เป็นพุทธภูมิต้องละสังโยชน์ ๑๐ หรือไม่?

บารมี ๑๐ เป็นอริกับสังโยชน์ในตัวอยู่แล้วครับ เดี่ยวผมว่างแล้วจะมาคุยเรื่องนี้ด้วยครับ มีประโยชน์กับผู้ทำความปราถนาใหม่ๆ มากทีเดียว

 

นิวรณ์ทั้ง 5 ประการนี้ อย่างใดอย่างหนึ่ง ถ้าเข้าเกาะใจ ฌานก็เสื่อม จงอย่าสนใจในด้านของนิวรณ์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเธอองค์นี้ (ท่านหันมาทางอาตมา) เธอปรารถนาพุทธภูมิก็จริง แต่ทว่าคำว่า พุทธภูมิ หมายถึงว่า การศึกษาวิชาเป็นครู การจะเอาแต่ฌานโลกีย์ อย่างเดียว นี่มันไม่ได้ ต้องใช้กำลังด้านวิปัสสนาญาณ เข้าช่วยให้หนัก ถ้าครูโง่ก็ไม่มีใครเขามาเป็นลูกศิษย์
นั่นก็หมายความว่า การทรงฌานโลกีย์นี่ยังมีความโง่อยู่มาก ฌาน 1,2,3,4,5,6,7,8 เธอสามารถจะทำเมื่อไรก็ได้ แต่ว่าถ้าจะถามเธอว่า เวลานี้สังโยชน์ 3 เธอละได้ไหม เธอก็ตอบว่า ไม่ได้ สังโยชน์ 5 เธอละได้ไหมเธอก็ตอบว่า ไม่ได้ สังโยชน์ 10 ละได้ไหม เธอก็ตอบว่า ไม่ได้ ฉะนั้นการทรงฌานโลกีย์ ในเมื่อยังไม่สามารถทำลายสังโยชน์ทั้ง 10 ประการได้ จะถือว่าฉลาดไม่ได้ ก็ถือว่าเป็น คนโง่

ต่อมา ท่านก็แนะนำเรื่องการศึกษาสังโยชน์ 10 ประการ ว่า การศึกษาสังโยชน์ 10 ประการนี่ ความจริงไม่ใช่ของหนัก เป็นของเบา เราต้องทำแบบเบา ๆ อย่างสมัยพระพุทธเจ้าท่านเทศน์ให้คนฟัง คนที่เขาฟังเขามีความฉลาด เขาฟังแล้วเขาก็คิดตาม ในเมื่อคิดตามจิต ก็มีผลตามที่พระพุทธเจ้าทรงสอน
แต่ว่าคนสมัยนี้ พระสมัยนี้หายาก ที่ฟังแล้วคิดตาม มีแต่จำอย่างเดียว ดีไม่ดีก็จำไม่ได้เสียอีกด้วย วิธีคิดตามก็มีง่าย ๆ เป็นของไม่ยาก เมื่อท่านพูดถึงสังโยชน์ 3 ประการ เราก็ต้องจำว่า สังโยชน์ คือ กิเลสเป็นเครื่องร้อยรัดใจ พูดง่าย ๆ ก็คือ ความชั่ว ที่เข้ามาดึงใจไม่ให้เข้าไปถึงความดี อันดับแรกมี 3 อย่าง คือ
1. สักกายทิฏฐิ
2. วิจิกิจฉา
3. สีลัพพตปรามาส
สำหรับในตอนต้น เราจะตัดสังโยชน์ 3 ก็จงอย่าละเมอเพ้อฝัน ไปนำเอาอารมณ์พระอรหันต์มาใช้ ที่ทำกันไม่ได้จริง ๆ น่ะเพ้อไป แต่ความจริงสังโยชน์ 3 ของพระโสดาบันกับสกิทาคามีเป็นของง่าย นั่นคือ
1. นึกถึงความตาย ท่านก็หันมาถามว่า พวกเธอทั้งหลายเคยนึกถึงความตายไหมทุกองค์ก็ ตอบว่า นึกทุกวันพระเจ้าข้า (เรื่องความตายนี่ต้องนึก ถ้าไม่นึกถึงความตาย ฌานมันเสื่อม อารมณ์จิตมันกำเริบ ต้องเอาความตายเข้าคุมและยอมรับความจริงว่า มันตายจริง)

