
ทั้งหลายด้วย

 

คำสอนที่บันทึกอยู่ในคัมภีร์ ถ้ามนุษย์หยิบมาใช้ไม่เป็น ก็ไม่เกิดปัญญา อย่างมากก็แค่ปลืมใจยิ้มธรรมะๆๆๆ (ถ้าตายลงในขณะนั้นก็ไปสวรรค์) :d ฟังๆดูพูดเหมือนเล่น แต่พูดจริงๆนะ

 

ใช้ความเชื่อแบบเก่าๆไปตอบกระทู้โยนิโสของ
ลุงแมวหน่อยนะฮะ เพื่อเป็นธรรมทาน!!
เตือนไว้ว่า ใช้ความเชื่อจากตำราเล่มที่เผยแผ่
อยู่นี้ คุณอาจบาดเจ็บสาหัสนะฮะ!!!