ท่านผ่านมาได้อย่างไร

เคยกันไหมคะว่าครั้งหนึ่งหรือหลายๆครั้งเราเจอกับปัญหาหรืออะไรหลายๆอย่างทำให้เราแทบรู้สึกสิ้นหวังหมดหวังสิ้นทางหมดแรงที่จะเดินไปต่อ แต่ตอนนี้ท่านกับผ่านมันมาได้และเดินต่อได้อย่างสวยงาม ท่านผ่านสิ่งเหล่านั้นกันมาได้อย่างไร ด้วยมุมมองวิธีการพิกวิธีคิดแบบไหนให้คุณเดินผ่านมาได้ถึง ณ ปัจจุบัน

 

แบ่งปันวิธีคิด มุมมอง แห่งชีวิต และเพื่อข้ามช่วงชีวิต ที่อาจคิดว่าไม่เหลืออะไรให้เราต้องข้ามมัน แต่จริงแล้ว ชีวิตหลังจากที่เราเสียใจและ รู้สึกสิ้นหวัง ชีวิตหลังจากนั่นมันช่างมีคุณค่า ด้วยความอยากรู้ ว่าท่านทั้งหลายผ่านประสบการต่างๆมากันได้อย่างไร

 

.......ความคิด ความอะไรต่างต่าง เป็นสังขารสิ่งปรุงแต่งทั้งหมดที่ทำให้เราเชื่อว่าเราเป็นอย่างนั้น จริง..............แต่ สิ่งที่ต้องทำ ตามลำดับ ตามหน้าที่โดย รู้เท่าทันว่าความคิด คือ ความคิด การกระทำคือการกระทำ หน้าที่คือหน้าที่ ย่อมทำให้ทุกสิ่งเข้าที่เข้าทางของมันได้อย่างดีและเป็นธรรมชาติที่มันควรเป็น(โดยไม่เอามาพันกันยุ่งเป็นขดด้าย)

 

เอ้อ....มันผ่านมาได้อย่างไรเนี่ย!!!
บางครั้งถึงขนาดหอบหิ้วสเตอริโอไป
จำนำเพื่อเอาเงินแค่4000พันบาทมาหมุน
แล้ว ยังไม่มีใครรับจำนำ เลยต้องไปโรงจำนำ
เข้าไปอย่างอายเลย
ในที่สุดปล่อยขาด (เอามาเล่าทำไมเนี่ย!!?)

 

เป็นการจนตรอกทางเงิน(จนตรอกกับสิ่งสิ่งสมมุติ)แต่ขณะนั้น
ถ้าไม่จัดการกับสิ่งสมมุติ เราก็จะเสียสิ่งสมมุติอีกิย่างหนึ่งคือ
เครดิตทางการเงิน
ดังนั้น เราจึงต้องดิ้นรนกับสิ่งสมมุติที่1 เพื่อรักษาสิ่งสมมุติที่2ไว้
แล้วมันก็ผ่านได้ โดยความน่าเชื่อถือเรายังอยู่เหมือนเดิม

 

เราแค่อยากหาคำตอบจากข้อสงสัย และคำถามค้างคาในใจ จึงค้นไปค้นมา เจอเว็ปนี้
มีอะไรให้อ่านเยอะ ตอบคำถามเราได้หลายเรื่อง
แต่ก็นั้นและ คำถามกลับมากมายขึ้นมาอีกกว่าเดิม ทุกวันนี้เรายังหาคำตอบอยู่เลย แต่จะไม่ให้เราหาคำตอบเราทำไม่ได้หรอก ถ้าให้เราหยุดสงสัย แล้วเราจะเกิดมาทำไมล่ะ

เราเคยทุกข์ใจมากจนเจียนตัดชีพตนเอง เราหาคำตอบให้ชีวิตและในที่สุด เราก็ตัดสิ่งที่ทำให้เราทุกข์ใจออกไป อะไรนะหรือ ก็คำพูดประดุจ พิพากษาจากคนอื่นๆไง ตัดไปเลย
เก็บไว้แค่เชิงบวก พวกเชิงลบตัดไปให้สิ้น ชีวิตเราเป็นของเราให้ใครเขามาคุมบังเหียนทำไม แสดงเจตนาให้ชัดเจนไปเลย ทุกวันนี้เรามีทัศนคติในการดำรงชวิตในแบบของเรา ในมุมมองของผู้ที่ผ่านเรื่องร้ายๆมาเยอะ

