ฝันไปถึง เมืองบังบด เมืองผี แดนลับแล แล้วแต่จะเรียก

ขอเล่าเรื่องที่อยากเล่าละกัน

 

ยานแม่ของเรา เป็นลักษณะ เหมือนวงแหวน ล้อมรอบหอคอย
หอคอยนั้น คือ แกนกลางของยาน แกนกลางของพลังงาน
ชั้นบนสุดเป็นสภาของเราชาวสุริยะ

ชั้นรองลงมา เป็นหอควบคุมยาน ประกอบด้วย แม่ทัพทั้งสาม

รอบๆ ยาน เป็นวงแหวนขนาดใหญ่ หลายชั้น หลายวงแวน ซ้อนกัน
ยานของเรามีขนาดใหญ่มากกว่าสองเท่าของดาวสีฟ้า ยานแม่ของเรางดงาม เหมือน เมืองลอยฟ้า

ในแต่ละวงแหวน มียานสำรวจ มากมาย รวมถึงยานลาดตระเวณ
แต่แม่ทัพทั้งสาม มียานขนาดใหญ่เป็นของตนเอง และมีกองกำลัง
เป็นของตนเอง เหล่านักรบทุกคนในแต่ละกองกำลัง จะถูกเลือกโดย
สภาชาวสุริยะ ในสภาประกอบด้วย แม่ทัพทั้งสาม แม่มดขาว
และผู้ถูกเลือกอีก 12 ท่าน ผู้มีจิตวิญญานอันบริสุทธิ์

แสงแห่งยานแม่ของเรา มีเพียงแสงสีส้ม สีขาว และสีเหลืองอ่อน
บรรยากาศ เหมือนแสงยามโพล้เพล้ มันงดงาม และโรแมนติคมาก

ไม่มีแสงสีฟ้า เหมือนในหนังอวกาศที่เคยดูแม้แต่น้อย
ไม่มีส่วนไหนของยานที่เป็นสีเทา หรือ สีเมทาลิค

ยานแม่นั้น เหมือนกับ แดนสนธยา

 

ที่ส่วนยอดของหอคอย ที่เป็นแกนกลาง ของวงแหวน ที่เป็นเมืองนั้น
ด้านบน มีผลึกพลังงานขนาดใหญ่ เป็นทรงกลม ผลึกนั้นหมุนรอบตนเอง
และเป็นสีดำ ดำสนิท ดำและเรืองแสงราวกลับดวงอาทิตย์สีดำ
ขนาดของมันใหญ่เท่ากับ ขนาดของหอคอย ไม่เล็ก แต่ก็ไม่ใหญ่มาก

 

เมื่อมีชาวสุริยะ ที่ตายก่อนกำหนด หรือไปปฏิบัติภารกิจแล้วจบชีวิต
ศพของเขา ร่างกายของเขา จะต้องไม่ถูกทอดทิ้งไว้ ในอวกาศ
ทุกคนจะถูกนำไปที่สภา ด้านบนสุดของหอคอย ดวงจิตของพวกเขา
จะถูกแม่มดขาวนำไปรวมสู่ดินแดนหลังความตาย และถูกนำไปรวมกับพระอาทิตย์สีดำ
หรือดวงจิตผู้พิทักษ์ บรรพบุรุษของเรา ที่เรานำมาจากดาวอันเป็นที่รัก
ในถ้ำศักดิ์สิทธิ์ เราไม่ได้เปล่าพวกเค้าทิ้งไว้ และระเบิดไปพร้อมกับยาน
พวกเค้า และเหล่าผลึก ได้รวมตัวกัน เป็นแหล่งพลังงานของยานแม่
คือพระอาทิตย์สีดำ black sun นั่นเอง ถือเป็นเกียรติสูงสุด ที่จะได้รวมจิตใจ
กับเหล่าผู้พิทักษ์ นักรบสุริยะรักเกียรติและคำสาบาน ยิ่งกว่าชีวิต