ประการที่ 2 เธอมีความสงสัยในพระไตรสรณคมน์ไหม คือ พระพุทธเจ้า พระธรรม พระอริยสงฆ์ ก็ตอบท่านว่า ไม่สงสัย

ประการที่ 3 เธอมั่นใจในศีลไหม ว่า เธอเป็นผู้มีศีลบริสุทธิ์ผุดผ่อง ก็กราบเรียนท่าน บอกว่าข้อนี้ไม่มั่นใจ เพราะศีลละเอียดมาก ศีลของพระ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ด้านอภิสมาจาร อภิสมาจารนี่ละเมิดเรื่อย ๆ ท่านบอกว่า อภิสมาจารนี่ไม่เป็นไร มันเป็นเรื่องของจริยาเล็กน้อย ก็ไม่น่าจะสนใจนัก ตั้งใจระวังก็แล้วกัน ระวังสิกขาบทที่มีความสำคัญยิ่งกว่านั้นอย่างปาราชิก สังฆาทิเสส นิสสัคคีย์ปาจิตตีย์ ปาจิตตีย์ เป็นต้น นอกจากนั้นเป็นส่วนปฏิบัติเป็นเรื่องของจริยา อาจจะมีการละเมิดบ้างไม่สำคัญ เลยกราบเรียนท่านบอกว่าถ้าอย่างนั้นก็ไม่หนักใจ

ท่านบอกว่า ไม่หนักใจจงอย่าคิดว่า ได้นะ จงคิดว่า อันดับแรก ก่อนที่จะทำอะไรเมื่อลืมตาขึ้นมา ก็ดูกำลังใจว่า กำลังใจ เวลานี้ของเรา ต้องการสงัด หรือต้องการคิดการปฏิบัติทางจิต อย่าฝืนกำลังใจ ถ้าลืมตามีความรู้สึกขึ้นมาว่า กำลังใจต้องการคิด ก็ให้มันคิด เพราะกรรมฐานทั้งหมด 40 อย่าง มีอารมณ์คิด 29 อย่าง มีอารมณ์ทรงตัว 11 อย่าง ชอบใจกองไหน ทำกองนั้น
เวลาที่จะคิดก็เหมือนกัน ไม่จำเป็นต้องคิดเฉพาะกองนั้น เฉพาะกองนี้ จะเป็นกองใด กองหนึ่งก็ได้ อย่าง อสุภกรรมฐานก็ได้ มรณัสสติกรรมฐานก็ได้ กายคตาสติกรรมฐานก็ได้ หรืออะไรก็ได้ตามชอบใจ คิดให้มันถูกว่า เวลานี้ เราคิดนอกเหนือกำลังของกิเลส ฉะนั้น การศึกษาเฉพาะจุดใดจุดหนึ่งก็ถูก แต่ก็แพ้ความดีง่าย ต้องศึกษาให้รอบตัวในกรรมฐาน 40 ใช้ได้ให้คล่องทุกอย่าง
ท่านถามว่า ในกรรมฐาน 40 เธอหนักใจกองไหนบ้าง ก็กราบเรียนท่านบอกว่ากรรมฐาน 40 ไม่มีอะไรหนักใจเลย เวลานี้ตามความเข้าใจของตัวเองคิดว่า คล่องทุกอย่างท่านตอบว่า ใช่ เธอมีความคล่องจริง แต่อย่าลืมนะว่า เธอยังไม่สามารถทำลายนิวรณ์ได้ นิวรณ์นี่เป็นตัวชั่วร้ายมาก เป็นกิเลสหยาบที่ทำปัญญาให้ถอยหลัง จะต้องพยายามทำลายนิวรณ์ให้ได้ด้วยสังโยชน์