 

ทันทีที่มีความสุขเกิดขึ้นมานั่นแหละทุกข์เกิดขึ้นแล้ว แต่คนทั่วไปมองไม่เห็นตรงนี้ ปัญหามีมาตั้งแต่เกิด ทันทีที่มีคนเกิด ปัญหาก็เกิดขึ้น ทุกข์เกิดขึ้นมาพร้อมกัน มีเด็กเกิดในบ้านในครอบครัวพาดีใจแทนที่จะพากันเสียใจ เพราะเรารู้จักทุกข์กันแต่เพียงชื่อ รู้จักทุกข์แต่ตัวหนังสือ คนส่วนมากชอบสุขมากกว่าทุกข์จึงไม่เข้าใจทุกข์ ทุกข์เพราะความยากจน ทุกข์เพราะขัดสนเงินทอง แม้แต่คนร่ำรวยก็เป็นทุกข์ ทุกข์จากการไม่ได้สิ่งที่ต้องการก็เป็นทุกข์ ทุกข์ประเภทนี้ยังไม่ใช่ทุกข์ที่แท้จริง ทุกข์ที่แท้จริงทุกข์จากการพลัดพรากจากสิ่งที่รักที่ชอบใจ ทุกข์เพราะมีคนเกิดคนแก่คนเจ็บคนตาย ปัญหาทั้งหลายที่คิดว่ามีปัญหาเป็นปัญหายังน้อยกว่าทุกข์ที่มีคนเกิดคนแก่คนเจ็บคนตาย คนอื่นเกิดแก่เจ็บหรือตายเรารู้สึกเฉยๆ เพราะไม่ใช่ตัวเรา ไม่ใช่คนที่เรารู้จัก แต่ถ้าเป็นเรา เป็นคนที่เรารู้จัก เป็นญาติเรา เราจะรู้สึกทุกข์ทันที เหตุที่เป็นอย่างนั้นเพราะความยึดมั่นถือมั่นว่าเป็นตัวเรา เป็นของเรา เป็นตัวตนของเรา เป็นตัวกูของกู

 

ขอบคุณทุกท่านที่ร่วมแสดงความคิดเห็นนะค่ะ หลายต่อหลายครั้งที่เราทุกข์ วิวก็เคยถามตัวเองนะค่ะว่าเราทุกข์ทำไมกัน เพราะ ไม่ว่าสุขหรือทุกข์ใช่ว่าใครจะจัดสรรมาให้เราล้วนแล้สแต่เป็นตัวเรา คิดเอง เออ เอง ยึดติดกับมันเอง หลงมันไปว่าสุขหนอก็เกิดความยินดี พอไม่สมอยากหนอก็เกิดความเศร้าหมองขึ้นมาในหัวจิตหัวใจ

 

เคยกันไหมคะ ที่แบบว่า อยู่อย่างไม่มีเงินแล้ว คุณยังเชื่อมั่นในตัวเองว่าตัวเองต้องมีและตัวเองต้องผ่านมันไปได้ และจะต้องได้ด้วยดีด้วย แต่ส่วนใหญเท่าที่เห็นและเจอมามีแต่ มีแล้วชอบบอกว่าตัวเองไม่มี จากที่มีเลยต้องกลายเป็นไม่มีเพราะวาจาปากตน

 

...การมีสติ ระลึกรู้ กาย ใจ ที่เกิดขึ้นตรงปัจจุบัน...ทำให้แยกแยะและเดินไปในทางสายกลางได้

 

มนุษย์มิใช่สิ่งที่ถูกสร้างอย่างสำเร็จรูป

มนุษย์ปัจจุบันนี้ เป็นผลของความคิดและการกระทำมาอย่างช้านาน
เขามิใช่สิ่งที่ถูกสร้างอย่างสำเร็จรูปมาแล้ว เขาเปลี่ยนแปลงมา
และยังคงเปลี่ยนแปลงต่อไป บุคลิกของเขา ถูกกำหนดไว้ล่วงหน้า
ด้วยการเลือกสรรของความคิดและการกระทำของเขาเอง
ซึ่งเลือกเฟ้นไว้ เขาจึงกลายเป็นคนเช่นนั้นไป