ในพิธีหลอมรวมจิต พวกเขาจะใช้พลังจิต ทำให้ร่างลอยขึ้นในท่านอน
เราจะเห็นดวงจิตของพวกเขา เป็นดังนกเหยี่ยว สีเพลิง เหมือนนกฟินิกซ์
บินหายไปในดวงอาทิตย์สีดำ ร่างของพวกเขา ทุกโมเลกุล กลายเป็นแสงสีขาว เหมือนละอองดาวเล็กๆ
แล้วหายไป ในพริบตา มันสวยงาม สงบ และสวยงาม
เราไม่กลัวความตาย เพราะเรารู้ว่า เรากำเนิดใหม่ได้

ร่างกายของพวกเรา เมื่อสลายไปแล้ว เราก็กลับคืนสู่ธรรมชาติ

 

บางท่าน อาจจำเหตุการณ์ ตอนหลอมรวมจิตได้
เพราะเคยผ่านสิ่งเหล่านั้นมาก่อน มันอาจทำให้ใจคุณปวดแปลบ

เมื่อนึกถึง วิถีแห่งเรา ชาวสุริยะ

 

ตอนมาดาวสีฟ้า นั้น เราลอยลำ ยานแม่ อยู่นอกวงโคจร
เราส่งเพียงยานของแม่ทัพทั้งสามลงมา เพื่อศึกษา ตรวจสอบ
ภูมิประเทศ และกำหนด คำนวณ การเกิดดับของดาว คำนวณอายุของดาว

ทุกสิ่ง มีเกิดและดับ เราจากดาวของเรามา เราทำลายมัน เราตัดวงจร
แต่เราไม่ได้ทิ้งดาวแม่ของเรา เราเพียงรอเวลา เมื่อกลับไปเริ่มที่ศูนย์
ดวงดาวจะค่อยๆถือกำเนิดใหม่ เมื่อถึงเวลานั้น เราจะเดินทางข้ามประตูมิติ
และกลับไปที่จักรวาลคู่ขนานอีกครั้ง เราจะได้กลับบ้านอีกแน่นอน

แต่บางครั้งการรอคอยก็ยาวนาน จนเราเกือบลืมจิตวิญญานแห่งเรา
เราเริ่มเปลี่ยนแปลง และปรับตัวให้เข้ากับโลก

มีชาวสุริยะบางส่วน ยังคงมีรูปลักษณ์สีฟ้าเช่นเดิม และไม่เคยลงจากยาน
แต่ก็มีนักรบสุริยะจำนวนมาก ที่แปรเปลี่ยนไป

 

พวกเราบางส่วน ลงหลักปักฐาน สร้างอารยธรรม
เราสอนชาวโลก สอนเทคโนโลยี และสถาปัตยกรรม

เราพบว่าร่างกายของชาวโลกอ่อนแอกว่าเรามาก รวมทั้งพลังจิตด้วย

เราไม่อาจยุ่งกับวิวัฒนาการของพวกเค้า เราเป็นเช่นดัง ครู พ่อและแม่ เท่านั้น

พวกเราบางส่วนเริ่มมีจิตผูกพันธ์กับชาวโลก เราภูมิใจที่ชาวโลกยอมรับนับถือเรา

 

มีเรื่องราวมากมาย เป็นประวัติศาสตร์อันไม่รู้จบ เหมือนสิ่งที่คู่กัน
เช่นพระอาทิตย์และโลกใบนี้ ชาวโลกพึ่งพาเรามากมาย โดยไม่รู้ตัว

ผ่านอารยธรรม อารยธรรมสูญหาย หลายครั้ง หลายครา

เราปฏฺิญานว่า เราจะไม่ยุ่งกับสงครามของชาวโลก

 

เราอยู่กับชาวโลกนาน นานจนเกือบลืม สาเหตุที่ทำให้ดวงดาวของเรา
ต้องระเบิด จนวันหนึ่ง เราก็จับสัญญาน ของยานอวกาศขนาดใหญ่
ที่ทะลุมิติมาจาก จักรวาลคู่ขนาน ยานของพวกตัวเล็ก

 

ไปนอนก่อนนะเด็กๆอวกาศ ง่วงมากวันนี้
เราเป็นแค่ชาวโลกอ่อนแอ ต้องนอนตามเวลา
และไม่มีแคปซูลอวกาศ ที่จะฟอกโมโลกุลให้คงความอ่อนเยาว์ของเซลล์
แต่ถึงแม้มีแคปซูล มันก็คงไม่ได้ผลกับเรา เพราะผิวหนังของเรา
เซลล์ของเราไม่สามารถรับสารนั้นได้