ก็ถามท่านว่า
ปรารถนาพุทธภูมิ ต้องตัดสังโยชน์ด้วยหรือ ท่านบอกว่า มันก็ไม่มีความจำเป็นว่า ปรารถนาพุทธภูมิ หรือไม่ปรารถนาพุทธภูมิก็ตามต้องตัดสังโยชน์ให้ได้ ถ้าตัดสังโยชน์ 3 ข้อไม่ได้ เราก็ต้องเป็นเหยื่อของอบายภูมิ เรายังมีโอกาสลงนรก เป็นเปรต เป็นอสุรกาย เป็นสัตว์เดรัจฉาน มันจะดีหรือ ก็กราบเรียนท่านว่าไม่ดี
ท่านเลยบอกว่า ในเมื่อมันไม่ดี ก็จงเลิกเสีย เลิกคิดว่า พุทธภูมิไม่ควรจะปฏิบัติในสังโยชน์ ต้องมีความเข้าใจว่า พุทธภูมิต้องคล่องทุกอย่าง ตั้งแต่ อานาปานสติถึงสังโยชน์ 10 ต้องมีการคล่องตัว และก็มีอารมณ์ทรงตัว ก็ยอมรับว่า จะปฏิบัติตามนั้น
ที่มา หนังสือหลวงพ่อธุดงค์ หน้า 107 -109

 

... ท่านหลวงพ่อเนียม วัดน้อยสอนว่า "ทั้งนี้คนที่ปรารถนาพุทธภูมิจะทรงวิปัสสนาญาณคู่กับสมถภาวนา โดยเฉพาะอย่างยิ่งสมถภาวนาต้องศึกษาจับจุดทั้งหมด คือทั้งกรรมฐาน ๔๐ แล้วก็มหาสติปัฏฐานสูตรแล้วก็มีสูตรอื่นอีกมาก จะต้องทรงคุณธรรมนั้นทั้งหมด เพราะเป็นผู้ทรงความดีมากมีกำลังใจสูงที่เรียกกันว่ามีบารมีสูง มิฉะนั้นเขาจะเป็นพระพุทธเจ้าไม่ได้ ฯ."

...... ท่านหลวงพ่อปาน วัดบางนมโคสอนว่า " การบำเพ็ญบารมีเพื่อพุทธภูมิ เราจะหวังไปบำเพ็ญบารมีต่อในการเกิดเป็นเทวดาหรือพรหมน่ะไม่มีทาง ไม่เหมือนกับสาวกภูมิ
สาวกภูมิสามารถบำเพ็ญบารมีต่อบนสวรรค์หรือพรหมได้ แต่ถ้าบำเพ็ญบารมีเพื่อพุทธภูมิแล้ว จะบำเพ็ญบารมีนอกจากความเป็นมนุษย์ไม่ได้
ฉะนั้น ก่อนที่เราจะตาย ถ้าบารมีใดยังอ่อนอยู่ ก็ควรจะส่งเสริมให้ครบถ้วนบริบูรณ์ ถึงแม้ว่าจะไม่เต็ม ก็ให้ใกล้เต็มเข้าไป ทนลำบากเอาเพื่อพุทธภูมิเพื่อความเป็นพระพุทธเจ้า
เพราะการปฏิบัติเพื่อการเป็นพระพุทธเจ้า ก็เพื่อทำลายความทุกข์ บำรุงความสุขให้แก่บรรดาสรรพสัตว์ทั้งหลายในโลก หรือชี้ช่องบอกทางให้พ้นอบายภูมิเป็นอย่างน้อย แล้วก็แนะนำให้เข้าถึงพระนิพพานเป็นที่สุดฯ "

... แต่มีอีกอย่าง คือ บารมีเราถึงขั้นไหน จิตจะมีความพอใจแค่ขั้นนั้น

... เช่น ถึงบารมีต้น ก็พอใจอยู่แค่ทานกับศีล จิตถึงบารมีกลางจิตจะเพิ่มความพอใจในการเจริญฌาน จิตถึงปรมัตถบารมีจะเพิ่มวิปัสสนาญาณ มหาสติปัฏฐานและพระนิพพานเข้ามา เป็นต้น

 

คุณ tamsak ครับ

การละสังโยชน์ที่คุณเข้าใจ กับที่เป็นจริง มันไม่ใช่แบบนี้นะครับ ไม่ใช่จริงๆๆ แต่ถ้าจะเชื่อแบบนั้นแล้วทำให้คุณตั้งใจปฏบัติ มีจิตปลอดโปร่ง ก็อนุโมทนานะครับ