พระปิยะทัสสี มหาเถร/ผู้กล่าว
พระราชปัญญาเมธี(สมชัย กุสลจิตฺโต)แปล

 

ด้วยวิธีการคิดที่เป็นระเบียบจึงนำทางเราผ่านสิ่งต่างๆมาได้ใช่ไหมคะ เป็นวิธีการที่ดีนะค่ะ #แต่ส่วนใหญก็ยังใช้ชีวิตกันบนความคิดประดั่งว่าความคิดนั่นบังเกิดขึ้นแล้วทั้งที่ยังไม่เกิด แต่สิ่งที่เกิดคือทุกข์ได้เกิดขึ้นแล้ว #แต่เมื่อ ณ ขณะใดรู้เท่าทันว่าอ่อ นี่มันคือความคิด คิดที่ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น เป็นแต่เพียงสิ่งที่เราจินตนาการสร้างมันขึ้นมา มันก็สามารถดับ ลงได้ ใช่ไหมคะ ^__^

 

ดีใจด้วยที่ท่านก็ผ่านมันมาได้ #ในเรื่องการเงินวิวมีหลายครั้งที่วิวไม่มีเงินติดตัวเลยแต่วิวใช้วิธีนี้ที่มันสมเหตุสมผล ตอนนั่นวิวก็ยังหางานไม่ได้ด้วยอยู่ในช่วงตกงานหนึ่งหางานใหม่ตังค์ไม่มีสักบาท จะไปสมัครงานก็ไม่รู้จะไปอย่างไรเนื่องจากก็ไม่เคยไปเดินสมัคร แต่เป็นคนชอบเล่นเน็ตจึง ขอ คล้ายๆอธิฐานจิต วิวก็ขอ วิวขอให้ตัวเองมีเงิน สักสิบยี่สิบบาทเพื่อจะจ่ายค่าชั่วโมงเน็ตเพื่อจะลงประวัติสมัครงานไว้ แต่วิวไม่รู้หรอกคะว่าเงินมันจะมาทางไหนได้ เชื่อไหมคะหลังจากที่ขอ แล้ววิวเดินลงจากห้องมา แล้วเจอเงินเหรียญสิบ ตกบนพื้นถนน ในที่สุดเราก็มีตังค์จ่ายค่าเน็ตเพื่อเข้าสมัครงานแล้ว #แต่ในมุมที่วิวคิดในตอนที่จะหยิบเงินนะค่ะ เราไม่ได้เอาของใครด้วยความโลภเงินสิบบาทนี้ของใครเราไม่ทราบแต่ตอนนี้เราเดือดร้อนจำเป็นที่จะต้องใช้เงินเงินที่เราจะเก็บมาใช้นี้เราขอยืมท่านผู้ที่ทำร่วงหล่นไว้ เงินที่ได้นี้เราไม่เอาไปทำในสิ่งไม่ดีแต่เอามาต่อชีวิตให้อีกหนึ่งชีวิตได้มีงานทำหลังจากที่เราได้งานหรือเราเลี้ยงตัวเราได้แล้วเงินนี้เราจะคืนท่าน วิธีการคืนคือเราจะเอาเงินจำนวนนี้ไปทำบุญที่วัด หยอดช่วยค่าน้ำค่าไฟ ก็ถือว่าเงินท่านได้ทำบุญขอให้ท่านมีความสุข วิวก็คิดแบบนี้ถูกหรือผิดไม่รู้ ในตอนนั้นวิวก็ผ่านมันมาได้ด้วยใจที่เราตั้งไว้ว่าเราจะผ่านทุกปันหาด้วยวิถีทางที่ดีต่อให้ปันหาจะหนักแค่ไหนเราจะผ่านมันได้ด้วยวิธีแารไม่โกง

 

สติค่ะ..ในช่วงเวลาอันโหดร้ายถึงแม้จะมีสติอันน้อยนิด..ก็ผ่านมาได้ด้วยสติค่ะ

 