คงมีเพียงคริสตัล ที่จะชะลอเวลาของเรา แต่ก็ทำได้เพียงชะลอเวลาเท่านั้น

 

พวกตัวเล็กนั้น เป็นคุณหมอผู้อ่อนโยนของอวกาศ
เป็นเผ่าพันธ์ที่เป็นนักชีววิทยาของทั้งจักรวาล

ขอบคุณพวกตัวเล็ก ที่เริ่มจัดระบบร่างกายเรา และดูแลเรา

เราซาบซึ้งใจมาก

พวกตัวเล็กเริ่มมีบทบาทกับโลก ตั้งแต่ยุคอียิปต์
ตั้งแต่การทำมัมมี่....

 

ขอขอบคุณ แม่หญิงจารุจุน ที่เสียสละเวลาอันมีค่า มาเล่าเรื่องราวของพวกเรา ทำให้เรารู้สึกได้ว่าเราไม่เคยถูกทอดทิ้ง แม้จะจากบ้านมาไกลแสนไกล พวกเราก็ยังมีความหวัง ที่จะได้กลับบ้าน จาก ผ.บ.java108 เทพพิทักษ์จักรวาล แห่งกองกำลังป้องกันแกแลคซี่ ดาวสุริยะ(อวตาร เทพอนูบิส)

 

เป็นเกียรติอย่างยิ่ง การรอคอยอันยาวนาน ไกล้สิ้นสุดลง ระบบเริ่มกลับคืนสู่จุดสมดุลย์ เมื่อถึงเวลานั้น พวกท่านคงต้องกลับไปสู่ตัวตนของท่าน แต่ท่านมีสิทธิ์เลือกจะปักหลักอยู่ที่นี่ และกลับไปเยี่ยมบ้าน พวกท่านทั้งหลายจะทอดทิ่งบ้านสีฟ้าหลังนี้ได้หรือไม่ พวกท่านจะเฝ้ามองดูจากจักรวาลคู่ขนาน...

เรื่องนั้นคงไม่มีใครตอบได้

 

ถีงแม้พวกเราได้กลับไปบ้านเดิมที่จากมา เราก็ยังไม่ลืม บุญคุณ ของดาวเคราะห์สีฟ้า เราจะยังคงส่งร่างอวตารลงมา คอยดูแลชาวโลกต่อไป จนกว่า จะสิ้นอายุขัย ของดาวโลก

 

ว่าแต่ สภาจักรวาล มีแผนการณ์ที่จะระเบิดดวงอาทิตย์ดวงนี้จริงหรือ รึว่าระเบิดดวงอาทิตย์ในมิติ แล้ว พวกอนูนากิ จะตามมาทำลายจักรวาลนี้ด้วยรึเปล่า มีทางแก้ไขหรือไม่ แม่หญิง จารุ ช่วยตรวจสอบที

 

ขออภัยวันสงกรานต์ ต้องพาผู้สูงอายุเที่ยว

 

ในระหว่างที่รอป้า จารุ มาเล่านิทาน ก็มีเพลงมาให้ฟังกันเพลินๆ https://www.youtube.com/watch?v=0KSOMA3QBU0

 

ชอบฉากนี้มากกว่า สวยดี

[ame="http://www.youtube.com/watch?v=Ctcd4dhHPao"][/ame]

 

เย้ๆ ป้า จารุ มาแว้ว เด็กๆจากจักรวาล อยากรู้ว่าทำไม ชาวสุริยะ จึงต้องระเบิดดาวของตัวเองทิ้ง ทำไมไม่ปักหลักสู้ หรือว่า พวกเรามีกำลังน้อยกว่า พวก อานูนากิ กลัวว่าจะต้องหมดสิ้นเผ่าพันธ์เหมือน มนุษย์ดาวมรกต

 

การพบกัน ของชาวสุริยะ กับชาวดาว ขอตั้งชื่อว่า นามิ