เป็นกำลังใจให้คุณ tamsak นะครับ

 

เข้าใจว่า ต้องเพียรละด้วยวิขัมภนปหานและตทังคปหาน เรื่อยๆ
แต่ถ้าละดัวยสมุจเฉทปหานก่อนบรรลุสัมโพธิญาณ จะกลายเป็นสาวกภูมิ
เข้านิพพานไปโดยปริยาย

 

พุทธภูมิบารมีสูงๆ ท่านน่าจะละสังโยชน์เป็นอารมย์เหมือนพระอริยะเจ้านะครับ
แต่อารมย์บางอย่างจะไม่ถูกตัดไปเหมือนอริยะเจ้า

การตัดสังโยชน์ เป็นการตัดอวิชชาที่ต้องใช้ปัญญา เมื่อจิตมีปัญญาเกิดขึ้นแล้วก็ยากที่จะหายไป นอกจากปัญญาที่เกิดขึ้นนั้นยังไม่มากพอครับ

พระโพธิสัตว์บารมีสูงๆ ท่านก็เบื่อหน่ายการเกิดเหมือนพระอริยะเจ้า แต่ยังเห็นว่าการบรรลุเป็นพระพุทธเจ้านั้นสำคัญกว่าครับ

อันนี้เป็นความเห็นส่วนตัวนะครับ 555

 

สวัสดีครับ ท่านเจ้าของกระทู้ และพี่ๆน้องทุกๆท่าน มาขอแจมออกความเห็นนิดหน่อยครับ ใครจะยังไงผมไม่ทราบ แต่ผมทราบ ของผมว่า พุทธภูมิ คือพระโพธิสัตว์ ที่จะตรัสรู้ เป็นพระพุทธเจ้า ในอนาคต ส่วนใครจะทำถึงหรือ ไม่ถึงนั้น ก็อยู่ที่ว่า กำลังใจของพวกท่าน ว่าจะไปให้ถึงหรือไม่ ถ้ากำลังใจ ไปไม่ถึง ก็ลา ในพระพุทธเจ้าพระองค์นั้นๆแหละครับ เมื่อถึงเวลา จะถึงหรือไม่ถึง ไม่สำคัญ สำคัญที่ว่า พุทธภูมิ จะไปเป็นครูเขานี่ มันต้องเรียนรู้หมด ไม่มีข้อยกเว้น สักข้อเดียว ชาตินี้คุณเรียนไม่ผ่าน ชาติต่อๆไป คุณก็ต้องเกิดมาเรียนให้ผ่าน เป็นขั้นตอน ของการทำบารมี ระหว่างคนกับสัตว์ เท่านั้น เฉพาะ พุทธภูมิ ส่วนสาวก เป็นเทวดากับพรหม สามารถ บำเพ็ญต่อที่นั้นได้ พุทธภูมิ มันต้องขยันเกิดขยันตาย ผมก็พูด มาเยอะในพลังจิต แต่ก็อด มาแจมไม่ได้ ที่กระทู้ดีๆครับ


พุทธภูมิ กรรมฐาน ๔๐ มหาสติปัฏฐาน ๔ ต้องได้หมด และต้องคล่อง จนนับชาติ ไม่ถ้วนเหมือนกัน และชาติสุดท้าย ต้องบริจาคลูกเมีย ให้เป็นทาน ฉนั้นไม่มีทางได้ตรัสรู้เป็นพระพทธเจ้า เพราะมันเป็นกฏตายตัว ของเหล่าพุทธภูมิ ที่จะต้องบำเพ็ญบารมี ถ้าบารมีเต็มยังไม่ได้ บริจาคลูกเมีย ให้เป็นทาน ก็คงต้องลา มาเป็นพระปัจเจกะพุทธเจ้า หรือพุทธสาวก หรือ ปรกติสาวก และข้อประการสำคัญ พระโพธิสัตว์ ทุกๆพระองค์ ที่มีบารมีใกล้เต็ม หรือเต็มแล้ว ท่านต้องเรียนรู้ อารมย์ พระโสดาบัน อารมย์พระสกิทาคามี อารมย์ พระอนาคามี และเรียนรู้อารมย์ของพระอรหันต์ครับ และผมเองก็ได้เคยสำผัสแบบ งูๆปลาๆมาบ้างนะครับ