เวลาทำให้ผ่านไป ไม่มีอะไรอยู่กับเราได้นาน ไม่ว่าสุขหรือทุกข์
หากไม่ถึงเวลาที่จะก้าวผ่าน ต่อให้ดิ้นยังไงก็ไม่พ้น
ปล.พูดจากประสบการณ์ตรง..ครับ

 

.............มันอาจจะไม่ได้ดับลง...แต่ สติ ก้พอจะแยกมันออกจากความเป็นของเราที่เหนียวแน่นเกินไป...ทั้งอดีต ปัจจุบัน อนาคต ...รู้ชัดว่ามันเป็นความคิด(สังขาร) รู้ชัดว่ามันเป็น สัญญา(ความจำ) รู้ชัดว่า มันเป็นผัสสะทางกาย(กายคตาสติ)...เพื่อ ความรู้อย่างนึง ที่ จะทำให้เรา ฉลาดและมีสุขสงบ กับ การดำเนินชีวิต ที่เรียกว่า พอดี(สายกลาง)

 

สาธุ ค่ะ ^__^

 

ขอบคุณที่แชร์ประสบการค่ะ

 

จากประสบการณ์ที่ผ่านมานะครับ

ผู้ที่ทำหนังสือออกมา สู้แล้วรวย วิธีผ่านความทุกข์ พวกนี้
เชื่อไหมครับว่ามันเป็นแค่แนวทางแต่บางครั้งมันใข้จริงไม่ได้
มีคนเป็นร้อยคน ที่ทำตามหนังสือเหล่านั้น
และมีคนเป็นพันคนที่ทำแบบเดียวกันโดยที่ไม่เคยอ่านหนังสือเหล่านั้น
แต่คนที่ประสบความสำเร็จกลับมีเพียงหยิบมือ เพราะอะไร???

ทุกคนมีก้าวเดินชีวิตของตัวเอง มีสภาพแวดล้อมของตัวเอง มีเพื่อนมีพ่อแม่ของตัวเอง
การศึกษา ทุกอย่างคือตัวแปรสู่การข้ามผ่านปัญหา
ไม่มีใครรู้ว่าวันนี้เราเดินไปจะเหยียบอะไร เราวางแผนได้ แต่ทำได้จริงหรือเปล่า
วันนี้จะเดินผ่านทางนี้ ถ้าเดินไปแล้วเจอสิ่งที่ทำให้ไปต่อไม่ได้ เราจะทำอย่างไร
ถ้าเราเดินบนถนนที่ไม่มีซอยให้เลี้ยว แล้วไปเจองานซ่อมถนน ผ่านไม่ได้
เราจะเดินถอยหลัง จะเดินบนกำแพง หรือจะขอเดินผ่านไปทั้งถนนพังๆแบบนั้น

จากที่บ่นมายาวๆ มันเป็นแนวคิดของผมครับ
ไม่ต้องคิดอะไรมาก ไม่ต้องไปเครียดกับมัน แก้ปัญหาไปทีละอย่าง
ช้าบ้างเร็วบ้างทำให้ได้มากที่สุด แล้วปล่อยให้มันเป็นไปตามช่วงเวลา
ไม่ต้องไปคิดว่าจะเดินยังไงรองเท้าไม่เปื้อน
เราคิดแค่ว่า พรุ่งนี้เราจะไปทางไหน พอเราเดินไปเจอหนาม เราก็หยิบหนามออก
ไปเจอไม้ขวางทางเราก็เอาไม้ออก เจอถนนพัง เราก็ลุยมันแบบนั้น สุดท้ายเราก็ถึงปลายทาง
บางคนอาจไปถึงแบบสภาพหล่อสวย แต่เราไปแบบโคลนเต็มไปหมด สุดท้ายเราก็ถึงเหมือนกัน

สรุปเลยแล้วกัน ให้คิดไว้เสมอครับ เส้นทางชีวิตไม่เคยมีทางตัน ขึ้นอยู่กับว่าคุณจะเดินยังไงบนเส้นทางชีวิตเส้นนั้น

 

ขอบคุณค่ะ