ทำอย่างไรถึงได้แก่

อิอิ
ตามหัวข้อเลยค่ะ
ว่าทำอย่างไรถึงแก่

และทำอย่างไรถึงจะอ่อน

 

ในทางพระพุทธศาสนา การแก่ มีเหตุมาจาก การมี ภพ


การมีภพ คือ การที่จิตไหลไปคิด ไหลไปรู้ ไหลไปกระทบผัสสะ โดยขาดการกำหนดรู้ทุกขสัจจ

เมื่อ ภพมี หรือ ภพเกิด ความชรา ย่อมมีมาก


เช่น คนเราวันทั้งวัน เอาแต่นั่งคิด คิดๆๆๆๆๆ สัก 3 วัน หน้าก็ ย่นแล้ว ตาดำแล้ว

เว้นไว้แต่จะคิดให้ถูกวิธี คือ จิตไหลไปคิดก็กำหนดรู้ว่ากำลังคิด เหมือนเราดูคนอื่น
คิด เหมือนเรากำหนดแยกออกจาก ตัวเราที่กำลังคิด ออกไปดูห่างๆ ....เรียกในเบื้อง
ต้นว่า ฝึกแยกธาตุแยกขันธ์ โดยไม่ปฏิเสธ หรือ ชอบใจ อาการที่ แยกออกมาได้
คือ กำหนดรู้ความยินดี ยินร้าย เอาไว้ด้วย

เมื่อ จิตไหลไปคิดก็รู้ และตามดู ความยินดี ยินร้ายด้วยที่ปรากฏด้วย นี่คือ การคิดที่ถูกวิธี
ยิ่งคิด ยิ่งสละออก ยิ่งเห็นอุบายนำออกจากความคิด ยิ่งคิดยิ่งตามรู้ตามดู กำหนดรู้ทุกขสัจจ
จิตจะเบิกบานเพราะ เป็น อิสระจากการ ก่อภพ ก่อชาติ สิ้น ชรา มรณะ เป็น อมตะ ได้

 

ทำไมถึงแก่ ทำไมถึงหนุ่มหรือสาว และทำไมถึงเด็ก ก็เพราะว่าสังขารนั้นไม่เที่ยงยังไงล่ะครับ ประกอบด้วย ธาตุทั้ง 4 และเป็นแค่วัตถุหรือภาชนะเอาไว้ห่อหุ้มจิตก็แค่นั้น ^-^

 

อยู่เฉยๆมันก็แก่ของมันเองแล้วหละ เวลากลืนกินไปเรื่อยๆ

ทำยังไงให้อ่อน อายุยืน ผิวพรรณดี
กินให้น้อยพอดีๆ ออกกำลัง
อย่าโกรธมาก โกรธบ่อย โกรธนาน
เว้นจากปาณาติบาต

 

ถ้าอยากแก่เร็วๆ ก็....
สร้างหนี้ให้มากๆ สร้างปัญหาให้ชีวิตเยอะๆ เครียดมากๆ โกรธบ่อยๆ หงุดหงิดง่ายๆ
ทำบาปให้มาก ศีลห้าไม่ต้องถือ บุญไม่ต้องทำ
สูบบุหรี่ ดื่มกาแฟ ทานอาหารพวกเนื้อสัตว์ สารปรุงแต่ง โภชนาการน้อย



แก่เร็วแน่นอน ชัวร์จ๊ะ :'(

 

ว่าแต่ เจ้าของกระทู้ จะรีบแก่ไปไหน?

 

คนที่อยู่นานเป็น100ปีหากยังไม่เห็นไตรลักษณ์และอริยสัจจ์4 ก็ถือว่าเป็นคนอ่อนปัญญาเหมือนทารก หายใจทิ้งไปเสียเปล่า
เด็กที่มีอายุไม่กี่ปีหากเห็นไตรลักษณ์และอริยสัจจ์4ก็ถือว่าเป็นคนแก่ เป็นบัณทิตย์ ไม่เสียชาติเกิด

 

สหัสสวรรค
หมวดหนึ่งในร้อยในพัน
ในวรรคนี้ ทรงสอนให้เราทราบว่า อะไรคือสาระของชีวิต อะไรคือความไร้สาระของชีวิต การกระทำอย่างไรมีสาระ อย่างไรไร้สาระ ทรงเปรียบเทียบชีวิตหรือการกระทำที่มีสาระจำนวน ๑ ว่ามีคุณค่ามากว่าชีวิตหรือการกระทำที่ไร้สาระจำนวน ๑,๐๐๐
มีเรื่องเล่าว่า ชายคนหนึ่งรับหน้าที่เป็นเพชฌฆาต ฉายา “เพชฌฆาตเคราแดง” เขาทำหน้าที่ตัดหัวโจรและคนทำผิดเป็นจำนวนมาก นานถึง ๕๕ ปี ต่อมา ในวัยแก่ เขาหมดแรง ไม่สามารถตัดหัวให้ขาดได้ภายในดาบเดียว ต้องตัดถึง ๒-๓ครั้ง ทำให้คนที่ถูกตัดหัวทรมานมาก จึงถูกปลดออกจากตำแหน่ง วันที่ถูกปลดมีการฉลอง มีการเตรียมอาหารอย่างดีให้เขาขณะที่เขาจะลงมือรับประทาน สายตาก็เหลือบไปเห็นท่านพระสารีบุตรเดินบิณฑบาตมาพอดี จึงเกิดความเลื่อมใสนำอาหารมาตักบาตรท่าน พระเถระก็อนุโมทนา แต่เขาไม่เข้าใจเพราะมัวแต่นึกถึงบาปกรรมที่ทำไว้ พระเถระจึงพูดให้เขาเข้าใจว่า การกระทำตามหน้าที่ไม่มีบาป เขาก็นึกว่าจริง พอได้ฟังธรรมอีกนิดหน่อยก็เข้าใจธรรม หลังจากพระเถระกลับไปไม่นาน เขาถูกวัวขวิดตาย ได้ไปเกิดเป็นเทวดาอยู่บนสวรรค์ชั้นดุสิต
ภิกษุหลายรูปทราบเรื่องนี้จากพระพุทธองค์ ต่างก็เกิดความสงสัยว่าเป็นไปได้อย่างไร ที่คนทำชั่วมานานป่านนี้กลับได้ดี พระพุทธองค์จึงตรัสธรรมบทว่า

คำพูดที่มีประโยชน์คำเดียว
ที่คนฟังแล้วสงบระงับได้
ย่อมดีกว่าคำพูดที่ไร้ประโยชน์ตั้ง ๑,๐๐๐ คำ
อีกบทหนึ่ง ทรงสอนเรื่องการชนะที่แท้จริงว่า

ผู้ชนะข้าศึกจำนวนพันคูณด้วยพัน ในสงคราม
หาชื่อว่าผู้ชนะที่ยอดเยี่ยมไม่
แต่ผู้ชนะตนได้ จึงชื่อว่า ผู้ชนะที่ยอดเยี่ยมในเรื่องคุณค่าของชีวิต ทรงสอนไว้ในวรรคนี้ว่า ผู้มีศีล มีปัญญา มีความเพียร เห็นความเกิดดับ(ของขันธ์ ๕) เห็นทางอมตะ เห็นธรรมขั้นสูงสุด แม้มีชีวิตอยู่เพียงวันเดียว ก็ประเสริฐกว่าผู้ไม่มีศีล เป็นต้น ที่มีชีวิตอยู่ตั้ง ๑๐๐ ปี