เขาเรียนรู้อารมย์ หรืออารมย์เทียบเท่านะครับ ไม่มีมีสิทธิ ได้มรรคผล เหมือนพระอริยเจ้าท่าน รอคิวจนกว่ารอคิว มาตรัสรู้ เป็นพระพุทธเจ้าครับ หรือไม่ก็ ลาพุทธภูมิมาเป็นสาวก ครับ ในกรณีแบบ พระศรีอาริยเมตตรัย พระราม หลวงปู่ปาน หลวงปู่ทวด และอีกหลายๆพระองค์ ท่านเรียน เลยธงแล้ว ล้นแล้ว ว่างั้นเถอะ รอคิวมาตรัสรู้ แต่ท่านจะเกิด ที่ไหน โปรด คนลูกศิษย์ บริษัทบริวารของท่าน มันก็เป็นของเด็กๆแล้ว เพราะท่านเป็นผู้ใหญ่แล้ว อย่างเราๆหรือ หลายๆท่าน ยังต้องเรียนถูก เรียนผิด อยู่ แก้ไขกันต่อไป จนกว่า จะเรียนตามรอยผู้ใหญ่ ท่าน ทำให้ถึงให้เป็น ดังความมุ่งหวังแต่ละคน ที่ทำความปรานาครับสวัสดี

 

เป็นพุทธภูมิต้องภาวนา ต้องเอาให้ครบทั้งสมถะและวิปัสนา ยิ่งในการเจริญวิปัสนาต้องมุ่งเน้นเป็นพิเศษเพราะเวลาที่จะเจริญวิปัสนามีเฉพาะตอนที่มีพระศาสนา

จากชาดกจะพบว่าชาติใดถ้าพระโพธิสัตว์เกิดเป็นมนุษย์ ถ้าไม่ได้เป็นกษัตริย์ที่มีหน้าที่ทะนุบำรุงพระศาสนา ชาตินนั้นพระโพธิ์จะออกบวช เหมือนกับพระอชิตะภิกขุเมื่อไม่มีโอกาสเป็นกษัตรย์ก็จะออกบวชเพื่อเรียนวิปัสนา

และถามว่าจะเรียนวิปัสนาถึงขั้นไหน ก็ต้องเรียนจนได้ญานขั้นสูงสุดคือสังขารุเบกขาญาน และต้องเรียนทุกหมวดทุกบรรพเพื่อเอาไปใช้สอนสาวกในอนาคต

ในการภาวนาควรวางใจว่าจะเอามรรคผลให้ได้ อย่าไปกังวลว่าจะลาพุทธภูมิเพราะถ้ามัวแต่กังวลการภาวนาจะไม่ก้าวหน้า กำลังใจจะไม่ถึง. และการภาวนาจนถึงสังขารรุเบกขาญาณจะเป็นตัววัดได้อย่างหนึ่งว่าตัวเรามีความเข้มแข็งพอจะก้าวไปในเส้นทางพุทธภูมิหรือไม่. เพราะเมื่อได้ถึงญานสังขารฯใจจะเป็นกลางต่อดีและชั่วไม่มีกิเลสมาหลอกให้อยากปราถนาพุทธภูมิ เมื่อถึงจุดนี้หากอยากถอยกลับเป็นสาวกแต่ปรากฏว่าลาไม่สำเร็จแปลว่ามีโอกาสที่จะเคยได้รับพยากรณ์มาแล้ว

 

สาธุ พุทธภูมินั้นท่านนั้นๆเสียสละเพื่อส่วนรวมมากๆ ต้องยกย่องอย่างยิ่งหากบรรลุจะมีอานุภาพมากกว่าพระสาวกทั่วไป พุทธภูมิเกิดตายเยอะเก็บทุกเม็ดถึงได้ถึงช้าแต่เป็นรถคันใหญ่ แรงส์

 

ถูกต้องแล้วครับ อนุโมทนาบุญด้วย
การละสังโยชน์ คือ ต้องใช้ปัญญา อันเป็นสิ่งที่รู้แจ้งแทงตลอด เพื่อตัดอวิชชา
การคิดนึกเอง ละเองอยู่เนืองๆ หาใช่การละสังโยชน์ ไม่

ถ้าหากการละสังโยชน์ เกิดได้เองโดยการคิดละได้เอง ป่านนี้คงมีพระอรหันต์เต็มบ้านเต็มเมืองแล้วล่ะครับ

 

1. พูดกันถึงบันได้ขั้นที่พันขั้นที่หมื่น .. ส่วนบันไดขั้นแรก จะตัดกันเสียเลยเหรอ?
ที่ขึ้นไปถึงบันได ขั้นที่พันขั้นที่หมื่น ไม่ได้ขึ้นมาจากขั้นแรกๆเหรอ.. เหาะกันขึ้นมา
หรือ มีคนอุ้มขึ้นไปกันเหรอท่าน?

2. บางคนก็ถามกันแปลกๆ .. เหมือนถามกันว่า
จะขึ้นเครื่องบิน ต้องผ่านจุดเช็คอินหรือป่าว?
คนที่กำลังจะขึ้นเครื่องแล้ว ก็ต้องผ่านจุดเช็คอินแล้ว
ส่วนคนที่ยังมาไม่ถึง ก็ยังไม่ได้เช็คอิน .. มันก็ปกติ (ก็ต้องรอขึ้นเครื่องรอบหลัง)

ถ้าอยากจะขึ้นเครื่อง .. อย่าไปกังวลว่าจะผ่านจุดเช็คอินแล้วหรือยัง
เพราะถ้ากังวลเรื่องแบบนี้ รับรองว่ามีเรื่องอีกมากให้กังวลแน่ๆ
และเกรงว่าจะไปไม่ถึงเสียก่อน
สิ่งที่ควรทำคืออะไร? สิ่งที่ควรทำคือ สิ่งที่เราทำแล้วได้ก้าวหน้าขึ้นเรื่อยๆ ทุกวัน

 

คำว่าไอ้บ้า ๕๐๐ จำพวก มันมีอยู่ คำว่าบ้า มันมีมากกว่า ห้าร้อยนะจะบอกให้ ไม่ว่าคนหรือสัตว์ มันมาจากการคิดนึก เอาทั้งนั้น เมื่อคิด ไปแล้ว จะดีหรือชั่ว มันก้ออกไปถึง กาย วาจา นี่เขาเรียกว่ามันล้น ไปถึง กายและวาจา ถ้ามันยังไม่ล้น มันก็อยู่ที่แค่ใจ ยังไม่ได้ ทำความเดือดร้อน ให้ใครๆได้ ทั้งชั่ว และดี มันของคู่กัน คิดชั่ว ถ้าหักมุมกลับ มันก็คิดดี แต่ถ้ามันไม่หักมุมกลับ มันก็คิดชั่ว ต่อไปเรื่อยๆ จนไปคิดทำการชั่วร้ายให้สูงขึ้นๆไป คิดดีก็เช่นกัน มันเหมือนกันหมด อยู่ที่ใจเรา คนเรา สัตว์ บุคคลต่างๆ อยู่ที่ใจตัวเดียว คิดการไม่ไม่สำเร็จ ทั้งชั่วและดี ก็อยู่ที่ใจ ใจเป็นหัวหน้า สำเร็จที่ใจ


การจะฝึก กรรมฐาน มันก็ฝึกที่ใจ สำเร็จที่ใจ ทางโลกก็เช่นกัน เหมือนกัน เช่น ทางธรรม อยากจะฝึกกสิน กองใดกองหนึ่ง เมื่อเริ่มฝึก ใช้ตามองดูภาพต่างที่เรากำหนด มันก็นึกให้เห็นภาพ ติดตาติดใจ จนกว่าจะทำได้ สำเร็จ ทุกๆกอง ทุกๆอย่างไป การพิจรณากาย ก้เช่นกัน ก็ใช้ใจนึกทั้งนั้น นึกว่า กายเรานี้ ประกอบด้วยอะไรบ้าง มีเท่าไหร่ มีอะไรเป็นองค์ประกอบ เมื่อพิจรณาบ่อยๆ ปัญญามันจึงเกิด พิจรณาถึงความตาย ก็เช่นกัน มันเกิดมายังไง แล้วมันจะตายอย่างไร ตายเมื่อไหร่ เช้าสาย บ่ายเย็น กลางวันกลางคืน เขาใช้ใจพิจรณากันทั้งนั้น จนปัญญา มันเห็นจริง ตามหลัก อนิจจัง ทุกข์ขัง อนัตตา ไม่ว่า จะเป็นใคร พระพุทธเจ้าก็ตาม พระปัจเจกะพุทธเจ้า ก็ตาม พระสาวก ต่อให้สัตว์ทุกตัว ที่เกิดมาบนโลกนี้ เขาใช้ใจคิดกันหมด ถ้าเป็นวัตถุ ซิครับ มันไม่มีจิตครอง ภูเขา ดิน กรวด หินทราย เนี่ยไปทำอะไร มันเท่าไหร่ มันไม่ร้องให้ ให้ เราได้ยิน สักแอะเลยเห็นไหม ร่างกายคนสัตว์ พอตาย จิตออกจากร่าง เอาร่างมันไปเผา หรือฝัง มันก็ไม่ร้อง ไห้ หรือพูดเลย นี่จิตมันออกไปแล้ว หรือกายใน ตัวตนของสัตว์นั้นๆ


นี่ก็แค่อธิบายให้ฟัง จะคิดกันทั้งวัน คนๆเดียว วันไม่รู้ คิดกี่ร้อยกี่พันเรื่องแล้ว ฮ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

ถ้าเช่นนั้นผมก็มีคำถาม..

ถ้าพุทธภูมิละสังโยชน์ ได้มากข้อแล้ว .. แต่ยังไม่สามารถบรรลุเป็นพระพุทธเจ้าได้ต้องรอบารมีเต็ม รอบริษัทบริวารมีความพร้อม

คำถามคือ ถ้าหลังจากนั้นได้ลงมาเกิดเป็น มนุษย์บ้าง สัตว์บ้าง ยังต้องกลับมาละสังโยชน์อีกไหม
หรือว่าไม่ต้องทำแล้วเพราะได้เคยละสังโยชน์ได้ไปแล้ว?

ถ้ายังต้องกลับมาทำอีก ทำไมไม่สะสมสิ่งที่สะสมข้ามภพชาติได้
เช่น บารมี 10 เป็นต้น?

 

ต้องละใหม่ครับ อยู่สมาธิตั้งมั่น (สติ) เมื่อมาเกิดใหม่เป็นมนุษย์บ้าง สัตว์บ้าง (จำนวนมากชาติ ระยะเวลานานๆ) มันลืมหมด จำอะไรไม่ได้ มันจะกลายเป็นของเก่าไป

สิ่งสำคัญ เราเห็นว่าอยู่ที่การเอาบารมีขึ้น ตรงนี้ยากมาก ยิ่งบารมีสูงๆยิ่งยากมาก

 

พุทธภูมิละสังโยชน์ไม่ได้ ถ้าเมื่อไหร่ละสังโยชน์เมื่อนั้นก็กลายเป็นพระสาวก/พระปัจเจกพุทธเจ้า หรือละทีเดียวตอนสำเร็จเป็นพระพุทธเจ้า

พระโพธิสัตว์ทำได้ใกล้เคียงที่สุดคือ ภาวนาจนได้สังขารุเบกขาญาน. (ไม่ใช่ใช้กำลังณานมากดจิตให้นิ่งแบบตอไม้/แบบหินทับหญ้า)

ส่วนที่มีบางท่านบอกว่าทรงอารมณ์พระอรหันต์ผมเข้าใจว่าเจริญวิปัสนาจนได้สังขารรุเบกขาญาน

 

เรื่องของพระโพธิสัตว์ ในการเจริญวิปัสนาญาณนั้น เป็นเรื่องอจินไตยเลย เกินการคิดคำนวณ ไม่สามารถคาดเดาได้ การคิดวิเคราะห์อาจไม่ตรงกับความเป็นจริงที่เกิดขึ้น

เรื่องที่เป็นอจินไตยนั้น เราต้องเห็นเอง ต้องทำให้ถึงแล้วจะเข้าใจ ว่าถูกหรือผิด

บางอย่างบารมีของเราไม่ถึง เราก็จะปฏิบัติไม่ได้ พอปฏิบัติไม่ได้ก็ไม่สามารถพิจารณาความถูกต้องในเรื่องนั้นๆได้

เรื่องนี้เราอยากให้จบลงเท่านี้จะดีกว่าเพราะมันอยากที่จะเข้าใจ ส่วนใครจะเห็นอย่างไรนั้นก็เป็นเรื่องของคนนั้น

การมีความรู้มากๆนั้นเป็นสิ่งที่ดี เป็นเครื่องชี้นำทางได้ แต่สิ่งที่ดีกว่า คือ การทำได้

 

พระโพธิสัตว์ ไม่ใช่พระอริยะ

พระไตรปิฎกของฝ่ายเถรวาทเรา หินยานเรา ก็มีชาดกพระเจ้าสิบชาติก็ตอบคำถามได้แล้วครับ พระเตมีย์ชาติก่อนตกนรก พระอริยะละสังโยชน์ ๓ ได้ไม่มีทางตกนรก พระเวสสันดรเมื่อบริจาคลูกแล้วเห็นชูชกทุบตีบุตรธิดาก็มีโทสะหากไม่มีกำลังแห่งขันติธรรมก็จะทำร้ายชูชก จะเห็นว่า กิเลสมีครบถ้วนครับ แต่ที่ท่านให้จับอารมณ์นิพพาน คือ นิพพานชั่วคราว คือให้จิตจับนิพพานชั่วคราวบ่อยๆ ตามคัมภีร์ ก็เช่น การที่จิตทรงอารมณ์ฌาณระดับใดระหนึ่ง หรือการมีปัญญาให้จิตย่างเข้าสู่นิพพานแต่เมื่อเหวี่ยงจิตแล้วให้ดึงกลับมาที่สภาพเดิมก่อนพิจารณาเหวี่ยงจิต การเหวี่ยงจิตเข้าสู่นิพพานก็คือ วิปัสสนาละความยึดมั่นถือมั่นในทุกข์ที่เกิดครับ แต่เมื่อหลุดจากทุกข์นั้นแล้วจิตก็จะเข้าโหมดโพธิจิตทันที ซึ่งทำให้ดวงจิตไม่เข้าสู่นิพพานอย่างแท้จริงแต่ได้อารมณ์นิพพานของแท้ครับ แต่อารมณ์นั้นจะเกิดชั่วขณะหนึ่งทุกครั้งไป ท่านนิยมปฏิบัติแนวนี้มากครับ เพื่อคล่องแคล่วในปัญญาเพราะทุกข์ต่างจะเกิดได้ต่างกัน การจะยกจิตดับทุกข์ก็ต้องฝึกความฉลาด แต่ถ้าจิตทรงปฐมฌาณ ก็ได้แต่ปํญญาพิจารณาจะน้อยครับ พระโพธิสัตว์ยิ่งฉลาดจับอารมณ์นิพพานย่อมเข้าถึงความสำเร็จได้เร็วครับ
สำหรับคัมภีร์ฝ่ายมหายาน แตกต่างครับ พระโพธิสัตว์จะบรรลุธรรมแล้วแต่ยังโปรดสัตว์ครับ เค้าพิศดารถึงขั้นว่า มาตรัสรู้ได้อีกรอบ ซึ่งต้องพิจารณาหลักกระบวนการตรัสรู้ให้ดีนะครับว่า มันขัดกันไหม ถ้ามันขัดกันก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ เช่น หากดับตัณหาสิ้นอุปาทาน แล้วภพจะเกิดแก่ดวงจิตที่สืบเนื่องไม่ได้ แล้วจะลงมาเกิดอีกได้อย่างไรครับจะอวตารได้อย่างไร เพราะหลักธรรมก็สอนกันว่าทุกอย่างคือมายา มายาคือจิตที่มีตัณหาสร้างขึ้น เมื่อไม่มีตัณหาเสียแล้ว จะลงมาเกิดมาอวตารได้อย่างไร